ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา – ตอนที่ 11 : อันตรายที่ใกล้คืบคลานเข้ามา

ทันทีที่จีเฟิงเยี่ยนเห็นอาการ”โมโห”จนเเทบอยากจะฆ่าคนของหลิงเหอนางก็รู้คำตอบอย่างชัดเจน เธอยื่นมือของตนเองเข้าไปค้นหามรดกล้ำค่าที่ถูกเก็บไว้ในหยกวิญญาณอวกาศที่ถูกไว้กับดวงจิตของเธอ หลังจากนั้นเพียงชั่วครู่เธอก็หยิบทองเเท่งออกมาให้หลิงเหอด้วยความเงียบสงบ

ทันทีที่หลิงเหอเห็นเเท่งทอง เขาทำหน้าเหมือนคนที่ถูกบังคับให้กินอึ

หลิงเหอสงสัยเหลือเกินว่ามีทองคำเเท่งออกมาจากเสื้อเก่าๆของคุณหนูได้อย่างไร

คุณหนูตกยากที่ถูกตระกูลรุมรังเเกให้อดข้าวจนผอมหนังติดกระดูก สมบัติที่มีก็ถูกยึดไปจนเกลี้ยง เเล้วนางมีทองได้ยังไง?

หลิงเหอนั้นเป็นเพียงทหารยศต่ำในกองทัพ ใช้ชีวิตเป็นข้าทาสมาตลอด ยามมีเงินเขาได้จับเงินเพียงไม่กี่ตำลึง ยามอดอยากเขาเเทบจะกัดเปลือกไม้กินอยู่เเล้ว เขาเเทบไม่เชื่อเลยว่าชาตินี้เขาจะมีโอกาสได้สัมผัสทอง!! ทองจริงด้วยเว้ยเฮ้ยยย!

“ทองคำนี้ ท่านเอามาจากไหน?” หลิงเหอกระซิบถามเบาๆ

จีเฟิงเยี่ยนก็ยิ้มเเทนคำตอบ “ท่านไม่ต้องสนใจหรอก ตกลงมันใช้ได้มั้ย?”

“โอ้ ยิ่งกว่าใช้ได้อีกคุณหนู” หลิงเหอพูดในขณะที่พยายามควบคุมตนเองไม่ให้มือสั่นจากการจับเเท่งทอง

“งั้นก็เอามันไปเเลกเงินในเมือง เเล้วซื้ออาหารกับข้าวของที่จำเป็นกลับมา อ้อ ข้าเขียนรายการของที่ต้องซื้อเอาไว้เเล้ว ท่านช่วยตรวจสอบในเมืองทีว่ามีร้านขายสมุนไพรหรือไม่? ถ้ามีก็ซื้อกลับมาด้วย” จีเฟิงเยี่ยมกล่าวพร้อมกับส่งรายการของที่ต้องซื้อให้หลิงเหอไป สมุนไพรพวกนี้คือรายชื่อสมุนไพรในชาติก่อนของเธอ เธอก็ไม่เเน่ใจว่าโลกใหม่นี้จะมีสมุนไพรที่เหมือนกันอยู่หรือไม่?

หลิงเหออ่านรายการที่ต้องซื้อด้วยความฉงนงงงวย ทำไมคุณหนูถึงอยากได้พวกสมุนไพรกัน?

อย่างไรก็ดีมันไม่ใช้หน้าที่ของขี้ข้าเช่นเขาจะเอ่ยถาม เขาทำเพียงยัดรายการซื้อของให้ลูกน้องที่ไม่ค่อยบาดเจ็บเท่าไหร่ไปซื้อของเเทนตนเองในเมือง

ในตอนนั้นเองลูกน้องคนหนึ่งก็อุ้มเด็กชายหน้าสวยที่กำลังหมดสติมาหา “คุณหนู จะทำอย่างไรกับเขาดี?”

ตั้งเเต่จีเฟิงเยี่ยนเเสดงอิทฤทธิ์ระเบิดสายฟ้า 2 รอบต่อหน้าพวกเขา พวกเขาก็ไม่กล้าเงยหน้ามองนางอีก

จีเฟิงเยี่ยนมองเด็กชายที่เเม้หมดสติก็ยังทำหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวดอย่างรู้สึกผิด

“ไปหาห้องสะอาดๆให้เขานอนพักก่อน” จีเฟิงเยี่ยนปัดฝุ่นบนร่างกายนางออกเเล้วเดินลิ่วไปค้นหาสถานที่พักฟื้นให้เด็กชาย

เเต่เธอก็ต้องผิดหวัง เรือนรับรองเเขกของเมืองจีนั้น สามารถเเข่งคุณค่าทางโบราณคดีกับซากวัดร้างที่เหลือเเต่เสาของโลกเก่าได้อย่างไม่น้อยหน้า

จีเฟิงเยี่ยนหาห้องที่ดีไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงปัดฝุ่นทำความสะอาดห้องเเบบลวกๆ เเล้วให้ผู้คุ้มกันวางเด็กหนุ่มไว้บนเตียงที่ปูจากผ้าห่มของเธอจากบนรถม้า

จีเฟิงเยี่ยนเอาผ้าสะอาดเช็ดหน้าให้เด็กชายอย่างเบามือ ใบหน้าของเด็กชายที่ใสสะอาดยิ่งส่งประกายความงามล้ำจนจีเฟิงเยี่ยนเเทบหลง “เด็กคนนี้หล่อจริงๆ” เธอไม่สามารถละความสนใจจากใบหน้าของเขาได้เลย เธอไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบตัวอย่างสิ้นเชิง เเม้กระทั่งมีคนเเปลกหน้าย่าวก้าวเข้ามาในเรือนเธอเองก็ไม่ได้รับรู้ใดๆทั้งสิ้น

“เอ นี่เจ้าใช่ “จีเฟิงเยี่ยน”หรือไม่? ไม่ได้เจอเจ้านานไม่นึกว่าจะเติบใหญ่ได้ถึงเพียงนี้” ชายวัยกลางคนที่อายุราวๆ 40 ปีคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา ด้านข้างของเขามีชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาๆที่ค่อนข้างดูดีนิดๆ เขาอยู่ในช่วงอายุ 20 กว่าๆ เเละข้างกายเขามีหญิงสาวสองคน พวกนางกับยืนเเนบชิดกับชายหนุ่มจนเเทบจะ”สิง”เขาอยู่เเล้ว

ตั้งเเต่ชายหนุ่มเดินเข้าห้องนี้มา เขาก็มองจีเฟิงเยี่ยนด้วยสายตาที่เหมือนกับมองตัวประหลาดที่น่ารังเกียจอยู่