เล่ม 9 ตอนที่ 5 : ต่างโลก? โลกใต้พิภพ? (2)
“สภาพอากาศบ้าบอ…”
สภาพอากาศไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ยากจะปรับตัวรับได้ สภาพรอบด้านยังแห้งแล้งจนประหลาด ต้นไม้ในป่าทั้งหมดทำขึ้นจากหิน ทะเลทรายก็เป็นผงโลหะ แม่น้ำก็ถูกย้อมไปด้วยสีสันที่หลากหลาย ท้องฟ้าก็หมุนไปมา เขารู้สึกสับสนจนไม่รู้จะหัวเราะออกหรือร้องไห้ดี เขารู้สึกคล้ายตนในตอนนี้กำลังอยู่ภายในจิตใจของคนที่แปรปรวนอย่างถึงที่สุด มอนสเตอร์เองก็ประหลาดนัก มอนสเตอร์พวกนี้ปรากฏขึ้นจากทราย แถมยังมีพวกคนตายตระเวนไปมาในช่วงกลางวัน แถมยังใช้ดาบธรรมดาจัดการไม่ได้อีก… มอนสเตอร์พวกนี้เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนเลยสักนิด
คว๊าก!
ตอนนี้กลุ่มมอนสเตอร์กำลังโบกสะบัดปีกอยู่เหนือศีรษะของเขา จำนวนของมันมากจนทำเอาเขาวิงเวียนได้ นอกจากนี้ มอนสเตอร์ในมิติแห่งนี้ยังแข็งแกร่งยิ่ง ความสามารถของพวกมันล้วนสูงอีกทั้งยังมีทักษะเฉพาะทางใช้งานกันแทบทุกตัวทำให้การต่อสู้เป็นไปอย่างยากลำบาก ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้เขาคงต้องตัวสั่นกลัว ทว่าอาร์ตได้เสริมความสามารถของตนมาจากภูเขาหิมะไม่น้อย การข้ามผ่านทุ่งรกร้างแห่งนี้จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรนัก
“ในที่สุดก็เริ่มคุ้นเคยกับที่นี่เสียที”
อาร์คครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะโดนขัดคำขึ้น
ซื่อ ซื่อ ซื่อ!
ขาของราดันตอนนี้กำลังขยับไปมาอย่างวุ่นวาย ฉับพลันมันเริ่มชะลอตัว
“ได้เวลาแล้วเหรอ? หยุดก่อนราดัน”
ราดันเริ่มชะลอตัวจนกระทั่งหยุดชะงัก จากนั้นขนาดตัวจึงค่อยหดเล็กลงเมื่ออาร์คลงจากหลัง
“เจ้าตัวน้อย ลำบากนายแล้ว”
อาร์คลูบศีรษะของมันไปมาขณะที่ดวงตาของราดันทอแสงสว่างขึ้น ความเร็วการเดินทางของพวกเขาเพิ่มขึ้นได้อย่างมหาศาลก็เพราะราดันเปลี่ยนร่างเป็นราดันม่าได้ แต่มันก็ไม่อาจใช้งานได้โดยไร้ข้อจำกัดเหมือนอย่างพาหนะทั่วไป ราดันม่าต้องใช้พลังมานา 5 หน่วยทุกระยะเวลาสิบวินาทีจนกระทั่งหมดสิ้น อาร์คมีพลังมานา 3,000 หน่วย ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงต้องพักแทบทุกชั่วโมง นอกจากนี้ ราดันม่ายังใช้พลังงานอย่างมหาศาลจึงต้องคอยให้อาหารสี่ถึงห้าอย่างเพื่อให้ฟื้นฟูพละกำลัง ทว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาอะไร ในเมื่อกระเป๋าของอาร์คไม่เคยว่างเปล่าอยู่แล้ว เขามักจะรวบรวมวัตถุดิบที่พบเจอเสมอเพื่อนำมาทำอาหารได้ตลอด
“อืม พักที่นี่ก่อนแล้วกัน”
อาร์คเริ่มการตั้งแคมป์ โดยทันทีเขาได้ทำอาหารออกมาห้าชนิดจากวัตถุดิบและเครื่องเทศที่แตกต่างกัน
“กินได้เลย ถ้าอยากกินเพิ่มก็บอกนะ”
ซื่อ ซื่อ ซื่อ? ซื่อ ซื่อ…
ราดันกลืนน้ำลายขณะจ้องมองอาร์ค ดวงตาของมันเผยความเสียใจที่ต้องมาสร้างภาระด้านอาหารให้
“ไม่เป็นไร กินได้เท่าที่อยากกินเลย”
ท้ายที่สุดราดันจึงแกว่งไกวหางไปมาขณะกินอาหารเข้าไป
กระทั่งเติบโตแล้ว ราดันก็ยังคงมีความภักดีต่ออาร์คอย่างถึงที่สุด ซึ่งเรื่องนี้แตกต่างจากเดดริคที่คิดหาทางทรยศทันทีที่วิวัฒนาการมาได้ เพราะงั้นแล้วเขาจึงพูดคุยกับราดันเหมือนกับโรโค่ที่พูดคุยกับสุนัขแสนเชื่อง อาร์คมองด้วยสายตาอบอุ่นขณะนำเอาวัตถุดิบออกมาเพิ่ม
“ตอนนี้เจ้านี่กินได้แล้ว?”
เดดริคเริ่มร้องโอดโอย
“เชอะ นี่มันก็อาหารทดลองไม่ใช่หรือไง? เจ้านายขี้โกง ให้อาหารอร่อยกับราดัน… ใช่สิ ข้าไม่ใช่ที่โปรดปรานนี่!”
“อาหารใหม่ไม่ดีตรงไหน? มันทำให้แกแข็งแกร่งขึ้นได้นะ แล้วยังอยากได้อะไรอีกกัน? หรือคิดจะบ่นเรื่องอาหารแบบนี้ไปตลอดเลย?”
พออาร์คตะโกนเข้า เดดริคจึงหดตัวและถอยไป จากนั้นไม่นาน ท้องของเดดริคก็ป่องราวลูกบอลก่อนที่จะพูดขึ้น
“อาหารจานนี้ไม่เลวเลย!”
“ตอนนี้ดีใจที่ได้กินแล้วงั้นสิ?”
“เอ่อ ไม่พูดแล้วขอรับ”
เดดริคสะบัดหน้าด้วยสีหน้าบึ้งตึง ที่จริงที่เดดริคบ่นก็เพราะมีเหตุมีผลอยู่ ระหว่างการข้ามทุ่งรกร้างในต่างมิติ เขาได้พบเจอวัตถุดิบมากมายเป็นครั้งแรก อาร์คจึงเผยความยินดีออก ขณะที่ทางเดดริคและดีมอสต่างกรีดร้องออก นอกจากนี้ สถานการณ์ตอนนี้ยังแตกต่างจากก่อนหน้า ในช่วงก่อนหน้านี้เขามักจะมองหาโอกาสทำอาหารจานใหม่อยู่เสมอ แต่ตอนนี้พื้นที่กระเป๋าแทบเต็ม ถ้าหากต้องการรวบรวมวัตถุดิบใหม่ อาร์คก็จำเป็นต้องจัดการพื้นที่ในกระเป๋าโดยการทำอาหารและฝืนให้พวกมันกิน เดดริคจึงโดนผลกระทบข้อนี้ไปเต็ม ๆ ทว่ามันก็ยังไม่กล้าที่จะเผยท่าทีต่อต้านอะไรมากนัก
เหตุผลมีสามอย่าง ระเบียบวินัยที่เขาฝึกให้ครั้งหมู่บ้านแลนเซลยังไม่จางหาย และท้ายที่สุดเดดริคก็ได้ทราบถึงความสำคัญของอาหารหลังอดอยากหิวโหยที่ภูเขาหิมะ กระทั่งว่ากินอาหารไม่ดีเข้าไปมันก็ยังทำให้อิ่มได้ดีกว่าต้องหิวตาย อาร์คจึงมักทำอาหารสองอย่างและให้พวกมันกินเข้าไป
“เอ้านี่ของใหม่ จงกินแล้วยินดีซะ”
“ขอรับ ข้าจะกินขอรับ”
เดดริคเลียจานขณะเผยความโล่งอกก่อนที่จะกลืนมันเข้าปาก เหตุผลสุดท้ายที่เดดริคไม่บ่นอะไรมากนักก็เพราะเรื่องนี้ เมื่อใช้วัตถุดิบใหม่ในต่างมิติ มีโอกาสสูงที่อาหารใหม่ที่ทำขึ้นจะให้ผลลัพธ์ที่ดีเยี่ยมออกมา เพราะเหตุนี้ สมุนปีศาจของเขาจึงมีค่าสถานะทัดเทียมเลเวล 130 แล้ว ทว่ามันก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าจะให้ผลลัพธ์ดีตลอดไปได้ อย่างไรแล้วการทำอาหารเพื่ออยู่รอดก็ขึ้นอยู่กับดวง!
กรั่ก! กรั่ก กรั่ก กรั่ก
ดีมอสกลืนอาหารเข้าไปอย่างไม่คิดก่อนร่างจะสั่นเทิ้ม
====
ดีมอสติดอาการปวดหัว!
ท่านได้ทำ ‘ซุปเหม็นเปรี้ยว’ โดยการทำอาหารเพื่ออยู่รอด นับว่าเป็นรสชาติชวนปวดหัวและจะทำให้ผลคงอยู่อย่างน้อยสิบนาที ระหว่างนี้จะไม่สามารถทำอะไรได้ดีนัก
=====
บางทีมันก็มีอาหารแบบนี้โผล่ออกมาเหมือนกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าโง่ กินอาหารไม่คิดหน้าคิดหลังเป็นไงล่ะ!”
เดดริคกลิ้งไปมาขณะหัวเราะ ท่าทีคล้ายสะใจเป็นอย่างยิ่ง
‘อีกไม่นานก็ถึงคราวแกบ้างแล้ว อย่าได้สะใจไปนักเลย’
อาร์คสั่นศีรษะก่อนจะหัวเราะออกมา
‘เมื่อไหร่เราจะเจอเมืองสักทีเนี่ย? ไม่สิ สถานที่แห่งนี้มันมีเมืองอยู่หรือเปล่า?’
ราดันข้ามผ่านทุ่งรกร้างขนาดใหญ่มากว่าหกชั่วโมงแล้ว ด้วยความเร็วการเคลื่อนที่ 500% นับว่าเป็นระยะทางไม่น้อย มันเหมือนกับการเดินนับสามสิบชั่วโมง แต่แล้วเขายังไม่พบเจอบุคคลหรือว่าหมู่บ้าน ตามปกติแล้วมันไม่น่าแปลกอะไรหากต่างมิติเช่นนี้ไม่มีเมือง เขาอยากจัดการสัมภาระก็ใช่ แต่เป้าหมายหลักของเขายังคงเป็นเบาะแสของมากาโร เขาไม่คิดอยากเดินอย่างหน้ามืดตามัวไปทั่วทั้งมิติแห่งนี้แน่นอน
‘ประตูที่ภูเขาหิมะก็ปิดไปแล้ว เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปต่อ’
“เอ้า เลิกพักได้ เตรียมออกเดินทางต่อ”
อาร์คลุกขึ้นยืนขณะปัดฝุ่นไปมา ฉับพลัน พื้นดินเริ่มเกิดการสั่นสะเทือนก่อนบางสิ่งจะปะทุออกจากพื้นดินและทรายตรงหน้าเขา มันคือมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ที่โผล่ขึ้น ขนาดของมันใหญ่ราวยี่สิบเมตรได้!
“พรีเดเตอร์!”
อาร์คชักดาบออกมาขณะตะโกน เขาพบเจอมอนสเตอร์แบบนี้หลายครั้งแล้วที่ทุ่งรกร้าง พวกมันคือมอนสเตอร์ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ดินและมักปรากฏตัวขึ้นเพื่อกินเหยื่อเข้าไป เลเวล 300 นอกจากนี้ ร่างกายของมันยังเต็มไปด้วยพิษกรดและหนอนหลายร้อยตัวที่ดิ้นไปมา เมื่อไม่มีโบนัสธาตุความมืด เลเวลก็ต่างกันถึง 70 ระดับด้วยกัน! ทว่าสีหน้าของอาร์คยังคงเผยความมั่นใจ
“ถือว่าเป็นออกกำลังกายหลังมื้ออาหารแล้วกัน”
ตอนแรกที่พบพรีเดเตอร์ก็ทำเขาตระหนกไม่น้อย แต่หลังการต่อสู้เริ่มไปสักพัก เขากลับไม่รู้สึกว่ามันยากอะไร พรีเดเตอร์มีการเคลื่อนไหวที่ค่อนข้างช้า และเขาก็เพิ่มความสามารถที่ถ้ำน้ำแข็งไปได้มาก เพราะงั้นแล้วความต่างของ 70 เลเวลจึงไม่ได้ยากอะไรนัก
“ไม่ใช่เจ้านี่แพ้ไฟเหรอ? ดาบแห่งธาตุไฟ!”
อาร์คใช้งานทักษะขณะเปลวเพลิงพวยพุ่งล้อมรอบดาบของเขาเอาไว้ ดาบสีดำได้ปะทุเปลวเพลิงออกมาอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ! ข้อจำกัดหลังการใช้งานคือเขาจะอ่อนแอต่อธาตุไฟ -75% แต่นั่นก็ไม่ต้องกังวลเพราะมอนสเตอร์ตัวนี้มีธาตุเป็นกรด
“ดี มาดูกันว่าจะจัดการมันได้เร็วแค่ไหน ไปเลยเดดริค ดีมอส!”
“ให้ข้าจัดการเอง!”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
เดดริคและดีมอสกระจายตัวออกเข้าล้อมพรีเดเตอร์เอาไว้จากทั้งสองฟากข้าง ระหว่างที่พรีเดเตอร์โดนดึงความสนใจไป อาร์คก็พุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วพร้อมเหวี่ยงดาบ
ตึง ตึง ตึง ตึง!
เมื่อเปลวเพลิงระเบิดเข้าใส่ พรีเดเตอร์ก็ร่างเริ่มสั่นขณะชะงักถอยกลับ
=====
ท่านได้สร้างความเสียหายคริติคอลด้วยดาบแห่งธาตุ (ไฟ)
พรีเดเตอร์ติดสถานะเผาไหม้
=====
ในเมื่อพรีเดเตอร์แพ้ธาตุไฟ มันจึงได้รับความเสียหายเพิ่มเข้าไปอีกถึง 20% และเขายังทำความเสียหายคริติคอลผ่านดาบแห่งธาตุได้ มันจึงโดนอาการผิดปกติเสริมเข้าไปอีก พรีเดเตอร์กรีดร้องออกขณะที่ร่างกายลุกท่วมไปด้วยเปลวเพลิง
ครืน!
จากนั้นการต่อสู้ของจริงพลันเริ่มต้นขึ้น หนอนนับร้อยตัวที่เกาะติดพรีเดเตอร์เริ่มกระจายตัวออก หนอนเหล่านี้พุ่งเข้าใส่เขาพร้อมพ่นบางสิ่งออก มันคือพิษกรด พิษของหนอนพวกนี้สร้างความเสียหายได้แค่ 10 หน่วยก็ใช่ แต่ปัญหาอยู่ที่จำนวน ถ้าหากหนอนกว่าร้อยพ่นพิษเข้าใส่เขาพร้อมกันคงไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย แน่นอนว่าความรู้สึกขยะแขยงยิ่งกลายเป็นแรงผลักดันให้เขา อย่างไรแล้วหนอนพวกนี้ก็ตัวติดอยู่กับพรีเดเตอร์คล้ายหิวกระหายอย่างไม่หยุดหย่อน แม้ว่าจะเป็นนักรบที่มีพลังป้องกันสูงก็คงทนได้ไม่นานนัก ทว่าหนอนเหล่านี้หาได้ใช่ปัญหาสำหรับอาร์คไม่
“จิตวิญญาณแห่งแมว!”
เมี๊ยว~!
ร่างของแมวใหญ่ยักษ์พร้อมดวงตาสีทองปรากฏขึ้นพร้อมเสียงร้องคำราม จากนั้น หนอนนับร้อยตัวพลันแข็งทื่อขณะชะงักอยู่กับพื้น
“เดดริค ดีมอส! ฆ่าพวกมันให้หมด!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ความรู้สึกที่ได้ฆ่าเจ้าพวกนี้ทำเอารู้สึกคล้ายเสพติดจริงขอรับ”
เดดริคหัวเราะไปมาขณะเผยความสุขใจขณะที่ได้ฆ่าพวกหนอน
เมื่อหนอนโดนจัดการไป พรีเดเตอร์ก็ร่างเริ่มสั่นด้วยโทสะขณะพ่นบางสิ่งออก พิษที่พวกหนอนพ่นออกไม่อาจเทียบได้กับที่พรีเดเตอร์พ่นเลยสักนิด ถ้าหากโดนเข้า พลังชีวิตของเขา อีกทั้งความทนทานของชุดเกราะจะลดน้อยลง ทว่าอาร์คไม่มีทางโดนโจมตีด้วยอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เขาใช้งาน ‘ไถลตัว’ เพื่อเคลื่อนหลบขณะสะบัดดาบเปลวเพลิงเข้าใส่ พรีเดเตอร์ที่การเคลื่อนไหวเชื่องช้าไม่อาจตามอาร์คทันจึงตกเป็นเบี้ยล่าง หลังผ่านการโรมรันอยู่หลายนาที ท้ายที่สุดพรีเดเตอร์ก็ตกสู่สภาวะวิกฤต
“ดี ไปเลย!”
อาร์คพุ่งตัวด้วยวิ่งเร็วออกราวลูกธนูขณะเหวี่ยงดาบเข้าใส่ เขาใช้ดาบผ่าร่างเพื่อจัดการแบ่งร่างพรีเดเตอร์ออกเป็นสอง จากนั้นไอเทมหลายชนิดที่ถูกเคลือบเอาไว้ด้วยกรดสีเหลืองพันร่วงหล่นลงกับพื้น พวกมันเป็นสิ่งของจากเหยื่อที่พรีเดเตอร์กลืนกินได้จากในทุ่งรกร้าง
“หือ… กินอะไรสะสมไว้ในท้องเยอะขนาดนั้น? นั่นอะไรกันน่ะ”
อาร์คพึมพำขณะเริ่มเช็ดเมือกออกจากร่างของตัวเอง บางสิ่งตรงหน้านี้ดูคล้ายคนปรากฏออกมาจากร่างของพรีเดเตอร์ ดูไปแล้วคล้ายคนตายที่เดินเตร่ไปมาทั่วทุ่งรกร้าง เอ็นพีซี? มอนสเตอร์? สภาพของมันดูคลุมเครือคล้ายพวกที่เดินอยู่แถวนี้ พอสำรวจดูครั้งแรก อาร์คคิดว่าพวกมันคือผู้อาศัยในต่างมิติ เพราะชื่อที่แสดงก็เป็นสีน้ำเงิน แม้ว่าเขาจะพยายามพูดคุยด้วย แต่คนตายเหล่านั้นกลับเพียงเดินไปทั่วพร้อมเผยดวงตาโง่งมออกมา ดวงวิญญาณคล้ายไม่ได้อยู่ในร่าง และพรีเดเตอร์ตอนนี้ก็พ่นไอ้เจ้าตัวโง่งมแบบนั้นออกมาอีกครั้ง
‘พวกมันก็ไม่ต่างอะไรกับของประดับฉากเลย’
“ดูเหมือนจะไม่มีไอเทมอะไรให้เก็บนะ”
อาร์คค้นร่างของพรีเดเตอร์จนต้องเดาะลิ้นออกมา ตามปกติแล้วเขาควรได้รับไอเทมจากพรีเดเตอร์อยู่บ่อยครั้งเมื่อใช้งานดาบผ่าร่าง แต่ส่วนใหญ่กว่าครึ่งก็จะเป็นเนื้อเน่าและสิ่งของไร้ค่า พวกมันไม่ใช่ไอเทมที่ทำให้เขาคิดเก็บใส่กระเป๋า
“เฮ้อ! ที่นี่ที่ไหนกัน? นรกหรือ? หรือว่าสวรรค์? อา สวรรค์สินะเป็นเพราะข้าคือคนดีนี่นา? หือ? นี่ไม่ใช่ข้างนอกหรอกหรือ? โอ้ นี่ข้ายังรอดชีวิตอีก? ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ายังมีชีวิตรอด! ท่ามกลางผู้คนที่โดนพรีเดเตอร์กิน ข้าเป็นคนแรกแน่เลย!”
