ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 230 เปลี่ยนท่าที
เสียงของหัวหน้าโจรสลัด ที่กําลังปล้นทรัพย์สิน ทําให้ผู้โดยสารทุกคนสั่นเทา
อย่างไรก็ตาม หลังจากถูก ความหวาดกลัวครู่หนึ่งครอบงํากลุ่มผู้โดยสารรีบได้สติ
โดยปกติแล้ว โจรจะต้องมีปืนอยู่ในมือ แต่กลุ่มโจรเหล่านี้สวมชุดเกราะโบราณ และควงดาบเหล็กยาว นี่ไม่ใช่เรื่องตลกใช่มั้ย?!
อารมณ์ของ โอวหยางอันนั้นเริ่มหดหู เขาเพิ่งตกใจกับกลุ่มโจรสลัดและตอนนี้เขาได้สติ ความโกรธในใจของเขากําลังเดือดพล่าน
” พวกแกเป็นใคร!
โอวหยางอัน จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เดินออกจากฝูงชนแล้วตะโกนว่า “คุณกล้าที่จะปล้นในเวลากลางวันแสกๆหรือ?” ”กล้าเกินไปจริงๆ!”
เมื่อมองไปที่กองโจรที่ห่อร่างกาย ด้วยเหล็กกล้าอย่างสมบูรณ์โอวหยางอันเยาะเย้ย และพูดด้วยการดูถูกเหยียดหยามว่า “ตอนนี้ยุคอะไรแล้ว ที่จะสวมชุดเศษโลหะ?! แถมยังต้องการปล้นผู้คนด้วยหรือ? “งี่เง่า สิ้นดี!”
” คุณคิดว่า ตัวเองเป็นนายพลในชุดเกราะจริงๆเหรอ?” ทําไมแกไม่ลองฉี ดูล่ะ และดูว่ามันสภาพเป็นอย่างไร! ”
หลังจาก โอวหยางอัน พูดจบ ฝูงชนก็นิ่งเงียบ มีเพียงเสียงของลมที่ผ่านมา
หัวใจของโอวหยางกันกระโดดลอยสูง เมื่อเขาเห็นสายตาที่มองคนโง่เขลาในสายตาของผู้โดยสารทุกคน มีร่องรอยของเหงื่อเย็นๆปรากฏบนหน้าผากของเขา เขาแอบสงสัยว่าเขากําลังฝันอยู่รึเปล่า?
อย่างไรก็ตาม หลังจากมองดูโจรสลัด และผู้โดยสารเกือบหนึ่งร้อยคนข้างหลังเขาแล้ว โอวหยางอันก็มีความมั่นใจในตัวเองมากยิ่งขึ้น
“ทุกคน!”
โอวหยางกัน หันกลับมาและตะโกนให้ผู้โดยสารด้านหลังเขาว่า“โจรกลุ่มนี้ มีผู้คนเพียงสิบกว่าคนหรือมากกว่านั้น แต่เรามีเกือบร้อยคนนะ!”เป็นไปได้อย่างไรที่เราจะต้องกลัวพวกเขา? ”
กลุ่มผู้โดยสารตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบสนอง “บุคคลนี้พูดถูกต้อง! พวกเขามีเพียงโหลหรือมากกว่านั้น ดังนั้นเราจึงไม่ต้องกลัว!”
“ ถูกต้องแล้ว! พวกเขาไม่มีปืน ดังนั้นเรากลัวอะไรพวกเขา”
“มาโจมตีด้วยกัน แล้วจับมันมัดไว้เ”
เมื่อเห็นว่าผู้โดยสารหลายคนสนับสนุนเขา เขาก็รู้สึกมีความสุขอย่างยิ่ง
ดู! เขาเป็นตัวละครหลักแน่นอนผู้ชนะของช่วงเวลานี้
โอวหยางอัน มองเหยู อย่างภาคภูมิใจ โอวหยางกันหันหน้ากลับมาและคราวนี้ ในที่สุดมันก็ถึงตาเขาที่จะเฉิดฉาย!
โอวหยางอัน ยืดอกของเขา และเดินไปที่ด้านหน้าของฝูงชนด้วยท่าทางที่หยิ่งผยอง เขาพูดกับผู้นําโจรสลัดว่า “แกได้ยินหรือไม่?แกอยากจะปล้นเรา?” อย่าได้แม้แต่จะคิดเลย!
“ตราบใดที่คุณยอมแพ้ เราจะปล่อยคุณไป…”
เสียงดังเกรียวกราว!
เสียงหอกกับดาบ ขัดจังหวะคําพูดของโอวหยางอัน
ก่อนที่ทุกคนจะทันได้ดู หัวหน้าโจรสลัด วางดาบไว้ข้างๆเขาเลือดหนึ่งหยด หยดลงบนใบมีด และบนพื้น
แปะๆ!
หูเปื้อนเลือด ตกจากร่างของโอวหยางอัน
“อ้าก!” ”หูของฉัน!”
โอวหยางอัน รู้สึกเจ็บปวด ที่ปวดร้าวในใจของเขา เขาปิดแผลและกรีดร้อง
“หุบปาก!” หากแกกล้าพูดอีกครั้ง ครั้งต่อไปจะเป็นหัวของแก
เผชิญหน้ากับความหนาวเย็น และจ้องมองอย่างไร้ความปราณีของหัวหน้าโจรสลัด โอวหยางอัน รีบปิดปากอย่างรวดเร็วและคุกเข่าบนพื้น
ผู้โดยสารที่กําลังร้องคร่ําครวญ ก่อนหน้านี้ ไม่กล้าพูดอีกต่อไปเมื่อมองดูดาบยาวในมือของผู้นําโจรสลัด พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเริ่มสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว พวกเขาสาปแช่งภายในใจ ว่าพวกเขา บ้าไปแล้ว
“ส่งมอบข้าวของทั้งหมดของแกมาซะ มีใครขัดข้องอีกหรือไม่?”
หัวหน้าโจรสลัดพูดด้วยเสียงสงบ ขณะที่เขากวาดสายตาเย็นชาข้ามฝูงชน
ผู้โดยสารโดยรอบตัว สายหัวอย่างรวดเร็วไม่กล้าทําเสียงแม้ แต่นิดเดียว
“ฉันขอคัดค้าน!”
เสียงที่ดังกึกก้องออกมาจากฝูงชน ทําให้จิตใจของผู้โดยสารโดยรอบหดตัวขึ้น
นี้ใคร คุณยังกล้าที่จะท้าทายอํานาจของคนบ้ากลุ่มนี้อีกหรือ?
ฝูงชนแยกย้ายกันไปอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นร่างอยู่ตรงกลาง
“นั่นคือเขา?” ชาวจีนคนแรก ที่พูดว่ามีความผิดปกติบนเครื่องบิน? ”
” ดังนั้นเขา! เขาไม่กลัวเหรอ คนกลุ่มนี้กล้าที่จะฆ่าคนจริงๆ!”
“เย่หยู ระวังตัวด้วย!”
หวไต้, เซี่ยจินซี และอีกไม่กี่คนมอง เย่หยุด้วยความกังวล
เมื่อเผชิญหน้ากับความเยือกเย็นของกลุ่มโจรสลัด เย่หยูก็เดินไปที่ด้านหน้าของฝูงชน อย่างใจเย็น
ไม่สนใจผู้นําโจรสลัด ดาบยาวในมือของพวกเขาเย่หยูเดินไปที่ด้านหน้าของโอวหยางอัน
เตะโอวหยางอัน ผู้คุกเข่าบนพื้นดิน เย่หยู ถามด้วยรอยยิ้ม ”ความรู้สึกของการเสแสร้ง มันรู้สึกดีใช่มั้ย?”
ร่างกายของโอวหยางอันสั่นสะเทือน ขณะส่ายหัวโดยไม่พูดอะไรสักคํา
เย่หยูหัวเราะเบา ๆ และพูดต่อว่า “ถ้าเช่นนั้น ในอนาคตคุณ กล้าที่จะแสร้งทําต่อไปหรือไม่?”
“ไม่ ฉันไม่กล้า!”
โอวหยางอัน ก้มศีรษะลงและกระซิบ
” จากนั้นหมุนไปด้านหลัง! อย่าทําให้ตัวเองขายหน้าอีกต่อไป!”
เย่หยู เตะขาของโอวหยางอันแล้วตะโกน
โอวหยางอัน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองหัวหน้าโจรสลัดด้วยความกลัว เขากระซิบ “ฉัน ฉันไม่กล้า”
เย่หยูมองหัวหน้าโจรสลัด พลางหัวเราะเยือกเย็น “ฉันอยู่ที่นี่เขาจะไม่กล้าแตะต้องคุณ!”
หลังจากนั้นไม่นาน โอวหยางอัน ก็มองไปที่ด้านหลังของเหยูและกระซิบว่า ” ขอบคุณ!”
เมื่อ โอวหยางอัน วิ่งเข้าไปในฝูงชน เย่หยู มองไปที่โจรสลัดด้วยใบหน้าเฉยเมย แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“คุณเป็นโจรสลัดเหรอ?”
หัวหน้าโจรสลัด ขยับดาบเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรเลย
“เอาล่ะ!” เย่หยู ถอนหายใจ “ฉัน แค่คิดว่าคุณเป็นโจร!”
“ฉันมีข้อเสนอแนะ ที่คุณน่าจะอยากได้ยิน?”
สายตาของผู้นําโจรสลัด พุ่งเข้ามาที่เย่หยู เขาจ้องมองเย่หยูและพูดว่า” พูดออกมา!”
เย่หยูหัวเราะเบา ๆ ชี้ไปที่ผู้โดยสารด้านหลังเขา แล้วพูดว่า “คุณต้องการขโมยบางอย่าง ดังนั้นฉันจะให้คุณ แล้วปล่อยให้พวกเขาไปดีไหม?”
เมื่อฝูงชนของผู้โดยสารได้ยินคําพูดของ เย่หยู พวกเขาทั้งหมดตกตะลึง
พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าเย่หยูจะยืนหยัดต่อสู้กับเหล่าโจรที่โหดเหี้ยมเพื่อช่วยพวกเขา!
“ เขา…เขา..ช่วยเราจริงๆ!”
” ชายหนุ่มคนนี้คือใคร?” ที่มีจิตใจดี ที่ช่วยเหลือพวกเรา ”
| ” ท่านผู้เมตตา!” เป็นไปได้ไหมว่า คนจีนคนนี้ เป็นเทวทูตที่สวรรค์ส่งลงมา ”
แม้ว่ากลุ่มผู้โดยสารจะขอบคุณ เย่หยู แต่ หวูไต้และเซี่ยจินซีก็เป็นห่วงเขาอย่างยิ่ง
“อาจารย์หวู เย่หยู จะโอเคมั้ย?” เซี่ยจินซี มองกลับไปที่ใบหน้าที่มั่นใจของเย่หยู
หวูไต้สายหัว และพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง “ไม่ต้องกังวล!เย่หยุไม่ใช่คนทําอะไรไม่คิด เมื่อเขาเสนอแบบนี้ แสดงว่าเขามีความคิดดีๆแน่นอน!”
โจรสลัด มองเหยู อย่างสงบ ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดว่า “ถ้าคุณสามารถเอาบางสิ่งที่จะทําให้ใจฉันเต้นแรงได้ ฉันจะปล่อยพวกเขาออกไป
“เอาล่ะ!” ดวงตาของเย่หยู เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขายกข้อมือขึ้นและโบกมือข้างหน้า ทําให้กางเขนศักดิ์สิทธิ์เปล่งแสงสีเงินที่แว
ววาว
เมื่อมองไปที่หัวหน้าโจรสลัด เย่หยยิ้ม และพูดว่า “นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการหรือไม่?”
ในขณะนี้ความสนใจของผู้นําโจรสลัดนั้นมุ่งเน้นไปที่กางเขนที่ผูกติดอยู่กับข้อมือของเหยู อย่างรวดเร็ว ลมหายใจของเขาก็ปั่นปวนเสียงของเขาดังขึ้นขณะที่เขาพูดว่า ส่งมันมา แล้วฉันจะปล่อยคุณออกไป! ”
เย่หยู สายข้อมือของเขา และกางเขน แกว่งไปทางซ้ายและขวา
สายตาของโจรสลัดไม่เคยสลัดกางเขนทิ้งออกไป หัวของเขาโยกไปทางซ้ายและขวา พร้อมกับข้อมือของเหยู
“ แต่…” เย่หยู เผยรอยยิ้มแล้วพูดต่อ“ ฉันไม่ต้องการให้คุณ เฉยๆ!”ทําไมเราไม่แลกเปลี่ยน เพื่ออะไรอย่างอื่น? ”
“ไม่มีทางเ” โจรสลัดตะโกนว่า “ถ้าคุณไม่ให้ไม้กางเขนนี้ฉันจะฆ่าพวกแกทุกคน!”
คลื่นบรรยากาศรอบตัว คล้ายกับทะเลเลือดแห่งชีวิตเพิ่มขึ้นจากร่างกายของโจรสลัดคนนั้น กดดันเย่หยูและผู้โดยสารคนอื่น ๆ
หรือ!
ลักษณะอันน่าสยดสยองพาดผ่านใบหน้าของเขาไป
การแสดงออกของเหยูนั้น ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
แต่ผู้โดยสารที่อยู่ด้านหลังเหยู ต่างก็เริ่มหวาดกลัว
ชายหนุ่ม รีบส่งไปเร็วๆ! “
“ถูกต้อง! ชายหนุ่มส่งมอบไม้กางเขน และเราจะปลอดภัย!”
” คุณไม่ต้องการที่จะช่วยเราหรือ ให้เขาไปเถอะ!”
“ชาวจีนให้เขาไป!” มอบให้เขาและเราจะปลอดภัย! ”
เชี่ยจินซี่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน จ้องมองผู้โดยสาร ” ทําไมคุณถึงทําแบบนี้!? ถ้าเย่หยู ไม่ต้องการส่งมันคุณไม่สามารถบังคับเขา ได้!”
ในบรรดาฝูงชนผู้โดยสารจํานวนมาก ส่งเสียงโวยวาย “ฮ่ม! ใครขอให้เขาออกมากัน? แค่ส่งมอบมันออกไปเราจะปลอดภัย!”
