ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา ตอนที่ 50 สัตว์ตัวน้อยที่น่าสงสาร
เลยมินพูดแต่ละคําแต่ละโยคโดยที่ไม่มีความละอายในขณะที่หลิงเหอและคนอื่น ๆ มีใบหน้าดําคล้ําราวกับก้นหม้อ!
“ ถ้าน้องสาวเฟิงเยี่ยน คิดว่าเจ้าไม่สามารถเลือกได้จากอาหารที่พี่นํามาให้ดูตามนี้ เจ้าก็สามารถตามพี่กลับไปยังที่พํานักของเจ้าเมืองได้จากนั้นเจ้าก็ค่อย ๆ เลือกที่นั่นเอา” เลยมินมองไปที่เพิ่งเยี่ยน และฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยนแต่แววตาที่โกรธเกรี้ยวฉายวาบผ่านดวงตาของเขา
ต่อให้นางเป็นว่าที่นักรบจุติแล้วยังไงล่ะ?
ขนาดเด็กสาวคนอื่นๆที่อายุมากยิ่งกว่านี้ ยังถูกเล่นงานและรังแกเมื่ออยู่อาศัยภายใต้ชายคาคนอื่นเด็กสาวเหล่านั้นจะตกอยู่ในการควบคุมของเจ้าบ้านเพราะพวกนางนั้นอยู่ไกลจากบ้านและไม่มีที่ให้พึ่งพิงนั่นเอง…แน่นอนว่าจี้เฟิงเยี่ยนจะต้องมีชะตาเหมือนเด็กสาวพวกนั้น
หลิงเหอและคนอื่น ๆ ดูไม่พอใจอย่างยิ่งเห็นได้ชัดว่านี่คือแผนการณ์ที่พ่อและลูกตระกูลเลยวางเอาไว้เพื่อที่จะทําให้จี้เฟิงเยี่ยนลำบากมากกว่าเดิมถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ก็เถอะว่านี่คือแผนอะไรแต่เจตนาของคนเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าไม่มีความหวังดีใดๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของพวกเขาเลย
เลยมินกําลังรอให้จี้เฟิงเยี่ยนพูดขอร้องให้ประนีประนอมทว่าจี้เฟิงเยี่ยนก็ทําท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากนั้นนางก็เริ่มเดินเป็นวงกลมรอบๆกรง
* ไม่จําเป็นต้องทําให้เรื่องราวมันยุ่งยากขนาดนั้นหรอก!” จี้ ฟิงเยี่ยนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม โดยที่นางไม่ได้จงใจเหลือบไปมองสองพ่อลูกคู่นั้นเลย แต่นางกลับสนใจสัตว์ตัวเล็กๆที่น่าสงสารในกรงเหล่านั้น
จี้เฟิงเยี่ยนเดินวนไปมา 2-3 รอบและไม่พูดจาอะไรอีก
เลยมินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่แน่ใจว่าจี้เฟิงเยี่ยนไม่รู้ความเบื้องลึกเบื้องหลังของสัตว์รบหรือว่านางเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆพวกเขาแค่ลุ่มนําสัตว์ตัวเล็ก ๆ เหล่านี้มา แม้ว่านางจะเลือกสัตว์ตัวไหนก็ตามแต่สัตว์เหล่านี้ก็ยังขึ้นอยู่กับพวกมันที่จะจัดการไม่ใช่ หรือ
ความตั้งใจของพวกเขาในครั้งนี้คือการสร้างบรรยากาศที่น่าประทับใจให้กับจี้เฟิงเยี่ยน แต่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆจากนางเลยสิ่งนี้ทําให้เลยมินประหลาดใจ เขาและเล่ยซูลอบมองหน้ากันโดยที่ไม่รู้จะกล่าวอะไรกับจี้เฟิงเยี่ยนเพิ่มเติมอีก
“ หลานเฟิงเยี่ยน เจ้าเชิญเลือกได้ตามสบาย หลังจากที่คุณเลือกเสร็จแล้วลุงเลยจะให้คนดูแลสัตว์รบของเจ้าอย่างดีเองตอนนี้สัตว์รบที่ถูกส่งมานั้นมันยังเล็กและเจ้าก็ยังเป็นเด็กอยู่ลุงกลัวว่าเจ้าจะไม่สามารถดูแลสัตว์รบให้ดีได้ หลังจากที่สัตว์รบที่เจ้าเลือกโตขึ้นมาอีกนิดหนึ่งแล้วลุงจะส่งมอบมันมาให้กับเจ้าเอง” เล่ยซูยิ้มอย่างอ่อนโยนทว่าแต่ละคําในประโยคของเขาแสดงให้เห็นว่าเขานั้นตั้งใจจะข่มขู่บีบบังคับจี้เฟิงเยี่ยน
นี่เป็นแผนยึดสัตว์รบของจี้เพิ่งเยี่ยน!!
หากเจ้าของสัตว์รบไม่ได้นําพวกมันมาเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิดด้วยตัวเองมันไม่มีทางที่สัตว์รบจะเชื่อฟังเจ้าของดีไม่ดีพวกมันอาจจะแว้งกัดเจ้าของเองได้เห็นได้ชัดว่าเล่ยซูและเลยมินต้องการวางแผนกําจัดขี้เฟิงเยี่ยน
หลิงเหอและคนอื่น ๆ โกรธจนหน้าดําสลับกับหน้าซีดแล้ว ใบหน้าของพวกเขากระตุกด้วยความโกรธ!! ตอนนี้พวกเขารอเพียงคําสั่งของจี้เฟิงเยี่ยน!! ต่อให้พวกเขาจะต้องเสี่ยงชีวิต พวกเขาก็จะลงมือฆ่าพ่อและลูกที่ไร้ยางอายคู่นี้ที่นี่ให้จงได้!
แต่จี้เฟิงเยี่ยนก็นิ่งเฉย นางมีสีหน้าที่อ่อนโยนเล็กน้อย..แต่นอกจากนั้นนางก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไรอีก!!
ขณะนี้สายตาของนางถูกดึงไปที่ลูกบอลขนสีขาวขดตัวอยู่ในกรงนางเดินตรงไปแล้วหยุดอยู่หน้ากรงนั้น จี้เฟิงเยี่ยนนั่งยองๆอยู่หน้ากรงจากนั้นนางก็เพ่งสายตาเพื่อมองไปยังร่างเล็กๆที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมกรง
นั่นคือ กวางตัวเล็กๆที่มีขนบนร่างกายขาวสะอาดราวกับหิมะทว่ากลับมีคราบเลือดสีแดงสดที่ข้อต่อกีบเท้าซ้าย เห็นได้ชัดว่ามันได้ รับบาดเจ็บระหว่างจากการไล่ล่า
กวางตัวเล็กตัวนั้นดูอ่อนแอมากและมันทําได้แค่นอนนิ่งๆอยู่ที่นั่นโดยเหลือเพียงลมหายใจรวยรินแผ่วๆ ดวงตากลมโตที่ฉีกขาดของมันก็มองมาทางจี้เฟิงเยี่ยนด้วยพลังงานที่เหลือเพียงเล็กน้อย
เมื่อจี้เฟิงเยี่ยนเข้าใกล้มัน ร่างเล็ก ๆ ของมันสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้และมันก็พยายามขดตัวให้แน่นขึ้น
“ พี่ชายหลิง มีดของเจ้าอยู่ที่ไหน? ขอข้ายืมหน่อย”
ทันใดนั้นจี้เฟิงเยี่ยนก็หันไปมองหลิงเหอผู้ซึ่งกําลังมีใบหน้าที่มีดมนหลิงเหอละสายตาจากความงุนงง และมองไปที่ดวงตาของเฟิงเยี่ยนจากนั้นเขาก็มองไปที่กวางตัวเล็กๆสําหรับเขาแล้วในสายตาเขามันไปต่างไปจากกวางที่ตายไปแล้วครึ่งตัว
เขาคิดว่าคุณหนูของเขาคงจะเลือกสัตว์รบที่กินกวางเป็นอาหารเขาจึงหยิบดาบของลูกน้องขึ้นมาและรีบถือดาบเดินไปที่ด้านข้างของกรงทันทีจี้เฟิงเยี่ยนลุกขึ้นยืนและรับดาบจากมือของหลิงเหอนางตัดโซ่ที่ล็อคบนกรงทันทีเสียงของเหล็กปะทะเหล็กดังสนั่นจนทุกคนต้องรีบเอามือปิดหู
เสียงแหลมของการกระทบกันของเหล็กดังสนั่นทําให้เล่ยซูและเลยมินมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจ พวกเขามองไปที่กรงอย่างเงียบๆในขณะที่อี้เฟิงเยี่ยนเอื้อมมือไปอุ้มกวางสีขาวตัวเล็กที่หวาดกลัวออกจากกรง
