ตอนที่ 166 ยาเสน่ห์ของนายน้อยหลี่
หลี่ซื่อฮวาตกตะลึง ทั้งที่รู้แน่ชัดว่าตัวตนของหญิงผู้นี้ไม่ธรรมดาและไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแอบซ่อนไว้ข้างหลัง
ไร้ยางอายนักนาางเป็นแค่เด็กสาวชาวนาตัวเล็ก ๆ เท่านั้น!แม้ว่าเขาจะกล้าหาญแต่ก็ไม่กล้าออกปากว่าจะแต่งงานกับนาง!
ในช่วงเวลาแห่งความตะลึงงัน หยุนเวียนเถียนก็กล่าวถากถางออกมา“ดูเหมือนว่านายน้อยหลีไม่รู้จะให้ข้าอยู่เคียงข้างในตําแหน่งใด!ท่านไม่เคยได้ยินคํากล่าวนี้หรือ? เป็นภรรยาของสามัญชนดีกว่าเป็นพระสนมขององค์ชาย!”
“วันนี้ข้าจะคิดเสียว่าไม่เคยได้ยินสิ่งที่นายน้อยหลี่พูด! หากต่อไปท่านยังเห็นเป็นเรื่องล้อเล่นอยู่ ท่านกับข้าก็ไม่จําเป็นต้องติดต่อกันอีก! แม้ว่าข้าหยุนเถียนเถียนจะสิ้นหวังเพียงใด นายน้อยหลี่ก็ไม่สามารถมาล้อเล่นได้!”
คํากล่าวนี้ทําให้เกิดคลื่นลูกใหญ่ในหัวใจของหยุนเคอ!
คราแรกที่หยุนเถียนเถียนถามหลี่ซื่อฮวาว่านางจะได้เคียงข้างเขาในฐานะใดหัวใจของหยุนเคอนั้นจมดิ่งลงสู่ก้นบึงทันที!แม้แต่ดวงอาทิตย์ยังดูมืดมนชีวิตช่างไร้ความหมาย!
แต่ในท้ายที่สุด เมื่อหยุนเถียนเถียนออกปากว่าจะยุติการความสัมพันธ์เพียงเพราะคําพูดของอีกฝ่าย เขารู้สึกราวกับมีชีวิตมาในชั่วพริบตาทั้งยังได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงอีกด้วย!
เขายืนเงียบมองดูหยุนเถียนเถียนส่งนายน้อยหลี่ออกไปก่อนจะหันหลังกลับไปยังถ้ําที่เขาเคยอาศัยอยู่มาก่อน
เขาต้องการที่เงียบ ๆ และคิดเรื่องอนาคตของตัวเองให้ถี่ถ้วน…
เมื่อหลี่ซื่อฮวาถูกหยุนเวียนเถียนส่งออกมาจากลานบ้าน เขาก็รู้สึกขมขึ้นในใจเล็กน้อยไม่นานเขาก็ปลอบใจตัวเองได้
หญิงผู้นี้แค่สวยขึ้นนิดหน่อย อย่าได้คิดวางแผนจะมาเป็นภรรยาของเขา!
แต่เมื่อเดินออกไปได้ไม่ไกลก็ปรากฎหญิงสาวร่างผอมบางตรงหนา!
แม้หญิงผู้นี้จะไม่สวยเหมือนหยุนเสียนเถียน แต่นางก็ดูสุภาพใจดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยยิ้มบนใบหน้าของนางเป็นสิ่งที่ทําให้ผู้คนรู้สึกถึงความอ่อนโยนอย่างมาก
นี่คือเฉินไม่อีที่โผล่มาทันทีหลังจากได้ยินข่าว ในที่สุดนายน้อยหลี่ก็มาเยือนหมู่บ้านเล็ก ๆแห่งนี้อีกครั้งดังนั้นนางจึงรีบมาดูชายในดวงใจด้วยตัวเอง!
แต่เดิมนั้นนายน้อยหลี่วางตัวต่อคนภายนอกว่าเป็นชายเจ้าสําราญโมโหร้ายเขาใช้พัดตบหลังมือแล้วพูดด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา“ข้าไม่นึกเลยว่าบนภูเขาเช่นนี้จะมีสาวงามอยู่ด้วย!”
เฉินไม่อีหน้าแดงขึ้นมาทันที นางมองหลี่ซื่อฮวาอย่างเขินอายรู้สึกว่านายน้อยหลี่นั้นดูดีไปเสียทุกอย่าง!
ยิ่งไปกว่านั้นนายน้อยหลี่กําลังมองดูตนอย่างเสน่หา เขาจะสนใจในตัวนางหรือไม่?
ในตอนนั้นเอง ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านบังเอิญเดินผ่านมาพอดีเมื่อเห็นว่าลูกสาวของนางยืนอยู่ตรงหน้านายน้อยหลุจอมเจ้าชู้ก็ตกใจเป็นอย่างมาก!
นางรีบวิ่งไปดึงมือลูกสาวแล้วเดินกลับ เมื่อเห็นเฉินไม่อีถูกแม่ลากไปหลี่ซื่อฮวามองดูฉากนี้อย่างสนุกสนาน แต่เขาก็ยังแสร้งมองตามอย่างอาลัยอาวรณ์!
เมื่อเฉินไฉอีถูกลากกลับมาที่บ้านภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านก็ดนางทันที “ที่พ่อกับแม่บอกเจ้าไม่ได้ฟังเลยใช่หรือไม่? ความงามของเจ้าต่างกับหยุนเถียนเถียนเพียงใด? คิดว่านายน้อยหลี่จะตาบอดมาสนใจคนอย่างเจ้าหรือ?”
เฉินไฉ่อีนั้นเชื่อฟังพ่อแม่มาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่นางรวบรวมความกล้าเพื่อโต้แย้ง “หญิงผู้นั้นมีดีอะไร วัน ๆ เอาแต่แต่งตัวซ่อมซ่อเวลาเห็นนายน้อยหลีก็ทําตัวแปลกประหลาด ไม่เคยจะสนใจใยดีเขาที่นายน้อยหลี่ดูถูกนางก็สมควรแล้วมิใช่หรือ?”
เป็นครั้งแรกที่ลูกสาวกล้าเถียงพ่อกับแม่ด้วยเรื่องผู้ชาย!ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านโกรธมากจนต้องเอามือลูบหน้าอก และใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกลับมาหายใจได้อย่างปกติ
“ข้างนอกนั้นมีผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีน้ําใจอยู่สักกี่คนเจ้าเคยเห็นนายน้อยหลี่ใส่ใจผู้อื่นจริง ๆ หรือไม่? ไม่ใช่แค่คนที่ถูกทอดทิ้งหลังจากเขาเล่นสนุกแล้ว บางคนที่ถูกส่งเข้าบ้านของเขาไม่เคยได้กลับออกมาอีกเลย! เหตุใดเจ้าไม่ลองคิดดูว่าคนพวกนั้นไปอยู่ที่ไหน?”
“เมื่อหญิงพวกนั้นหายตัวไป เขาเพียงแค่จ่ายเงินให้กับคนในครอบครัวของพวกนางโดยที่ไม่มีความผิดอะไรราวกับพวกนางเป็นสิ่งของไร้ราคาเจ้าอยากเป็นเช่นนั้นหรือ!”
หลังจากดุไปแล้ว แต่ลูกสาวยังคงดื้อดึง นางจึงเดินเข้าไปหาและค่อยๆพูดโน้มน้าว “ลูกแม่ ด้วยรูปร่างหน้าตาและชื่อเสียงของเจ้าก็ถือว่าดีกว่าใครในเมืองนี้ อีกทั้งฐานะครอบครัวของเราก็ไม่ได้แย่นักไม่ดีกว่าหรือถ้าแต่งงานกับครอบครัวที่จะให้เจ้าเป็นภรรยาและมีชีวิตที่ดีไม่ต้องทนถูกคนอื่นเหยียบย่ํา”
“หากเจ้าติดตามนายน้อยหลี่ อย่างมากที่สุดคงได้เป็นแค่นางบําเรอหรือไม่ก็สาวใช้ข้างห้องหลังบ้านของตระกูลใหญ่อย่างไรก็ไม่ดีเท่าสวนของบ้านเราที่นั่นมีคนใจร้ายทุกรูปแบบเจ้าเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆต้องไปต่อสู้กับพวกคนมากประสบการณ์ที่อยู่มานานอีกอย่างนางบําเรอก็เปรียบเหมือนสินค้าชิ้นหนึ่งหากวันใดเขาไม่พอใจเจ้า ก็อาจจะถูกส่งไปขายที่หอคณิกาตอนนั้นชีวิตของเจ้าคงพังย่อยยับ!”
แต่ความพยายามอันอุตสาหะของภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่อาจทําให้ลูกสาวเข้าใจ
เฉินไล่อีสะบัดหน้าหนี “แม่อย่ามาขู่ข้า!นายน้อยหลี่เขาสนใจข้าตราบใดที่เขายินดีเลี้ยงดูข้าใครจะกล้าพาไปขายแม้แต่ภรรยาก็เกรงว่าจะต้องไว้หน้าข้าบ้าง”
“แม่ของครอบครัวอื่น ต่างหวังให้ลูกสาวของพวกเขาแต่งงานและมีชีวิตที่สุขสบาย แต่ท่านกลับอยากให้ลูกสาวแต่งงานกับชาวนาขั้นต่ําข้าต้องตรากตรําอยู่กับท้องทุ่งนาทั้งชีวิตเลยหรือ?”
เมื่อเฉินไฉ่อีกล่าวคําว่าชาวนาชั้นต่ําออกมาภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านก็ตบหน้านางอย่างแรงในทันที!
“ พ่อและแม่ก็เป็นชาวนาในหมู่บ้านเหมือนกัน เจ้าดูถูกพวกเขาเช่นนั้นได้หรือ? นายน้อยหลีใช้ยาสเน่ห์อันใดกับเจ้า? ถึงไม่อยากเป็นภรรยาที่ได้รับการยกย่อง แต่อยากเป็นนางบําเรอเพื่อรับใช้ผู้อื่น!นี่คือลูกสาวจากครอบครัวที่ผู้คนนับถือจริง ๆ หรือ?”
“รู้ทั้งรู้ว่านายน้อยหลี่เป็นผู้ชายมักมาก เมื่อเขาเจอคนที่ถูกใจกว่าเขาก็ไปรักคนอื่น เจ้ากินยาสั่งของเขาเข้าไปแล้วจริงๆใช่หรือ ไม่?”
คําพูดนั้นรุนแรง แต่การตบตีนั้นยิ่งทําให้หัวใจของเฉินไฉอีต่อต้า
ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยมีใครในบ้านกล้าแตะต้องนางถ้ายังถูกตบตีเช่นนี้นางจะไม่ฟังคําพูดของแม่อีกต่อไป!
แม้จะโกรธเพียงใด นางก็ไม่ได้วิ่งออกไปนอกประตูแต่กลับวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเองและปิดประตูเสียงดัง
ลูกสาวผู้แสนดีหลงใหลในตัวนายน้อยหลี่มากภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกหายใจไม่ออก ในตอนนั้นหัวหน้าหมู่บ้านก็เดินกลับเข้ามาจากข้างนอกพอดี
เขาพบว่าภรรยายืนหน้าซีดเผือดและวางมือทาบไว้บนหน้าอกด้วยความโกรธจนทําอะไรไม่ถูก
“เจ้าเป็นอะไรไป? ผู้ใดทําให้เจ้าโกรธหรือ?”
