Chapter 153 – ระบายความโกรธ
ข้อความสุดท้ายได้โผล่ขึ้นมาพร้อมกับไฟในโรงที่ถูกเปิดขึ้น
มีเสียงชื่นชมทีมงานและเสียงปรบมือดังขึ้นจนกระทั่ง เอริค, ครูส, แฮงค์ และคนอื่นๆลุกขึ้นยืนยิ้มและโบกมือให้กับแฟนๆ จากนั้นเสียงปรบมือก็ค่อยๆหยุดลง
เอริค แสดงสีหน้าขอบคุณและพูดคุยสั้นๆ อารมณ์ของแฟนๆตอนนี้ยังคงตื่นเต้นอยู่แต่ เอริค และคนอื่นๆก็ยังเดินออกจากโรงไป แม้ว่าแฟนคลับจะเต็มใจแต่สุดท้ายพวกเขาก็เดินออกจากโรงไปตามลำดับ
“การใช้เทคนิคต่างๆมาถ่ายซ้ำนี่มันวิเศษจริงๆ เธอรู้มั้ย นิโคล ผู้กำกับหลายคนมีรูปแบบของตัวเอง นี่ไม่ต้องพูดถึงพวกมีหัวคิด แม้แต่พวกที่โฟกัสไปที่รายได้ก็ยังมีมัน ด้วยการศึกษาหนังพวกเขา พวกเขาจะพบว่าพวกเขาใช้วิธีเดิมในหนังหลายเรื่องแต่มันน่าแปลกใจสำหรับ เอริควิลเลียม หนังของเขามีรูปแบบต่างกันออกไป นี่บอกได้แค่ว่ามันแปลก เพราะสัญชาตญาณของคนน่ะมันติดตัวและมีหลายนิสัยที่พัฒนาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “
จอร์จ ที่เดินออกจากโรงมาข้างๆกับ นิโคล อธิบายให้เธอฟัง เขาพบว่าเมื่อเธอได้ยินเกี่ยวกับ เอริค เธอจะแสดงท่าทีสนใจออกมาแต่หัวข้ออื่นนั้นเธอไม่ได้สนใจมันเลย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่พูดเกี่ยวกับ ครูส และ แฮงค์ รึการแสดงของ บรูกชีลล์ และคนอื่นๆเพราะพบว่าเธอค่อนข้างพอใจกับหัวข้อของ เอริค
ในตอนที่มาถึงที่ลานจอดรถ จอร์จ ก็ได้พูดขึ้น – “ นิโคล มีร้านกาแฟอยู่ไม่ไกลจากนี้ บางทีเราอาจจะไปนั่งสักพัก นี่ยังไม่ดึกเลย เธอไม่ต้องไปทำอย่างอื่นใช่มั้ย ?”
เธอปฏิเสธอย่างเย็นชา – “ โทษทีนะ คุณนอร์ทเทิน ฉันจะกลับแล้ว “
นิโคล พูดจบแต่ก็หยุดที่รถและหันกลับไปมองที่โรงหนังที่อยู่ด้านหลังเธอ
แม้ว่า จอร์จ จะรู้ว่าตัวเองโดนปฏิเสธแต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ขึ้นรถเพื่อกลับไป มันก็เริ่มทำให้เขาคิดถึงคนสวยระดับ นิโคล ที่เขาไม่เคยนอนด้วยมาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ท่าทีเย็นชารึอารมณ์ร้อนของเธอมีแต่จะทำให้ความต้องการของ จอร์จ เพิ่มมากขึ้น
“ นิโคล เธอชอบ เอริควิลเลียม งั้นเหรอ ? “ – จอร์จ รีบคิดอีกหัวข้อทันที
เด็กสาวมองไปที่อีกฝ่ายแล้วตอบตามความจริง – “ ฉันไม่ได้ชอบเขามากมายอะไรนัก “
จอร์จ แสดงสีหน้าเข้าใจ – “ โอ้ ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ฉันเห็นว่าเธอน่ะชอบได้ยินเรื่องเกี่ยวกับ เอริค นิโคล เธออยากเจอเขาเป็นการส่วนตัวรึเปล่า ?”
นิโคล ยักคิ้วและหันหน้าไปหาอีกฝ่าย สีหน้าของเธอนั้นดูรังเกียจแต่เพราะแสงไฟสลัวที่ลานจอดลดทำให้ จอร์จ นั้นไม่พบว่าเธอเปลี่ยนสีหน้าไปและยังคงพูดอย่างมั่นใจตัวเอง – “ เธอรู้มั้ย ฉันเป็นนักวิจารณ์หนังและเพื่อที่จะโปรโมต Running Out of Time เอริค ตกลงให้สัมภาษณ์ ด้วยอำนาจของนิตยาสารเราตอนนี้ ถ้าเราส่งคำเชิญให้เขา แน่นอนว่าเขาต้องไม่ปฏิเสธ “
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ? “ – เธอตอบกลับอย่างเย็นชา
“ ความสัมพันธ์ของฉันกับหัวหน้าก็ดีอยู่นะ ถ้าอีกฝ่ายตกลง ฉันจะได้รับงานนี้และจากนั้น….” – สีหน้าของ จอร์จ แสดงท่าทีภูมิใจออกมาและเริ่มอวด – “ ถ้าเธอต้องการ ฉันแสร้งให้เธอเป็นผู้ช่วยฉันก็ได้ เธอจะได้มีโอกาสพบกับ เอริค บางทีเธออาจจะมีโอกาสไปทานข้าวกับเขาก็ได้ “
“ โอ้ “ – เธอพูดออกมาแล้วฮึดฮัดแต่แค่ต้องการปฏิเสธอีกฝ่ายเท่านั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งได้เดินมาที่ลานจอดรถแล้ววิ่งตรงเข้ามาหาเธอ
จอร์จ เห็นอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาแล้วแสดงท่าทีตื่นตัว นิโคล เองก็เห็นแล้วก็ตกใจกับเรื่องนี้ เธอเองก็ไม่รู้จักอีกฝ่าย เธอแค่ไม่อยากให้ใครมาตามเธอแบบโรคจิตเพิ่มอีกคน
“ ขอโทษนะ เธอใช่ นิโคลคิดแมน รึเปล่า ? “ – ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหามองมาที่ชุดของ นิโคล ก่อนจะถาม
นิโคล พยักหน้าและในตอนที่ จอร์จ พบว่าทั้งสองไม่ได้รู้จักกัน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ชายหนุ่ม รีบแนะนำตัวเองทันที – “ สวัสดี คุณคิดแมน ฉัน อลัน อลันฟิชแมน “ – เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของอีกฝ่าย อลัน ก็รีบอธิบาย – “ ฉันเป็นผู้ช่วยของ เอริค “
“ โอ้ สวัสดี อลัน เรียกฉันว่า นิโคล ก็ได้ “- เธอยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นมือไปจับกับอีกฝ่ายแล้วมองไปที่ จอร์จ และดูว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวบ้างมั้ยก่อนที่เธอจะแนะนำอีกฝ่าย – “ นี่คือนักวิจารณ์หนังของ Premiere คุณจอร์จนอร์ทเทิน “
“ สวัสดี คุณนอร์ทเทิน “ – อลัน ทักท่ายอีกฝ่าย คนทำหนังไม่ได้ชอบพวกนักวิจารณ์หนังมากนัก นักวิจารณ์หนังพวกนี้มักจะทำให้กระแสหนังต้องปั่นป่วน มีน้อยเรื่องที่จะแสดงความคิดแบบยุติธรรม ค่ายหนังต้องใช้เวลาไปเยอะกว่าที่จะปล่อยหนังออกฉาย ค่าประชาสัมพันธ์กับคนกลุ่มนี้ถูกใช้จ่ายไปมาก ไม่งั้นแล้วมันคงยากที่จะได้รับการวิจารณ์แบบยุติธรรม
เขาทักทายกับ จอร์จ และรอให้อีกฝ่ายตอบรับ อลัน หันกลับมาหา นิโคล ฮีกครั้ง – “ แบบนี้นะ นิโคล คุณแบรี่มอร์ อยากให้ฉันบอกเธอว่า เขาน่ะจะอยู่งานเลี้ยงต่อกับ เอริค เธอไม่ต้องรอ “
“ ขอบคุณ อลัน ฉันรู้แล้ว “ – เธอพยักหน้าและทำความเข้าใจ
อลัน ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแค่พยักหน้าให้กับทั้งสองคนก่อนจะเดินไปที่โรงหนังอีกครั้ง
“ โทษทีนะ คุณนอร์ทเทิน เมื่อกี้ว่าไงนะ ?” – หลังจากที่ อลัน จากไป นิโคล ก็เปิดรถตัวเองก่อนจะพบว่า จอร์จ ได้มาขวางอยู่ที่หน้ารถ
“ โอ้ โทษที “ – จอร์จ ขยับออกด้วยท่าทีลนลานและมองดูเด็กสาวเปิดประตูรถ ปากเขากระตุกไปมาและต้องการที่จะหัวเราะแต่ก็ทำไม่ได้
ถ้าสิ่งที่ อลัน พูดแค่ชื่อ เอริค เขาก็ยังคงมั่นใจในตัวเองและทำท่าเข้าใจ ยังไงซะคนที่ชื่อ เอริค ก็มีเยอะแต่ประโยคต่อมาที่พูดถึง ดรูวส์ นั้นทำให้ จอร์จ ดูโง่ขึ้นมาทันที
ความสัมพันธ์แปลกๆระหว่าง เอริค กับ ดรูวส์ นั้นมักเป็นหัวข้อให้คนในวงการได้พูดถึง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ จอร์จ จะไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นตัวตนของ นิโคล คงเดาได้ไม่ยาก การมารอ ดรูวส์ นั้นทำให้ จอร์จ คิดว่าเธอต้องสนิทกับ เอริค กับ ดรูวส์ แน่นๆ
เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้ จอร์จ ก็รู้สึกอายขึ้นมาในใจ นิโคล และ เอริค รู้จักกัน เขาใช้เรื่องนี้ในการชักชวนเธอ เขาเดาว่าในใจเธอคงหัวเราะเยาะเขาไปแล้ว
เมื่อเห็น นิโคล ขับรถออกไป จอร์จ ก็กลับไปที่รถตัวเองด้วยความหงุดหงิด เขารู้สึกไม่ต่างอะไรจากตัวตลกที่โดดไปมา ในตอนที่คนเจอสถานการณ์แบบนี้และไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง ท่าทีตอบรับนั้นก็ต้องเป็นความโกรธอยู่แล้ว
ดังนั้น จอร์จ จึงไม่สนใจท่าทีหยาบคายของตัวเองแต่กลับรู้สึกว่าเขาโดน นิโคล ปั่นหัว
ด้วยการที่หาข้อแก้ตัวให้กับตัวเองได้ จอร์จ ได้กระทืบเท้าในรถของตัวองแล้วตะโกนออกมา – “ นังบ้า รอดูเถอะ ! “
