ตอนที่ 621 แผนการลึกซึ้ง
คฤหาสน์ตระกูลเหยียน
แม้ว่าแม่เหยียนจะโมโหเหยียนเค่อขนาดไหนก็ไม่กล้าแสดงออกต่อหน้าผู้เฒ่าเหยียน จึงทำได้แต่รอให้ผู้เฒ่าเหยียนเอ่ยพูด
“เกิดอะไรขึ้น”
ตอนที่คนรับใช้ไปเรียกเหยียนเค่อมาทานข้าวพบว่าคุณชายรองไม่ได้อยู่ในห้อง หาจนทั่วทุกที่แล้วก็หาไม่เจอ คุณนายโมโหมาก ขนาดผู้เฒ่าเหยียนยังนิ่งไปเหมือนกัน
“เหยียนเค่อไม่รู้หายไปไหนแล้ว” แม่เหยียนพยายามให้ตัวเองนิ่งๆ เข้าไว้ ตอนหกโมงเข้าไปดูก็ไม่มีคนแล้ว ใครจะไปรู้ว่าหายไปตั้งแต่ตอนไหน
ผู้เฒ่าเหยียนยกน้ำชาขึ้นมาเปาด้วยท่าทีสงบนิ่ง “โตขนาดนี้แล้ว มันไม่หายไปไหนหรอก”
เหยียนเฟิงนั่งอยู่อีกด้านไม่พูดไม่จา มองดูปู่ตนเองเอ่ยให้ท้ายเหยียนเค่ออย่างออกนอกหน้า
“ก็ใช่ครับ” พ่อเหยียนไม่กล้าเอ่ยพูดต่อหน้าผู้เฒ่าเหยียน ในใจก็รับรู้ ถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจากผู้เฒ่าเหยียนเหยียนเค่อไม่มีทางหนีออกไปจากบ้านได้แน่ๆ
“เอาเถอะ พวกแกอยู่ที่นี่มานานพอควรแล้ว ควรจะกลับกันไปได้แล้ว ฉันไม่ต้อนรับแล้ว” ผู้เฒ่าเหยียนเริ่มเอ่ยไล่คน เหยียนเค่อก็ไปแล้วคนพวกนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้อยู่ที่นี่ต่อให้รกหูรกตาเขาอีก
ผู้เฒ๋าเหยียนเอ่ยสั่งสอนเสร็จเหยียนเฟิงก็จากไปทันที สวีอิ๋งอิ๋งก็กลับไปกับชายหนุ่มด้วย
“มีธุระอะไร” เหยียนเฟิงหันหน้ากลับมาถาม
สวีอิ๋งอิ่งยิ้มอย่างอ่อนหวาน “หลายวันมานี้ในที่สุดก็ได้คุยกับพี่เป็นการส่วนตัวซะที ดีจังเลย”
“อือ” เหยียนเฟิงยิ้มนิดๆ แต่ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน
“ฉันว่าชวีหน่ายก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเหมือนกันนะ” สวีอิ๋งอิ๋งกระพริบตามองไปที่เหยียนเฟิง เอ่ยอย่างมั่นใจ
เหยียนเฟิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ “เธอก็ระวังไว้ด้วย อย่าให้มันมากเกินไป” เหยียนเฟิงไม่ได้เอาตัวเองเข้าไปพัวพันด้วย ต่อให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็สาวมาถึงเขาไม่ได้
“รู้แล้วค่ะ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก” สวีอิ๋งอิ๋งมีวิธีการที่จะโยนความผิดเรื่องนี้ไปให้คนที่ไม่มีทางสู้อย่างชวีหน่ายกับเซียวอู๋อี้ แค่คิดเธอก็มีความสุขแล้ว
“คืนนี้พี่มีธุระที่ไหนอีกไหม” สวีอิ๋งอิ๋งถามอย่างคาดหวัง
เหยียนเฟิงเปิดรถตัวเอง สวีอิ๋งอิ๋งยังคิดว่าตนเองจะได้ไปกับเขาด้วย แต่กลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ ส่งเสียงหัวเราะเล็กออกมา
“เฟิง ในที่สุดคุณก็ออกมาซะที ฉันรอตั้งนาน”
เหยียนเฟิงเอ่ยลาสวีอิ๋งอิ๋ง “ฉันไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรอีกก็ติดต่อมาแล้วกัน”
สวีอิ๋งอิ๋งมองรถสีขาวเงินค่อยๆ ขับออกไป ในใจรู้สึกแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ
ช่วงหลายวันมานี้เบลล์มัวแต่ยุ่งวุ่นวายช่วยเซ่าหมิงฟ่านจัดการในเรื่องต่างๆ ทั้งคู่เริ่มทำงานรู้ใจกันโดยไม่ต้องเอ่ยพูด
เซ่าหมิงฟ่านมาส่งหล่อนที่ด้านล่างตึกแต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะให้หล่อนลงไป“ถ้าคุณยังหาแฟนไม่ได้ยินดีจะพิจารณาผมสักหน่อยไหม”
“ฮะ” เบลล์ชะงักไป
สมองของเจ้านายเธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า ชอบเธอเนี่ยนะ
เซ่าหมิงฟ่านหัวเราะเบาๆ ผู้หญิงคนนี้ตลกจริงๆ “ที่คือปฏิกิริยาตอบกลับแบบไหนเนี่ย”
“แบบปกติค่ะ” เบลล์กำลังจะเอ่ยตอบแต่ก็เห็นเงาที่หน้าต่างรถคันด้านหน้าเสียก่อน
หญิงชายคู่หนึ่งกำลังแนบชิดสนิทกัน แถมผู้ชายคนนั้นก็คือเจ้านายเก่าที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“เอ๋” เห็นได้ชัดว่าเซ่าหมิงฟ่าก็เห็นแล้ว ชี้ออกไปอย่างสงสัย “นั่นใช่พี่ชายของเหยียนเค่อหรือเปล่า”
“ค่ะ” เบลล์พยักหน้า เธอคิดว่าผู้ชายดีๆ อย่างเซ่าหมิงฟ่านควรได้รักกับผู้หญิงที่บริสุทธิ์ใจดี ไม่ใช่มาแปดเปื้อนอยู่กับเธอ “ประธานเซ่า ข้อเสนอของคุณทำให้ฉันรู้สึกกลัวมาก ฉันตอบรับผู้ชายที่ดีมากแบบคุณไม่ได้หรอกค่ะ”
เซ่าหมิงฟ่านก็แค่ลองเสนอไปเฉยๆ “ผมก็เคยถูกทำให้เสียใจเหมือนกัน เข้าใจความรู้สึกของคุณดี ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีแบบนั้นกับคุณ แค่คิดว่าอยู่คนเดียวมันค่อนข้างโดดเดี่ยวเท่านั้นเอง”
“ฉันเข้าใจค่ะ ขอบคุณที่ประธานเซ่าไม่รังเกียจฉัน ยินดีที่จะพิจารณาฉันนะคะ” เบลล์เห็นว่าสองคนนั้นหายไปแล้ว จึงเปิดประตูรถเดินลงไป “นี่ก็ดึกมาแล้ว ประธานเซ่าพักผ่อนเยอะๆ นะคะ”
“อืม” เซ่าหมิงฟ่านโบกมือให้หล่อน มองหล่อนเดินเข้าที่พักไป
ตอนที่ 622 ช่วยอธิบายกับนายหญิงหน่อย
เบลล์มองคนสองคนตรงหน้าที่ยังจูบล่ำลากันอยู่หน้าลิฟต์อย่างอาลัยอาวรณ์ จากนั้นก็เบนหน้าหนีเดินขึ้นไปทางบันไดหนีไฟแทน
เหยียนเฟิงผลักผู้หญิงตรงหน้าออก มองไปทางด้านหลังอย่างเหมือนคนไร้สติแต่ก็เห็นแต่เพียงความมืดเท่านั้น
“เธอไปได้แล้ว” เหยียนเฟิงยื่นกุญแจรถไปให้หล่อน “ไปหาผู้ช่วยฉันแล้วกัน”
จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในลิฟต์โดยได้หันนกลับมามองอีก ทิ้งให้หญิงสาวที่เพิ่งยืนจูบกันอย่างร้อนแรงยืนอยู่หน้าลิฟต์คนเดียว
เบลล์ค่อยๆ เดินขึ้นไปที่ชั้นสิบเก้า ในใจว้าวุ่นไปหมด แต่ดันมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน
“ฮัลโหล”
“ช่วยอธิบายกับนายหญิงของคุณหน่อย” หลังจากแกล้งแซวซย่าเสี่ยวมั่วเสร็จ จึงคิดว่าควรจะให้คำตอบที่ชัดเจนกับซย่าเสี่ยวมั่วในเรื่องนี้หล่อนจึงจะได้วางใจในเรื่องเบลล์เสียที
“ฮะ” ในสมองของเบลล์ถูกคำว่านายหญิงสะกดให้ชะงักไปแล้ว
“ฮัลโหล ฮัลโหล…” ซย่าเสี่ยวมั่วถูกเหยียนเคอบังคับยัดมือถือใสมือ เอ่ยทักทายเบลล์อย่างกระอักกระอ่วน
“สวัสดีค่ะผู้จัดการ”
“สวัสดีค่ะนายหญิง” ซย่าเสี่ยวมั่วเกรงใจ เธอจึงทำได้แค่ต้องเกรงใจให้มากกว่า
ซย่าเสี่ยวมั่วสูดหายใจเข้าลึก ชะงักไปกับคำเรียก
นาย…นายหญิง? ซย่าเสี่ยวมั่วหันไปมองเหยียนเค่อ “เอ่อ ขอบคุณนะคะ ฉันมีธุระส่วนตัวต้องจัดการหน่อย บายบาย”
“ค่ะ” เบลล์แอบยิ้ม ปฏิกิริยาตอบสนองของซย่าเสี่ยวมั่วเร็วดี
คืนนี้เหยียนเค่อดูเหมือนใช้ชีวิตท่ามกลางกองไฟ ในที่สุดเขาก็มีวันที่กระโดดลงไปในกองไฟนี้เองด้วย
“ที่แท้นายก็คือเจ้าของฮุยเถิง!” คนที่โดนคำว่าประธานทรมานมานานอย่างซย่าเสี่ยวมั่วในที่สุดก็เจอตัวต้นเหตุซะที เธอถือโทรศัพท์ของเหยียนเค่อไปแนบไว้ที่คอของชายหนุ่ม
“ใจเย็นก่อน” เดิมทีเหยียนเค่อยังจ้องไปที่ใบหน้าของซย่าเสี่ยวมั่วอย่างจริงจัง มองไปมองมาสายตาก็เบนไปมองตรงอื่นแทนอย่างไม่รู้ตัว
ช่วงนี้ซย่าเสี่ยวมั่วดูผอมไปหน่อย กระดูกไหปลาร้าแหลมอย่างเห็นได้ชัด กดสายตาเลื่อนต่ำลงมาอีก ชุดอยู่บ้านที่ดูหลวมกว่าตัวทำให้เปิดให้เห็นผิวสีขาวเนียนบริเวณช่วงเนินอกของหล่อน
ซย่าเสี่ยวมั่วกำลังจะบังคับให้ชายหนุ่มอธิบาย แต่พอมองตามสายตาของชายหนุ่มก็ต้องรีบกระชับคอเสื้อตัวเองเอาไว้แน่น ใบหน้าแดงๆ จ้องไปที่ชายหนุ่ม “คนลามก”
เหยียนเค่อหัวเราะอย่างมีเลศนัย ช้าหรือเร็วก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดีตอนนี้เขาจะยังไม่รีบร้อน เขาเอื้อมมือไปดึงหล่อนเข้ามากอด “ไปยืนห่างขนาดนั้นทำไม ฉันไม่กินเธอหรอกน่า”
เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยไอแห่งรักสีชมพูอยู่เลย ตอนนี้ค่อยๆ ไม่ปกติขึ้นทุกที
“นายหยุดพูดไปเลย” ซย่าเสี่ยวมั่วมั่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโห ตอนนี้เธอไม่กลัวแล้วว่าเหยียนเค่อจะโกรธตน
“ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีก” เหยียนเค่ออุ้มหล่อนเดินไปยังห้องนอน
ซย่าเสี่ยวมั่วกลอกตามองชายหนุ่ม “ทำไมถึงทำตัวเนียนได้ขนาดนี้นะ เอาแบบนี้เลยเหรอ”
“ใจของฉันคิดแบบนี้มานานแล้ว” เหยียนเค่อจูบไปที่ใบหน้ารูปไข่ของซย่าเสี่ยวมั่ว อุ้มหล่อนเดินเข้าไปในห้องนอน
จากนั้นก็ไม่ได้ทำตัวอันธพาลรังแกอะไรหล่อน “นอนพักซะ ฉันจะไปนอนห้องข้างๆ ”
ซย่าเสี่ยวมั่วไม่ยอมปล่อยมือ เหยียนเค่อต้องหันกลับมามองแล้วนั่งลงบนเตียง “ทำไม ไม่อยากให้ฉันไปเหรอ”
ซย่าเสี่ยวมั่วเบนหน้าหนี กำนิ้วมือ เหยียนเค่อหันกลับไปนึกว่าหล่อนมีเรื่องจะพูดกับตน แต่กลับถูกประทับจูบมุมปากแทน จากนั้นเจ้าตัวก็มุดเข้าไปอยู่ในผ้าห่ม
เหยียนเค่อมองคนที่ขดตัวกลมอยู่ในผ้าห่ม อึ้งไปสักพักก็ยิ้มออกมา สายตาอ่อนโยนจนแทบทำให้คนละลาย เขาตบไปที่ก้นของหล่อน “นอนดีๆ อย่าไปมุดในผ้าห่มแบบนี้”
“อือ” เสียงอู้อี้ดังขึ้นมา “นายออกไปก่อน ฉันถึงจะโผล่หน้า”
“อืม”
จนกระทั่งเสียงปิดประตูดังขึ้น ซย่าเสี่ยวมั่วจึงถีบผ้าห่มไปอีกทาง กระโดดอยู่บนตียงอย่างมีความสุข ”ฮ่าฮ่าฮ่า”
เหยียนเค่อที่อยู่ห้องข้างๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของซย่าเสี่ยวมั่ว เขาก้มหน้ายิ้มออกมาเช่นกัน มองไปที่เอกสารที่เซ่าหมิงฟ่านส่งมาให้อย่างอ่อนโยวราวกับกำลังมองดูคนรักของตัวเอง
