ตอนที่ 541 แมวคุณก็หึง
อวี๋กานกานตกใจไปหมดแล้ว!
เธอมีสีหน้ามึนงง ไม่เข้าใจอย่างยิ่ง หันหัวไปทางซ้ายทางขวาและเกาะกระจกมองไปข้างหลังที่นอกหน้าต่าง
เนื่องจากรถเคลื่อนไปข้างหน้า แม้แต่เงาของเหอสือกุยกับเจียงฉี่เธอก็มองไม่เห็นเลย และยังพยายามเอียงตัวสุดชีวิต
ฟังจือหันซึ่งอยู่ด้านข้างมองเธอพลันหัวเราะเบาๆ ออกมา
อวี๋กานกานหันไปมองทางเขา “คุณหัวเราะอะไร ฉันไม่เข้าใจจริงๆ สถานการณ์ตอนนี้คืออะไร เสี่ยวฉี่ไปหาอาจารย์ฉันมีธุระอะไร พวกเขาสองคน…คงไม่ใช่หรอกนะ?”
น้ำเสียงตอนท้ายของเธอแทบไม่อยากจะเชื่อ อธิบายได้อย่างชัดเจนว่าเธอเอาเรื่องราวคิดไปไกลแล้ว
ฟังจือหันตอบอย่างใจเย็น “คุณอยากหาภรรยาให้อาจารย์คุณจนเป็นบ้าไปแล้วสินะ กับเจียงฉี่คุณก็ยังคิดไปเรื่อย”
อวี๋กานกานกระแอมออกมาเบาๆ “ฉันก็ไม่ได้คิดไปเรื่อย ฉันมันแย่ ฉันคิดว่าน้องสาวคุณกับอาจารย์ฉันนั่นมันทำให้ลำดับญาติยุ่งเหยิงไม่ใช่เหรอ ฉันก็แค่สงสัยเท่านั้นเอง…”
ฟังจือกันกุมมือเธอพลางดึงเบาๆ ให้เธอนั่งลงบนขาของตนเองและกระซิบข้างหูเธอ พูดอย่างครุมเครือว่า “ผมไม่รังเกียจถ้าคุณเรียกว่าลุง”
อวี๋กานกานถลึงตามองเขาอย่างไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
ฟังจือหันประคองหน้าเธอ ขยับเข้าไปขบเม้มกลีบปากของเธอ
อวี๋กานกานยกมือทุบที่ไหล่เขา จากนั้นก็กัดปากเขาไปครู่แป๊บหนึ่งและใช้มือดันไหล่เขา
หลินเซินที่ขับรถมองกระจกหลังแวบเดียว เห็นทั้งสอง ‘จูบ’ กันเข้าพอดี
เขารีบเลื่อนสายตามองไปข้างหน้าพร้อมกับนิ่วหน้า นี่แสดงความรักกันราวกับทำร้ายหมาไร้คู่อย่างรุนแรง!
ประตูห้องมีเสียงดังขึ้น ยาจุดกันยุงที่ซึนเดเระยืนอยู่บนบันไดพลางชะโงกหัวมองมาแวบหนึ่ง
เห็นคนเข้ามา ดวงตาของมันเป็นประกายวาบ รีบกระโดดลงจากบันไดข้างบนและวิ่งลงมา
“เหมี๊ยว!”
“เหมี๊ยว!”
“เหมียว!”
มันตรงมาหาอวี๋กานกานและอ้อนให้อุ้มทันที
“ยาจุดกันยุง” อวี๋กานกานรีบย่อตัวลงอุ้มมันขึ้นมา มือลูบไปบนหัวที่มีขนฟูของมัน ใช้หน้าถูครู่หนึ่ง “คิดถึงแกมากเลย”
อุ้มมันพลางนั่งบนโซฟา อวี๋กานกานขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยาจุดกันยุงผอมลงใช่ไหม”
ยาจุดกันยุงร้องอย่างรวดเร็ว “เหมียว!”
คล้ายกับกำลังตอบอวี๋กานกานบอกว่ามันผอมลง
วันเวลาที่ไม่มีแม่ กินไม่ได้นอนไม่หลับ
การเป็นแมวเหมียวสิ่งที่จำเป็นที่สุดคืออยู่เป็นเพื่อน ไม่ได้เจอพ่อแม่ระยะหนึ่งมันเหงามากจริงๆ ตอนนี้ต้องการความรัก ต้องการให้แม่กอดหอมอย่างแรง
หัวน้อยๆ ของยาจุดกันยุงเอาแต่ถูไถอยู่ที่หน้าอกของอวี๋กานกาน ตาแมวหรี่ลงเป็นเส้นขีด ท่าทางมีความสุดอย่างนั้นคล้ายกับว่ามีความสุขสุดขีด
ฟังจือหันเหลือบตามองแวบหนึ่ง จู่ๆ ก็ยื่นมือไปอุ้มยาจุดกันยุงขึ้นและปล่อยลงกับพื้นอย่างพอดิบพอดี “ไปเล่นคนเดียว”
ยาจุดกันยุงไม่ยอมไป ส่งเสียงน้อยใจไปทางอวี๋กานกาน “เหมียววว”
เสียงแหลมค่อนข้างน่าสงสาร ตากลมแป๋วมองอวี๋กานกาน ใบหน้าของแมวน่ารักจนใจแทบจะละลายแล้ว อวี๋กานกานก้มลงอุ้มมันขึ้นมาในทันที
เธอส่งยิ้มให้ฟังจือหันพร้อมกับพูด “ฉันเล่นกับยาจุดกันยุงแป๊บหนึ่ง”
ยาจุดกันยุงเงยหน้าขึ้นน้อยๆ พลางร้องใส่ฟังจือหัน “เหมียว!”
เสียงนี้ร้องออกมาค่อนข้างพึงพอใจพร้อมกับยื่นหน้าออกมาอย่างสบายอารมณ์
ฟังจือหันมองมันด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง ยาจุดกันยุงรีบหลบในอ้อมกอดของอวี๋กานกาน เหมียวๆ แม่ยังดี พ่อดุเกินไปแล้ว!
อวี๋กานกานยิ้มพลางมองฟังจือหันแวบหนึ่ง “คงไม่หรอกนะ คุณหึงแม้แต่ยาจุดกันยุง”
ฟังจือหัน “…”
เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะมีวันหนึ่งที่อิจฉาแมวหนึ่งตัวขึ้นมา
ตอนที่ 542 อยากกินปลาทั้งวัน
ฟังจือหันไปเมืองไป๋หยางไม่กี่วัน งานรวมกันได้กองหนึ่งแต่กลับไม่ยอมไปที่ห้องอ่านหนังสือ นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนอน โต๊ะเล็กข้างหน้ามีเอกสารวางซ้อนกันกองหนึ่ง เขาเปิดอ่านคร่าวๆ ทีละเล่มและลงชื่อ
อวี๋กานกานอาบน้ำออกมา เช็ดผมไปพลางพูดไปด้วย “ยังเหลือเยอะขนาดนั้นเลย ให้ฉันช่วยไหม”
เธอนั่งลงด้านข้าง ฟังจือหันวางเอกสารลง รับผ้าขนหนูมาช่วยเธอเช็ดผม “ทำไมไม่เป่าให้แห้งค่อยออกมา”
“เป่าแล้วแป๊บหนึ่ง แค่ปลายผมที่ยังชื้นอยู่บ้าง” อวี๋กานกานหันข้างเล็กน้อย “ฉันไม่ชอบเป่าผมจนแห้งเกิน ยังไงก็แล้วแต่คุณยังอ่านเอกสารอยู่นี่ ฉันเล่นมือถือครู่เดียว เดี๋ยวผมก็แห้งเองแล้ว”
เธอฉวยผ้าขนหนูคืนมา “คุณรีบจัดการเถอะ ฉันทำเองได้”
ฟังจือหันมองเธอแวบหนึ่ง นัยน์ตาอ่อนลงราวกับหยดน้ำ
เขาหยิบเอกสารเปิดขึ้นอีกครั้ง อวี๋กานกานนั่งเงียบอยู่เป็นเพื่อนเขา
จนกระทั่งโทรศัพท์ของอวี๋กานกานดังขึ้นอย่างไม่คาดคิด อวี๋กานกานยื่นมือไปรับ เพื่อไม่ให้รบกวนฟังจือหัน เธออยากจะออกไปรับสายข้างนอกแต่โดนฟังจือหันดึงเอาไว้
อวี๋กานกานกดรับสายของซ่งฉาไป๋และพิงกับโซฟา
“กลับเมืองหลวงแล้วเหรอ”
“กลับมาแล้ว”
“ฟังจือหันของเธอดีกับเธอจริงเชียว เธอกลับไปเยี่ยมอาจารย์ เขาก็ตามไปด้วยทำราวกับว่าสามียี่สิบสี่ยอดกตัญญูอ่า!” น้ำเสียงของซ่งฉาไป๋อิจฉา ริษยา พ่อหนุ่มทหารที่เธอชอบคนนั้นจนถึงตอนนี้ไม่ต้องพูดเรื่องเห็นหน้าเลย แม้แต่เงาก็ยังไม่เห็นซักครึ่งเดียว
อวี๋กานกานยิ้มหวาน หันไปมองฟังจือหันแวบหนึ่ง “ก็ดี”
“ถ้าเขาเป็นคนดีก็ให้รีบจู่โจมเลย รวบหัวรวบหางให้เป็นของเธอ”
เสียงดังไปนิด ฟังจือหันที่อยู่ข้างๆ ย่อมได้ยินเป็นธรรมดา
กระทั่งหลังจากที่อวี๋กานกานตัดสาย เขามองไปทางอวี๋กานกาน ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ “ได้ยินไหม นอนด้วยถึงจะเป็นของคุณสินะ”
อวี๋กานกานเขินอายพร้อมกับถลึงตามองเขา “อ่านเอกสารของคุณไป”
จู่ๆ ฟังจือหันก็พูดขึ้นมา “อีกไม่นานก็จะวันเกิดของคุณแล้ว ถึงตอนนั้นผมให้ของขวัญชิ้นสักชิ้นให้คุณดีไหม”
เดิมอวี๋กานกานมองเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง พอได้ยินเขาพูดแบบนี้รอยยิ้มก็ค่อยๆ เลือนหายไป “วันเกิดฉัน?”
ฟังจือหันกุมมือเธอเอาไว้พลางบีบนวดกลางฝ่ามือของเธอ “ชิ้นเดียวไม่พอ ให้คุณสองชิ้นเลยเป็นไง”
อวี๋กานกานชักมือตนเองกลับ “วันเกิดฉันยังอีกตั้งครึ่งปีเลย คุณบอกว่าไม่นานเหรอ พูดมา จำวันเกิดฉันผิดใช่ไหม”
เธอหรี่ตามองเขาฉายแววตักเตือน
ฟังจือกันอึ้งไปแป๊บหนึ่ง
วันเกิดที่เขาพูดชัดเจนว่าไม่ใช่วันเกิดของเธอ
อวี๋กานกานกระพริบตา ความเงียบของฟังจือหันทำให้เธอยิ่งมั่นใจในความคิดของตนเอง เธอหน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์ ลุกขึ้นไม่อยู่เป็นเพื่อนเขาแล้ว
ฟังจือหันดึงมือเธอเอาไว้ “ผมรู้ วันที่ 1 เดือนมิถุนายน คือวันเด็ก”
มุมปากอวี๋กานกานหยักขึ้น อดหัวเราะแทบไม่ไหว
เธอกลั้นเอาไว้ จงใจเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง “นั่นยังอีกนานเลยนี่ ทำไมคุณบอกว่าอีกไม่นาน”
“สำหรับผมแล้ว ไวมาก”
“โอเค ยกโทษให้คุณแล้ว” ในที่สุดอวี๋กานกานก็ยิ้มออกมา กอดแขนเขาพร้อมกับพูดอย่างไม่เขินอายเลยสักนิด “หรือไม่งั้นคุณก็ยกยาจุดกันยุงให้ฉันเถอะ”
ฟังจือหันพูดอย่างเอื่อยเฉื่อย “มันเป็นของคุณอยู่แล้ว”
“งั้นคุณเป็นของฉันด้วยใช่ไหม”
“แน่นอน” ฟังจือหันตอบรับเสียงเบา มุมปากหยักขึ้น “ผมก็เป็นของคุณอยู่แล้ว”
เขาขยับเข้าไปสูดดมกลิ่นหอมที่ลำคอเธอและเรียกด้วยเสียงเบา “ยัยบ้า”
อวี๋กานกาน “…”
ฟังจือหันจูบลงที่หน้ากับหูของเธอครู่เดียวและเอ่ย “ผมอยากกินปลา…
Related
