ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา – ตอนที่ 43 เสียดายจริงๆ

ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ตอนที่ 43 เสียดายจริงๆ

เจ้าของร้านรู้สึกว่าตัวเองโชคไม่ดีเอาเสียเลย ใครๆในเมืองจีล้วนรู้ว่า “ซูหลิงเฉิง” เป็นคนรักของเล่ยมิน และนางก็ดันมาพบกับปัญหาในร้านของเขาเข้าให้ซะได้ เขามองไม่ออกจริงๆว่าในอนาคตจะมองหน้าพวกนั้นหรือประจบประแจงต่อในอนาคตได้มั้ย!? หลังจากปิดประตูร้านเจ้าของร้านก็ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยแล้วเดินไปยังทางลัดตรงไปยังสวนหลังบ้าน

สนามหลังบ้านเต็มไปด้วยแร่มากมายอย่างชนิด มีทุกอย่าง ทุกขนาด แลดูระรานตาอย่างยิ่ง ซึ่งมันมีจํานวนมากกว่าที่แสดงในร้านค้าเป็นไหนๆ

“ของอยู่นั่น..อยู่ไหน?” เจ้าของร้านกล่าว ขณะที่กวาดสายตามองไปที่คนรับใช้ คนรับใช้คนนั้นเข้าใจในทันที เขาพยักหน้าเบาๆและชี้ไปที่ห้องเล็กห้องหนึ่ง

“เอาล่ะพวกเจ้าทุกคน วันนี้รีบเก็บข้าวเก็บของแล้วกลับบ้านกันไปซะ!” “เฮ่อ.. เจ้าเด็กหญิงหญิงอัปลักษณ์ตัวแสบนั่น จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้และสร้างปัญหาให้ข้าอีก… เจ้าของร้านสั่งการลูกน้องเสร็จก็พูดพึมพําและเดินไปที่ห้องเล็กห้องนั้นอย่างไม่รอรี

ในห้องนั้น มีคนสองคนกําลังผ่าก้อนหินแร่ขนาดมหึมาก้อนหนึ่ง และแร่สีน้ำเงินหม่นที่เปล่งประกายเจิดจ้าภายใต้แสงเทียนก็ค่อยๆเผยโฉมออกมา

เดิมที่เจ้าของร้านมีใบหน้าหดหู แต่หลังจากเห็นสีน้ำเงินหม่นนั่น ความเศร้าโศกเสียใจนั้นก็หายวับไปอย่างสมบูรณ์ มุมปากของเขาก็เอียงขึ้นข้างหนึ่ง เพื่อยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“เถ้าแก่! คุณภาพของหินก้อนนี้ไม่เลว พวกข้าเปิดได้เกือบครึ่งหนึ่งของหินแล้ว แต่ยังไม่ได้เปิดแรอย่างเต็มที่ ดูเหมือนว่ามีแร่มากมายอยู่ข้างในนี้แน่นอนขอรับ!” ชายที่เป็นผู้ลงมีดผ่าหินหันไปพูดกับเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านพยักหน้าด้วยความยินดี และมองไปที่หินแห่งความฝันอันสวยงามที่ค่อยๆถูกเผยโฉม รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างขึ้นจนแทบไปหยุดที่ติ่งหู

เขานั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างทันที พร้อมกับยกขาขึ้นกลางอากาศและพูดว่า “ วันนี้โชคไม่ดีเอาเสียเลย แต่อย่างน้อยแร่ก้อนนี้ก็ถือเป็นคําปลอบใจได้บ้าง เด็กอัปลักษณ์นั่นเป็นม้ามืดที่โง่มาก ใครจะรู้ว่าโชคดีของนางนั้นสูงล้ำแค่ไหน แค่เลือกสุ่มๆก็ดันเจอหินสองก้อนที่มีราคาสูงเสียดฟ้า ”

“เจ้าเด็กนั่นจะสู้ความฉลาดของท่านได้อย่างไร? สุดท้ายท่านก็สามารถชิงหินแห่งความฝันก้อนใหญ่มาได้โดยที่ไม่ต้องลงแรงแม้แต่นิดเดียว” ชายที่อยู่ด้านข้างรองเท้าของเจ้าของร้านเอ่ยขึ้น จากนั้นก็รีบปัดฝุ่นที่รองเท้าให้เจ้านายอย่างเอาอกเอาใจ

เจ้าของร้านโบกไม้โบกมืออย่างเสียดาย “ ถ้าตอนนั้นข้าผ่าหินก้อนนี้จนหมดก้อน คุณหนูซูคงแพ้ตั้งแต่ในรอบแรกแล้ว และข้าก็ไม่สามารถปล่อยให้นางชนะคุณหนูซูช่างเถอะ! เฮ้อ จะว่าไปก็น่าเสียดายยิ่งนักที่ข้าไม่สามารถจับหินแสงจันทร์ก้อนนั้นได้ มิฉะนั้นข้าคงจะได้รับเงินก้อนโตอีกก้อนหนึ่ง” 

เมื่อนึกถึงหินแสงจันทร์ที่ถูกจี้เพิ่งเยี่ยนแย่งไป เจ้าของร้านก็รู้สึกเจ็บปวดด้วยความเสียดายอย่างยิ่ง แม้ว่าหินแสงจันทร์ชิ้นนั้นจะมีขนาดเล็ก แต่ก็ยังคงมีราคาสูงลิ่วในตลาด

เจ้าของร้านรู้สึกหดหูมากขึ้นเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ และเขาทําได้เพียงแค่บรรเทาความโกรธโดยใช้หินแห่งความฝันที่อยู่ตรงหน้าเขามาลูบไล้แก้ขัด หลังจากที่หินแห่งความฝันถูกเปิดออกแล้ว มันก็มีเพียงแค่ก้อนเดียวที่เล็กกว่าหินก้อนเดิม แม้ว่าจะไม่ได้หายากเหมือนหินแสงจันทร์ แต่หินแห่งความฝันก้อนใหญ่เช่นนี้ก็หายากเช่นกัน..ราคาของมันก็ยังคงสูง

“ เอาล่ะ ขอบใจ วันนี้พวกเจ้าทั้งหมดกลับไปได้!” เจ้าของร้านลูบคางของเขา และมองไปที่หินแห่งความฝันขนาดใหญ่ตรงหน้า เมื่อคิดถึงผลกําไรใบหน้าของเขาก็ปรากฎน้ำลายไหลจนฟูมปากด้วยจิตแห่งความโลภ มูลค่าของหินก้อนนี้น่าจะมากกว่าเงินที่เขาหามาได้ในหนึ่งปีด้วยซ้ำ!

“ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เด็กเลวหน้าเหม็นคนนั้นกับคุณหนูซูมีความไม่พอใจกันล่ะก็..บางทีข้าอาจจะใช้โชคของนางในการผ่าหยกไปแล้ว” เจ้าของร้านพูดโดยที่ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง

มีเพียงเจ้าของร้านเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้อง เขามองไปที่หินแห่งความฝันที่ถูกผ่าและเจียระไนเรียบร้อยด้วยความละโมบ ใจจริงเขาต้องการหากลุ่มพ่อค้าที่คุ้นเคย จากนั้นก็ประมูลหินก้อนนี้ออกไปเพื่อรับเงินทองโชคลาภกลับมามหาศาล

เจ้าของร้านมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับความฝันของเขาที่จะได้รับโชคลาภมหาศาล โดยที่ไม่ได้สังเกตว่าประตูที่ล็อคแน่นอยู่ข้างหลังเขาถูกเปิดออกโดยใครบางคน และร่างเล็ก ๆ ก็ลอบเข้ามาในห้องอย่างง่ายดาย

“ หึๆ หินเห่งความฝันก้อนใหญ่ขนาดนี้..คงมีราคาไม่ด้อยแน่ ” เสียงพูดที่แฝงไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นในทันใด

เจ้าของร้านที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับ “กําไร” โดยที่ไม่รู้สึกตัวเขาพูดพร้อมกับมีรอยยิ้มที่น่ารังเกียจว่า “ แน่นอน! นี่คือหินแห่งความฝัน.หินแห่งความฝันที่หายากที่สุดในอาณาจักรเชียวนะ…อาณานี้จะต้องวุ่นวายเพราะการปรากฏของแร่หายาก ราคานั้น !!”

เจ้าของร้านยังพูดไม่ทันจบและจู่ๆหลังของเขาก็พลันแข็งทื่อ สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดจับอันตรายอะไรได้บางอย่างด้วยความตื่นตระหนกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขารีบหันกลับมาและร่างเด็กผอมแห้งที่คุ้นเคยก็ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาของเขาอย่างที่ไม่คาดไม่ฝัน!

“ทําไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่ได้? ใครให้เจ้าเข้ามา!” เจ้าของร้านมองไปที่อี้เฟิงเยี่ยน เด็กหญิงตัวซวยซึ่งจู่ๆก็โผล่มาข้างหลังเขา ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาเขาไม่อยากเชื่อเลย เด็กนี่มาอยู่ข้างหลังเขาได้อย่างไร