ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี – ตอนที่ 14 งานของหม่าหยาง

เผยเชียนวางแผนไว้เรียบร้อยแล้วว่าถ้าคิดจะสร้างเกมไปชนกับสามก๊กสุดคิวต์ก็ต้องใช้ธีมสามก๊กเหมือนกัน

แต่ธีมสามก๊กเป็นแหล่งที่รวบรวมงานหลายๆ แบบเอาไว้ ไม่ได้เป็นธีมที่ดีหรือแย่เกินไป

ถ้าอยากให้คนเกลียดตัวละครสามก๊ก ทางที่ดีที่สุดคือปรับแก้ใหม่ ทำลายภาพเดิมของตัวละครไปให้หมด!

เมื่อทำแบบนี้ เหล่าเกมเมอร์ที่ชอบสามก๊กก็จะบ่นเรื่องการแก้ตัวละครใหม่เสียเละ จากนั้นก็เลี่ยงเกมของเขา ทำให้เกมมีภาพพจน์แย่ๆ

งานปรับเปลี่ยนตัวละครอันแสนสำคัญนี้ต้องให้หม่าหยางรับผิดชอบ

เผยเชียนมั่นใจในความสามารถของหม่าหยางสุดๆ ขอแค่หม่าหยางตั้งใจทำงานนี้ รับรองว่าต้องออกมาห่วยแน่!

พอเห็นชื่อตัวละคร หม่าหยางก็ขมวดคิ้ว

เขาโผล่หัวมากระซิบจากเตียงชั้นบน “พี่เชียน คือ…สามก๊กน่ะผมเคยดูแค่ซีรีส์ในทีวี ในนี้มีตัวละครที่ผมไม่รู้จักเยอะมาก…”

เผยเชียนแสนสุขใจ แบบนั้นก็เยี่ยมไปเลยนี่นา

ถ้านายรู้จักตัวละครสามก๊กทะลุปรุโปร่ง ฉันคงไม่กล้าเอางานนี้ให้นายทำ

“อย่าคิดมาก ฉันเชื่อใจนาย เป้าหมายของเราคือฉีกจากอะไรเดิมๆ อยู่แล้ว ใช้จินตนาการให้เต็มที่เลย ยิ่งฉีกออกไปได้เยอะยิ่งดี”

“แล้วก็ไม่ต้องกังวลว่าผลงานจะออกมายังไง เพราะเรื่องนี้มันก็ขึ้นอยู่กับนักวาดเหมือนกัน นายแค่บอกทิศทางเขาก็พอ”

“นายออกแบบได้เต็มที่เลยเพราะไม่ได้กำหนดตายตัวอยู่แล้ว ไม่มีใครมาจู้จี้กับอะไรเล็กๆ น้อยๆ หรอก”

เผยเชียนพยายามโน้มน้าว

เขาไม่อยากให้หม่าหยางถอดใจพอเห็นว่าเป็นงานยากแล้วโยนกลับมาให้เขาทำ

ในที่สุดหม่าหยางก็พยักหน้า “ก็ได้ ผมจะพยายามเต็มที่แล้วกัน”

เผยเชียนยังกังวลอยู่เลยเสริมไปอีก “จำไว้ว่าเอาให้ฉีกสุดๆ ไปเลย! ยิ่งดูตลกยิ่งดี!”

หม่าหยางนั่งเกาแก้มอยู่บนเตียง

หลังจากง่วนอยู่สิบนาทีก็ไม่มีอะไรคืบหน้า

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวเลยโผล่หัวไปถามอีก “พี่เชียน ผมควรไปหาซื้อสามก๊กมาอ่านก่อนมั้ย…”

เผยเชียนรีบห้ามทันที “ไม่! ไม่ต้องเลย! ความคิดสร้างสรรค์ของนายคือสิ่งที่ฉันต้องการ เข้าใจไหม ตอนนี้นายไม่มีอิทธิพลเรื่องสามก๊กมาจำกัดกรอบความคิด นายจะออกแบบฉีกแนวไปได้สุดๆ!”

“อย่ามัวกังวลว่าของดั้งเดิมเป็นยังไง! ใช้จินตนาการของนายให้เต็มที่ ปรับให้ได้มากที่สุด!”

“โอเค” หม่าหยางตอบเสียงอ่อนก่อนจะหดหัวกลับไปคิดต่อ

ผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็โผล่หัวมาถามอีกรอบ “พี่เชียน ผมออกแบบให้กวนอูเป็นมังกรได้มั้ย จะโอเครึเปล่า”

เผยเชียนพยักหน้า “ได้ดิ!”

ผ่านไปสักพัก

“พี่เชียน ผมให้ม้าเฉียวเป็นเซ็นทอร์ได้มั้ย”

“เอาเลย!”

ผ่านไปอีกสักแป๊บ

“พี่เชียน ผมจะให้จิวฉองเป็นมังกรตัวเมีย ส่วนจูกัดเหลียงเป็นนักประดิษฐ์! อุ๋ยซีเป็นหุ่นเชิดจักรกล เคาทูเป็นเสือ! โจผีเป็นสัตว์ประหลาดมีหนวด ลิบองเป็นโลลิต้านักฆ่ามังกร! เอาเป็นแบบนี้ได้มั้ยอ่ะ”

เผยเชียนตบหน้าขา “ได้! เอาแบบนี้เลย! ไอ้หม่า รู้ตัวรึเปล่าว่าแกมันอัจฉริยะจริงๆ ตัวอื่นๆ ก็เอาแบบนี้เลยนะ”

ตอนแรกหม่าหยางก็ไม่ค่อยมั่นใจกับงานของตัวเอง แต่พอได้ยินเผยเชียนยืนยันก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมา

เห็นหม่าหยางตั้งใจทำงาน เผยเชียนก็ปลื้มปริ่ม

เขาเลือกคนมาไม่ผิด!

ให้จิวฉองเป็นมังกรตัวเมียและให้ลิบองเป็นโลลิต้านักฆ่ามังกร

ดูสิว่าเจ้านี่มีพรสวรรค์ขนาดไหน!

เผยเชียนไม่มีทางคิดอะไรแบบนี้ออกด้วยตัวเองแน่!

พอหานักวาดราคาถูกมาช่วยวาดตามรายละเอียดที่ไม่ได้ดีมาตั้งแต่ต้น ก็ไม่มีทางเลยที่งานภาพออริจินัลที่ออกมาจะมีคนทนดูได้ไหว!

คิดดูสิว่าถ้าผู้เล่นสุ่มการ์ดได้แล้วพบว่าโจผีเป็นสัตว์ประหลาดมีหนวด…

สุ่มเจอลิบอง แม่ทัพสุดยิ่งใหญ่กลายเป็นโลลิต้านักฆ่ามังกร…

พวกแฟนสามก๊กคงจะเดือดกันใหญ่แน่

ดาราต่างประเทศคนหนึ่งได้บอกไว้ว่า “การสร้างหนังจากประวัติศาสตร์ไม่ควรบิดเบือนข้อมูลไปมั่วซั่ว”

แต่ที่เขาทำอยู่คือทำไปมั่วซั่วสุดๆ! พอปล่อยเกมออกไป คนส่วนใหญ่จะต้องเกลียดชังเกมนี้ แฟนๆ สามก๊กจะต้องก่นด่าไม่หยุด!

วันคืนอันแสนขมขื่นของเผยเชียนหายวับไปเมื่อได้เห็นอนาคตอันสดใสอีกครั้ง!

เสียสามแสนเพื่อให้ได้สามแสน!

เผยเชียนสามารถวาดภาพชีวิตอันแสนสุขที่รอคอยเขาอยู่ได้!

ระหว่างที่รอหม่าหยางกรอกแบบฟอร์ม เผยเชียนก็ไปหานักวาดบนเว็บไซต์

เว็บไซต์รวมทรัพยากรของ ESRO รวบรวมทรัพยากรเกี่ยวกับเกมไว้มากมาย รวมถึงมนุษย์ด้วย

มีทั้งนักออกแบบเกม นักวาด นักเขียนโปรแกรมมาให้บริการบนเว็บไซต์โดยที่มีค่าใช้จ่ายในการจ้าง

ลูกค้าสามารถดูงานที่ผ่านมาของเหล่าฟรีแลนซ์ ถ้าชอบงานก็ติดต่อคุยเรื่องการจ้างงานได้

เช่น ต้องการงานภาพออริจินัลกี่ชิ้น

เผยเชียนคัดพวกนักวาดที่เชี่ยวชาญเรื่องงานออริจินัลออกมาแล้วเริ่มตัดตัวเลือกอย่างรวดเร็ว

เขาตัดพวกนักวาดชื่อดังทิ้งหมด

พวกนักวาดผลงานดีก็ตัดทิ้ง

เขามุ่งเป้าไปที่นักวาดหน้าใหม่ที่ขายงานภาพออริจินัลประมาณเจ็ดร้อยหยวนต่อชิ้น

หลังจากดูตัวอย่างงานของนักวาดหลายๆ คน เผยเชียนก็พบว่างานเหล่านั้นคล้ายกันไปหมด

เว็บไซต์รวมทรัพยากรนี้มีการกรองคนในระดับหนึ่งเพื่อไม่ให้ใครก็ได้เข้ามาประกาศรับจ้าง

ทีมงานของ ERSO จะประเมินก่อน พวกนักวาดหน้าใหม่ที่สามารถประกาศหางานได้อย่างน้อยก็ต้องมีพื้นฐานด้านการวาดรูปที่ดี

เผยเชียนค้นดูเรื่อยๆ และตัดสินใจเลือกนักวาดหน้าใหม่ที่มีผลงานให้ดูไม่ค่อยมากนัก

งานของนักวาดคนนี้เป็นภาพวาดสองมิติสไตล์น่ารักๆ ไม่ได้วาดไปในทางสมจริง

ดูแล้วรู้เลยว่าเขาต้องไม่เก่งด้านการวาดภาพสมจริงซึ่งเป็นสไตล์งานภาพที่เผยเชียนอยากเอาไปใส่ในเกม!

“เอาคนนี้แหละ!”

เผยเชียนตัดสินใจทันที

แต่เผยเชียนจะจ้างนักวาดแค่คนเดียวไม่ได้เพราะเขาต้องการงานภาพหลายชิ้น

การ์ดบางใบต้องมีงานภาพที่ออกแบบอย่างประณีตเหมือนโปสเตอร์ งานแบบนี้ต่อให้เป็นนักวาดที่มีประสบการณ์ก็ต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์

แต่ที่เผยเชียนต้องการนั้นเป็นแค่งานภาพสำหรับการ์ดบนจอมือถือ ดังนั้นคุณภาพก็จะลดลงไปมาก แต่ถึงนักวาดจะเก่งและขยันหน่อยก็ยังต้องใช้เวลาประมาณสองวันอยู่ดี

หมายความว่า ถ้าตัดเรื่องคุณภาพออกไปก่อน นักวาดที่ทำงานไม่หยุดทั้งเดือนจะสร้างงานภาพออริจินัลออกมาได้มากสุดสิบห้าชิ้น

ถึงเผยเชียนจะบอกว่าตนต้องการงานภาพสองร้อยชิ้นก็ไม่ได้หมายความว่ามันต้องเป็นงานภาพออริจินัลที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงสองร้อยชิ้น

มีตัวละครห้าสิบตัว แต่ละตัวมีงานภาพสี่แบบแยกตามดาวแต่ละขั้น

อย่างการ์ดหนึ่งดาวถึงสี่ดาวของจูกัดเหลียงก็จะมีรายละเอียดและเอฟเฟ็กต์พิเศษเพิ่มเติมมาเล็กน้อย ไม่ได้ให้ออกแบบใหม่ทั้งหมด

ดังนั้น ตัวละครแต่ละตัวจะมีงานภาพออริจินัลสี่แบบ

เมื่อคำนวณเผื่อดู เผยเชียนต้องจ้างนักวาดประมาณเจ็ดคนเผื่อให้ได้งานภาพตามเวลาที่วางไว้

เขาตัดสินใจต่อรองเรื่องราคากับนักวาดคนหนึ่งก่อนไปหาคนอื่นๆ

“สวัสดีครับ บริษัทของเรากำลังพัฒนาเกมการ์ดมือถือ ต้องการสั่งวาดงานภาพออริจินัลจำนวนมาก ผมอยากคุยเรื่องราคาและตารางงาน ถ้าสนใจช่วยตอบกลับด้วยครับ”

เผยเชียนส่งข้อความให้นักวาดชื่อหร่วงกวางเจี่ยน เขารออยู่สองสามนาทีก็ไม่มีการตอบกลับจึงสรุปว่าอีกฝ่ายน่าจะออฟไลน์อยู่

เผยเชียนไม่ได้รีบร้อนอะไรเพราะหม่าหยางน่าจะกรอกแบบฟอร์มเสร็จวันพรุ่งนี้

เขาหันไปดูเวลาและพบว่าค่ำแล้ว ท้องเริ่มร้องด้วย

“ไอ้หม่า ไปหาไรกินกันมั้ย”

เผยเชียนลงจากเตียง หันมองหม่าหยางบนเตียงชั้นบน

หม่าหยางกำลังเค้นจินตนาการรัวแป้นพิมพ์รังสรรค์ผลงาน เขากรอกแบบฟอร์มไปได้เยอะแล้ว

“…ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้ ไปหาไรกินกัน” เผยเชียนบอก

แม้จะกำลังจดจ่ออยู่กับงาน แต่หม่าหยางก็หิวเหมือนกันจึงลงจากเตียง

“โรงอาหารเหรอ” หม่าหยางถาม

เผยเชียนส่ายหน้าพร้อมตบอก “ไม่ ออกไปหาอะไรกินข้างนอกกัน! ฉันเลี้ยงเอง!”

สิบนาทีต่อมา

พนักงานเสิร์ฟยกบะหมี่และข้าวผัดไข่มาวางตรงหน้าทั้งคู่

……………………

Related