ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา – ตอนที่ 3 : ละเล่นกับสายฟ้า มารดาผู้นี้เป็นบรรพชนของพวกเจ้า!

ด้วยคำสั่งของชายร่างกำยำ ผู้คุ้มกันที่เหลือต่างใช้ร่างที่บาดเจ็บของตนมาล้อมรอบก่อตัวเป็นกำเเพงเนื้อ เพื่อปกป้องจีเฟิงเยี่ยนจากสายฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างบ้าคลั่ง

จีเฟิงเหยียนนั้่นยืนอยู่ตรงกลางวงล้อมของพวกเขาเเละกำลังจ้องมองรอยเเยกที่ห่างออกไปเล็กน้อย ในขณะที่สายฟ้ายังคงผ่ามายังพื้นดินอย่างต่อเนื่องคล้ายพลุไฟที่จุดอย่างสนุกสนาน กลายเป็นเเสงสว่างในยามค่ำคืน

เธอเงยหน้าขึ้นเเละเบิกดวงตากว้างอย่างไม่รู้ตัว เธอมองไปยังเนินเขาตรงข้าม ชายที่สวมเสื้อคลุมสีดำเหล่านั้นกำลังโบกไม้กายสิทธิ์อย่างต่อเนื่อง เเละหลังจากโบกไม้เล็กน้อยสายฟ้าก็ผ่าลงมาตามจังหวะที่ไม้นั่นโบก หรือพวกนี้จะเป็นพ่อมดผู้มีเวทมนต์?

“คุณหนู รีบหนีไปเถอะขอรับ ถ้านานกว่านี้เกรงว่าพวกบ่าวจะต้านไม่ไหวเเล้ว” ชายร่างกำยำกล่าวขึ้น เขาหายใจเข้าออกอย่างรุนเเรงคล้ายว่าเขาเหน็ดเหนื่อยกับการต่อสู้กับนักเวทย์อย่างมาก ในขณะที่พูดกันอยู่นั้นเอง ดาบเล่มโตหนาเตอะราวครึ่งนิ้วของชายกำยำก็ถูกสายฟ้าโจมตีใส่จนเเตกกระจุยกระจายสลายไปในพริบตา

“ห้ะ!”เสียงอุทานที่เเฝงไปด้วยความขบขันดังมาจากด้านหลัง

ชายร่างกำยำเเปลกใจจึงรีบหันกลับไปดู เขาไม่คาดคิดเลยว่าที่เห็นจะเป็นจีเฟิงเยี่ยนกำลังหัวเราะอยู่ท่ามกลางวงล้อมของลูกน้องเขา

จีเฟิงเยี่ยนใช้ผู้คุ้มกันเป็นเพียงทางผ่านเเล้วพุ่งตรงไปยังที่สายฟ้าผ่าลงมา ภายในดวงตาของเธอนั้นลุกโชนไปด้วยเปลวไฟสีฟ้า

“คุณหนู!” ชายรูปร่างกำยำเเละลูกน้องอุทานพร้อมกันด้วยเสียงอันดัง เมื่อเห็นว่าคุณหนูของพวกเขากำลังจะฆ่าตัวตายด้วยการเสนอหน้าไปให้ฟ้าผ่า

“จะผ่าฉันงั้นเรอะ! ผ่าน้องสาวพวกเเกสิ! หาญกล้าใช้สายฟ้าเสียด้วย จะบอกให้! นายท่านบรรพชนของพวกเเกผู้นี้!รอดชีวิตจากการทดสอบสายฟ้าถึง 98 ครั้งเเละพวกเเกก็ยังกล้าที่จะใช้สายฟ้าโจมตีฉัน! ปัญญาอ่อนหรือเปล่าน่ะ เเกคิดว่ามีเเกคนเดียวเหรอที่ใช้สายฟ้าเป็น?” จีเฟิงเยี่ยนเต็มไปด้วยความเดือดดาลรอบๆกายเธอนั้นล้อมรอบไปด้วยประกายสายฟ้า

เธอยังคงจำได้ ตลอดหลายปีที่ผันผ่านเวลาของเธอนั้นหมดไปกับการเตรียมพร้อมเพื่อรับมือกับบททดสอบฝ่าเคราะห์สายฟ้า จนในที่สุดเธอก็รอดชีวิตจากการโจมตีของสายฟ้าไปได้ถึง 98 ครั้ง…เเม้จะผ่านอย่างยากลำบากก็ตามที เเละในการโจมตีครั้งที่ 99 ทำให้วิญญาณของเธอออกจากร่างจนตายห่า เเต่ท้ายที่สุดเเล้วร่างกายของเธอเเละปฏิกิริยาตอบสนองนั้นได้คุ้นเคยกับสายฟ้าไปเป็นที่เรียบร้อย ทว่ากลับมีคนต้องการใช้สายฟ้ากระจอกงอกง่ายทำร้ายเธออีกครั้งหนึ่ง???

พวกเขาคิดว่าใช้สายฟ้าโจมตีฉันได้เพราะฉันเป็นเด็กรึเปล่า??

“เเกคิดจริงๆหรือว่าสายฟ้าพวกนี้ทำอะไรฉันได้งั้นหรือ? เเกคอยดูเเล้วกัน” จีเฟิงหยานจับชายเสื้อขึ้นมาเเล้วฉีกมันอย่างเเรงจนเนื้อขาดออกมาเป็นเเผ่นๆ เธอกัดนิ้วตัวเองจนเป็นเเผลเห็นเลือด จากนั้นก็เอานิ้วที่เปื้อนเลือดสดๆมาวาดภาพประหลาดบนผืนผ้า

หลังจากวาดภาพเสร็จจีเฟิงเยี่ยนก็คว้าดาบจากชายร่างกำยำมาถือเอาไว้เอง สุดท้ายเธอก็โยนผ้าที่เปื้อนเลือดขึ้นบนฟ้าเเล้วยกดาบฟันผ้าผืนนั้นขาดกระจุย

จีเฟิงเหยียนตะโกนด้วยน้ำเสียงใครก็ฟังได้ชัดเจน “ระเบิดสายฟ้า 5 คำราม!!”

หลังจากพูดจบ ผ้าที่ถูกฟันจนขาดก็ค่อยๆลุกเป็นไฟ เเละเเตกกระจายกลางอากาศ

ชายร่างกำยำที่เพิ่งถูกเเย่งดาบไปถึงกับตกตะลึง เขามองไปยังเด็กสาวร่างเล็กที่กำลังถือดาบที่ยาวกว่าความสูงของเธออย่างงุนงง คำพูดที่เด็กสาวกล่าวขึ้นมานั้น ชั่วชีวิตที่ผ่านมาของเขายังไม่เคยได้ยินคำเหล่านี้เลย

“ระเบิดสายฟ้า 5 คำรามคืออะไร?”

“คุณหนูคงไม่ได้จงใจปั่นหัวพวกเขาใช่มั้ย?”

กลุ่มชายในผ้าคลุมสีดำมองดูจีเฟิงเยี่ยนด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังมองคนปัญญาอ่อน เพราะถูกสายฟ้าฟาดใส่หัวกบาล ทว่าทันใดนั้นเองท้องฟ้าที่มืดมิดก็ถูกปกคลุมด้วยก้อนเมฆขนาดยักษ์ สายฟ้านั้นกำลังกลั่นตัวอยู่ในเมฆสีดำจนทำให้มองเห็นเป็นประกายสายฟ้าเเลบเมื่อมองจากด้านนอก

ในไม่ช้า,ก็เกิดเสียงที่ดังกระหึ่มขึ้นตามด้วยสายฟ้าจำนวนมากมายจนนับไม่ถ้วนทะลุผ่านชั้นก้อนเมฆทมิฬ ตรงไปยังเนินเขาที่กลุ่มชายผ้าคลุมดำยืนอยู่ ด้วยพลังของสายฟ้ามากมายมหาศาลนั้นทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่”เคย”อยู่ ณ ที่นั้นจนสลายหายไปในพริบตา

ภายในพริบตา เเค่พริบตาเดียวเท่านั้น…กลุ่มชายชุดดำที่พยายามสังหารพวกเขาก็เป็นอันตกตายเเทนพวกเขาไปจนสิ้น เเม้เเต่คนที่ยืนอยู่ตรงเนินเขาเเถวเเรกด้านหน้าสุด ยังไม่มีกระทั่งเวลาให้ครุ่นคิดหรือทำอะไรซักอย่างด้วยซ้ำ สายฟ้าเพชรฆาตนั้นผ่าลงมาเร็วจนไม่มีใครได้ทันตั้งตัว เหลือเเค่เพียงซากศพที่ถูกย่างสดด้วยสายฟ้าจนไหม้เกรียมอย่างอนาถเท่านั้น