สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 179 น้องสาวของเต่ออัน
ตอนที่ 179 น้องสาวของเต่ออัน
“ตอนนี้เจ้ามีคู่หมั้นแล้ว ควรดูแลตัวเองและคนที่อยู่ข้างกายให้ดี นายน้อยหลี่เป็นชายสูงศักดิ์ เขาไม่ควรถูกผู้หญิงที่มีคนรักอยู่แล้ว ทําให้เสื่อมเสียชื่อเสียง ตัวเจ้าเองก็ไม่ได้มีอะไรดีนอกจากหน้าตา อ ย่ามัวแต่เพ้อเจ้อจะดีกว่า ที่ข้ากล่าวมาเจ้าว่าถูกหรือไม่
หยุนเถียนพูดไม่ออก เฉินไฉอีเอาตาที่ไหนมาดูว่านางปฏิบัติไม่ดี กับหยุนเคอ? หรือว่าหยุนเคอไปร้องเรียนกับหัวหน้าหมู่บ้าน?
ถึงอย่างนั้นแม้ว่านางจะทําไม่ดีกับหยุนเคอจริง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานอย่างเฉินไฉอีจะมาชี้นิ้วสั่งสอนนางได้!
ด้วยความที่หยุนเถียนเถียนเป็นคนตรงๆ นางจึงเอ่ยถามออกไป
“พี่ไฉอี ข้าปฏิบัติต่อหยุนเคอดีหรือไม่ก็ไม่ใช่ธุระของท่าน หรือว่าพี่ไฉอีแอบชอบหยุนเคอ?”
เมื่อหยุนเถียนเถียนกล่าวออกไปเช่นนี้ ก็ยังคิดอีกว่าหากลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้านตกหลุมรักหยุนเคอจริงๆก็จะยอมปล่อยให้หยุนเคอไปกับนาง แม้ว่าตัวเองจะรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่ในใจแต่ก็ไม่อาจรั้งหยุนเคอไว้ด้วยเหตุผลเพียงเท่านี้
เฉินไม่อีถึงกับหน้าเปลี่ยนสี “ใครชอบหยุนเคอกัน? ตอนนี้ข้ากําลังพูดถึงนายน้อยหลี่ ในเมื่อเจ้ามีหยุนเคออยู่แล้ว ต่อไปห้ามติดต่อกับนายน้อยหล่อีก! ดูสิ่งที่เจ้าทําสิ เชิญชวนผู้ชายเข้าไปในบ้าน หากคนข้างนอกรู้คงแย่แน่!”
คราวนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนเถียนเถียนไม่เพียงแข็งค้าง แต่สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นมืดมน
“เฉินไฉอี แม้ว่าท่านจะเป็นลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะวิ่งมารังแกข้าถึงหน้าประตูบ้านได้! ข้ากับนายน้อยหลี่มีเพียงมิตรภาพทางการค้าต่อกัน และตอนที่พวกข้าพูดคุยกันหยุนเคอเองก็อยู่ด้วย ข้าไม่เข้าใจว่าตัวหยุนเคอยังไม่ได้เดือดร้อน เหตุใดท่านถึงต้องมาวุ่นวายกับข้า?”
เมื่อมาถึงขั้นนี้ หากหยุนเถียนเถียนยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นคงโง่เต็มที
เห็นได้ชัดว่าเฉินไม่อีตกหลุมรักหลี่ซื่อฮวา จึงได้บุกมาที่หน้าประตูเพื่อต่อว่านาง ไม่รู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ เขาจะยอมยกลูกสาวให้ผู้ชายงี่เง่าคนนั้นหรือ?
ใบหน้าของเฉินไฉอียิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้น แต่ในใจก็คิดว่าจะไม่มีทางยอมแพ้หญิงงามตรงหน้าเป็นแน่
ดังนั้นนางจึงพูดขึ้นมาอีก “มีกิจการอันใดที่เด็กอย่างเจ้าต้องไปพูดคุยกับนายน้อยหลี่ ? ไม่ใช่ว่าเรื่องพวกนี้ควรปล่อยให้หยุนเคอเป็นผู้จัดการหรือ? ในฐานะสตรีเจ้าควรยืนรออยู่ข้างหลังอย่างสงบเสงี่ยมเท่านั้น การเสนอตัวออกมาเจรจากับนายน้อยหลี่ไม่ใช่มารยาทที่สตรีพึงกระทํา!”
เสียงของหญิงสาวทั้งสองคนทําให้ป่าหวางรีบเดินเข้ามา เดิมทีก็อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว แต่ด้วยอารมณ์โกรธเสียงของพวกนางจึงดังขึ้นเรื่อยๆ ทําให้คนในโรงงานได้ยินสิ่งที่พวกนางคุยกันทั้งหมด
เมื่อวานป่าหวางเองก็แอบเห็นเหตุการณ์ตอนที่เฉินไฉ่ยีวิ่งเข้าไปขวางทางนายน้อยหลี แต่เห็นแก่หน้าของหัวหน้าหมู่บ้าน นางจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ไฉอี นี่ใช่เรื่องที่เจ้าสมควรพูดหรือ? ที่ผ่านมาข้าชื่นชมว่า เจ้าเป็นคนรอบรู้มีเหตุผลมาตลอด ไม่คิดเลยว่าวันนี้เจ้าจะมาหาเรื่องทะเลาะกับคนอื่น ทําตัวไม่ต่างจากพวกผู้หญิงปากตลาด รีบกลับบ้านไปซะ! แล้วข้าจะไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้”
แต่เฉินไฉอีไม่รับความหวังดีของนาง “ป้าหวาง ที่ท่านคอยตามช่วยนางไปทุกที่เพราะได้รับผลประโยชน์จากนังผู้หญิงคนนี้ใช่หรือไม่? เห็นอยู่ว่านังจิ้งจอกร้อยเล่ห์นี้ใช้ใบหน้าที่งดงามล่อลวงให้ นายน้อยหลี่หลงเสน่ห์และมาทํากิจการด้วย พวกท่านไม่กลัวว่านางจะทําให้ชื่อเสียงของหมู่บ้านเสื่อมเสียหรือ?”
ป่าหวางโกรธจนหน้าเปลี่ยนสี “แม่นางผู้สูงส่ง เจ้าต้องการให้ข้าพูดความจริงออกมาหรือ? เจ้าบอกว่าเถียนเถียนไม่ยึดหลักคุณธรรมของสตรี แล้วเจ้าต่างกันอย่างไร? คนประพฤติตนดีงามต้องวิ่งแร่เข้าไปขวางทางนายน้อยหลื่อย่างเจ้าใช่หรือไม่? ที่ก่อนหน้านี้ข้าไม่พูดเพราะเห็นแก่หน้าของเจ้า เจ้าจะหยุดได้หรือยัง?”
ในช่วงเวลาสั้น ๆ เฉินไฉ่อีถูกทําให้อับอายยิ่งนัก เต่ออันเดินมาทางด้านหลังป่าหวางและมองน้องสาวของตนที่กําลังก่อปัญหา
“พอได้แล้ว เฉินไฉ่อีกลับบ้านกับข้า! ป้าหวางได้โปรดให้อภัย ข้าจะพาน้องสาวกลับบ้านและสั่งสอนนางให้ดี ไม่ต้องกังวล จะไม่มีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
ลูกชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้านพูดกับป่าหวางด้วยท่าที่อ่อนน้อม ปกติแล้วป่าหวางก็ไม่ใช่คนใจร้าย นางจึงยิ้มให้อย่างผืดเพื่อน และกลับเข้าไปในโรงงานทันที
เต่ออันมองน้องสาวของตนด้วยใบหน้าถมึงถึง “เจ้าจะทําอะไรอีก? รีบกลับบ้านกับข้าเดี๋ยวนี้ อย่ามาทําตัวน่าอับอายอยู่ที่นี่!”
“แม่นางหยุน เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะรีบพานางกลับไปและไม่ให้มาสร้างปัญหาที่นี่อีก น้องสาวคนนี้ถูกพ่อตามใจจนนิสัยเสีย ตอนนี้ถึงได้ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ํา”
หากคําพูดเหล่านั้นของป่าหวางทําให้เฉินไม่กี่อับอาย คําพูดนี้ของพี่ชายก็ทําให้นางเจ็บปวดมาก เหตุใดที่ชายที่เอ็นดูนางมาโดยตลอดถึงไม่เข้าใจความรักอันสวยงามของนาง?
“ข้าไม่ไป! ข้าไม่ได้ทําอะไรผิด เห็นกันอยู่ว่าหยุนเถียนเถียนนอกใจหยุนเคอและติดต่อกับชายอื่น”
เตืออันหมดความอดทนที่จะฟังคําแก้ตัวของนาง เขาดึงแขนน้องสาวแล้วลากนางกลับบ้านทันที ไม่ว่าเฉินไฉอีจะพยายามดิ้นรนเพียงใด ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากพละกําลังอันแข็งแกร่งของพี่ชายได้
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านกําลังเก็บผักอยู่ในสวน จู่ๆก็เห็นว่าลูกสาวกําลังร้องไห้และถูกพี่ชายของนางฉุดกระชากลากถูกลับมา
“เต่ออัน เกิดอะไรขึ้นอีก? เจ้าอย่าได้รังแกน้องสาวของเจ้า!”
เตืออันเหวี่ยงเฉินไฉ่อีลงกับพื้น “ข้ารังแกนางงั้นหรือ? ข้าจะกล้ารังแกนางได้อย่างไร? วันนี้นางทําให้ข้าต้องอับอาย เหตุใดท่านไม่ถามนางดูว่าทําเรื่องโง่ๆอะไรลงไป?”
ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านพูดไม่ออก วันนี้ลูกสาวบอกว่าจะขอออกไปเดินเล่นอย่างตรงไปตรงมา หรือว่านี่จะเป็นอุบายเพื่อให้ได้ออกจากบ้าน?
เมื่อเฉินไม่อีลุกขึ้นก็ชี้หน้าพี่ชายและตะโกนเสียงดัง “เห็นอยู่ว่าหยุนเถียนเถียนไม่ยึดถือคุณธรรมของสตรี นางมีคู่หมั้นอยู่แล้วยังกล้าคิดถึงนายน้อยหลี่! ไม่มีเรื่องอะไรแต่ก็เชิญนายน้อยหลี่เข้าไปในบ้าน ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะทําเรื่องน่าอายอะไรในนั้น!”
“ลูกสาวคนเดียวของตระกูลช่างกล่าวคํานี้ออกมาได้ คนที่ไร้ยางอายที่สุดไม่ใช่เจ้าหรอกหรือ? เมื่อวานนี้ผู้ใดกันที่วิ่งเข้าไปขวางทางนายน้อยหลี่อยู่หน้าโรงงาน? เจ้ายังมีหน้าไปต่อว่าคนอื่นว่าเขาไม่ยึดถือคุณธรรมของสตรีได้อีกหรือ? แม้แต่พ่อเจ้าที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านมาหลายปียังไม่กล้าทําเช่นนั้นเลย!”
ใบหน้าของภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเศร้าสลดลงในทันใด นางรู้ดีว่าในบ้านนี้คนที่รักเฉินไฉอีที่สุดก็คือหัวหน้าหมู่บ้านและเต่ออันลูกชายคนโตของนาง จะฆ่าให้ตายนางก็ไม่มีวันเชื่อแน่ว่าเต่ออันจะรังแกน้องสาวโดยไร้เหตุผล
