…….
เนื่องจากเขาต้องการให้เธอเป็นฮันเตอร์ระดับ 1 ดาวอย่างรวดเร็ว เขาจึงตัดสินใจใช้มัน เพื่อทำให้เร็วขึ้น เนื่องจากสมาคมฮันเตอร์ไม่มีกฎเกณฑ์ใด ๆ ที่ต่อต้านสิ่งนี้ ตราบใดที่เป็นสิ่งใหม่และมีประโยชน์สำหรับองค์กร
ยาซุโอะ ได้ส่งข้อมูลที่เป็นประโยชน์บางอย่างที่เขาได้รับจากการค้นคว้าเกี่ยวกับสัตว์ที่ผิดปกติและสายพันธุ์ใหม่ที่เขาค้นพบในการเดินทาง เพื่อค้นหาม้วนคัมภีร์ผู้เร้นกายและสิ่งอื่น ๆ…
เขาเรียกแมงมุมชนิดนี้ว่า ริโอซิลสายพันธุ์ใหม่ โดยตั้งชื่อตามภูมิภาคที่เขาพบมันและเนื่องมาจากความคล้ายคลึงกันของแมงมุม มันมีหกขา โดยมีสองขาด้านหลังที่ค่อนข้างใหญ่ เมื่อเทียบกับขาที่เหลือ ทำให้มันสามารถกระโดดได้สูงถึงสองเมตร ซึ่งถือว่าสูงมาก เมื่อพิจารณาจากความยาวเพียงสองนิ้ว มันหาได้ยากมาก เมื่อเขาพบว่ามีเพียงสามตัวเท่านั้นและนั่นเป็นเพราะอาเขตของเขา เนื่องจากเขาพบว่ามันอาศัยอยู่ในรอยแตกของต้นไม้ด้านบน
เมื่อเขากลายเป็นฮันเตอร์ 1 ดาว เขาได้ส่งสูตรยาเสริมความแข็งแกร่งให้กับสมาคมฮันเตอร์ ถึงมันไม่ใช่สูตรที่ดีที่สุด แต่ยังคงมีประโยชน์อยู่
เขาปฏิบัติตามข้อกำหนดทั้งหมดในการเป็นฮันเตอร์ระดับ 2 ดาวแล้ว ยกเว้นการมีลูกศิษย์ระดับ 1 ดาว ดังนั้น ตอนนี้เขาแค่ต้องรอจนกว่าข้อมูลที่ส่งไปจะได้รับการยืนยันและตรวจสอบว่าเธอเป็นลูกศิษย์ของ ยาซุโอะ หรือไม่ จากนั้น สมาคมฮันเตอร์จะส่งคำเชิญมาให้เขา
“นายจะไปเมื่อไหร่?” โมเรน่า สงสัย
“เมื่อพวกเขาส่งคำเชิญมา ความสามารถของเธอจะเพิ่มมากขึ้น ถ้าเธออยู่ที่นี่ เพื่อขยายตระกูลและใช้ความสามารถของเธอ เพื่อทำให้สมาชิกที่ไว้ใจได้แข็งแกร่งขึ้น ถ้าคนใดคนหนึ่งมีความสามารถที่เป็นประโยชน์ บอกให้ฉันรู้ แล้วฉันจะมาหาเธอ หรือมันจะดีมาก ถ้าเธอจัดการพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะยอมตายแทนเธอ เธอก็จะใช้ความสามารถของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย เพียงแค่วางแผนสำรองเผื่อไว้บ้าง…” ยาซุโอะ พูด ขณะที่ยืนขึ้นและเริ่มสวมเสื้อผ้าของเขา
โมเรน่า ทำเช่นเดียวกัน ในขณะที่พยักหน้า แม้ว่าใบหน้าของเธอจะดูผิดหวังก็ตาม บางสิ่งที่ ยาซุโอะ สังเกตเห็น ขณะที่เขาเดินไปหาเธอ กอดเธอแน่นและกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะมาที่นี่เป็นประจำและฉันอาจจะสามารถเทเลพอร์ตมาที่นี่ได้ หากมีสิ่งใดเป็นไปตามที่ฉันคิด นอกจากนี้ คำเชิญควรมาภายในสิบถึงสิบห้าวัน ซึ่งทำให้เรามีเวลามาก”
เธอกอดเขากลับและยิ้มออกมา “ฉันจะดูว่ามีใครสร้างฮัตสึเทเลพอร์ตได้หรือไม่?”
อารุกะ ปรากฏตัวทันทีเมื่อพวกเขาออกจากห้องนอน “โอนิจัง ฉันไม่สามารถเทเลพอร์ตไปหาพี่ได้ ฉันอยากจะแสดงบางอย่างให้พี่ดู”
ยาซุโอะ หัวเราะออกมาเล็กน้อย ขณะที่สังเกตเห็นบางสิ่งด้วยอาเขตของเขา เขาอุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ขณะที่ภาพวาดที่เธอถือลอยอยู่ตรงหน้าเขา สิ่งที่เขาพบคือ อารุกะ สามารถเคลื่อนย้ายวัตถุขนาดเล็กที่ไม่มีชีวิตได้ ในขณะที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายวัตถุที่เคลื่อนไหวได้
เขามองภาพวาดอย่างสนุกสนาน “โอนิจัง คิดว่ายังไง ดีกว่าอันที่แล้ว ใช่ไหม?”
สิ่งที่วาดบนนั้น คือ สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นคน 3 คน คนหนึ่งสูง อีกสองคนเหมือนกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มกว้าง
พวกเขาดูเหมือนอยู่บนเนินเขาเขียวชอุ่ม ในขณะที่จับมือกับคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงกลาง ทั้งสามคนโดยพื้นฐานแล้วเป็นร่างแท่งตรงด้วยคนตรงกลางที่มีผมสีดำและมีจุดสีดำที่ควรจะเป็นดวงตา ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างร่างเล็กสองร่าง คือ ดวงตาของพวกเขา คนหนึ่งมีดวงตาสีฟ้าและอีกคนหนึ่งมีดวงตาสีดำขนาดใหญ่
“พี่ น้องกับนานิกะ ใช่ไหม?” ยาซุโอะ ตั้งข้อสังเกตขณะสังเกตภาพวาด
อารุกะ พยักหน้าแสดงความภาคภูมิใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าในความสนใจที่เพิ่งค้นพบใหม่ของเธอในการวาดภาพ “อืม ฉันพยายามมากในการวาดภาพนี้ มันดีขึ้นแล้ว ใช่ไหม?”
ยาซุโอะ เริ่มลูบใบหน้าของเธอและหัวเราะเบา ๆ “ก็มีการพัฒนาขึ้น..” นั่นทำให้เธอหน้ามุ่ย “ใจร้าย!”
“ฮ่า ๆ พี่แค่ล้อเล่นนะ ทำได้ดีมาก!” เขาพูดพร้อมกับบีบแก้มเธอ “ว้าว แน่นอน ฉันตั้งใจมาก เป็นเรื่องปกติที่ฉันจะทำงานให้ดี!” อารุกะ พยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวเป็นประกายของเธอ…
ยาซุโอะ ใช้เวลาพักผ่อนและทำการทดลองสองสามอย่าง จนกระทั่งเขาได้รับคำเชิญจากสมาคมฮันเตอร์ จากนั้น เขาก็ไปที่ห้องที่มีร่างกายและดวงตาของหญิงสาวเผ่าคูลท์และเครื่องมือทั้งหมดของเขาถูกวางไว้
เมื่อเขาไปถึงห้อง เขาเริ่มสร้างเส้นใยแอโรสองอัน โดยใช้แอโรอายกับหนึ่งในนั้น จากนั้นจัดการพวกมันออกจากบ้านจากนั้นไปยังชายฝั่งในทิศทางของทวีปแอนริก้า ที่ครอบครัวโซลดิ๊กอาศัยอยู่
เมื่อหัวแถวของเส้นใยขยับไปไกลจากจุดกำเนิด เขาก็รวมออร่าของเขาต่อหน้าเขา เพื่อจัดการกับมันในทางใดทางหนึ่ง จนกระทั่งประตูมิติเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นจากเขา ประตูมิติที่ยังคงขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 2 เมตร โดยมีประตูปลายทางปรากฏอยู่ด้านหน้าเส้นใยแอโรเน็น
เขาปิดประตูมิติหลังจากผ่านเข้าไป จากนั้นติดเส้นใยแอโรอายเข้ากับหินที่ก้นมหาสมุทรเบื้องล่าง โดยที่อีกด้านของด้ายยังคงอยู่ในมือของเขา จากนั้น เขาก็บินด้วยความเร็วสูงสุด จนกระทั่งเขาไปถึงห่างออกไปไม่กี่ไมล์จากชายฝั่งของทวีปแอนริก้า
ยาซุโอะ หลับตา ในขณะที่จดจ่อกับออร่าของเขาและเปิดใช้งานแอโรอาย โดยมองผ่านเส้นใยที่เขาทิ้งไว้ในทวีปออเชียนติก้า
ข้างหน้าเขาอย่างช้า ๆ ประตูมิติเล็ก ๆ เริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา โดยประตูมิติปลายทางปรากฏขึ้นต่อหน้าแอโรอายที่เขาทิ้งไว้ใต้น้ำ น้ำเริ่มไหลออกจากประตูมิติจนกว่าเขาจะปิด
ใบหน้าของ ยาซุโอะ อดไม่ได้ที่จะกระตุก เมื่อสังเกตเห็นการเผาผลาญเน็นจำนวนมากที่จำเป็นในการสร้างประตูมิติขนาดเล็กเช่นนี้
ยาซุโอะ ดูเหมือนจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ‘ระยะห่างระหว่างสองทวีปเกิน 10,000 ไมล์ ดังนั้น มันจึงสมเหตุสมผล… แต่มันก็คุ้มค่าถ้าฉันสร้างเส้นใยแอโรอายไปยังทุกทวีป แล้วโดยทั่วไปฉันจะสามารถเทเลพอร์ตได้ทุกที่ แม้ว่าฉันจะต้องปล่อยเส้นใยตลอดเวลา ซึ่งจะทำให้สูญเสียเน็นอย่างต่อเนื่องและจะต้องกลับไปที่ที่ฉันวางเส้นใยไว้และสัมผัสพวกมัน เพื่อเปิดใช้งานแอโรอาย…’
‘นอกจากนี้ยังมีปัญหาที่เส้นใยจะค่อนข้างบอบบาง เมื่อพิจารณาว่าฉันจะอยู่ห่างจากพวกมันและถ้าใครตัดมัน เส้นใยทั้งหมดก็จะหายไป‘ เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะบินไปที่ภูเขาคูคูรู หลังจากผูกเส้นใยไว้ที่หินใต้น้ำ
เขาเก็บสิ่งของทั้งหมดในห้องแล็บของเขา แล้วบินไปที่สำนักงานใหญ่ของสมาคมฮันเตอร์อีกครั้ง ซึ่งใช้เวลาไม่นานนัก เนื่องจากอยู่ในทวีปเดียวกันกับสาธารณรัฐมิมโบ หนึ่งในห้าผู้นำหลักของโลก V5 โดยเฉพาะในเมืองสวาดานิ
ยาซุโอะ เดินเข้าไปในสำนักงานใหญ่ของสมาคมฮันเตอร์ ซึ่งเป็นอาคารที่สูงที่สุดในเมือง โดยมีสัญลักษณ์ฮันเตอร์อยู่ที่ด้านบนสุด
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?” ถามพนักงานต้อนรับที่แผนกต้อนรับสังเกตเห็น ยาซุโอะ มุ่งหน้ามาทางเธอ
“สวัสดี ฉันชื่อ ยาซุโอะ โซลดิ๊ก ฉันได้รับคำเชิญมายังสำนักงานใหญ่ของสมาคมฮันเตอร์” ยาซุโอะ ตอบขณะยื่นใบอนุญาตฮันเตอร์ให้กับเธอ ซึ่งเมื่อเธอได้ตรวจสอบแล้วก็เกิดความประหลาดใจบนใบหน้าของเธอ “โปรดรอสักครู่ค่ะ!”
จากนั้น เธอก็โทรหาใครบางคนและหลังจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงในชุดเครื่องแบบคล้ายกับพนักงานต้อนรับก็เดินเข้ามา “คุณค่ะ โปรดตามฉันมา ประธานสมาคมกำลังรอคุณอยู่” ยาซุโอะ พยักหน้าและเดินตามเธอไป
ผู้หญิงที่นำทางเปิดประตู เพื่อให้ ยาซุโอะ เข้าไปในห้องที่มี เนเทโร่ ยืนอยู่ข้างหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ขณะที่ลูบเคราของเขา “นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่ครั้งแรก” ยาซุโอะ เดินมาจนเขายืนอยู่ข้าง ๆ เขา “อืม นานแล้ว..”
เนเทโร่ มองไปที่ ยาซุโอะ ‘เขาอยู่ในสถานะ ‘เท็น‘ แต่ฉันไม่เห็นสิ่งใดเลย ยกเว้นว่าเท็นของเขาได้รับการขัดเกลาอย่างมากด้วยบรรยากาศแห่งความสงบและความเงียบสงบรอบตัว… เขาแข็งแกร่งขึ้นมาก ‘ ขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ ก็มีแสงสว่างส่องเข้ามาในดวงตาของเขา
“โฮ่โฮ่ นายโตแล้ว” เนเทโร่ ตั้งข้อสังเกต ขณะที่กำลังมอง ยาซุโอะ ด้วยดวงตาเป็นประกายราวกับพบอัญมณีล้ำค่า
“และคุณไม่ได้เปลี่ยนไป ความจริงแล้ว คุณอ่อนแอลง” ยาซุโอะ ตอบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าที่ซีดของเขา
ใบหน้าของ เนเทโร่ กระตุกอย่างช่วยไม่ได้ “การดูถูกคนต่ำไป ไม่ใช่เรื่องดีที่นายก็รู้~”
“ฉันไม่ได้ประเมินคุณต่ำไป ฉันแค่พูดในสิ่งที่เห็น~”
“โฮ่โฮ่ ก็ฉันแก่แล้ว~” เนเทโร่ หัวเราะออกมาเล็กน้อย หลังจากนึกถึงเรื่องที่น่าสนใจ…
