HxH: Researcher chapter 80: ข้อจํากัดทางพันธุกรรม
ยาซุโอะ ร่อนลงบนพื้นหญ้าสีเขียวด้วยแสงแดดส่องมาที่เขา รอบๆ ตัวเขาเป็นเนินเขาสีเขียวสวยงาม พร้อมกับดอกไม้นานาพันธุ์อยู่ทุกหนทุกแห่ง
ที่ด้านบนสุดของเนินเขา สามารถมองเห็นอาคารสองหลัง บ้านแสนสบายของ ยาซุโอะและอาคารโลหะขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยจารึกอยู่ทั่วทั้งหลัง
รองเท้าบู๊ตสีดําของเขากระแทกพื้นหญ้าในทุกย่างก้าว กางเกงสีดําตามปกติและเสื้อสเวตเตอร์สีดํา ขณะที่เสียงกระทบกันเล็กน้อยดังก้องอยู่รอบตัวเขา เนื่องจากตุ้มหูยาวที่หูข้างซ้ายของเขาพร้อมกับรอยยิ้มอันสงบสุขบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองดูฉากแปลก ๆ ตรงหน้าของเขา
ฉากของสัตว์ประหลาดทั่วทุกแห่ง ตั้งแต่สัตว์หน้าตาประหลาดหลากหลายสี ไปจนถึงอาวุธที่บินได้รอบ ๆ ห้องแล็บราวกับกําลังปกป้องมัน
มีรถถังขนาดเล็กเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ แต่สิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดและสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่ที่สุดจากกลุ่มนี้ คือ สิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายมังกรยืนอยู่เหนือห้องแล็บและมองไปรอบ ๆ
มังกรสีฟ้าอ่อนนั้นดูเหมือนกับมังกรจริง ๆ ที่ตระกูลโซลกมีอยู่ตรงบริเวณด้านบนของภูเขาตัวที่ใช้เป็นพาหนะ แม้ว่ามังกรตัวนี้จะมีขนาดเล็กและมีสีแตกต่างจากมังกรสีเหลืองตัวยาว
ทันใดนั้น หมาป่าสีชมพูอ่อนที่อาศัยอยู่หน้าบ้านก็เริ่มหอน เมื่อมันสังเกตเห็น ยาซุโอะ จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาอารุกะ ก็เริ่มวิ่งออกจากบ้าน ขณะที่เธอได้รับสัญญาณจากหมาป่า
เธอวิ่งเข้ามาหา ยาซุโอะ ขณะที่เขาควบคุมเธอให้ลอยมาหา พร้อมกับพวกเขาที่กอดกันอย่าง แน่น “ฮาฮ่า โอนี้จัง ในที่สุด พี่ก็กลับมา!”
จากนั้น เธอก็โชว์ฟันขาวสว่างของเธอ “ฮาฮ่า ฉันใช้อิสรภาพในการทําให้มันวุ่นวายนิดหน่อย! พี่คิดว่าอย่างไร?”
สามารถมองเห็นความสนุกบนใบหน้าของ ยาซูโอะ ได้ ในขณะที่เขามองดูสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ที่เล่นอยู่รอบ ๆ ด้วยสีต่าง ๆ ที่แต่งแต้มเป็นสายรุ้งทั่วทั้งเนินเขาสีเขียว แบบนี้มันจะเรียกว่าเนินเขา สีเขียวอีกต่อไปไม่ได้แล้ว
“พี่เห็นได้ชัดเจน แม้จะพูดน้อยไปหน่อย แต่ก็น่าสนใจที่น้องสามารถสร้างได้มากเท่าที่น้องต้องการแค่ใช้สิ่ง่าย ๆ หลาย ๆ สีนี้หนักเกินไปสําหรับรสนิยมของพี่”
อารุกะ ไม่เห็นด้วย เธอพยักหน้าแล้วพูดต่อด้วยน้ําเสียงที่เอาแต่ใจ
“ฉันรู้ว่าพี่จะพูดแบบนี้และฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ฉันอยากลองทุกอย่างแล้วค่อยละลายสิ่งที่ไร้ประโยชน์ แต่… พวกมันโคตรน่ารัก! พี่คิดว่าฉันจะทําอะไรกับพวกมันได้!”
จากนั้น สีหน้าของเธอก็กลายเป็นความสุขโดยไม่ได้ปิดบังว่าเธอภูมิใจในตัวเองแค่ไหนขณะที่เธอพูดว่า “แต่เพื่อเป็นการชดเชย ฉันได้สร้างบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์!”
เธอหันหน้าไปมองที่มังกรสีน้ําเงินที่อยู่บนสุดของห้องแล็บและเรียก “นีเนียน! มาที่นี่และพ่นไฟไปบนท้องฟ้า!”
และมังกรก็ทําตาม ขณะที่มันเริ่มบินเข้าหาทั้งสอง และดูเหมือนว่ามันจะได้ยินเธอชัดเจนอย่างน่าประหลาด แม้ระยะห่างที่ไกลมากระหว่างพวกเขาและ อารุกะ ก็ไม่ได้ตะโกนดังขนาดนั้น
เมื่อไปถึงระยะหนึ่ง มันก็คํารามขึ้นไปบนฟ้าด้วยไฟที่ไหลออกจากปากของมัน ทําให้อุณหภูมิ รอบ ๆ สูงขึ้น ทั้งที่ดูเหมือนจะไม่มีผลกับมัน
“อ่อนแอแต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ความเร็วของมันค่อนข้างช้าและระยะการพ่นไฟของมันค่อนข้างต่ํา…แต่มันก็ไม่เลวเลยในตอนเริ่มต้น
ยาซูโอะ คิดในขณะที่เขาเริ่มลูบศีรษะมังกรหลังจากที่มันบินลงข้าง ๆ พวกเขา
“หม นี่มันเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าน้องจะอ่านสิ่งที่พี่ส่งมาให้แล้วก็ตาม” ยาซุโอะ พูดหลังจากสั่งเกตอะไรบางอย่าง ขนนกก็รู้สึกเหมือนจริง จริง ๆ แล้ว มังกรทั้งตัวก็รู้สึกเหมือนจริงแต่นั่นเป็น เพียงภายนอกเท่านั้น เนื่องจาก ยาซูโอะ สามารถมองเห็นภายในได้อย่างชัดเจนมันเต็มไปด้วย พลังงานสีฟ้าอ่อนที่ไม่มีเลือด ไม่มีอะไรอย่างอื่น
ยาซุโอะ สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่น่าสนใจกว่านั้น สีของพลังงานนั้นแตกต่างกันไปในแต่ละสิ่งมีชีวิต โดยส่วนใหญ่เป็นสีเดียวกับภายนอกและบางครั้งก็เป็นสีผสมกัน หากสิ่งมีชีวิตมีสีเช่นนั้น
“สีสันของพลังงานอาจไม่มีความหมายมากนัก มันอาจเป็นเพียงผลจากจินตนาการของ อารุกะ และสิ่งที่เธอคิดเมื่อวาดภาพ แต่นั่นก็น่าสนใจในตัวของมันเอง
อารุกะ ส่ายศีรษะและพูดว่า “ฉันอ่านข้อมูลทั้งหมดที่พี่ส่งมาให้ฉันแล้ว แต่ยังไม่สามารถทําให้มันเป็นจริงได้ ข้างในจะว่างเปล่าเสมอ เมื่อฉันสร้างบาดแผลเล็ก ๆ บนตัวพวกมัน พลังงานจะเริ่มไหลออกอย่างช้า ๆ จนกว่าบาดแผลจะปิดด้วยตัวเอง แม้ว่าจะใช้เวลาพอสมควร”
สิ่งหนึ่งที่ ยาซุโอะ พบเกี่ยวกับ อารุกะ คือในขณะที่เธอไม่สามารถปลุกเฉินให้ตื่นขึ้นได้เธอก็ยังสามารถเห็นออร่าได้ แม้ว่าจะเกิดขึ้นหลังจากที่ ยาซุโอะ พยายามปลุกเป็นของเธอหลายครั้งและเธอก็สามารถทําได้ โดยไม่ต้องใช้ “เงียว”
ออร่าของเธอยังคงนิ่งอยู่เสมอในทางตรงกันข้ามกับผู้ที่ใช้เป็นไม่ได้ปกติ ซึ่งออร่าไหลออกไปอย่างช้า ๆ นี้เป็นข้อสังเกตที่สําคัญที่เขาต้องคํานึงถึง
นี้อาจจะเป็นขีดจํากัดความสามารถของเธอหรือเปล่า? เธอไม่สามารถทําให้สิ่งต่าง ๆ เป็นจริงเกินไปหรือเหมือนการสร้างชีวิตจริงเป็นไปไม่ได้ แม้แต่สําหรับลักษณะเฉพาะหรือมันเป็นเพียงสิ่งต้องห้าม? เอาล่ะ ฉันต้องการความสามารถเพียงเพื่อที่เธอจะได้สนุกกับมันดังนั้นมันไม่สําคัญสําหรับตอนนี้
-ได้ไป
จากนั้น ยาซุโอะ ก็ใช้เวลาเล่นกับ อารุกะ และเห็นความก้าวหน้าในความสามารถของเธอจากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังห้องแล็บของเขา ขณะที่อีกาสีม่วงเข้มที่มีดวงตาสีเข้มแนวตั้งปรากฏนมายืนอยู่บนไหล่ของเขา
ร่างเปลือยเปล่าของผู้หญิงผมสีน้ําตาลไร้ดวงตากําลังลอยอยู่กลางห้องแล็บ โดยมีเนตรสีเพลิงมากกว่าสิบห้าดวงอยู่รอบ ๆ ตัว นี่คือเนตรสีเพลิงที่ ยาซุโอะ มีตลอดหลายปีที่ผ่านมาและสมาชิกชนเผ่าคูลท์ที่ตายไปแล้ว ยาซูโอะ ได้ขโมยมาเมื่อไม่นานนี้
เขาเก็บพวกมันไว้อย่างปลอดภัยในตู้แช่แข็งในห้องแล็บที่ล็อคไว้และนําพวกมันออกมา โดยใช้อาเขตควบคุมของเขา ในขณะที่เขาเล่นกับ อารุกะ….
ฉันหลับตา ขณะเดินไปที่ห้องที่สร้างขึ้นโดยเฉพาะ จากนั้นหายใจเข้าลึก ๆ “หวังว่าจะได้ผลโดยไม่มีผลกระทบร้ายแรง ไม่เช่นนั้น ฉันจะต้องเลือกทางเลือกอื่น”
สิ่งหนึ่งที่ ยาซูโอะ พบเกี่ยวกับระยะอาเขตของเขาเมื่อเร็วๆ นี้ คือ มันถึงขีดจํากัดแล้ว เนื่องจากความคืบหน้าช้าลงอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อเขาผ่านเกินกว่า 300 เมตรและมันก็ยิ่งช้าลงเรื่อย ๆ
ตอนนี้ที่จุด 400 เมตร ดูเหมือนว่ามันแทบจะไม่เพิ่มขึ้นเลย และนี่คือสิ่งที่ ยาซุโอะ คา ดการณ์ไว้แต่ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสมองของเขาจะถึงขีดจํากัดเร็วขนาดนี้
ความจุสมองของ ยาซุโอะ ที่เกี่ยวกับเห็นได้หยุดพัฒนาไปนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เขาอยู่ที่กรีดไอร์แลนด์เลยทําให้เขาไม่เคยกลับไปที่นั่น เพื่อใช้ลมหายใจมหาเทพอีกเลยเพราะมันก็ไร้ประโยชน์
และตอนนี้ อาเขตของเขาก็หยุดขยายตัวเช่นกัน และเขาถือว่าผู้ต้องสงสัยที่มีแนวโน้มมากที่สุดคือ สมองของเขากําลังจํากัดเขา แม้ว่าพันธุกรรมของเขาจะจํากัดเขา ก็เป็นคําอธิบายที่เหมาะสมกว่าและนั่นก็บอกได้หลายอย่าง เมื่อพิจารณาว่าพันธุกรรมของเขาพาเขาไปไกลแค่ไหน
ความจริงที่ว่าแกนกลางของการควบคุมอาเขตของ ยาซูโอะ คือ สมองของเขา ที่ งอาจเป็นจุดอ่อนหรือข้อดีก็ได้
แม้ว่า ยาซูโอะ จะพบว่าเมื่อปริมาณออร่าของเขาใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ระยะของอาเขตก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย แม้ว่าจะไม่มีนัยสําคัญเท่ากับตอนที่เขาเพิ่มมันอย่างมีความหมาย และเขาต้องการให้ระยะอาเขตของเขาสูงขึ้นเล็กน้อย เพื่อเพิ่มอัตราความสําเร็จของแผนในอนาคตและนี่คือจุดที่ เนตรสีเพลิงของชนเผ่าคูลท์เข้ามาเล่น พวกมันเพิ่มความแข็งแกร่งทางกายภาพและพลังของเป็นอย่างมาก ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากสําหรับเขา
เขาเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับร่างกายและดวงตาที่ลอยตามหลังจากที่เขาวาดภาพที่น่าสนใจห้องที่จารึกไว้เต็มด้วยอุปกรณ์แปลก ๆ ตรงกลางเครื่องยาอายุวัฒนะ
เขาออกแบบเครื่องให้สามารถรองรับร่างกายที่มีขนาดใหญ่ขึ้น เพื่อให้สามารถจัดการกับสิ่งนี้ได้อย่างเหมาะสม
เขาโยนร่างกายและดวงตาทั้งหมดไปที่ลูกบอลโลหะด้านบนและขนาดใหญ่หลังจากที่เขา เปิดมัน
ยาซุโอะ จดจ่ออย่างเต็มที่โดยที่ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่ ในขณะที่เขาเริ่มส่งออร่าสีม่วงเข้มของเขาไปยังเครื่องจักร โดยที่เครื่องจักรกลืนกินมันราวกับปลาวาฬที่หิวโหย
ความหิวโหยที่ดูเหมือนจะไม่หยุดเป็นเวลาหลายชั่วโมง เป็นสิ่งที่เป็นไปได้ด้วยปริมาณออร่าที่น่าสะพรึงกลัวของ ยาซุโอะ ที่มียูนิตออร่ามากกว่า 300,000 ยูนิต
เขาเปลี่ยนท่อก่อนหน้านี้ ท่อที่ของเหลวจะไหลเข้าไป เนื่องจากท่อที่จําเป็นสําหรับร่างกายที่ใหญ่โตนั้นใหญ่กว่าเนตรสีเพลิงเพียงข้างเดียวมาก ในท้ายที่สุด ท่อที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงอ่อน
ยาซูโอะ ควบคุมท่อเพื่อติดตามเขา ขณะที่เขาออกจากห้องโดยมีท่อเล็ก ๆ บินจากช่องแช่แข็งมาหาเขา
ท่อมีของเหลวที่มีลักษณะคล้ายกับในท่อขนาดใหญ่ ของเหลวนี้เป็นผลจากการทดลองในอดีตของเขา โดยใช้เครื่องพันธุกรรม และเป็นผลจากเนตรสีเพลิง
เขาเทของเหลวลงในท่อขนาดใหญ่แล้วนั่งสมาธิ ในขณะที่เขาเริ่มศึกษาของเหลวและมันมากกว่าที่เห็น
