……..
จากนั้น ยาซุโอะก็เริ่มมองไปทางห้องกระจก แม้ว่าจะไม่ใช่ด้วยดวงตาของเขา เนื่องจากมันยังคงขาวสนิท ซึ่งบ่งบอกว่าเขามองไม่เห็น
เขามองผ่านอีกาสีดําบนไหล่ของเขา ผ่านดวงตาแนวตั้งสีดําสนิทและเส้นใยแอโรขนาดเล็กจํานวนมากทั่วทั้งตัวอีกา
ความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็นได้ลึกลงไปในดวงตาแนวตั้งของอีกา ขณะที่เขามองไปยังผู้ติดเชื้อภายในห้อง ขณะที่ผู้ติดเชื้อกินเนื้อของตัวเองต่อไป โดยไม่สนใจโลกรอบตัวเขา
“สิ่งมีชีวิตที่น่าสนใจเช่นนี้ ถ้าฉันสามารถเลียนแบบการทํางานของมันได้ ฉันก็จะสามารถสร้างสเต็มเซลล์ได้มากเท่าที่ฉันต้องการและถ้ารวมกับความสามารถในการเพิ่มประสิทธิภาพของฉัน ฉันจะมีการฟื้นฟูแทบจะในทันที
ในขณะที่ความสามารถในการฟื้นฟูของฉันนั้นดีที่สุดแล้ว และฉันสามารถสร้างแขนขาของฉันใหม่ได้โดยใช้กุหลาบม่วง แต่การเผาผลาญเป็นของกุหลาบม่วงนั้นใหญ่เกินไป ดังนั้น ทางเลือกแบบติดตัวที่ดีกว่าจึงฟังดูน่าสนใจ
แต่ฉันจะต้องมีการวิจัยเชิงลึกเพิ่มเติม เพื่อให้สามารถใช้งานได้และดูว่าฉันสามารถเลียนแบบได้หรือไม่?
แสงริบหรี่ผ่านไปในดวงตาของเขา “การทดลองครั้งสุดท้าย…” และด้วยแบบนั้นเอง อีกากกะพริบตาและ ยาซุโอะตัดสินใจสร้างประตูมิติภายใน 8 วินาที
และเพียงหนึ่งวินาทีผ่านไป ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงจากบุคคลที่สวมชุดควบคุมอันตราย “ห้า”
ทันทีที่เขาได้ยินอย่างนั้น เขาก็สร้างประตูมิติขึ้น โดยที่เขาเข้าไปพร้อมกับโมเรน่าทันที แต่ทว่าเมอริกไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย ในขณะที่เขาดูฉากนั้นเล่นอย่างช่วยไม่ได้
เหตุผลที่เขาสามารถตอบโต้หญิงผมสีฟ้าในชุดป้องกันอันตรายนั้นค่อนข้างง่าย
เขาตัดสินใจว่าจะทําอะไร เมื่อไหร่ และเนื่องจากที่เขาสรุปว่าเธอสามารถเห็นอนาคตอีกเจ็ดวินาที
เขาตัดสินใจว่าจะทําการกระทํานั้น 8 วินาทีจากช่วงเวลานั้น
ผ่านไปหนึ่งวินาที เธอเห็นหรือรู้ว่าเขาจะทําอะไรด้วยความสามารถของเธอ และเธอก็เปลี่ยนอนาคต เมื่อเธอพูดเลขห้าออกมาทันทีที่ยาซุโอะได้ยิน เขาก็เปลี่ยนใจและเปลี่ยนอนาคตโดยทันที
เขาจะรอจริงๆประมาณ 8 วินาทีก่อนที่จะทําการกระทํานั้น แต่เขาตัดสินใจทําทันที เมื่อได้ยินเธอ ดังนั้น อนาคตจึงเปลี่ยนไป
และเนื่องจากเธอมองเห็นได้เจ็ดวินาที เธอจึงมองเห็นอนาคตใหม่ แต่ไม่สามารถตอบสนองต่อมันได้เพราะมันเกิดขึ้นทันที
“อืม น่าสนใจ…. ครั้งก่อนเธอพูดเลขสี่ คราวนี้เธอพูดเลขห้า นั่นคือเพียงเพื่อให้เธอสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับอนาคตได้อย่างรวดเร็วหรือนั่นคือวิธีที่ความสามารถของเธอทํางาน เธอเห็นเพียงตัวเลข แต่เธอไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่เมอริกดูเหมือนจะรู้ความหมายของพวกมัน แต่ตอนนี้ไม่สําคัญแล้ว”
เส้นใยที่มองไม่เห็นจํานวนนับไม่ถ้วนรายล้อมทั้งเมอริกและผู้หญิงในชุดป้องกันอันตรายไม่ให้เคลื่อนไหว
พวกเขาไม่สามารถรับรู้ถึงเส้นใยได้เลย เนื่องจากยาซูโอะใช้ “อิน” กับพวกมัน และพวกเขามองไม่เห็น แม้ว่าจะใช้ “เงียว” เนื่องจากคุณสมบัติล่องหนของแอโรเน็น อันที่จริง ทุกคนในอาเขตของเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ขณะที่ยาซุโอะเดินเข้าไปใกล้ผู้ติดเชื้อ ในขณะที่ใช้เส้นใยแอโรเพื่อทําให้เคลื่อนที่ไม่ได้ เขาถามโมเรน่าว่า “ความสามารถของเธอใช้กับคนได้กี่คนในตอนนี้?”
“จํากัดแค่เจ็ดคน” โมเรน่าถามด้วยความสงสัย “นายต้องการให้ฉันใช้มันกับเขาไหม?”
ยาซูโอะ พยักหน้า “อืม ยกเลิกความสามารถของเธอกับหนึ่งในนั้น” ขณะที่เขาบอกนั้น เขาสร้างเข็มขนาดเล็กมาก ซึ่งเขาเคยได้รับเลือดของเธอและเธอก็หลับตาเพ่งสมาธิสักครู่ก่อนที่จะพูดว่า “เสร็จแล้ว”
หลังจากนั้น ยาซุโอะก็เริ่มควบคุมเลือดจนได้สัมผัสกับผู้ติดเชื้อ จากนั้นก็ถามว่า “ใช้ได้ไหม?”
โมเรน่าหรี่ตาลง ขณะที่แสดงสีหน้าแปลกๆ “ไม่ เขาตายแล้ว!”
ยาซุโอะดูครุ่นคิดเมื่อได้ยิน อย่างที่ฉันคิด เหตุผลเดียวที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะปรากฏการณ์หายากที่เรียกว่า “เน็นหลังความตาย” เน็นของเขาไม่ได้หายไปหลังจากการตายของเขาเหมือนกับคนอื่นๆแบบเดียวกับเขา
แต่เป็นของเขาแข็งแกร่งขึ้น เพื่อให้สิ่งมีชีวิตทํางานต่อไปได้ และพวกมันเองมีหน้าที่รับผิดชอบในการรักษาร่างกายให้คงสภาพตราบเท่าที่เห็นยังมีอยู่ วัฏจักรที่สมบูรณ์แบบที่เกิดจากความบังเอิญที่ไม่น่าจะเป็นไปได้สูง
ประกายแสงส่องผ่านดวงตาสีขาวสนิทของเขา ในขณะที่คําถามอื่นผุดขึ้นในใจของเขา
“แต่แล้วร่างกายจะเคลื่อนไหวอย่างไรตลอดเวลาที่ผ่านมา มันเป็นแค่เห็นหรือ? เน็นของเขา พยายามที่จะเติมเต็มความปรารถนาใดๆที่เขามี ความปรารถนาแบบเดียวกับที่ทําให้ “เห็นหลังความตาย” กลายเป็นปรากฏการณ์
ทันใดนั้น ยาซูโอะก็เลิกคิ้วขึ้น ขณะที่สังเกตเห็นผู้ใช้เน็นสามคนเข้าสู่ระยะอาเขตของเขา แม้ว่าจะไม่ทําให้เขาประหลาดใจ เนื่องจากเขาสังเกตเห็นเมื่อไม่นานมานี้ว่า เมอริก เริ่มปล่อยออร่าของเขา โดยสร้างสัญญาณที่ผู้ใช้เน็นสัมผัสได้ เพราะในขณะที่เขาขยับไม่ได้ เขายังคงสามารถควบคุมออร่าของเขาและยาซุโอะไม่ได้หยุดเขา
ผู้ใช้เน็นสามคนใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการตอบสนองหลังจากที่เมอริกเริ่มส่งออร่าของเขาออกมา
สิ่งอํานวยความสะดวกในห้องแล็บค่อนข้างกว้างไกลเกินกว่าระยะอาเขตของยาซุโอะ แต่เขาสัมผัสได้ถึงผู้ใช้เน็น เมื่อไม่นานมานี้
สิ่งที่ทําให้เขาประหลาดใจ คือมีเพียงสามคนเท่านั้นที่ตอบสนอง โดยที่สัญญาณออร่าอื่นๆยังคงนิ่งอยู่
“น่าสนใจนะ ฉันจะจําไว้เมื่อฉันกลับมา
ขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ ยาซุโอะได้ปิดใช้งานความสามารถวิชชั่น ในขณะที่ดวงตาแนวตั้งที่มืดมิดหายไปจากใบหน้าของอีกา โดยมีเส้นใยแอโรอายสองเส้นเข้ามาแทนที่ ทําให้เกิดดวงตาของอีกาปกติ
เขาไม่ได้ลบล้างอีกาสีม่วงเข้ม ปล่อยให้มันยืนอยู่บนไหล่ของเขา
ยาซูโอะ หันศีรษะ ขณะที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นปกติ เขามองไปที่เมอริก และพูดอย่างสงบ “ฉันเสร็จแล้ว ขอบคุณ!”
เมอริก ดูสับสนเมื่อได้ยินว่า “คุณทําเสร็จแล้ว?”
เขาถามด้วยความสงสัย เนื่องจากเขาเพิ่งสังเกตเห็นยาซุโอะกระพริบตาสองสามครั้งและมองไปรอบๆเล็กน้อย โดยที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวสนิท แต่ผ่านไปเพียงสี่วินาที
ยาซูโอะพยักหน้า ขณะที่เขาเริ่มจับมือโมเรน่าที่ดูสับสนเหมือนกัน “ช่างเป็นการเดทที่สนุกอย่างเหลือเชื่อ แต่คงไม่สนุกสําหรับเธอ ดังนั้นเราไปออกเดทข้างนอกกันดีไหม?”
แม้ว่าเธอจะยังสับสนอยู่ แต่โมเรน่ายังคงยิ้มจับมือเขาแน่น ขณะที่ใบหน้าของเมอริกอดไม่ได้ที่จะกระตุก “นี่คือการเดทหรือ? เดทกับสถานที่แบบนี้?”
เขายังคงพาพวกเขาออกไปข้างนอก โดยไม่ถามอะไรเพิ่มเติม แต่เขาก็รีบกลับมาพบกับผู้หญิงผมสีฟ้าอีกครั้งและถามว่า “นารา คุณไม่เห็นตัวเลขเลยหรือ?”
เธอส่ายศีรษะของเธอ “ไม่ ความสามารถของฉันไม่ได้ทํางานเลย”
เมอริกขมวดคิ้ว “เขาดูเหมือนเขาทําอะไรบางอย่าง และจากสิ่งที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขาได้สิ่งที่เขาต้องการแล้ว แต่ความสามารถของคุณก็ไม่ทํางาน บางทีผลของความสามารถของเขาอาจไม่อยู่ในรายการ
นารา ได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับนําแท็บเล็ตจากกระเป๋าชุดป้องกันสารเคมีมาแตะสองสามครั้ง ป้อนรหัสก่อนที่เธอจะให้สิทธิ์เข้าถึงรายการดังกล่าว
“เราไม่มีทางเลือก ความสามารถของฉันสามารถกระตุ้นได้ก็ต่อเมื่อหนึ่งในเจ็ดเหตุการณ์เฉพาะที่จะเกิดขึ้น และเจ็ดตัวเลือกที่เราเลือกนั้นจําเป็น”
เมอริก พยักหน้าเห็นด้วย “อย่างน้อยเราก็รู้ว่าเขาไม่ได้ทําอะไรที่อันตราย ดังนั้นเขาคงใช้ความสามารถของเขา เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้”
จากนั้น เขาก็หันหลังกลับและเริ่มจากไปหลังจากพูดเพียงไม่กี่คําเท่านั้น “รายการจะอัปเดตในอีกไม่กี่นาที โปรดติดตามให้ดี”
นารา พยักหน้าและต้องรอเพียงประมาณหนึ่งนาทีก่อนที่เธอจะได้รับข้อความแจ้งการอัปเดต จากนั้นเธอก็เริ่มมองหาตัวเลือกทั้งเจ็ดในรายการ
ยาซูโอะและโมเรน่า จับมือกันโดยไม่ถามคําถามใดๆ จนกว่าพวกเขาจะอยู่ห่างจากตัวแทนหน่วยงาน “ฉันอยากรู้ว่านายทําอะไร?”
ทันใดนั้น สีหน้าของยาซุโอะเปลี่ยนเป็นเศร้า ในขณะที่เขาสัมผัสบริเวณหัวใจของเขาและพูดว่า “เธอลืมไปแล้วหรือ เราเคยผ่านเข้าไปข้างในกันมาแล้วไม่ใช่หรือ? นั่นทําให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ!”
โมเรน่าดูตกตะลึง เมื่อเห็นฉากนี้จนเธอหัวเราะออกมาเล็กน้อย อดกลั้นหัวเราะไม่ได้ “ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า…นั่นไม่เหมาะกับนายเลย-”
ยาซูโอะยิ้มแล้วเลิกแสดง “แน่นอนว่าไม่ ยังไงก็เถอะ จะให้เดทกันยังไงดีล่ะ?”
โมเรน่าแค่ส่ายศีรษะ เมื่อสังเกตเห็นว่าเขากําลังเปลี่ยนเรื่อง “ที่ไหนสักแห่งที่เงียบสงบ ไม่มีคนเยอะและไม่รําคาญา”
ขณะที่เธอพูดอยู่นี้ โมเรน่ากําลังคิดเกี่ยวกับความหมายเบื้องหลังคําพูดของเขาว่า “เราผ่านเข้าไปข้างในกันมาแล้ว เป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่นที่ฉันไม่รู้? แต่ได้อย่างไร?
เว้นแต่จะเป็นหนึ่งในความสามารถของเขา อีกาสีม่วงเข้มน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องในทางใดทางหนึ่ง จากนั้นเขาก็บอกฉันเหมือนปกติว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและปล่อยให้ฉันคิดออกเองว่าอะไรและอย่างไร เขานี้ชอบทําให้มันยุ่งยากจริงๆ
“อืม ไปร้านอาหารดีๆใกล้ๆกัน พักผ่อน ทานอาหารกลางวัน และอาจจะดูหนัง หลังจากนั้นก็ไปโรงแรม ใช้เวลาตลอดค่ําคืนที่นั่น… สรุปแล้ว หนังเรื่องไหนที่เธออยากดู”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคําถาม “หนังที่วุ่นวายแต่สงบน่าจะน่าสนใจ หรือหนังสยองขวัญ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไปดูหนังโรแมนติกกันเถอะ”
นัยน์ตาของความสนุกสนานปรากฏขึ้นในดวงตาของยาซุโอะ เมื่อได้ยินแบบนั้น ในขณะที่เขาเริ่มดูภาพยนตร์ที่มีอยู่ผ่านโทรศัพท์ของเขาก่อนจะพูดว่า “เรื่องที่วุ่นวายฟังดูน่าสนใจ งั้นเราไปกันเถอะ”
และวันก็ผ่านไปโดยที่ทั้งสองสนุกสนานไปกับมันและดําเนินต่อไปตลอดทั้งคืน
