สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 148 หญิงสาวผู้มีคุณธรรม
“ตักน้ํา? ทําอะไรหรือ?”
หยุนเคอประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “ที่บ้านก็ยังมีถังเก็บน้ํา”
หยุนเถียนเถียนยิ้ม “ข้าไม่รู้จริงๆว่าท่านเป็นใครมาก่อน ท่านไม่รู้ด้วยซ้ําว่าโดยทั่วไปการปลูกผักท่ามกลางแสงแดดแรงกล้าเช่นนี้ หากไม่รดน้ําเกรงว่ามันจะเที่ยว!”
“และไม่เพียงแค่รดน้ําในตอนนี้ ต้องทําทุกวันเช้าเย็น! หยุนเคอ ตอนนี้ท่านรู้หรือยังว่าผักที่พวกเรากินนั้นไม่ได้มาโดยง่ายเลย?”
หยุนเถียนเถียนพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ทําให้หน้าของหยุนเคอร้อนขึ้น! เพื่อกลบเกลื่อนความกระวนกระวาย เขาได้กวนถังไม้สองถังในห้องครัวอย่างแรง
หยุนเถียนเถียนมองไปที่ร่างสูง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนสูงศักดิ์ แต่กลับมาถือถังไม้สองถัง! ชาติตระกูลของหยุนเคอคืออะไรกันแน่?
–
ไม่ต้องคํานึงถึงสิ่งอื่นใด แค่ดูจากความรอบคอบของเขา หยุนเคอเป็นที่พึ่งพิงที่ดีจริงๆ! แม้จะไม่ค่อยพูดแต่เขาก็มีน้ําใจและละเอียดอ่อนมาก
อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันมาเป็นเวลาหลายวัน หยุนเถียนเถียนไม่เคยต้องกังวลเรื่องน้ําและไปหาบน้ํา เมื่อใดก็ตามที่น้ําในถังหมดลงจะมีคนเติมทันที
อย่างไรก็ตาม หยุนเคอจะลงมือทํางานหนักทุกอย่างด้วยจิตสํานึก และไม่เคยปล่อยให้นางกังวลเรื่องนี้
ถ้ามีคนแบบนี้อยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆแห่งนี้ มันคงจะดียิ่งขึ้น
แต่ชายที่สูงศักดิ์เช่นเขาจะจมอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆบนภูเขาแห่งนี้ตลอดไปหรือ?
เมื่อออกจากหมู่บ้านก็กลับสู่สถานะอันสูงส่งดั้งเดิมของเขา เกรงว่าจะมีผู้หญิงไม่มากนักที่อยู่รอบตัวเขา ด้วยเหตุนี้หยุนเถียนเถียนจึงรู้สึกว่าหยุนเคอนั้นไม่เหมาะกับผู้ใดเลย!
นอกจากนี้ ผู้มีสถานะสูงส่งมาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆบนภูเขาเพื่อเป็นนายพราน เขาจะต้องสูญเสียอํานาจทางการเมืองไปอย่างแน่นอน คนเหล่านี้มีคําสองคําที่สลักอยู่บนร่างกายของพวกเขาคือ… ปัญหา!
เพราะกลอุบายของหลินชวนฮวาในวันนั้น ทั้งสองจึงถูกบังคับให้มาอยู่ร่วมกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะกําจัดปัญหานี้
ขณะที่กําลังครุ่นคิด หยุนเคอก็หาบน้ําเต็มถังก็เข้ามา เขายกถังขึ้นและกําลังจะเทลงพื้น
หยุนเถียนเถียนตกตะลึงและรีบเอื้อมมือไปหยุดยั้ง “ถ้าทําเช่นนี้เมล็ดพืชจะถูกชะล้างไปหมด!”
หยุนเคอเหมือนเด็กตัวโตยืนอยู่อย่างจนปัญญา มองหยุนเถียนเถียนด้วยความสงสัยราวกับถามว่าจะทําอย่างไร?
“ใช้น้ําเต้าที่อยู่ในครัวรดน้ํา แต่ต้องระวังเมื่อเทลงไป อย่าใช้แรงมาก”
หยุนเคอเดินหันหลังกลับเข้าไปในครัวและหยิบของออกมา หยุนเถียนเถียนยังคงไม่ไว้วางใจ นางหยิบน้ําเต้าจากมือของเขาและเริ่มรดน้ําที่ละหลุมด้วยตนเอง
เมื่อเห็นเด็กสาวมีเหงื่อไหลที่หน้าผาก หยุนเคอรู้สึกราวกับถูกเข็มทิ่มแทง เขาคว้าน้ําเต้ามาด้วยความตระหนก “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะทําเอง!”
หยุนเคอมีความสามารถในการเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยม ผ่านไปสักพัก เขาน่าจะเรียนรู้ได้แล้ว หยุนเถียนเถียนจึงเดินกลับเข้าห้องอย่างคลายกังวล
แดดแรงขนาดนี้นางย่อมไม่หาเรื่องวุ่นวายอีก แน่นอนว่านางขี้เกียจ!
ทันใดนั้น เฉินเจียวเจียวก็ก้าวสั้นๆเข้ามาอย่างรวดเร็ว
นางคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของที่นี่ เมื่อเห็นหยุนเถียนเถียนจงใจเกียจคร้าน นางก็คิดว่าเป็นโอกาสอันดี
นางสวมใส่กระโปรงลายดอกไม้ แต่งหน้าอย่างละเอียดละออและถือผ้าเช็ดหน้าปักลาย
หยุนเถียนเถียนกําลังนั่งอยู่ที่ประตูห้อง และบังเอิญเห็นผู้หญิงคนนี้เสแสร้งเดินเข้ามาอย่างแผ่วเบา แต่หยุนเถียนเถียนยังไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เพื่อรอดูว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการทําอะไร?
“พี่ใหญ่หยุน เหตุใดท่านถึงทําสวนอยู่ท่ามกลางแสงแดดแรงกล้าเช่นนี้? เถียนเถียนล่ะ? นางนี้จริงๆเลยเชียว งานรดน้ําแบบนี้ควรให้ผู้หญิงทํา เหตุใดพี่ใหญ่หยุนถึงต้องทนทุกข์เช่นนี้ ข้าคิดว่านางช่างไม่เอาใจใส่พี่ใหญ่หยุนเลย!”
หยุนเคอไม่สนใจคําพูดของเฉินเจียวเจียว เขาไม่เปลี่ยนแปลงท่าทีเลยแม้แต่น้อยราวกับนางไม่มีตัวตนและรดน้ําต่อไป
เฉินเจียวเจียวจิกเล็บแน่นแต่ก็ยังไม่ยอมเลิกรา
“พี่ใหญ่หยุน ข้าจะช่วยท่านเอง ข้าทุกข์ใจจริงๆที่เห็นท่านเป็นเช่นนี้!”
เฉินเจียวเจียวพูดพลางคว้าน้ําเต้าจากมือของหยุนเคอ เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ทันทีที่กําลังจะหลบ หางตาก็เหลือบไปเห็นหยุนเถียนเถียนขยิบตาให้
หยุนเคอไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่จากนั้น เฉินเจียวเจียวก็คว้าบางอย่างจากมือเขาสําเร็จ
หยุนเคอไม่คุ้นเคยกับการมีผู้หญิงมาอยู่ใกล้เขามากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลิ่นฉุนที่มาจากร่างกายของเฉินเจียวเจียว ยิ่งทําให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น!
เมื่อเห็นว่าหยุนเถียนเถียนโบกมือให้ หยุนเคอก็เข้าใจและรีบเดินออกไป
“ดูสิ แม้พี่ใหญ่หยุนมีหนวดเคราเต็มหน้า แต่ก็มีผู้หญิงคนอื่นมาชอบเช่นกัน ไม่ใช่เพราะท่านหรือนางถึงเต็มใจตากแดด ในเมื่อเป็นความตั้งใจของนาง พี่หยุนก็ยอมรับไว้เสียเถิด!”
หยุนเคออึดอัดใจเล็กน้อย เพราะเขาเต็มใจทําเพื่อเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า แล้วจะให้ผู้อื่นไปแทรกแซงได้ที่ไหน? แต่ในเมื่อสาวน้อยคนนี้อารมณ์ดีก็ปล่อยนางไปเถอะ
ในใจของเฉินเจียวเจียวคิดว่านางรดน้ําอย่างระมัดระวังและรอบคอบ หยุนเคอก็จะหาบน้ําตามนางไปด้วยอีกคน
ดังนั้นนางจึงผ่อนคลายมากและยังแสดงความขยันหมั่นเพียรต่อหน้าหยุนเคอ แต่ไม่คาดคิดว่าหยุนเคอจะเลิกทําไปเลย..
เขาเดินเข้าไปในบ้านและพูดคุยกับนังผู้หญิงชั้นต่ําคนนั้นแทน หากเป็นเวลาปกติ เฉินเจียวเจียวคงสะบัดมือและเดินจากไป
แต่วันนี้ต่างออกไป หยุนเคอใช้เงินจํานวนมากซื้อที่ดินเพื่อสร้างบ้าน และบ้านที่สร้างไม่ได้เลวร้ายไปกว่าบ้านเดิมของเฉินผิงอันเลย
จากสิ่งนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงเห็นว่าหยุนเคอมีเงินอยู่ในมือ สิ่งเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะทําให้นางยอมถอย และที่สําคัญที่สุดคือหยุนเคอมีโรงงานอยู่ในมือของเขาอีกด้วย!
แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะบอกว่าโรงงานนั้นเป็นของผู้หญิงชั้นต่ําคนนั้น แต่นางไม่มีทางเชื่อ นังผู้หญิงหน้าตายนั่นหรือจะทําอะไรใหญ่โตได้? มันต้องมาจากหยุนเคอแน่!
หากกําลังเดือดร้อน ก็สามารถไปหาหยุนเคอเพื่อแสดงให้เห็นถึงความขยันหมั่นเพียรและความเมตตาของนางได้ หญิงผู้นั้นแม้แต่จะแต่งงานก็ยังทําไม่ได้! เมื่อถึงเวลานั้นนางก็สามารถไปแทนที่ได้อย่างสมบูรณ์ ถ้าเป็นเช่นนั้น เฉินเจียวเจียวก็คือผู้ที่จะได้เสพสุขกับชีวิตที่สะดวกสบายยิ่งกว่าใคร
ด้วยความคิดนี้เฉินเจียวเจียวจึงกัดฟันทน เก็บผ้าปักไว้ที่เอวและรดน้ําไปเรื่อยๆ
เมื่อเห็นว่าปริมาณน้ําลดลงอย่างรวดเร็ว เฉินเจียวเจียวต้องการขอให้หยุนเคอหาบน้ํามาให้ แต่เพื่อแสดงถึงความมีคุณธรรมของนางต่อไป นางจึงกัดฟันใช้ไหล่ที่ไม่เคยทํางานหนักแบกถังขึ้นมา
เมื่อหยุนเถียนเถียนเห็นตอนที่นางแบกถังขึ้นมาก็รู้สึกว่าจะได้เห็นเรื่องตลกในไม่ช้านี้ และผลลัพธ์ก็ไม่ทําให้นางผิดหวัง!
