Chapter 152 – หนอน
ในตอนที่เพลงเล่นต่อไป โยโย่ ก็ได้พิงไปที่ไหล่ของ แอนดี้ แล้วกลับรู้สึกใจเย็นขึ้นมา บางทีเพราะชีวิตประจำวันของเธอมันน่าเบื่อ การได้เจอกับเรื่องแบบนี้ทำให้เธอคิดว่านี่มันก็ไม่เลวนักและสุดท้ายมุมปากของเธอก็เริ่มมีรอยยิ้มออกมา
เพราะความเข้าใจของสาวน้อยทำให้ แอนดี้ ไม่ทำให้คนอื่นสงสัยและคืนหูฟังให้กับเธอก่อนทีจะลงจากรถบัสไป เมื่อเห็นแบบนั้น โยโย่ จึงรีบตะโกนบอกคนขับให้หยุดรถก่อนและรีบตามลงไปด้วย
เขาเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินไปตามฟุตบาท เธอก้มหน้าแล้วตามเขาไปอย่างระวังแล้วเงยหน้ามองเขาอยู่เรื่อยๆพร้อมกับมองไปที่แผ่นหลังของเขาด้วยสีหน้าสบายใจ
ในที่สุด แอนดี้ ก็อดไม่ไหวแล้วหันกลับมาซึ่งทำให้เด็กสาวต้องกลัว
“ เธอมาทำอะไรที่นี่ ?”
“ ฉะ…บ้านฉันอยู่นี่ “ – เธออธิบายด้วยท่าทีลนลานเหมือนกับเด็กที่เพิ่งโดนจับได้ว่าทำผิด
แอนดี้ มองไปที่เด็กสาวที่ล้วงเอากุญแจออกมา จากนั้นก็หันกลับแล้วเตรียมที่จะเดินจากไปแต่เธอก็ตะโกนแล้วไล่ตามเขาไปก่อนที่จะเอาแว่นตาดำใส่กลับไปที่มือของแอนดี้
นิโคล ไม่รู้ว่าฉากนี้มาจากความทรงจำของ เอริค ดังนั้นเมื่อเธอเห็นฉากนี้ เธอก็มอง เอริค ในมุมใหม่ ดูเหมือนว่าเขาจะเอานิสัยตัวเองใส่ลงไปแต่เขาเป็นคนเอาแต่ใจซึ่งนั่นทำให้เธอดูเหินห่าง
หลังจากที่ผ่านฉากแรกที่เข้มข้นไป หนังก็ได้เข้าสู่ช่วงเดินเรื่อง
ในสถานีตำรวจ ชอร์น กำลังคุยกับเพื่อนร่วมงานเรื่องข้อสงสัยของเขา เอียน มองไปที่ท่าทีของ ชอร์น และคิดเกี่ยวกับการวางตัวของตัวเอง เขารู้สึกว่าตำแหน่งเขาอาจจะสั่นคลอน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะใช้อาวุธที่เด็กมักจะใช้กัน —-ร้องเรียน แต่ก็มีหัวหน้าที่ซึ่งสนิทกับ ชอร์น ที่มาขวางทางเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ต้องปล่อยเรื่องนี้ไปและคอยหาเรื่อง ชอร์น ต่อ
เอียน คิดจะจัดการเขาแต่มันทำให้ ชอร์น ตระหนักได้ถึงเรื่องสำคัญ
ต่อหน้า เอียน ชอร์น ได้ทุบลงไปที่โต๊ะ – “ โง่เง่า ฉันมันโง่ ฉันลืมเบาะแสสำคัญไป ธนาคาร เฮ้ เราควรไปเช็คมันดูอีกรอบ ….”
เอียน สลดยิ่งกว่าเดิมและไม่ได้มีคำพูดไหนหลุดออกมาจากปากเขาที่จะค้าน ชอร์น ได้ – “ อ่ะ คนดีแบบนี้เปลี่ยนไปในเสี้ยวพริบตาได้ยังไง “
การสอบสวนของ ชอร์น ไม่ค่อยได้ผลเพราะเขาไปตรวจสอบแค่คนเดียว ผู้จัดการธนาคารรู้สึกผิดในใจแต่คนร้ายแบบนั้นที่ทำให้ตำรวจตื่นตัวและคนอื่นก็ไม่ยอมร่วมมือกับเขา ชอร์น ทำได้แค่ต้องกลับมาที่สถานีอีกครั้งและได้รับรายงานเรื่องเบาะแสเรื่อง แอนดี้ ที่หายตัวไปแล้ว
คืนนั้นหลังจากที่กล่อมชายแก่ที่เป็นยามได้ ชอร์น เข้าไปในธนาคารได้สำเร็จและใช้คำหว่านล้อมต่างๆเพื่อเข้าไปในธนาคารจนได้ การเผชิญหน้าครั้งที่สองกับ แอนดี้ จึงเริ่มต้นขึ้น
เสียงเท้าที่บันได, สัญญาณเตือนที่ประตู, เสียงของเครื่องยนต์รถ, การเสียดสีของยางกับพื้นและปืนที่ยิงออกมาในนาทีสุดท้าย เมื่อรวมทั้งหมดเข้าด้วยกันแล้วมันกินเวลาไปถึง 20 นาที หากไม่มีฉากนี้เนื้องเรื่องของฉากนี้คงไม่ทำให้ผู้ชมสนใจ
สุดท้ายหลังจากที่สลัดคนอื่นออกไปได้ รถของพวกเขาก็ได้ขับไปใน LA ในยามค่ำคืน
“ ฮ่ะ สถานการณ์เหมือนจะพลิกนะ ครั้งนี้มีปืนในมือฉัน นายรู้มั้ยว่าสถานีตำรวจอยู่ไหน ? “ – ชอร์น ยักคิ้วและกดปืนไปที่ไหล่ของ แอนดี้ สีหน้าของเขาเหมือนกับเยาะเย้ยอีกฝ่าย
แอนดี้ ยิ้มแล้วถอนหายใจออกมา – “ กฎเก่า สถานีตำรวจ นายชนะ “
อยู่ๆรถก็เร่งความเร็วขึ้น
ในเวลาเดียวกันหัวใจของผู้ชมที่เพิ่งผ่อนคลายก็ต้องเต้นรัวอีกครั้งและทุกคนต่างก็พากันสงสัยว่า แอนดี้ จะหนียังไง
ด้วยเสียงกรีดร้องของผู้หญิงมากมายในโรง แอนดี้ ได้เหยียบคันเร่งและไม่ลังเลที่จะขี่เข้าชนที่รั้วกั้นถนน
ปัง
กระจกแตก, ถุงลมทำงาน, ชอร์น ที่อยู่เบาะหลังตัวสั่นไปและที่มุมหนึ่งเพราะกระจกที่แตกทำให้ขวดยาของ แอนดี้ หลุดออกมาแล้วตกกระเด็นไปมาที่พื้นถนนอยู่หลายครั้ง
ฉากนี้ค่อยๆจางหายไปพร้อมกับเสียงขวดยาที่กระทบกับพื้นถนนก่อนที่ความมืดจะครอบคลุม
–
จุดนี้แหละที่ เอริค ได้ทำการเปลี่ยนหนังจากเดิมและตัดฉากที่สองคนแย่งกล่องเพชรกัน เอริค คิดว่าฉากที่ว่ามันไม่จำเป็นเท่าไหร่และมันดูไม่เข้าท่าด้วย มันส่งผลต่อจังหวะของหนังด้วย ถ้าการเผชิญหน้ากัน 20 นาทีแบบเดิมทำให้คนรู้สึกเหมือนกินก๋วยเตี๋ยวร้อนๆพร้อมกับเหงื่อเม็ดโต งั้นฉากที่แย่งกล่องเพชรกันก็ไม่ต่างอะไรจากการคีบหนอนออกมาจากน้ำซุป
เอริค คิดแบบนั้นและจงใจให้ฉากนี้ แอนดี้ ได้เสียยาตัวเองไปทำให้ เอียน เข้าใจผิด ดังนั้น เอริค จึงให้แค่ขวดยาที่ตกออกมาจากรถ นั่นถือว่าเป็นการซ่อนเบาะแสนี้ได้อย่างชาญฉลาด
–
เขาไม่รู้ว่าตัวเองหมดสติไปนานแค่ไหน อยู่ๆ ชอร์น ก็ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล หลังจากที่หมอได้มาพูดคุยด้วยแล้ว ชอร์น ก็รู้ว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บหนักหนาอะไร เขาใส่ชุดตัวเองกลับคืนก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
หน้าของ เอียน ดูยุ่งยากหลังจากที่เห็นสภาพของ ชอร์น และทั้งสองก็ได้ถกเถียงกันอย่างรุนแรง
“ เฮ้ อย่ามาโกหกฉันอีก “
ชอร์น เถียงกลับ – “ มันเป็นแบบนี้ ฉันไปเจอเพื่อนมาและระหว่างทาง….”
เอียน ขัดขึ้นมา – “ เราพบว่ารถนายเต็มไปด้วยรูกระสุน “
“ บางคนอยากแก้แค้น ก็ช่วยไม่ได้ ตำรวจของเรามีศัตรูเยอะ “
“ นายยังโกหกฉันอีก “ – เอียน รีบดึง ชอร์น ออกไปแล้วยกขวดยาเล็กๆขึ้นมาในมือ – “ นี่มันอะไร ฉันพบมันในที่ที่นายเสียรถไป ฉันถามหมอมาแล้วและเขาบอกว่านี่เป็นยาสำหรับคนป่วยโรคมะเร็ง “
ชอร์น เหมือนจะเข้าใจบางอย่างและจ้องไปที่กำแพง
เอียน เอามือจับที่ไหล่ของ ชอร์น – “ น่าสงสารจริงๆ นายยังหนุ่มอยู่แท้ๆ “
ชอร์น ยักคิ้วและพวกเขาก็มองหน้ากันแต่ เอียน ก็พูดต่อ – “ ฉันผิดเอง ฉันอคติกับนายมาตลอดแต่นายเองก็ผิดด้วย ทำไมนายต้องมาขัดฉัน ฉันเป็นผู้กำกับและแก่กว่านายด้วย “
ชอร์น เข้าใจทันทีว่า เอียน เข้าใจเรื่องนี้ผิดแต่เขาตัดสินใจที่จะไม่บอกความจริง นี่อาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับเขาที่มีหัวหน้าใจแคบ
สำหรับอนาคต เรื่องนี้มันคงกระจ่างเอง….อนาคตยังไงก็เป็นเรื่องของอนาคต
เมื่อคิดแบบนั้น ชอร์น ก็ได้ทุบโต๊ะแล้วหยิบขวดยาขึ้นมา – “ มันเป็นยาตะวันตก ผลของมันค่อนข้างรุนแรง “
เอียน จับไปที่ไหล่ของ ชอร์น อีกครั้งและขอโทษกับการกระทำก่อนหน้านี้ของตัวเองซึ่งทำให้ ชอร์น ต้องอายเล็กน้อย
โชคดีที่ ซิกัวร์นีย์ วีเวอร์ ที่รับบทตำรวจสากลได้โผล่มาและทำให้ ชอร์น หลุดจากสถานการณ์น่าอายนั้นได้ จากข้อมูลของ แอนดี้ ชอร์น เข้าใจความหมายของตัวเลข 13 ซึ่งอีกฝ่ายได้ทิ้งเอาไว้ให้กับเขาก่อนหน้านี้
ในวันที่ 13 พฤษภาคมที่ร้านอาหารเล็กๆ
หลังจากที่ได้พูดคุยกัน ชอร์น ตกลงที่จะร่วมมือกับแผนของ แอนดี้ ที่จะจับกุมหัวหน้าผู้ร้าย
ในตรอกแห่งหนึ่งตอนที่ ครูส ปรากฏตัวออกมาในชุดผู้หญิง ไม่ใช่แค่ ชอร์น ที่กลัวกับฉากนี้แต่ในโรงก็เต็มไปด้วยเสียงแปลกใจของผู้ชม
ในตอนที่ลูกโบลิ่งแตกกระจายกับเพชรที่ขโมยมานั้นกระจายไปทั่ว ตัวร้ายที่ซึ่งปกติไม่มีใครแตะต้องได้ก็ได้ถูกจับลง ตามเบาะแสที่ เอริค ได้ฝังไว้ก่อนหน้านี้ หากหัวหน้าคนร้ายถูกนำตัวเข้าสถานีตำรวจ ตำรวจสากลจะร่วมมือในการให้หลักฐานและอีกฝ่ายก็คงออกจากคุกไปไม่ได้ตลอดชีวิต
ในตอนที่วุ่นวายนั้น ชอร์น พบว่า แอนดี้ ได้หายตัวไป ดังนั้นเขาจึงรีบไล่ตามอีกฝ่ายไปทันที
ในลานจอดรถ แอนดี้ ที่สภาพดูไม่ได้รีบขึ้นรถตัวเองเพราะครั้งนี้ไม่ใช่แค่ปืนในมือของ ชอร์น เท่านั้นแต่ยังมีพวกของอีกฝ่ายด้วย
แลมโบกินีพุ่งออกไปยังท้องถนนโดยมีรถตำรวจคันใหญ่ตามมา
“ มันเริ่มแล้วเหรอ ?” – หลังจากที่ฝ่าแนวกั้นตำรวจไป ชอร์น ก็ได้ถามขึ้นมา
แอนดี้ เอาหัวพิงไปที่พนักที่นั่ง – “ ฉันทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว “
“ แต่ฉันยัง ถ้าฉันพานายไปส่งสถานีตำรวจได้ ฉันก็จะรู้สึกผิดในชีวิตน้อยลง “
“ ถ้านายรู้สึกผิด นายจะได้จำฉันได้ “ – เสียงของ แอนดี้ นั้นดูหยอกเย้า ชอร์น
ชอร์น เงียบไปสักเดี๋ยว – “ สบายใจได้ ฉันไม่ลืมนายหรอก “
แอนดี้ ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาก่อนจะไอพร้อมกับมีเลือดอกมาด้วย
มือของ ชอร์น จับพวงมาลัยแน่นขึ้นและ แอนดี้ ก็บอกขอโทษก่อนจะเปิดเสื้อออกเผยให้เห็นระเบิดด้านในพร้อมกับเอารีโมทออกมา
ชอร์น มองไปที่อีกฝ่าย – “ นี่หลอกกันอีกรึเปล่า ? “
“ ถ้านายไม่เชื่อ นายลองได้นะ “
ชอร์น ยกมือขึ้นแล้วกดรีโมท แสงไฟกระพริบและตัวเลขที่ระเบิดก็เริ่มนับถอยหลัง
“ เวลา นี่มันของจริงงั้นเหรอ ?”
แอนดี้ ยิ้ม – “ อย่างที่นายบอก ตอนนายตาย มันไม่สำคัญว่านายจะตายที่ไหน จุดที่สำคัญคือไม่ได้ตายในมือตำรวจ “
ชอร์น รีบบอกเรื่องระเบิดผ่านวิทยุแล้วเหยียบคันเร่งฝ่าแนวกั้นสุดท้ายและได้ออกจากรถสปอร์ตในช่วง 10 วินาทีสุดท้าย
แม้ว่าทั้งสองคนจะเจอกันแค่เพียงไม่กี่วันแต่ ชอร์น ก็เข้าใจนิสัยของ แอนดี้ และเขาไม่เชื่อว่าระเบิดนี้จะเป็นของจริง ดังนั้นการปล่อยตัวคนร้ายมันจะคลายความกดดันต่ออาชีพของเขาได้
ในตอนที่เขาออกจากรถ หน้าของ ชอร์น ก็ดูซับซ้อนขึ้นมา สุดท้ายเขาก็รู้ว่าเขาทำอะไรลงไปและเขาก็เริ่มยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปหาเพื่อนร่วมงาน
หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จ เขาก็รู้สึกหิวขึ้นมา ดังนั้นมันจึงได้เวลาหาอะไรกิน
เขาไม่รู้ว่าร้านอาหารเล็กๆนั้นปิดรึยัง หลังจากที่เขาคิดแบบนั้นเขาก็ได้โบกมือให้ เอียน ที่ซึ่งบ่นกับเขาอยู่ก่อนที่จะเดินจากไป
เมื่อเวลานับถอยหลังสิ้นสุดลง เครื่องยนต์ของแลมโบกินีก็ได้ทำงานอีกครั้งและ แอนดี้ ก็ได้หนีไปได้อย่างราบรื่น
ไม่กี่อาทิตย์ต่อมาในร้านอาหารเล็กๆ ชอร์น เบิกตากว้างในตอนที่เห็นข้อความที่มุมหนังสือพิมพ์ บางคนได้บริจาคเงินก้อนโตให้กับองค์กระมะเร็งเด็กด้วยชื่อของเขา ดังนั้นเขาจึงเผลอยิ้มอกมา เขายิ้มและอยากจะหัวเราะแต่ก็ทำไม่ได้
มือที่ถือถังป็อปคอร์นและหนังสือพิมพ์ ชอร์น เดินผ่านผู้คนมากมายจนสุดท้ายก็ไปอยู่บนรถบัส
หลังจากที่นั่งลงเขาก็มองไปยังของที่คุ้นตาข้างๆตัว
“ คุณผู้หญิง สร้อยคอนี่สวยมากเลยนะ คุณซื้อมันมาจากไหน ?” – ชอร์น อดไม่ได้ที่จะถามออกมา
โยโย่ จับมันขึ้นมาดูและยิ้มออกมาเล็กน้อย – “ เพื่อนส่งมาให้น่ะ มันเป็นแค่ของถูกๆ “
“ แฟนงั้นเหรอ ?”
โยโย่ ลังเลและไม่ได้ตอบคำถามแต่แค่พูดขึ้นมาเบาๆ – “ ฉันไม่ได้เจอเขามานานแล้ว หลังจากที่เขาเอามันให้ฉัน เขาก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย “
ชอร์น สลดไป – “ เก็บมันไว้ดีๆ แม้ว่ามันจะเป็นของปลอมแต่มันก็ถือว่าปลอมได้ดี บางทีเขาอาจจะโผล่มาตรงหน้าคุณสักวันก็ได้ “
โยโย่ ยิ้มแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ตอนนั้นเธอได้มองออกไปที่นอกหน้าต่าง
ไม่นานเด็กสาวก็ลงจากรถ ระหว่างฉากนี้สีหน้าของ ชอร์น และ โยโย่ ก็แสดงออกมาผ่านกล้อง
ชอร์น เอาป็อปคอร์นเข้าไปในปากแล้วนึกถึง แอนดี้ ขึ้นมาอีกครั้ง
เพื่อน ทั้งหมดที่นายทำ มันเป็นปืนปลอม, ระเบิดปลอม, การป่วยปลอมๆแค่เพื่อให้ฉันสงสารและปล่อยนายไป
ฉันไม่สนหรอกนะถ้านายจะหัวเราะเยาะกับความโง่ของฉัน จริงๆ !
ในตอนที่เขาคิดแบบนั้น สีหน้าของเขาก็ดูว่างเปล่า
มันราวกับว่ามีการส่งต่อบางอย่าง เพลงที่เล่นแค่ตอนที่ แอนดี้ เข้ามาในฉากได้ดังขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ โยโย่ เดินลงจากรถไป
มันราวกับว่าทุกอย่างเกิดขึ้นใหม่
มันเหมือนเคยเกิดขึ้นและลึกลับแต่ก็ดูเหินห่าง
