หวังโอ้วกุ้ยอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วยิ้ม “แบบนี้ก็ดี หลวงพี่ฟางเจิ้ง ฉันจะไม่พูดวกไปวนมาแล้วกันนะ คือแบบนี้ นี่ก็จะปีใหม่แล้ว ตอนนี้เป็นวันปีใหม่เล็ก ทุกคนต่างติดคำกลอนคู่กัน ปีที่แล้วๆ มาทุกคนออกไปซื้อ ตอนนี้หมู่บ้านเรามีนักเขียนพู่กันจีน ทุกคนเลยไม่อยากออกไปซื้อ อยากให้แกเขียนคำกลอนให้ทุกคน…ดูสิ…” หวังโอ้วกุ้ยแบมือ ความหมายคือเรื่องเป็นแบบนี้ แกดูสิ
บรรลุอรหันต์กับระบบพุทธองค์
บนภูเขาเอกดรรชนีในเขตภูเขาอันไกลโพ้นทางตะวันออกเฉียงเหนือ
มีวัดเล็กแห่งหนึ่งนามว่าเอกดรรชนี แต่กลับประหลาดอย่างยิ่ง
ในวัดมีข้าว ส่งกลิ่นหอมโชยสิบลี้
ในวัดมีน้ำ หวานสดชื่นอย่างยิ่ง เลิศล้ำกว่าสุราชั้นดี
ในวัดมีพระพุทธ หากจริงใจจะสัมฤทธิ์ผล
วัดไม่ใหญ่แต่กลับมีทุกสิ่ง วัดไม่ใหญ่แต่ความคึกคักของเพลิงเทียนกลับเหนือกว่าวัดทุกแห่งหน
และดึงดูดผู้คนนับไม่ถ้วนจากภายนอกให้อดหลับอดนอนเรียงหน้ากันเข้ามา…
ในวัดนี้มีหลวงจีนรูปหนึ่ง แม้ใจอยากสึก แต่กลับถูกระบบพุทธองค์ชั่วช้าจับตัวไว้
จำต้องอยู่ต่อไปเพื่อบรรลุอรหันต์ ได้แต่คอยพูดงึมงำอยู่ทุกวันว่า
“อาตมาจะสึก จะหาภรรยาที่ไม่ต้องสวยมาก มีลูกน้อยด้วยกัน แล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุข!”
Recommended Series
Comment
Facebook Comment