……….
‘อาเขตขยาย‘ ยาซุโอะ ใช้อาเขตขยายของเขาโดยเฉพาะกับบริเวณที่หมัดกำลังพุ่งมา เมื่อหมัดสัมผัสกับหน้าอกของเขา มันก็แข็งตัว ไม่แม้แต่จะขยับ ยาซุโอะ ออกจากที่ที่เขายืนอยู่…
นักมวยเรียกคืนความสามารถของเขาด้วยเหงื่อที่ไหลอาบบนใบหน้า เขารู้สึกเหมือนโดนตีด้วยก้อนหินขนาดใหญ่และเขากลัวมากขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่า ยาซุโอะ ยังคงไม่สนใจเขา ในขณะที่เขาดูหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง ‘นี่เป็นเพียงการประลองใช่ไหม? เขาจะไม่โจมตีฉันจริง ๆ ใช่ไหม ฉันไม่สามารถใช้ความสามารถของฉันได้อีกเพราะฉันใช้ปริมาณออร่าของฉันไปเกือบหมด‘
เขาทำได้เพียงถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อได้ยิน ยาซุโอะ พูดว่า ” พอแล้ว ขอบคุณ “
“ โอ้ จบแล้วหรือ? ” เรเซอร์ ที่สงสัยได้ข้อสรุปเล็กน้อยหลังจากสังเกต ยาซุโอะ ‘เขาจำเป็นต้องสัมผัสกับเป้าหมาย เพื่อรับข้อมูลเกี่ยวกับมันหรือเปล่า? เขาเป็นฮันเตอร์วิจัย ดังนั้น เขาน่าจะมีฮัตสึที่เน้นหรือช่วยเหลือในด้านนี้‘
ยาซุโอะ พยักหน้า ” ใช่ ” ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาเริ่มดังขึ้น หยุดการสนทนาลง เขามองไปที่ผู้โทรมาและสังเกตว่ามันคือ อารุกะ เขารับโทรศัพท์และได้ยินเธอตะโกนว่า “ โอนิจัง ฉันไม่เห็นพี่ในช่วงสี่วันที่ผ่านมา พี่ไม่อยากเจอหน้าฉันแล้วหรือ!! “
เขาสังเกตเห็นว่าเธอทำตัวค่อนข้างเอาแต่ใจ ซึ่งเขาไม่ใส่ใจเท่าไร ตลอดเดือนที่ผ่านมา มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมาหาเขาตลอดเวลา เมื่อพิจารณาจากการทดลองที่เขาทำ เธอยังคงเทเลพอร์ตเมื่อเป็นไปได้ เพราะเธอไม่สามารถวาร์ปไปหาเขาได้เมื่อเขายุ่งอยู่ เนื่องจากคำขอที่เขาระบุไว้
“ พี่ยังไม่ว่าง พี่จะว่างในอีกครึ่งชั่วโมง ” พูดจบเขาก็วางสายแล้วพูดกับ เรเซอร์ ว่า “ เรเซอร์ ยินดีที่ได้พบคุณ บางทีเราอาจจะได้พบกันในภายหลัง ”
ยาซุโอะ ยื่นมือออกไป ในขณะที่ เรเซอร์ ทำแบบเดียวกันและพวกเขาก็จับมือกัน ” ฉันดีใจที่ได้พบนาย แต่นายจะไม่ขอความช่วยเหลือตอนนี้? ” ยาซุโอะ ส่ายศีรษะ ” อาจจะในภายหลัง ” จากนั้น เขาก็มุ่งหน้าไปยังป่าใกล้ โซฟราบี โดยทิ้ง เรเซอร์ ไว้
เมื่อเขาไปถึงป่า เขาหลับตาลงด้วยความรู้สึกที่ได้รับเมื่อนักมวยต่อยเขาในความทรงจำ เน็นของนักมวยสัมผัสกับเขา ความรู้สึกเน็นของเขาที่ได้ลิ้มลองเน็นเฉพาะของนักมวย ในที่สุด ก็มอบจิ๊กซอปริศนาชิ้นสุดท้ายแก่เขา
เน็นของเขารวบรวมอยู่กับหมัดที่เขาสร้างอย่างช้า ๆ โดยเลียนแบบพฤติกรรมของนักมวยโจรสลัด ขณะที่เขาใช้ความสามารถของเขา
เขายังคงควบคุมเน็นของเขาอยู่สองสามวินาที จนกระทั่งเขารู้สึกว่ามันพร้อมแล้วจึงต่อยออกไป สร้างประตูมิติสีม่วง สำหรับวาร์ปหมัดของเขาไปที่ต้นไม้บริเวณใกล้เคียง ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร หมัดของเขาแตะต้นไม้เบา ๆ แล้วเขาก็ดึงมันกลับมา
‘อืม ฉันต้องการเวลาสองสามวินาทีในการแสดงความสามารถอย่างสมบูรณ์ ฉันเดาว่าฉันต้องฝึกฝนมันอีกสักหน่อยจนกว่าฉันจะชินกับมัน แม้ว่ามันจะไม่น่าเป็นไปได้มากที่ฉันจะสามารถเลียนแบบความสามารถที่ซับซ้อนได้‘ แม้ว่า ยาซุโอะ นั้น ยังคงทดลองความสามารถต่อไปอีกสองสามนาทีก่อนที่จะได้ข้อสรุปบางประการ
‘อย่างแรกเลย เราต้องดูสถานที่ที่ต้องการวาร์ปไป แม้ว่าจะไม่ได้ผลกับฉัน เพราะฉันสามารถเห็นทุกอย่างในอาเขตของฉัน ซึ่งหมายความว่าฉันสามารถวาร์ปการโจมตีไปที่ใดก็ได้ในนั้น‘
‘อย่างที่สอง ขอบคุณอาเขตควบคุมของฉันและสิ่งที่ฉันสังเกตเห็นเมื่อนานมาแล้ว การโจมตีด้วยสายแผ่พุ่งใด ๆ ที่ฉันใช้จะมีพลังเท่าเดิม เมื่อฉันปล่อยมัน ตราบใดที่มันอยู่ในอาเขตของฉันโดยไม่ทำให้เน็นเสียเปล่า แน่นอนว่าสิ่งนี้ใช้การควบคุมด้วยอาเขตควบคุมของฉัน ซึ่งมันเผาผลาญออร่าตัวมันเอง‘
‘อย่างที่สาม มันยากกว่ามากที่จะวาร์ปเกินอาเขตของฉัน แต่ก็เป็นไปได้ นอกจากนี้ การฝึกฝนเพียงไม่กี่นาทีทำให้ฉันสามารถทำมันได้ในเวลาประมาณ 2 วินาที ดังนั้น ด้วยการฝึกที่มากขึ้น ฉันอาจจะทำมันได้ทันที ซึ่งนำฉันไปสู่อีกจุด ฉันสามารถวาร์ปตัวเองไปยังที่อื่น โดยพื้นฐานการเทเลพอร์ตได้หรือเปล่า?’
‘ความสามารถพิเศษนี้ทำงานร่วมกับสายแผ่พุ่งและสายควบคุม มันสร้างประตูมิติสองแห่ง แห่งหนึ่งคือต้นทางและอีกแห่งคือปลายทาง แม้ว่าการเผาผลาญจะมีความสำคัญขึ้นอยู่กับว่าปลายทางอยู่ไกลแค่ไหน‘
‘ข้อดี คือ ฉันไม่มีขีดจำกัดว่าจะไกลแค่ไหน นักมวยอาจจะใช้มันวาร์ปหมัดอย่างเดียว แต่ฉันไม่มีขีดจำกัดนั้น ดังนั้น ในทางทฤษฎีแล้วจะสร้างประตูมิติให้ใหญ่ที่สุดเท่าที่ต้องการได้ ตราบใดที่ฉันมีความสามารถที่จำเป็นและบางที ฉันสามารถฝืนมันให้มากขึ้นไปได้อีก‘
ยาซุโอะ ลูบต่างหูด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นกันเอง ” เดือนที่แล้วเหนื่อยเกินไป ดังนั้น อาจต้องใช้เวลาในเดือนหน้าเป็นวันหยุด ฉันจะถือโอกาสทดสอบขีดจำกัดของความสามารถนี้… “
………
ใกล้กับนครพิศวาร อาย อาย บนเนินเขาที่สวยงาม มีโต๊ะเล็ก ๆ และเก้าอี้ขนาดใหญ่วางอยู่ที่นั่นพร้อมกับชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เขาวางขาบนโต๊ะ ขณะที่หลับตาลง
มีผู้หญิงตัวเล็กน่ารักเอียงศีรษะบนไหล่ของเขา เธอมีผมยาวสีดำ ตาสีฟ้าและมีผิวสีซีด เธอสวมชุดกิโมโนสีชมพูประดับด้วยดอกกุหลาบสีม่วง รองเท้าบูทและที่คาดผมประดับด้วยใบหน้าการ์ตูนยิ้มแย้มแจ่มใส
พวกเขากำลังผ่อนคลายในความเงียบ โดยมีเพียงเสียงลมที่แผ่วเบาที่ได้ยินเป็นครั้งคราว นี่คือชีวิตของ ยาซุโอะ ในเดือนที่ผ่านมา ยกเว้นเสียว่าเขาทดลองความสามารถของประตูมิติเป็นประจำ
” อารุกะ สนุกไหม? “, “ อืม ” เธอดูสุขสบายเกินกว่าจะตอบได้ชัดเจน
“ เราจะถ่ายรูปครอบครัวเมื่อเรากลับไป ดังนั้น เราจะกลับบ้านวันนี้ น้องจะเทเลพอร์ตกลับไป แล้วพี่จะตามไปหลังจากนั้น ” ยาซุโอะ พูดต่อ “ แล้วก็เรียกหา นานิกะ ด้วย ”
ดูเหมือนจะไม่มีคำตอบใด ๆ จากเธอ แม้ว่า ยาซุโอะ รู้ว่า นานิกะ ปรากฏตัว ในขณะที่เขาถามทั้ง ๆ ที่ตายังคงปิดอยู่ “ ตัวเธอเองสนุกหรือเปล่า? ”
ในช่วงที่ อารุกะ จะไม่สามารถขอคำขอใด ๆ ได้ เนื่องจาก ยาซุโอะ ได้ระงับความปรารถนาที่ค้างอยู่โดยไม่ได้ขออะไรในตอนนี้ เขายังขอให้เธอออกมาเป็นครั้งคราวเหมือนตอนนี้
” ไอ ” เธอตอบและขอคำขอเขาหลังจากนั้น ” ยาซุโอะ ลูบศีรษะหน่อยได้ไหม? ” ความคาดหวังสามารถเห็นได้บนใบหน้าของเธอ
เขาลืมตาและมองเธอด้วยรอยยิ้ม จากนั้น เริ่มลูบศีรษะเธอและเธอก็ไม่อายที่จะแสดงความพึงพอใจของเธอ ” หวาา…ฮิฮิ… “
จากการสังเกตของเขา นานิกะ เป็นคนธรรมดา เธอทำงานตามความปรารถนาของเธอ โดยมีเขาคอยแนะนำ
เธอเป็นคนเรียบง่ายและบริสุทธิ์อย่างเหลือเชื่อ โดยไม่ได้คิดว่าสิ่งใดชั่วหรือดีและเธอก็ไร้เดียงสาในระดับหนึ่งในแบบของเธอ แม้ว่าความเป็นไปได้ที่เธอมีอะไรมากกว่าที่แสดงให้เห็น ก็ยังอยู่ในความเป็นไปได้ในใจของ ยาซุโอะ
“ ยังไงก็ตาม เกี่ยวกับความปรารถนา…” เขาพูดทำให้ นานิกะ หันมาให้ความสนใจ
เขายิ้มแล้วพูดต่อ “ ในตอนนี้ ฉันจะพูดประโยคหนึ่งที่ฉันนึกขึ้นได้ ประโยคนั้นจะเปิดใช้งานลำดับเหตุการณ์ โดยเริ่มจากการที่ฉันเทเลพอร์ตไปใกล้กับสถานที่ที่ฉันกำลังคิด ด้วยความสูงที่ฉันต้องการ เมื่อฉันเทเลพอร์ต มันจะเริ่มคูลดาวน์ 20 วินาที ก่อนที่ฉันจะเทเลพอร์ตกลับไปที่แล็บพร้อมกับทุกสิ่งที่จะอยู่ภายในอาเขตขยายของฉัน ถ้าฉันพูดประโยคนั้นอีกครั้งก่อนที่คูลดาวน์จะสิ้นสุดลง สิ่งเดียวกันก็จะเกิดขึ้น…”
นานิกะ ดูว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดว่า “ ไค ” ซึ่งนำรอยยิ้มอันเงียบสงบมาสู่ใบหน้าของเขา เขาหลับตาลงชั่วขณะหนึ่ง ในขณะที่รู้สึกพึงพอใจ จากนั้น เขาก็ถอนหายใจเล็กน้อย ในขณะที่ยังคงลูบศีรษะเธอจนกว่า อารุกะ จะกลับมา
ยาซุโอะ ยืนขึ้นและพูดว่า ” ไปเดี๋ยวนี้ พี่จะตามไปในไม่ช้า ” อารุกะ พยักหน้าแล้วหายตัวไป…
