หลี่ซื่อฮว๋าได้แต่ยกยิ้มแห้ง แม้จะอยากได้ร้านวัตถุโบราณนี้ขนาดไหนแต่ก็ไม่อาจคว้ามาได้ เพราะถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้เข้า เขาคงไม่อาจอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไป
“อืม เรื่องนั้นค่อยว่ากัน ตอนนี้เรามาคุยเรื่องสำคัญก่อนเถิด พ่อเจ้าคงไม่ได้ส่งเจ้ามาที่นี่เพื่อให้มาเพื่อพูดจาไร้สาระ! อย่างไรแล้วข้าก็คงต้องรับน้ำใจนี้ไว้!”
หลี่ซื่อฮว๋าเผยแววตาชั่วร้ายก่อนจะเดินเข้าหาเถียนเถียนอย่างตั้งใจ ทุกย่างก้าวของเขาราวกับกำลังเหยียบย่ำหัวใจนางไม่มีผิด
ตอนนั้นเองที่มือหนาของหลี่ซื่อฮว๋าคว้าที่คอเสื้อของเฉินเถียนเถียน!
หลินชวนฮวาตั้งใจส่งเฉินเถียนเถียนมาให้นายน้อยหลี่เพื่อแลกเปลี่ยนกับอะไรบางอย่าง แล้ว…นายน้อยหลี่คือใครกัน?
นายน้อยหลี่คือปรมาจารย์แห่งความเย่อหยิ่งและยังสุรุ่ยสุร่าย เขาสวมใส่ชุดที่ทอด้วยผ้าไหมอย่างดี เฉินเถียนเถียนมองเขาด้วยแววตาล้ำลึก การที่ชายหนุ่มตรงหน้าทำเช่นนี้คืออะไร… ต้องการสัมผัสเสื้อผ้าที่หยาบกร้านงั้นหรือ?
อย่างไรก็ตาม แม้หญิงสาวคนนี้จะมีใบหน้างามงดก็จริง แต่ร่างกายของนางกลับผอมแห้งไร้เนื้อหนัง นี่ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจนัก ดูเหมือนว่าสภาพความเป็นอยู่ของนางจะค่อนไปทางลำบากซะส่วนใหญ่!
ความสงสารพลันก่อเกิดขึ้นในใจของนายน้อยหลี่ ต่อให้นางจะอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงเหมือนกัน แต่ตัวเขายังกินอิ่มนอนอุ่นและมีความสุขดี… เขาตั้งปณิธานในใจว่าจะทำให้ร่างกายของเด็กสาวที่ขาดสารอาหารตรงหน้ากลับมามีเนื้อหนังให้ได้!
ดูใบหน้าเรียวราวนั่นสิ… อีกทั้งผิวยังขาวราวกับหิมะ นางงดงามเหลือเกิน!
เพราะเฉินเถียนเถียนเป็นตำรวจมานานหลายปี เช่นนี้นางจึงสามารถคาดเดาอารมณ์จากสีหน้าของผู้อื่นได้
จากสีหน้าเห็นได้ชัดว่าเขาไม่กล้าลงมือขืนใจเธอ แท้จริงแล้วนายน้อยหลี่ก็คงไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกมั้ง!
“เหตุใดแม่จึงด่วนจากข้าไปเช่นนี้ เหตุใดต้องปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียว? พ่อก็ไม่รัก แม่เลี้ยงก็คอยกลั่นแกล้ง ทั้งยังส่งข้ามาเป็นข้อแลกเปลี่ยนราวกับสิ่งของ!”
อยู่ ๆ เฉินเถียนเถียนร้องไห้โวยวายจนทำให้หลี่ซื่อฮว๋าตกใจ
“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้ ข้า… ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย!”
เฉินเถียนเถียนดีใจและหยุดร้องไห้ แต่ยังคงแสร้งสะอื้นไม่หยุด!
“นายน้อยช่างเป็นคนดีเสียจริง ถ้าเช่นนั้นก็ปล่อยข้าไปเถิด!”
แม้เด็กหญิงคนนี้จะงามงดเพียงใด แต่เมื่อเห็นนางอยู่ในสภาพเช่นนี้เขากลับไม่กล้าสบตาจึงได้แต่เบือนหน้าหนี!
“สกปรกเช่นนี้จะให้ข้าคิดทำสิ่งใด? เจ้า! พานางไปอาบน้ำล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้ จากนั้นค่อยกลับมาหาข้า!”
เฉินเถียนเถียนคิดว่ากำลังจะรอดพ้นจากน้ำมือของนายน้อยหลี่ แต่แท้จริงเขาเพียงรังเกียจตัวเธอเท่านั้น!
‘เจ้าบ้านี่มีสมองมีปัญหางั้นเหรอ? ถ้วยเก่าอายุร้อยปียังกล้าใช้มันเพื่อดื่มชาแต่กลับรังเกียจตัวข้าเนี่ยนะ?’
เฉินเถียนเถียนได้แต่คิดในใจและไม่กล้าพูดออกมา อีกทั้งเมื่อเหลือบมองชายร่างใหญ่ที่อยู่ใกล้ เธอไม่มีทางหนีรอดได้แน่ แล้วตอนนี้เธอต้องไปอาบน้ำตามคำสั่งนายน้อยหลี่… งั้นแปลว่าต้องมีคนมาคอยเฝ้าด้วยเหรอ?
เฉินเถียนเถียนถูกสาวใช้สองคนลากตัวไปอาบน้ำ เมื่อถึงเวลานี้ก็รู้ได้ทันทีว่านายน้อยหลี่มิได้ใจดีอย่างที่คิด! แม้เขาจะสั่งให้สาวใช้พาเธอไปอาบน้ำแต่ก็ไม่คิดจะแก้มัดให้แต่อย่างใด
เฉินเถียนเถียนพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่เชือกถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา การขยับตัวเพียงนิดเดียวก็สามารถทำให้รู้สึกเจ็บเป็นอย่างมาก
เอาล่ะ ถ้าอยากหนีไปจากที่นี่ก็คงต้องพึ่งสาวใช้สองคนนี้เท่านั้น!
“พี่สาวทั้งสอง เชือกนี้รัดข้าไว้แน่นเหลือเกิน ข้าเจ็บ ช่วยแก้มัดให้ทีได้ไหม?”
สาวใช้ทั้งสองมองหน้าเฉินเถียนเถียนก่อนจะสบตากันและส่ายหัว
“พี่สาว ข้ารู้ว่าพี่ทั้งสองเป็นคนดี ไม่ว่าอย่างไรเราก็เป็นหญิงเหมือนกัน พวกท่านทนเห็นข้าถูกชายผู้นั้นทำร้ายได้งั้นหรือ?”
สาวใช้อาวุโสคนหนึ่งพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อยู่เงียบ ๆ เถิด เจ้าได้เข้ามาอยู่ดูแลนายน้อยที่นี่นับว่าเป็นความโชคดี มีหญิงอีกมากที่อยากจะทำเช่นนี้แต่ไม่มีโอกาส”
สาวใช้อีกคนพยักหน้า แม้จะไม่เห็นด้วยแต่เพราะคำพูดของสาวใช้อาวุโสจึงทำให้นางไม่กล้าแย้ง อีกทั้งยังไม่กล้าขัดขืนคำสั่งนายน้อยด้วย!
‘โชคดีเหรอ?’
‘โชคดีอะไรกัน? ตรรกะความคิดของผู้คนที่นี่เป็นบ้าไปหมดแล้วหรือไง?’
“หากการเป็นภรรยาของนายน้อยนับเป็นเรื่องโชคดี ถ้าเช่นนั้น… พี่ก็ไปแทนข้าสิ!”
สาวใช้ผู้นั้นมองหน้าเฉินเถียนเถียน “นี่เป็นโชคดีของเจ้า ไม่ใช่ของข้า!”
เห็นได้ชัดว่าตรรกะของสาวใช้ตรงหน้ายังคงใช้การได้อยู่เพราะแม้แต่นางเองก็ไม่ต้องการจะเป็นผู้หญิงของนายน้อยหลี่เช่นกัน!
สาวใช้อีกคนเห็นเลือดซึมออกมาจากเชือกจึงพูดด้วยความสงสาร “พี่ซิวเอ๋อ เราแก้เชือกให้นางดีไหม? นางคงหนีไปไหนไม่ได้หรอก ดูสิ! เลือดออกเต็มไปหมดแล้ว!”
สาวใช้อาวุโสโบกมืออย่างปฏิเสธแต่ก็ปลดเชือกให้หลวมขึ้นเล็กน้อย
การปลดเชือกออกเพียงนิดนับว่ามีประโยชน์มาก ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นตำรวจ เชือกแค่นี้ไม่มีทางทำอะไรเฉินเถียนเถียนได้!
“พี่สาวทั้งสองใจดียิ่ง แต่ถ้าข้าหนีไป นายน้อยหลี่คงจะไม่ให้อภัยพวกท่านทั้งสองแน่!”
สาวใช้หัวเราะ “เจ้าไม่ต้องคิดมาก นายน้อยไม่ได้โหดร้ายอะไรนักหรอก!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉินเถียนเถียนพลันโล่งใจ เพราะในยุคโบราณแล้วชีวิตของเหล่าคนรับใช้ทั้งหมดล้วนแต่ไร้ค่า ถ้าเธอหนีไปแล้วสาวใช้ทั้งสองคนนี้ต้องถูกลงโทษจนตาย เรื่องนี้คงทำให้เธอรู้สึกผิดไม่น้อย!
การที่สาวใช้พูดกล่าวออกมาอย่างสบายใจนั่นหมายความว่าถ้าเธอหนีไป พวกนางก็ไม่ได้ถูกลงโทษถึงตาย!
หลังจากนั้น ซิวเอ๋อจึงลุกไปหยิบเสื้อผ้า ขณะเดียวกันสาวใช้อีกคนจึงพูดกับเฉินเถียนเถียนว่า “เจ้าช่างงดงามนัก ราวกับไม่ได้มาจากชนบท”
เฉินเถียนเถียนถอนหายใจ “งดงามแล้วมันดีอย่างไรหรือ? สุดท้ายข้าก็โดนพ่อเอามาขายอยู่ดี”
สาวใช้ถอนหายใจ “ในยุคนี้ชีวิตผู้หญิงช่างไร้ค่า! แต่อย่ากลัวเลย… หากนายน้อยได้เห็นความงามที่แท้จริงของเจ้า เขาอาจจะเบามือลง!”
เฉินเถียนเถียนขยับตัวยุกยิกไปมาพร้อมกับร้องออก “พี่สาว… ดูหลังให้ข้าที! เหตุใดจึงรู้สึกคันเช่นนี้ มันมีตุ่มอะไรขึ้นหรือไม่?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วสาวใช้รีบลุกขึ้นเพื่อตรวจสอบทันที ทันใดนั้นเฉินเถียนเถียนใช้เทคนิคที่เคยเรียนรู้ในกรมตำรวจเพื่อแก้เชือกหลวมออกจากร่างกายอย่างรวดเร็วพร้อมกับใช้สันมือทุบลงที่ต้นคอของสาวใช้ตัวน้อย
สาวใช้ล้มพับไปกับพื้นอย่างรวดเร็วแต่เฉินเถียนเถียนคว้าร่างของนางเอาไว้ได้ทันก่อนจะร่วงถึงพื้น เช่นนี้ก็เพราะเธอไม่ต้องการให้ชิวเอ๋อรู้ตัว
นี่คือโอกาสในการหลบหนี… นายน้อยหลี่คงไม่คิดว่าเธอจะรอดพ้นไปได้จึงไม่ให้ผู้ใดเฝ้าที่หน้าประตูเลยสักคน!
