ตอนที่ 114 หนี้สิน
หลินชวนฮวาตระหนักได้ว่าไม่ควรพูดเรื่องการขายลูกชายในตอนนี้ เพราะไม่ว่าเฉินผิงอันจะโกรธหรือเกลียดเฉินเฉินเพียงใดก็คงไม่ใจร้ายถึงขนาดตัดสินใจขายลูกชายในสายเลือดได้!
ส่วนเฉินผิงอันรู้สึกไม่พอใจต่อการพ่ายแพ้ในครั้งนี้ยิ่ง แต่ตามหลักแล้วนักพนันล้วนต้องการชนะ ยิ่งแพ้ยิ่งต้องแก้มือ!
แม้เฉินผิงอันจะรู้ว่าการพนันเป็นสิ่งไม่ดี แต่เมื่อชายคนหนึ่งมาเรียกในเช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็ตัดสินใจไปกับชายผู้นั้นทันที
หลินชวนฮวาเดินทางเข้าเมืองพร้อมกับเฉินผิงอัน เพื่อมาหาเย่วชิวไฉที่กําลังรออยู่ในตรอก
เย่วชิวไฉเคยเป็นชายที่มีพรสวรรค์ แต่เนื่องจากเขาก่อเหตุฆาตกรรมในซ่องจึงทําให้ชื่อเสียงและความสามารถของเขามลายไป และกลายเป็นเพียงนักโทษแหกคุกเท่านั้น!
นักโทษแหกคุกจะหาสหายได้จากที่ไหน? แน่นอนว่าต้องเป็นพวกอันธพาลในบ่อน ในบ่อนมีคนทุกประเภททั้งดีและชั่วเพราะสถานที่แห่งนี้ล้วนไม่มีใครเลือกปฏิบัติ!
นักโทษแหกคุกนี้นามเดิมของเขาคือเย่วชิว แต่เพราะได้รับการยอมรับจากขุนนางจึงเปลี่ยนชื่อเป็นเย่วชิวไฉ
หลินชวนฮวาเข้ามาในเมืองพร้อมเฉินผิงอันเพื่อให้ง่ายต่อการหาข้ออ้าง!
ไม่เคยมีใครรวยจากการเล่นพนัน ไม่ว่าเฉินผิงอันจะแพ้หรือชนะย่อมมีเจ้าของบ่อนเป็นผู้ควบคุมอยู่เบื้องหลัง ซึ่งคนเหล่านี้รู้จักหลักการและความคิดของนักพนันเป็นอย่างดี!
การพนันบ้างก็แพ้ บ้างก็ชนะ เมื่อชนะก็จะมีแรงกระตุ้นทําให้อยากชนะอีก แต่เมื่อแพ้ก็รู้สึกอยากแก้มือจนเทหมดหน้าตัก! ทุกอย่างในบ่อนล้วนดําเนินด้วยวัฏจักรนี้ทั้งสิ้น
เฉินผิงอันใช้เวลาในบ่อนทั้งวันจนสูญเงินทั้งหมดที่มี!
เฉินผิงอันสูญเสียเงินไปมากกว่าคราก่อนจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้าน ทันใดนั้นชายผู้หนึ่งซึ่งมาจากหมู่บ้านใกล้เคียงก็เข้ามาหยุดเขาไว้!
“พี่เฉิน… ข้าว่าวันนี้โชคของท่านค่อนข้างดีและเหมาะสมที่จะเป็นช่วงเวลาแห่งการกอบโกย! เหตุใดจึงรีบกลับนักเล่า? จากที่พี่สูญเสียไปมากมายในวันนี้ ข้าจะให้ยืมเงินเพื่อใช้แก้มือ! พี่สะใภ้คงไม่ว่าอะไรกระมัง!”
แม้เฉินผิงอันจะเห็นสีหน้าของภรรยาที่ไม่พอใจ แต่เขาก็นั่งลงอีกครั้ง!
นอกจากจะมีบ่อนสําหรับนักพนั้นแล้วยังมีแหล่งเงินกู้อีกด้วย คนเหล่านี้ช่างห่วงใยนักพนันเสียจริง เมื่อรู้ว่าเงินหมดก็จะรีบนํามาส่งถึงประตูบ้านทันที หากนักพนันคนใดยอมรับข้อตกลงได้เงินก็จะกลายเป็นของพวกเขา!
แม้เฉินผิงอันจะลังเลแต่ก็ยอมกดลายนิ้วมือยอมรับข้อตกลงภายใต้การยุยงของเอ้อโก่วจื้อ ก่อนจะได้รับเงินไปยี่สิบตําลึงเพื่อใช้สําหรับการแก้มือ!
ว่ากันว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใจเสมอ หากมีโชคร้ายเกิดขึ้นก็จะมีโชคดีเช่นกัน และเฉินผิงอันเองก็เชื่อมั่นในคําพูดเหล่านั้น ดังนั้นในการเดิมพันครั้งนี้เขาจึงทุ่มเงินมากกว่าเดิมถึงสองเท่า!
แต่หลังจากนั้นไม่นานเงินยี่สิบตําลึงก็หมดไป แต่เดินผิงอันมุ่งมานะและไม่รู้จักยอมแพ้ เขาจึงตัดสินใจยืมเงินจากหลงเยว่เพิ่มอีกทันที!
เมื่อเห็นว่าเฉินผิงอันได้รับเงินสามสิบตําลึงแล้ว แน่นอนว่าเจ้าของบ่อนย่อมไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ เฉินผิงอันไม่ชนะพนันเลยแม้แต่ครั้งเดียวจนทําให้เสียเงินราวห้าสิบตําลึงไปภายในพริบตา!
และเมื่อแพ้ก็ต้องเดิมพันอีกครั้ง ตอนนั้นเองหลงเยว่ยิ้มจางพร้อมกล่าวคํา “เจ้าจะขอยืมเงินข้าอีกหรือไม่? ไม่ใช่ว่าข้าไม่ให้ แต่หากจะยืมครานี้ต้องมีการจํานอง! หากไม่มีสิ่งใดมาค้ำประกันข้าจะกล้าให้เจ้ายิ้มได้อย่างไร? เพราะพี่น้องที่แพ้พนันก็ต้องการยืมเงินข้าเช่นกัน!”
เฉินผิงอันถูมือด้วยใบหน้าแดงก่ำ “นายท่าน.. หากไม่ให้ข้ายืม แล้วข้าจะเอาที่ไหนมาลงเดิมพันเพื่อเป็นการแก้มือและหาเงินมาจ่ายคืนท่านเล่า?”
หลงเยว่หัวเราะ “เฉินผิงอัน ข้าเจอผู้คนเช่นเจ้ามามากมาย! เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะชําระหนี้ได้ภายในคืนเดียว! เพราะเจ้าต้องจ่ายเงินทั้งหมดคืนพร้อมดอกเบี้ยด้วย เฉินผิงอัน… ข้ารู้จักที่อยู่ของเจ้า ไม่นานข้าจะส่งคนไปทวงหนี้ที่นั้น!”
“หากไม่มีเงินก็ไม่เป็นไร เจ้าสามารถใช้ลูกและเมียเพื่อขัดดอกได้ แต่จําเอาไว้ว่าข้าให้เวลาเจ้าเพียงแค่สองวันเท่านั้น หากเจ้าหาเงินมาคืนไม่ได้ก็ให้ใช้ขาและแขนของเจ้าคืนแทนเงินดีไหม? ข้าจะให้ราคาขาข้างละยี่สิบห้าตําลึง เจ้าคิดว่าอย่างไร?!”
เฉิงผิงอันตกตะลึง หากขาข้างหนึ่งเท่าเงินยี่สิบห้าตําถึง แสดงว่าเขาจะต้องถูกตัดไปทั้งสองขา ซึ่งหมายความว่าจะต้องนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิต!
“และนี่ยังไม่รวมดอกเบี้ย! หากถึงเวลาเก็บดอกเบี้ยข้าจะเรียกเงินเจ้าเจ็ดสิบตําลึง ซึ่งสามารถแทนได้ด้วยมือทั้งสองข้าง!”
หลงเยวจากไปพร้อมเสียงหัวเราะแห่งความสะใจ! เฉินผิงอันแทบล้มทั้งยืนก่อนจะหันไปหาเอ้อโก่วจื้อและพบว่าชายผู้นั้นหายตัวไปแล้ว!
เฉินผิงอันกลับบ้านมาด้วยความร้อนใจ ขณะที่หลินชวนฮวายิ้มปริ่มดีใจต่อการกลับมาของสามี!
“ชวนฮวา เจ้ายังมีปิ่นปักผมของนางหยุนอยู่หรือไม่? ส่ งมาให้ข้าเสีย ข้าต้องใช้มันเพื่อรักษาชีวิตของตนเอง!”
หลินชวนฮวาหัวเราะเยาะในใจ แต่ยังคงแสร้งก้าวไปข้างหน้าด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้น? ทําไมเจ้าต้องใช้ปิ่นในการรักษาชีวิตด้วยเล่า? สามี…เกิดอะไรขึ้น?”
เฉินผิงอันหน้าซีดพลันคุกเข่าลงและร้องไห้เสียงดัง “วันนี้ข้าแพ้พนันไปจนหมดจึงตัดสินใจยืมเงินหลงเยว่ห้าสิบตําลึงเพื่อใช้แก้มือ! เขาจะมาที่นี่ในอีกสองวันเพื่อทวงเงินเจ็ดสิบตําลึงพร้อมดอกเบี้ย! ชวนฮวาช่วยข้าด้วย!”
หลินชวนฮวาหน้าซีดด้วยความกลัว “แต่… เมื่อวันก่อนเจ้าเพิ่งบอกว่าอยากส่งเฉิงเยี่ยไปเรียนหนังสือในอีกเมืองไม่ใช่หรือ? ข้าพยายามอย่างหนักเพื่อให้ลูกได้เรียนหนังสือโดยที่ไม่ต้องใช้เงินมาก แต่เมื่อท่านผู้พิพากษารับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ข้าก็ต้องเอาเงินปิดปากเขาเช่นกัน ปิ่นปักผมนั้นมีราคาแพงก็จริง แต่คงใช้จ่ายเพื่อคนทั้งครอบครัวไม่ได้!”
เฉินผิงอันกลัวจนสั่นไปทั้งตัว “เมื่อไม่กี่วันข้าเห็นว่าปิ่นปักผมนั้นยังอยู่ใช่หรือไม่?”
หลินชวนฮวาน้ำตาคลอ “ข้าขายให้พี่สาวของข้าไปแล้ว ที่เจ้าเห็นเป็นเพียงของปลอมที่ข้าสั่งทําขึ้นมาเพื่อระลึกถึงเฉินเถียนเถียนเท่านั้น!”
เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินผิงอันจึงทรุดลงกับพื้นทันที!
เฉินผิงอันไม่คาดคิดว่าหลินชวนฮวาจะหลอกเขาเรื่องถิ่นปักผมมาโดยตลอด แต่ตอนนี้แม้จะอยากทุบตีหลินชวนฮวาเพียงใดก็ทําไม่ได้ เพราะมัวแต่กังวลและคิดว่าจะทําอย่างไรกับเจ้าหนี้ที่จะมาในวันมะรืนนี้
เมื่อหลินชวนฮวารู้ว่าแผนของตนได้ผลก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เพียงแต่ขณะที่อยู่ต่อหน้าเฉินผิงอัน นางไม่สามารถแสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมาได้!
“สามี… เราจะทําอย่างไรดี? เจ้าคิดว่าจะทําอย่างไร… จะทําอย่างไรหรือ…”
“ชวนฮวา เจ้าต้องหาทางช่วยข้าให้ได้! วันมะรืนนี้พวกมันจะมาทวงหนี้ หากหาเงินมาคืนไม่ได้ พวกมันก็จะตัดขาข้า! เงินทั้งหมดที่ข้ามอบให้เจ้า… เอามาคืนพวกเขาให้ข้าได้ไหม?!”
