HxH: Researcher chapter 79: บางสิ่งไม่เป็นตามที่เห็น
สิ่งเดียวที่หยุดพวกเขาจากการโจมตีหลังจากที่ฉันกลายเป็นหัวหน้า คือ วิธีการที่ฉันเข้ายึดตําแหน่งนั่นเป็นตัวแปรขนาดใหญ่ที่พวกเขาไม่สามารถปฏิเสธได้”
โมเรน่า พูดต่อพร้อมกับรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “แต่ฉันคิดว่าความอดทนของพวกเขาลดน้อยลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เราทํามาตลอดเก้าวันที่ผ่านมาตั้งแต่เกิดเหตุการณ์
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับตระกูลชาอะ โอริริน ใช้เงินทุนของนายเพียงเล็กน้อย เพื่อเข้าควบ คุมธุรกิจส่วนใหญ่ของพวกเขาดังนั้นฉันคิดว่าพวกเขาเริ่มใจร้อน และตระกูลชูอุก็ค่อนข้างโลภ ดังนั้น พวกเขาจะต้องต้องการมีส่วนร่วมอย่างแน่นอน
นอกจากนี้ หลุยส์ นี ยังสร้างความโกลาหลไม่น้อยในการสังหารลูกน้องหลายคนของทั้งสองตระกูล แม้ว่าเขาจะกําจัดศพไปแล้ว แต่พวกเขายังขอคําขอโทษอย่างเป็นทางการและค่าชดเชยตามหลักจรรยาบรรณ แต่พวกเขาไม่มีหลักฐานใด ๆ ดังนั้น ฉันจึงปฏิเสธและนั่นจะกดดันพวกเขาได้มากขึ้น”
“เราขยายอาณาเขตของเราอย่างยอดเยี่ยม โดยส่วนใหญ่เกิดจากการสร้างความโกลาหลที่หลุยส์ นี้ สร้างขึ้น เท่ากับว่าในตอนนี้เรากลายเป็นตระกูลมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในขนาดอาณาจักรและเราอยู่ไม่ได้ตามหลังตระกูลชูอุในแง่ของอํานาจทางการเงิน
เราแค่ต้องการลูกน้องเพิ่ม และเราต้องขอบคุณ แคทชิว ที่กระจายข่าวไปทั่วทั้งเมืองและเธอกําลังทํางาน เพื่อเผยแพร่มันไปทั่วอาณาจักร
ยาซูโอะ พยักหน้าและพูดว่า “ทําสิ่งที่เธอต้องทําต่อไป ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก ถ้าแผนของเธอต้องการให้ฉันอยู่ที่นี่ก็บอกฉัน…”
โมเรน่า ไม่ปล่อยให้ความผิดหวังปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอค่อนข้างรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน
เขาจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาก่อนความปรารถนาของเขา และเธอรู้ว่าเธอจะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับสิ่งนั้น “ฉันต้องการนายในอีกประมาณหนึ่งเดือนครึ่ง นายจะไม่หายไปนาน ใช่ไหม?”, “ไม่ ไม่ น่าจะเกินหนึ่งเดือน”
โมเรน่า ถามด้วยความลังเลในน้ําเสียงของเธอ “แล้วเนตรสีเพลิงดวงอื่น ๆ ที่อยู่ในความครอบครองของ เซริสโดนิส ล่ะ? ฉันคิดว่าเราจะได้มันมา ถ้าเราร่วมมือกัน…”
เธอไม่ทันจะพูดจบ ยาซุโอะ ก็จูบปากของเธอแล้วเริ่มมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ด้วยรอยยิ้มแห่งความสนุกสนานในดวงตาของเขา
“นี่ไม่เหมือนเธอ ทําไมไม่มั่นใจนัก? ฉันเป็นคนไม่ค่อยโกหก ดังนั้น ให้รู้ว่าฉันจะไม่โกหกเธอฉันแค่ไม่บอกเธอทุกอย่าง ดังนั้น เธอควรเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด เข้าใจไหม?”
โมเรน่า หลับตาลง ขณะที่เธอเริ่มวางศีรษะบนหน้าอกของเขากอดเขาแน่น “นายเป็นคนประเภท. น่ารําคาญ แม้จะมีความไม่แน่นอนรอบตัวนาย นายยังคงทําให้ฉันตกอยู่ใต้เงามืดของนายลึกลงไปเรื่อย ๆ
นายก็ควรจะเชื่อคําพูดของฉันด้วย ตั้งแต่นี้ไปฉันจะเชื่อนายตลอดไป… แม้ว่านายจะหักหลังฉัน ฉันจะไม่พยายามจะฆ่านาย ฉันอาจจะแค่ทําลายโลก แล้วฉันก็จะหลับไป โทษฉันถ้านายตายพร้อมกับโลก
ในกรณีนั้น มันไม่ได้ตั้งใจ ใช่ไหม?” ตอนแรกน้ําเสียงของเธอดูจริงจัง จนมันกลายเป็นเรื่องซุกชนมากขึ้น เมื่อเธอโอบแขนไปรอบ ๆ และมองเข้าไปในดวงตาที่ดําสนิทของเขา
ทว่ามีเพียงการแสดงออกถึงความสนุกสนานปรากฏบนดวงตาของ ยาซุโอะ ที่บ่งบอกว่าเขา รู้สึกสนุกสนานเพียงใดที่ได้ยินคําพูดของเธอ ขณะที่เขาเริ่มลูบผมของเธอ “ไม่ต้องกังวลแม้ว่าโลก จะถูกทําลาย ฉันยังคงมีชีวิตอยู่และจะไม่เป็นอันตรายอย่างแน่นอน”
ใบหน้าของ โมเรน่า กระตุก ขณะที่เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “นายไม่สนุกเลยสักนิด!”จากนั้นการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างจริงจัง ขณะที่เธอพูด
“ถ้านายอยากจะหักหลังฉัน ก็แค่บอกฉันว่า เข้าใจไหม? ฉันจะให้ชีวิตของฉันกับนาย… ฉันชอบที่จะตาย โดยรู้ว่านายชื่อสัตย์ดีกว่าอย่างอื่น ถ้านายไม่บอกและฉันถูกทิ้งให้มีชีวิตอยู่ ฉันจะทําตามที่ฉันพูดจริง ๆ”
ยาซูโอะ ถามแทนที่จะตอบว่า “นี่คือวิธีที่เธอสร้างความสามารถดังกล่าว โดยไม่มีเงื่อนไขเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลย?
เธอพร้อมที่จะมอบชีวิตของเธอให้ฉันทันทีที่เธอสร้างมัน อย่างนั้นหรือ โดยใช้ความสามารถของเธอกับฉันและรอจนกระทั่งเกือบสามสิบวันผ่านไป จากนั้น ให้ฉันฆ่าเธอ แล้วให้อายุขัยทั้งหมดกับฉัน ในขณะที่ฉันยังคงเพิ่มพลังทั้งหมดที่ฉันได้รับในเวลานั้นฉันคิดถูกไหม?”
โมเรน่า หลับตากอดเขาแน่น “ฉันปิดบังอะไรนายไม่ได้ ดังนั้น ฉันมั่นใจว่านายได้ข้อสรุปมาสักพักแล้ว”
ยาซูโอะ ยิ้มอย่างผ่อนคลาย ในขณะที่เขามองตาเธอและพูดอย่างสงบด้วยน้ําเสียงที่ไม่สั่นคลอน “ฉันจะไม่ทรยศเธอ พอใจแล้วใช่ไหม?”
ดูเหมือน โมเรน่า ยกน้ําหนักออกจากบนบ่า ทําให้เกิดรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า ของเธอ“ฉัน…” จากนั้น เธอก็กอดเขาแน่นขึ้นอีกและพูดพร้อมกับซ่อนใบหน้าของเธอไว้ที่อกของเขาว่า “ฉันรักนาย”
จากนั้นบรรยากาศแห่งความสงบก็ล้อมรอบพวกเขา ขณะที่พวกเขากอดอยู่ในตําแหน่งเดียวกัน
จนกระทั่งพวกเขาเริ่มลอยช้า ๆ โดยที่ โมเรน่า ยังคงหลับตา โดยเอาศีรษะพึงที่หน้าอกของเขาและก่อนที่เธอจะรู้ตัว พวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในบ้านของเธอ หลังจากผ่านประตูมิติที่ปรากฏขึ้นใกล้กับพวกเขา
“มันค่อนข้างร้อนนะ… เธอรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” จากนั้น เขาก็ปิดปากเธอด้วยจูบที่เร่ารู้อน โดยไม่ยอมให้เวลาเธอตอบสนอง
จูบอันเร่าร้อนที่ในไม่ช้าก็กลายเป็นอย่างอื่นที่ดําเนินต่อไปตลอดทั้งคืน จนกระทั่งเสียงนกร้องจิ้บ ๆ และแสงแดดอันอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่างลงบนตัวของ ยาซุโอะ และ โมเรน่าที่หลับใหลและอีกาสีม่วงเข้มที่ยืนอยู่บนโต๊ะห่างออกไปเล็กน้อย
มีเพียง โมเรน่า เท่านั้นที่หลับ ในขณะที่ ยาซุโอะ กําลังสนุกกับความสามารถของดวงตาแนวตั้งและขยายระยะอาเขตของเขา
อีกากะพริบตา จากนั้น นาฬิกาก็เดินต่อ ขณะที่เข็มชั่วโมงคงที่ที่เวลา 8 โมงเช้าพอดี
จากนั้น อีกาก็เริ่มบินออกไปทางหน้าต่าง มันบินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า โดยมีเส้นสีม่วงสามเส้นที่ผู้ใช้เป็นมองเห็นได้อย่างชัดเจนโดยใช้ “เงียว” ซึ่ง ยาซุโอะ มักจะไม่ทํา แต่สิ่งที่ดูเหมือนว่า มันเกิดขึ้นอาจไม่เกิดขึ้นจริง
สัญญาณอยู่ที่นั่นและเราต้องคิดให้มากขึ้น
สิ่งที่ ยาซุโอะ กําลังทํา คือ การผลักดันความสามารถของเขาให้เกินขีดจํากัด อีกาบิน ขึ้นไปบนฟ้ามองลงมายังทุกสิ่งด้วยดวงตาแนวตั้งสีดําสนิท แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยกเว้นในบางช่วงเวลา เวลาเริ่มถอยหลังโดยทุกสิ่งในการมองเห็นก็ทําแบบเดียวกัน
ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนเริ่มถอยหลัง ทุกสิ่งที่อยู่รอบ ๆ อีกาก็เช่นกัน
อันที่จริง ถ้าอีกามองเห็นโลกทั้งใบในตอนนี้ เขาจะเห็นทุกอย่างถอยหลังเช่นกัน แม้ว่ามันจะเหมือนกับ ยาซูโอะ ที่มองทะลุผ่านมัน…. แม้แต่จักรวาลทั้งหมดก็ยังอยู่ในความสามารถของเขาและอาจมากกว่านั้นอีกมาก
นี่ไม่ใช่ ยาซูโอะ ที่ย้อนเวลากลับไป นี่คือเขาแค่เห็นอดีต แต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้
แม้แต่อีกาก็ยังยืนแข็งที่ออยู่ในที่ของมัน โดยที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ไปมาได้ แม้ว่า ยาซุโอะจะสามารถเห็นทุกสิ่งรอบตัวได้ เนื่องจากเส้นใยแอโรอายขนาดเล็กภายในขนสีดําของอีกาและดวงตาแนวตั้งของมัน
แต่ ยาซุโอะ มองไม่เห็นอีกาบินย้อนกลับมาที่ห้องเพราะมันไม่มีเลยสักตัว
เมื่อมองย้อนไปในอดีต ยาซูโอะ พบว่ามีอีกาเพียงตัวเดียวเท่านั้น เพราะเขาไม่เห็นความสามารถวิชชั่นของอีกกาตัวอื่นที่กําลังย้อนกลับ
นี่เป็นข้อจํากัด เนื่องจากการมองอดีตไม่ใช่สิ่งที่เผาผลาญเป็นและอาจมีเหตุผลอื่น ๆ และนี่เป็นข้อจํากัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากเขาสามารถสร้าง ซีโร่วิชชั่น ได้เพียงตัวเดียวในขณะนั้น
และก็มีข้อจํากัดเช่นเดียวกับการมองไปสู่อนาคต ยิ่งเขามองเข้าไปในอดีตมากเท่าไหร่การเผา ผลาญเป็นก็ยิ่งสูงขึ้น แม้ว่าจะไม่มีที่ไหนเลยที่จะมีราคาแพงเท่าการมองไปสู่อนาคตและนั่นก็เป็นข้อจํากัดอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งยกเว้นข้อนี้สามารถแก้ไขได้ด้วยการฝึกฝนมากขึ้น
เมื่อมองย้อนไปในอดีต เขามองเห็นสิ่งต่าง ๆ ราวกับเทป แต่เขาไม่สามารถควบคุมจุดที่ต้อง การดูในอดีตได้
เขาต้องดูเทปย้อนหลังอย่างช้า ๆ จนกว่าจะถึงเวลาที่เขาต้องการและถ้าเขาต้องการเห็นบางสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อหลายเดือนก่อน เขาจะต้องดูเทปนี้เป็นเวลาหลายเดือนจนกว่าจะถึงเวลาที่เขาต้องการ และหากเขาต้องการดูมากกว่านี้ เขาจะต้องทําแบบเดียวกันและนี่คือสิ่งที่อาจทําลายจิตใจได้
และถึงแม้จะไม่มีผลกับ ยาซูโอะ มากนัก เว้นแต่จะเป็นเวลาหลายสิบปี แต่ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะทํา
นี่คือสิ่งที่เขากําลังฝึกฝน ความสามารถในการเพิ่มหรือลดความเร็วของเทปด้วยต้นทุนในการเพิ่มหรือลดการเผาผลาญของเนิน แม้ว่าเขายังไม่ประสบความสําเร็จในตอนนี้
แต่มีช่องโหว่ที่เขาสามารถใช้ประโยชน์ได้ อันที่จริง เขาใช้มันอยู่แล้ว เมื่อมองเห็นอนาคตเขา สามารถควบคุมอีกาและความสามารถของเขาได้อย่างเต็มที่
เขาสามารถควบคุมอีกาได้อย่างเต็มที่ แม้กระทั่งเขาจะมองเห็นอนาคต แม้ว่าอีกาที่เขาสามารถควบคุมได้นั้นอยู่ในอนาคตที่เขามองเห็น ซึ่งทําให้เขาสามารถทําสิ่งต่าง ๆ ได้มากขึ้น
อีกาสีม่วงเข้มหยุดมองอดีตและเริ่มมองไปยังอนาคต ในขณะที่ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้า จนกระทั่งเวลาหยุดลง ในขณะที่อีกาหายไป
อีกากลับปรากฏขึ้นบนโต๊ะเดิมที่เคยยืนอยู่ในตําแหน่งเดิมและอยู่ในท่าเดิม. จากนั้น นาฬิกาก็เดินต่อไปขณะที่เข็มชั่วโมงคงที่ที่ 8 โมงเช้าพอดี บางอย่างไม่เป็นไปตามที่เห็น ..
