I Don’t Want To Defy The Heavens – DTH ตอนที่ 13 คลายกระดูก

“ลูกพี่ลูกน้องท่านน่าทึ่งมาก! ท่านได้ฝึกวิชาดาบพยัคฆ์อาฆาตมาจนถึงระดับนี้แล้ว แต่ทำไมท่านถึงไม่บอกเรา?”

“ถ้าท่านบอกตั้งแต่แรกท่านลุงคงจะไม่โกรธท่านขนาดนี้หรอก”

โจว เชียงเหมาชื่นชมเขา

เขารู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาสุดยอดมาก

หลิน ฟานนอนลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็โยนดาบไปด้านข้าง เขาพูดโดยไม่ได้มองกลับไป “โกวชิเอาผลไม้มาให้ข้า เฮ้อ การออกกำลังในช่วงที่อากาศร้อนจัดช่างเป็นความคิดที่โง่เง่าอะไรเช่นนี้”

เขามองไปที่โจว เชียงเหมา

“ลูกพี่ลูกน้อง ที่เจ้าพูดแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง? การฝึกฝนมันทำให้ข้าเหนื่อย และมันก็ค่อนข้างน่าเบื่อด้วย” ตอนนี้หลิน ฟานไม่มีแรงเหลือยู่เลย ส่วนแขนของเขาก็เจ็บ

ความจริงแล้งเขารู้สึกดี

แต่ในฐานะนายน้อยของตระกูลที่ร่ำรวย เขาต้องเป็นคนที่มีวัฒนธรรม มันคงจะไม่ดีนักถ้าเขาออกไปต่อสู้และฆ่าคน

โจว เชียงเหมาเกาหัว “ลูกพี่ลูกน้อง มันจะไปน่าเบื่อได้ยังไง? ข้าคิดว่าการเพาะปลูกมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจมากที่สุด”

เมื่อหลิน ฟานเห็นว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาเป็นพวกคลั่งไคล้การฝึกฝน เขาก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมร่างกายของลูกพี่ลูกน้องถึงได้น่ากลัวแบบนี้

“ลูกพี่ลูกน้อง เจ้าบอกข้าได้รึไม่ว่าพ่อของข้าแข็งแกร่งขนาดไหน? และการเพาะปลูกของเขามันไปถึงระดับไหนแล้ว?” หลิน ฟานถาม

โจว เชียงเหมาหยุดคิดครู่หนึ่ง “ข้าก็ไม่แน่ใจ ท่านลุงไม่เคยพูดเลยว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เท่าที่ข้ารู้เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ”

“แม้ว่าตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องจะค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่ถ้าท่านลุงใช้พลังทั้งหมดของเขาจริงๆ เขาจะสามารถเอาชนะท่านได้ด้วยการใช้เพียงนิ้วเดียว”

มีครั้งหนึ่งที่เขาเคยถามลุงของเขาว่าเขาอยู่ที่ระดับใดในเส้นทางทั้งสิบสอง

แต่ลุงของเขาก็ไม่ได้ตอบ

ท่านเพียงแค่เหยียดนิ้วออกมาและกดลงบนไหล่ของเขา จากนั้นก็บอกให้เขาสู้กลับ

เขาใช้แรงทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้

ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็พบว่าลุงของเขาทำมันได้แบบสบายๆ

หลังจากที่ท่านเอามือออก ท่านก็พูดกับเขาว่าหนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล เขาต้องค่อยเป็นค่อยไปและไม่ต้องกังวล

“เขามีฝีมือจริงๆ?” หลิน ฟานตกตะลึง

ตอนนั้นพ่อของเขาออมมือให้เขางั้นเหรอ?

“ใช่ เขามีฝีมือมากจริงๆ” โจว เชียงเหมาพยักหน้า เขาชื่นชมลุงของเขา ดวงตาของเขาเปล่งประกายเมื่อพูดถึงท่าน

เขากำลังคิดถึงวันที่เขาจะแข็งแกร่งพอๆกับท่าน

เมื่อเขาได้ยินลูกพี่ลูกน้องพูดแบบนั้น

เขาเคยรู้สึกกดดันเล็กน้อย แต่ตอนนี้ความกดดันทั้งหมดมันได้จางหายไปหมดแล้ว

มีตระกูลขุนนางหลายตระกูลที่อิจฉาพวกเขาอยู่ และหากว่าวันหนึ่งพวกนั้นรวมหัวกันเพื่อมาปล้นความมั่งคั่งของเขา จากนั้นก็เตะเขาออกจากตำแหน่งนายน้อยที่ร่ำรวย ถ้าเขาเจอแบบนั้นเข้าจริงๆ เขาคงจะร้องไห้จนกว่าน้ำตาจะหมดแน่ๆ

แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันโอเค

เพราะตั้งแต่ที่ลูกพี่ลูกน้องบอกกับเขาว่าพ่อราคาถูกของเขาแข็งแกร่ง เมื่อเขารู้แบบนั้นแล้ว เขาจะต้องกังวลอะไรอีก?

และถ้าหากว่าเขาไม่สนุกกับชีวิตและใช้เวลาของเขาดั่งนายน้อยผู้น่ารังเกียจ มันคงจะเป็นการดูถูกพลังพ่อของเขาแล้วกระมั๊ง

โกวชิเดินกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับผลไม้เย็นๆ

มีเพียงนายน้อยที่ร่ำรวยเท่านั้นถึงจะสามารถเพลิดเพลินกับสิ่งเหล่านี้ได้

ในถาดใส่ผลไม้มีก้อนน้ำแข็งอยู่ ส่วนผลไม้ก็ถูกตรียมเอาไว้อย่างหรูหรา องุ่นที่ไม่มีผิว แอปเปิลที่แกะสลักคำว่า ‘รวย’ เอาไว้บนเปลือก ซึ่งแสดงถึงฐานะของเขา และอื่นๆอีกมากมาย

ไม่ว่าจะมองจากทางไหน ทุกคนก็สามารถเห็นถึงความมั่งคั่งของเขาได้

“มานวดให้ข้าด้วย โดยเฉพาะตรงขาของข้า เพราะมันยังสั่นอยู่เลย” หลิน ฟานพูด

“ขอรับนายน้อย” โกวชิคุกเข่าลงด้านข้างจากนั้นก็นวดด้วยมือทั้งสองข้าง มันดูมีความชำนาญเล็กน้อย

ร่างกายของเขารู้สึกผ่อนคลาย

อารมณ์ของโจว เชียงเหมากำลังปั่นป่วน เขายังไม่สามารถฟื้นตัวจากฉากก่อนหน้านี้ได้

“ลูกพี่ลูกน้อง หลังจากนี้เราไปฝึกกันเถอะ”

หลิน ฟานมองไปที่เขาจากนั้นก็โบกมือ “ข้าไม่สนใจ เจ้าคงต้องไปทำคนเดียว”

อากาศมันร้อนมาก

ฝึกฝน?

เหงื่อมันจะออกมามาก และเขาคงจะรู้สึกแย่แน่ๆ

ไม่มีใครออกไปทำอะไรแบบนั้นในวันที่อากาศร้อนแบบนี้หรอก เว้นแต่ว่าพวกเขาจะไม่มีสมอง

“โกวชิ เรายังมีที่ดินสำหรับทำการเกษตรเหลือรึไม่?” หลิน ฟานถามด้วยความสนใจ

เขาสามารถรอดพ้นจากหายนะในวันนี้มาได้

แต่อย่างไรก็ตามมันยังไม่จบ

พ่อของเขาเป็นผู้สนับสนุนความโกรธในระยะยาว และเขาก็ไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ไปได้

เขากำลังคิดถึงเรื่องหนึ่ง

บนโลกนี้มีคนหนุ่มสาวมากมายที่รู้สึกว่าตนเองไร้ประโยชน์ และไม่สามารถช่วยเหลือผู้ปกครองได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกเศร้า

ซึ่งนั่นก็เป็นสาเหตุว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเขา เขาต้องการให้พ่อของเขารู้ว่าเขามีประโยชน์ และไม่ต้องกังวลอีกเลยตลอกชีวิตของท่าน

“มีค่อนข้างมาก ขอรับ” โกวชิพูด

ตระกูลหลินมีดินแดนที่อุดมสมบูรณ์มากมาย แต่พวกเขากลับไม่ได้ปล่อยมันออกไป เหตุผลมันเพียงเพราะพวกเขาคิดว่าที่ดินเหล่านี้มันไม่เหมาะสมกับผู้ลี้ภัย

“ถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ต่อไปมันจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย พื้นที่พวกนี้มันน่าจะใช้ทำการเกษตรได้ดีใช่ไหมนะ?” เขาจะต้องทำอะไรบางอย่าง

เขาคิดเกี่ยวกับมัน

มันน่าจะต้องมีสักทาง

และจะไม่มีใครสามารถมาหยุดเขาได้ด้วย

โกวชิรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติและตื่นตระหนก “นายน้อย ท่านไม่ควรทำให้เกิดปัญหาอะไรขึ้นอีก เพราะหัวหน้าตระกูลเพิ่งจะสงบลง และถ้าท่านทำให้หัวหน้าตระกูลโกรธอีกครั้ง ผลที่ตามมามันจะ….”

เขาคิดกับตัวเอง

นายน้อยดูเหมือนว่าจะไม่พอใจหัวหน้าตระกูลและต้องการจะต่อต้านเขาทุกอย่าง

หลิน ฟานไม่เห็นด้วยและพูดว่า “เขาโกรธแล้วมันจะทำไม? ความโกรธของเขามันจะช่วยคลายกระดูกและทำให้เขาสุขภาพดีขึ้น อีกอย่างหนึ่งเจ้าหยุดพูดและนวดต่อไปได้แล้ว ข้าต้องการพักสักครู่หนึ่ง”

ตอนนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆ

หลังจากการต่อสู้เมื่อสักครู่เขาก็รู้ตัวแล้วว่าการต่อสู้มันไม่เหมาะกับเขา สำหรับเขาสิ่งที่ดีที่สุดคือการได้เพลิดเพลินไปกับชีวิต

แต่การเห็นสถานะเพิ่มขึ้นมันก็ทำให้เขารู้สึกดี

ตัวอย่างก็เช่นร่างกายของเขา

หลังจากที่ร่างกายเพิ่มมาถึง24จุด เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังงาน และรู้สึกสดชื่นอยู่ตลอดเวลา

นอกเมืองหยูฉาง

หมูบ้านตระกูลหวัง

มันเป็นหมู่บ้านที่ทำฟาร์มเพื่อตระกูลหลิน พวกเขาคิดว่าจะได้รับการปฏิบัติที่เลวร้ายเพราะพวกเขาไม่สามารถจ่ายภาษีของปีนี้ได้

แต่ใครจะไปรู้ว่านายน้อยของตระกูลหลินจะเป็นคนดีมาก ท่านไม่ได้ลดแค่ภาษีอย่างเดียว แต่ยังไม่เก็บของปีนี้ด้วย

แม้ว่าตอนนี้ทั้งหมู่บ้านจะยังอดอยากอยู่ แต่พวกเขาก็ไม่มีแรงกดดันในปีนี้ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขามีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ทางเข้า ใบหน้าของเขาดูผ่อนคลาย

เขามองไกลออกไป

และคิดว่าสวรรค์ไม่เคยเมตตาพวกเขา

พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขาสามารถผ่านปีนี้ไปได้ มันจะมีปีหน้าที่ดีกว่ารอพวกเขาอยู่

พวกเขาต้องทำสิ่งที่สัญญาเอาไว้กับนายน้อยหลิน และแม้ว่าปีหน้ามันจะแล้งอีก พวกเขาก็จะหาทางส่งภาษีกลับไปให้ได้

“เฒ่าหวัง”

มีชายชราคนหนึ่งเดินมาจากระยะไกล

แม้ว่าเขาจะยังเดินมาไม่ถึง แต่ความโศกเศร้าบนใบหน้าของเขาก็สามารถเห็นได้แต่ไกล

เฒ่าหวังมองออกไปและพูดว่า “ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?”

พวกเขาเป็นคนจากหมู่บ้านถัดไป

ชายชราตรงหน้ามีตำแหน่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านและยังเป็นลูกชายของเขาอีกด้วย

“เฒ่าหวังเราควรทำยังไงกับภาษีดี? อา เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอากาศมันจะดีขึ้นเมื่อไหร่” ชายชราถอนหายใจด้วยความกังวล เขาไม่รู้ว่าหลังจากนี้เขาควรทำยังไงต่อไปดี

หลังจากนั้นเขาก็ถามออกมา

“ปีนี้พวกเจ้ามีภาษีพอที่จะส่งมอบหรือไม่?”

ชายชรามาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ

หมู่บ้านตระกูลหวังของเขามีชาวบ้านมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการความช่วยเหลือ หากพวกเขาไม่สามารถส่งภาษีให้ตระกูลเหลียงได้ล่ะก็ ผลลัทธ์ที่รอพวกเขาอยู่มีแต่หายนะเท่านั้น

“ภาษี?” เฒ่าหวังส่ายหัวจากนั้นก็ยิ้ม “เราจะไม่จ่ายภาษีปีนี้”

ชายชราตกใจ “เจ้าบ้าไป เจ้าไม่กลัวครอบครัวหลินลงโทษเจ้ารึไง?”

สำหรับเขาเฒ่าหวังบ้าไปแล้ว

มันจะต้องเป็นหายนะแน่ถ้าเขาไม่จ่ายภาษี

แม้ว่าอากาศจะไม่ดี แต่พวกเขาก็ต้องจ่าย

“ลุงหวัง ตระกูลหลินนั้นเป็นพวกโหดร้าย ท่านไม่สามารถสร้างปัญหาให้ตัวเองได้” ชายอีกคนพูด

เฒ่าหวังยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “เรื่องมันเป็นแบบนี้ เมื่อเช้าผู้จัดการเฉินจะมาเก็บภาษีแต่นายน้อยหลินตามเขามาด้วย นายน้อยเห็นสถานการณ์และรู้สึกสงสารพวกเรา เขาบอกเราว่าปีนี้เราไม่จำเป็นต้องจ่ายภาษีและยังลดภาษีของปีหน้าให้อีกด้วย และไม่ว่าเราจะเก็บเกี่ยวได้มากแค่ไหนเขาจะเก็บจากเราแค่10%เท่านั้น”

ชายชราและชายคนนั้นต้องการเกลี้ยกล่อมเฒ่าหวังไม่ให้ไปต่อต้านตระกูลขุนนาง

แต่อย่างไรก็ตามทั้งสองก็ต้องตกตะลึง

พวกเขามองไปที่เฒ่าหวังด้วยความไม่เชื่อเหมือนพวกเขาฟังผิด

ปีนี้ไม่ต้องจ่าย?

ในอนาคตพวกเขาจะเก็บแค่10%?

มันเป็นแค่เรื่องโกหกใช่ไหม?

นี่มันเรื่องตลกชัดๆ!