“…..”
เสี่ยวมี่พูดไม่ออก ไม่รู้ทำไม มันรู้สึกว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เกินกว่าที่มันจะจินตนาการได้
*****
ภายในห้องนอนที่ได้รับการตกแต่งแบบดั้งเดิม ชายหนุ่มโยนร่างของไป๋หยานลงบนเตียง จากนั้นร่างของเขาก็ติดตามมา ร่างของเขากดทับร่างของนางจนแนบแน่น เสียงของเขาทุ้มต่ำอีกทั้งดุดัน
“เจ้ามีอะไรจะโกหกข้าอีกหรือไม่ ?”
บัดนี้หลักฐานทุกอย่างปรากฏชัด ดูสิว่านางยังจะกล้าโต้แย้งอะไรอีก
ไป๋หยานยิ้มหวาน
ทันใดนั้นเอง นางก็ยกเรียวแขนของตนขึ้นโอบรอบลำคอของเขา จากนั้นริมฝีปากของนางก็ประกบกับริมฝีปากของเขา
ริมฝีปากอุ่น ๆ ทำให้สมองของตี้คังว่างเปล่าทันที โลหิตในกายของเขาเดือดพล่าน มือใหญ่ของเขาจับกระชับเอวคอดของนาง ก่อนจะดำดิ่งลงสู่ห้วงจุมพิตนั้น
“หยานหยาน…” น้ำเสียงของเขาแหบพร่า ขณะที่แววตาเต็มไปด้วยแรงปรารถนา เขาคลายริมฝีปาก จากนั้นก็เลื่อนไปที่ใบหูของนาง พลางกระซิบ “เจ้ารนหาที่เองนะ…“
ขณะนี้ในใจของเขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น นั่นคือการกลืนกินสตรีผู้อยู่ต่อหน้าเขานางนี้ให้หมดตัว ในขณะที่เขากำลังนัวเนียกับนางอยู่นั้น เขาก็รีบร้อนจัดการขจัดอาภรณ์ที่กั้นขวางนั้นออก แต่ด้วยเหตุที่รีบร้อน ทำให้เขาพลาดความรอบคอบที่เคยมีเสมอมา เขาไม่ทันสังเกตเห็นความเย็นชาในแววตาใส ๆ ของนาง
ริมฝีปากของนางละเอียดอ่อน อีกทั้งงดงาม กระทั่งเขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบอีกครั้ง
ทว่า …
ชั่วขณะที่ตี้คังกำลังจูบอย่างมีความสุข กระทั่งลืมตัวนั้น จู่ ๆ เขาก็ชะงัก เขาเลิกคิ้วตาโต สายตาจับจ้องใบหน้าของไป๋หยานที่ยามนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาเอ่ยถามว่า “นี่เจ้าทำอะไรข้า ?”
“ก็ท่านเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือว่า ท่านอยากนอนกับข้า ?” นางสลัดตัวจากตี้คัง จัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ ก่อนจะยกมุมปากยิ้ม และกล่าวต่อว่า “เช่นนั้น ข้าก็เลยลอบวางยาพิษไว้ที่ริมฝีปากของข้า พิษนี้จะทำให้ท่านหมดสมรรถภาพไปอีกสามเดือน”
ใบหน้าของตี้คังดำคล้ำ เขามองริมฝีปากแดง ๆ ของไป๋หยาน แล้วรู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันที น้ำเสียงของเขาแหบห้าว
“นี่เจ้าเตรียมแผนการนี้มาแต่ต้นกระนั้นรึ ?”
ตลอดชีวิตของเขาไม่เคยตกหลุมพรางผู้ใด ทว่ากับสตรีผู้นี้เขากลับเดินลงสู่กับดักของนางด้วยตนเอง !
“ท่านก็รู้ ข้ามิได้คิดจะใช้แผนนี้มาก่อน เรียกว่าเป็นการป้องกันตัวจะถูกต้องกว่า” ไป๋หยานยังคงยิ้ม “ข้าเก่งในการช่วยชีวิตคน ทั้งยังชำนาญเรื่องการวางยาพิษเช่นกัน ก็เพราะท่านเองแหละที่คิดจะทำมิดีมิร้ายข้าในราตรีนั้น ข้าก็เลยต้องเตรียมยาพิษ รสชาติของมันเป็นอย่างไรบ้างล่ะ ?”
หัวใจของตี้คังเต็มไปด้วยแรงกระตุ้นจากเพลิงแห่งความปรารถนา ทว่าเนื่องจากยาพิษ ร่างกายของเขาจึงไร้ซึ่งการตอบสนองใด ๆ การมีความรู้สึกแต่ทำอะไรไม่ได้เช่นนี้เป็นเรื่องทรมานเกินทนจริง ๆ
“ไป๋หยาน !“
ตี้คังกัดฟัน “เจ้าเป็นคนแรก…คนแรกที่กล้าวางกับดักข้า ! เช่นนั้น เมื่อถึงเวลา ข้าจะเอาคืน ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะไม่มีบุตรชายกับเจ้าสิบคน !“
ไป๋หยานย่นคิ้ว หลังจากได้ยินถ้อยคำของเขา ชายผู้นี้ยอมรามือแล้วหรือ ?
น่าเสียดายที่ นางคิดในแง่ดีเกินไป
ก่อนที่ความคิดของนางจะสิ้นสุดลง น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“แต่เจ้าต้องมอบบุตรชายสิบคน กับบุตรสาวอีกสิบคนให้ข้าแทน !“
ทั้งโทษเก่าโทษใหม่ เขาต้องคิดบัญชีเอากับนาง ให้นางชดใช้อย่างสาสม !
ไป๋หยานไม่สนใจถ้อยคำของเขาอีก นางยกมือขึ้นดึงผ้าม่านลงมาคลุมเรือนร่างของตน ทว่าม่านเตียงนั้นโปร่งใส มันจึงไม่ได้ช่วยมากนัก หากแต่กลับยิ่งขับเน้นให้นางดูงดงามเร้าใจมากขึ้นกว่าเดิม
“พ่อรูปหล่อ” ไป๋หยานเผยอปาก พลางใช้นิ้วมือเรียวงามของนางเชยคางเขา “จะเอาคืนข้า ไม่ง่ายนักหรอกนะ จะบอกให้ ท่านล้มเลิกความคิดซะดีกว่า !
ตี้คังรู้สึกถึงความร้อนรุ่มจากเรือนร่างของนางอีกครั้ง พลันลมหายใจของเขาก็หนักหน่วงขึ้น ทั้งรุ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ
“ไป๋หยาน หากเจ้ายังขืนล้อข้าเล่นเช่นนี้ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะใช้มือกับเจ้า !”
***จบบท มีแต่นางเท่านั้นที่จะวางกับดักตี้คังได้***
