…….
ยาซุโอะ ยกมือขึ้นและมองดูแหวนที่มีจารึกลึกลับหลายแบบอยู่ข้างใน ด้วยรอยยิ้มที่น่าสนใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ ถ้าฉันจารึกคำจารึกเดียวกันบนแหวนอีกวง ฉันสงสัยว่าแหวนจะทำงานแบบเดียวกันหรือเปล่า? ”
…..
เขาเดินผ่านทุ่งหญ้าอย่างช้า ๆ ราวกับรออะไรบางอย่างจนกระทั่งจู่ ๆ เขาก็หยุดหันกลับไปมองทิศทางหนึ่ง ‘ยังตามมาอยู่อีกหรือ ฆ่าเลยเสียดีไหม?’ หลังจากนั้น เขาก็เริ่มเดินไปทางนั้น แม้ว่าเขาจะต้องชะงักตัว เนื่องจากเขาเห็นร่างสองร่างบินออกไปจากทิศทางนั้น
“ หืม ทำไมพวกเขาถึงหนี? ฉันแน่ใจว่าจิตสังหารของฉันไม่ได้หลุดออกไปและพวกเขาใช้การ์ดเวทมนตร์อีกด้วย เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันต้องการการ์ดเวทมนตร์สองสามใบ ดังนั้น ฉันควรไปที่เนินผาหิน เพื่อหาเงิน อืม มันน่าจะใช้เวลาเพียงหนึ่งนาที…”
จากนั้น เขาก็เดินต่อไปอย่างช้า ๆ จนเวลาผ่านไปหนึ่งนาทีและราว ๆ 20 นาทีนับตั้งแต่เข้าสู่กรีดไอร์แลนด์ ต่อหน้าเขาและจากที่ไหนก็ไม่รู้ที่ อารุกะ ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ ก่อนที่เธอจะตกลงมา เขาก็ควบคุมเธอให้ลอยอยู่ในอากาศ
สิ่งแรกที่เธอทำคือพูดว่า ” โอนี่จัง ขี่หลังหน่อย!! ” เขายิ้ม ในขณะที่ควบคุมเธอให้บินไปที่ไหล่ของเขาจนเธอนั่งลงอย่างสบาย ๆ มองลงไปที่สนามหญ้ารอบ ๆ ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
มีบางสิ่งที่ ยาซุโอะ พบในช่วงสองปีที่ผ่านมา อารุกะ ไม่สามารถเรียนรู้เน็นได้หรือมากกว่านั้น เหมือนกับว่าเธอไม่สามารถจัดการกับมันได้เลยหรือเธอไม่สามารถเปิดสัมผัสออร่าที่จำกัดเธอไว้เหมือนกับคนปกติ
‘บางที นานิกะ ที่อยู่ในตัวเธออาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับมันหรือว่า นานิกะ ไม่สามารถใช้เน็นได้ เพื่อเป็นเงื่อนไขของตัวเอง…’
ทันใดนั้น ยาซุโอะ ก็เริ่มมองไปรอบ ๆ ‘อืม มีใครบางคนกำลังมองฉันอยู่อีกครั้ง แม้ว่ามันดูเหมือนจะเป็นเกมมาสเตอร์ก็ตาม เพราะฉันรู้สึกถูกเฝ้ามองจากทุกที่ แสดงว่าพวกเขาตรวจพบว่าเธอปรากฎตัวหรือเหมือนกับว่าเกมถูกตั้งโปรแกรมให้ตรวจจับใครก็ตามที่ปรากฏตัวบนเกาะ หลังจากเข้าใกล้แล้วพวกเขาจะทำอย่างไร?’
ทันใดนั้น เขาก็มองไปทางใดทางหนึ่ง โดยสังเกตเห็นใครบางคนกำลังบินมาทางเขา ‘นั่นมันเกมมาสเตอร์หรือเป็นแค่ผู้เล่น? ความรู้สึกถูกเฝ้ามองก็หายไปเช่นกัน’
ร่างนั้นบินมาข้างหน้าเขาประมาณยี่สิบเมตร อารุกะ ดูเหมือนจะไม่สนใจ ขณะที่เธอมองไปรอบ ๆ
ยาซุโอะ มองไปที่เขาแล้วก็สรุปได้ว่าคน ๆ นั้นคือผู้เล่น ข้างหน้าเขามีชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อคลุมยาวสีขาว ผมสีส้มหยักศกและดวงตาสีดำเล็ก ๆ รอยยิ้มกว้างวาดใบหน้าของบุคคลดังกล่าว ขณะที่เขาสรุปได้ว่า ยาซุโอะ เป็นคนโง่ เนื่องจากสังเกตว่าเขาไม่ได้เรียก ‘บุ๊ค’
ชายคนนั้นสังเกตเพียงวินาทีเดียวก่อนจะเสียบการ์ดลงในสล็อตหนังสือ ” นายชื่อ ยาซุโอะ แล้วนายเพิ่งเข้าร่วมเกม ดังนั้น จึงไม่มีประโยชน์ที่จะใช้…” เขานำการ์ดจากหนังสือของเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า ” Trace On โจมตีไปที่ ยาซุโอะ “
ทว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้เขาตกตะลึง จนกระทั่งเขาสังเกตเห็นว่าการ์ดในมือของเขาหายไป เขาเงยหน้าขึ้นมอง ยาซุโอะ ขณะที่สังเกตเห็นว่าเขามีการ์ดอยู่ในมือ
“ หืม การ์ดใบแรกของฉันเหรอ ‘บุ๊ค ‘” ขณะที่เขาพูด หนังสือของเขาปรากฏขึ้นลอยอยู่ตรงหน้าเขา เขาวางการ์ดลงหนึ่งใน 45 สล็อตฟรี ” หา !! นายทำอย่างนั้นได้อย่างไร? ” ยาซุโอะ แค่หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ ฉันจะเอาที่เหลือจากนายอีกด้วย ”
ชายคนนั้นใช้เวลาสักครู่ในการตอบสนอง เขาพยายามหยิบการ์ดใบอื่น แต่ก่อนที่เขาจะทำได้ เขาก็สัมผัสได้ถึงโลหะเย็นที่ลำคอของเขา ทำให้มีเหงื่อไหลลงมาตามกระดูกสันหลัง เขาสังเกตเห็นกริชสีดำขนาดเล็กที่มีกลิ่นอายของความน่าสะพรึงกลัวที่อยู่รายรอบ
“ กริชเป็นพิษ มันจะใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการตาย แม้ว่าจะเป็นเพียงบาดแผลเล็ก ๆ ก็ตาม ถ้ากล้ามเนื้อของนายขยับหรือถ้าฉันรู้สึกถึงเจตนาในแง่ลบ แสดงว่านายตายแล้ว ” ยาซุโอะ ส่งคำขู่
“ ทำตามที่ฉันบอก นายจะเลือกการ์ดทุกใบที่นายมีในมือซ้ายทีละใบ หากนายทำแม้แต่เสียงที่แผ่วเบาที่สุด นายตาย ” ยาซุโอะ พูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์พร้อมรอยยิ้มสบาย ๆ ใบหน้าของเขา พร้อมกับอากาศที่เย็นยะเยือกรอบตัว ซึ่งลบความคิดใด ๆ ที่จะต่อสู้กับชายผู้นี้
สิ่งที่ ยาซุโอะ พบจากการสังเกตของเขา คือ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะควบคุมหนังสือด้วยพลังในปัจจุบัน
สมองของเขาไม่สามารถจัดการกับการรับข้อมูลที่จำเป็นในการควบคุมมันได้และนั่นก็บอกได้หลายอย่าง เมื่อพิจารณาจากความสามารถในการรับข้อมูลของเขาที่มีถึงประมาณ 2,500 คะแนนออร่าต่อวินาที
นอกจากนี้ เขายังพบว่าการควบคุมการ์ดที่เสียบเข้าไปในสล็อต ไม่ได้ยากเท่าการควบคุมหนังสือ มันยังคงต้องใช้ความคิดในการควบคุมการ์ดทีละใบ เนื่องจากการรับข้อมูลที่ต้องการนั้นสูงกว่าความจุการรับข้อมูลของเขาเล็กน้อย
แต่ถ้าไม่ได้ใส่การ์ดลงในหนังสือ ค่าใช้จ่ายในการควบคุมการ์ดก็จะน้อยมาก สาเหตุที่เป็นไปได้มากที่สุดที่ ยาซุโอะ คิดขึ้นมาก็คือ กรีดไอร์แลนด์ ทำหน้าที่เป็นฮัตสึที่มีเงื่อนไขมากมายที่ทำให้มันใช้งานได้
และด้วยผู้ใช้เน็น 11 คน ที่รักษามัน จารึกที่ทำหน้าที่เป็นตัวสนับสนุนหรือเป็นรากฐาน โดยเฉพาะจารึกศักดิ์สิทธิ์ เนื่องจากมันทำให้เน็นแข็งแกร่งขึ้น…และการควบคุมฮึตสึที่ไม่ใช่ของเขาจะต้องเสียค่าใช้จ่าย แม้ว่าจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งของมัน
ผู้เล่นที่เผชิญหน้ากับ ยาซุโอะ หยิบการ์ดทีละใบตามที่บอก เมื่อการ์ดแต่ละใบออกจากหนังสือ มันจะบินไปที่หนังสือของ ยาซุโอะ ทันที
เขายังคงทำต่อไป ขณะที่มีเหงื่อไหลบนใบหน้า ” มะ…หมดแล้ว ” ยาซุโอะ ยิ้มอย่างไร้พิษภัยพร้อมกับพูดว่า ” ยังมีอีก 5 ใบในพ๊อคเก็ตจำกัด ดังนั้น ทำต่อไป “…อากาศหนาวสั่นลงมาที่กระดูกสันหลังของเขา ขณะที่เขาคิดว่ารู้ได้อย่างไร จากนั้น เขาก็พูดว่า ” ดะ..ได้! “
แม้ว่า ยาซุโอะ จะไม่สามารถควบคุมหนังสือได้ แต่สำหรับตอนนี้ เขายังสามารถสัมผัสทุกอย่างในนั้นได้เหมือนเดิม แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าการ์ดใบไหนเป็นวัตถุเน็น เขาจึงไม่สามารถระบุได้ด้วยการสัมผัสหมึกเหมือนปกติ
ทันทีที่เขาได้รับการ์ดทั้งหมด กริชก็ตัดผ่านคอของผู้เล่นและฆ่าเขาทันที ขณะที่ ยาซุโอะ ปรากฏตัวข้าง ๆ เขาด้วยมือของเขาที่เป็นสีม่วงเปล่งประกาย เขาฟันขณะที่ทำให้ร่างที่ยืนอยู่หายไป
สิ่งเดียวที่เหลือคือแหวนที่บินไปถึงมือของ ยาซุโอะ ขณะที่มีฟองอากาศสีม่วงล้อมรอบด้วยระยะ 110 เมตรของเขาที่หดตัวลงประมาณ 2 เมตรรอบตัว
เขาจดจ่ออยู่กับการรักษาแหวนอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่เขารู้สึกว่าการต่อต้านเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ แม้ว่ามันจะยังอยู่ในความสามารถของเขา เขาขมวดคิ้ว เมื่อสังเกตเห็นว่าในขณะที่เขาสามารถป้องกันไม่ให้แหวนถูกทำลาย เขาจะต้องใช้ออร่าอย่างต่อเนื่องเพื่อทำเช่นนั้น
เขาถอนอาเขตขยายออกและด้วยแบบนั้น วงแหวนก็ถูกทำลาย ยาซุโอะ ถอนหายใจ “ อืม ฉันอ่อนแอเกินไป ฉันเดาว่าฉันจะต้องโกงเกมด้วยวิธีอื่นแล้ว…”
จากนั้น เขาก็ดูการ์ดทั้งหมด เขาสังเกตเห็นการ์ดจำกัดเพียง 8 ใบ การ์ดคาถา 15 ใบและการ์ดไร้ประโยชน์ที่ไม่จำกัดจำนวน 26 ใบ ก่อนอื่นเขาควบคุม อารุกะ ลงจากบ่าของเขา ” ไปเดินเล่นรอบ ๆ ได้ ถ้าน้องต้องการ แต่อย่าไปไกลละ “
จากนั้น เขาก็เลือกการ์ดไม่จำกัดจำนวนมาหนึ่งใบ ‘ฮัตสึ -กุหลาบม่วง- M=0, T=2’ จากนั้น เขาก็ฟันไปที่การ์ด โดยทิ้งเส้นสีม่วงไว้ ไม่นานเส้นก็หายไป โดยไม่เกิดความเสียหายใด ๆ
ประกายแสงปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ในขณะที่เขาคิดว่า ‘แสดงว่าฉันสามารถสร้างความเสียหายได้ไม่รู้จบ ใช่ไหม’ เขาใช้ฮัตสึของเขาอีกครั้งและฟันไปที่การ์ด โดยครั้งนี้เขาตั้งตัวคูณไว้ที่ 10 เมื่อหมดเวลาการ์ดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
‘อืม สำหรับการทดสอบที่สำคัญที่สุด…เป้าหมายที่ฉันจะตั้งในครั้งนี้จะแตกต่างไปจากครั้งก่อนอย่างมาก…’ เขาคิด ขณะที่หยิบการ์ดอีกใบ โดยที่มีความหวังที่เป็นประกายอยู่ภายในดวงตาของเขา ” ถึงเวลาแล้ว เพื่อทดสอบขีดจำกัดของฮัตสึของฉัน…”
