Ark The Legend – ตอนที่ 295

เล่ม 10 ตอนที่ 4 : งานพิเศษที่หมู่บ้านในหุบเขา (1)

“เฮ้อ… ในที่สุดก็ถึงสักที”

ช่วงรุ่งสาง ปลากระเบนบินได้ในที่สุดก็เริ่มร่อนลงที่ทางเข้าหมู่บ้าน กระทั่งว่าลงมาแล้วลาริเอ็ตเต้ก็ยังคงกอดอาร์คเอาไว้แน่นพร้อมหลับตานิ่งสนิท เธอใช้แขนโอบกอดเอวของเขาเอาไว้อีกทั้งยังร่างสั่นเทิ้มตอนกำลังร่อนลง

“ลาริเอ็ตเต้นิม ไม่เป็นไรแล้วครับ พวกเราถึงที่หมายแล้ว”

ลาริเอ็ตเต้ลืมตาขึ้นขณะมองไปรอบด้านอย่างรวดเร็ว หลังได้พบเห็นว่าอยู่บนพื้นแล้ว เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“นะ-นะ-น่ากลัวมาก การบินนี่น่ากลัวจริง ๆ”

“…อดทนได้ดีครับ”

“ฉันไม่มีทางขึ้นขี่มันอีกครั้งแน่ ขอลงก่อนนะ”

ลาริเอ็ตเต้ลงจากหลังปลากระเบนด้วยใบหน้าซีดเผือด แม้ลงมาแล้วเธอก็ยังไม่อาจเดินได้อย่างมั่นคงก่อนที่จะล้มพับนั่งกับพื้น

“โลกทั้งใบกำลังหมุน… อา สงสัยคงป่วยแล้วละมั้ง…”

‘เป็นได้ถึงขนาดนี้เลย?’

อาร์คเกาหัวด้วยสีหน้าเขินอาย ที่จริงการขี่ปลากระเบนบินได้ก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นั่นแหละนะ ถ้าหากเขามองเพียงแค่รูปลักษณ์ของมัน ก็ไม่น่าจะบินได้ด้วยซ้ำ อีกทั้ง เมื่อร่างกายของมันสะบัดปีกเพื่อบินก็ต้องร่างสั่นทุกครั้งไป นอกจากนี้ มันยังไม่มีอุปกรณ์ช่วยเสริมความปลอดภัยใดติดตั้งเอาไว้สำหรับผู้ขับขี่เลยด้วยซ้ำ กระทั่งจับบังเหียนเอาไว้ ร่างกายก็ยังคงต้องเคลื่อนไหวทุกครั้งที่มันสะบัดปีก แน่นอนว่ายิ่งสำหรับคนกลัวความสูงแล้วคงไม่คิดใช้งานมันอีกในชั่วชีวิตแน่ และก็ไม่ได้มีเพียงเท่านั้น

โลกใต้พิภพไม่ใช่สถานที่สำหรับการบินผ่านท้องฟ้าได้แล้วจะสงบจิตสงบใจรับชมบรรยากาศ พายุมักเกิดขึ้นบ่อยครั้ง บางครั้งก็จะโดนโจมตีโดยพวกมอนสเตอร์บินได้ตัวอื่นอีก… พวกเขาล้วนได้รับประสบการณ์เหล่านั้นตลอดหนึ่งชั่วโมงที่บินมา เพื่อหลบหนีให้พ้น พวกเขาต้องบินผ่านเส้นทางคดเคี้ยวจนทำให้ลาริเอ็ตเต้ต้องกอดเขาเอาไว้แน่น ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ลาริเอ็ตเต้กลายเป็นโรคกลัวพาหนะบินได้และความสูงไปโดยปริยาย

“น่ากลัวมาก… นายไม่รู้สินะว่ามันน่ากลัวขนาดไหนน่ะ? จริงนะ จริงที่สุด มันน่ากลัวจริง ๆ เฮ้อ ให้ตายยังไงฉันไม่ขอขี่มันอีกอย่างเด็ดขาด ไม่มีวัน เข้าใจไหม”

ลาริเอ็ตเต้พึมพำด้วยใบหน้านองน้ำตาอย่างตื่นกลัว เธอค่อนข้างจริงจังเรื่องนี้เอามากเลยทีเดียว ทว่า… ท่าทีที่เหมือนเด็กงอแงเช่นนี้… มันกลับทำให้เขาคิดว่าช่างน่ารักเสียนี่กระไร อย่างไรแล้วเธอก็ยังคงต้องอยู่ในอาการแบบนี้อีกพักหนึ่ง ที่จริงนี่ก็เป็นโอกาสอันดีเช่นกัน ไม่ว่าใครต่างก็ทราบว่าความประทับใจสามารถสร้างขึ้นได้หากกล่าวปลอบคนในสถานการณ์ที่พวกเขาต้องการกำลังใจ โชคร้ายนัก อาร์คไม่ได้มีความสามารถด้านนี้สักเท่าไหร่ เดดริคกลับดีกว่าอาร์คเยอะมากในเรื่องนี้

“เชอะ ผู้หญิงคนนี้… ช่างไม่เข้าใจความโรแมนติกของการโบยบินเอาเสียเลย…”

เดดริคโพล่งออกเสียงเบาขณะเดินผ่านไป

“ว่าแต่ เรื่องก่อนหน้านี้ข้าต้องขออภัย แม้ว่าเจ้ากับเจ้านายจะร่วมทางกันนับแต่นี้ ข้าก็จะมองเจ้าเป็นสหายร่วมงานคนหนึ่ง แต่คงจะดีกว่าถ้าไม่ยุ่งกับบุคคลเบอร์สองอย่างข้า”

ช่างดูไปแล้วคล้ายเด็กสี่ขวบกำลังกล่าวขอโทษกับเด็กสาวที่ตนเพิ่งแกล้งไปหมาด ๆ อาร์คพลันหัวเราะออก ทว่าคำพูดของเด็กคนนี้กลับเหนือความคาดคิดของลาริเอ็ตเต้นัก รอยยิ้มอ่อนจางเริ่มปรากฏที่ใบหน้าซีดจางของเธอ ในขณะเดียวกัน ความประทับใจของเธอที่มีให้กับเดดริคซึ่งน้อยนิดเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนกลับกลายเป็นพุ่งทะยานสูงขึ้น

‘อะไรกัน? นี่มันฉากอะไรกันเนี่ย? ขอโทษแบบนี้ก็ได้ด้วย?’

อาร์คแทบไม่อาจเข้าใจ ถ้าหากอาร์คเป็นลาริเอ็ตเต้ เขาคงต่อยเดดริคเข้าสักหมัดทันทีที่ได้ยินคำกล่าวพวกนั้นอย่างแน่นอน ชายหนุ่มและหญิงสาวช่างมีความคิดที่แตกต่างกันมากนัก

‘เอาเถอะ อย่างน้อยเดดริคกับลาริเอ็ตเต้ก็ไม่ขัดแย้งกันแล้ว’

“ข้าขอตัวพาเจ้าพวกนี้ไปส่งคืนก่อน อาจารย์กำลังรออยู่ อาร์คนิมรบกวนพาโบนากลับไปก่อนด้วย”

กูรันกล่าวก่อนที่จะขึ้นขี่ปลากระเบนกลับไปส่ง อาร์คและโบนาจึงเดินเข้าหมู่บ้าน เมื่อเข้ามา เบซอทิวก็กำลังรอคอยด้วยใบหน้าเคร่งเครียดอยู่หน้าบ้านของตน เมื่อพบเห็นจึงเร่งร้อนพุ่งเข้ามาหาโดยทันที สีหน้าเช่นนี้อีกฝ่ายคงกังวลจนไม่ได้นอนหลับแน่ โบนาที่สงบเงียบมาได้ตลอด พอพบเห็นปู่ของตัวเองเข้าจึงหลั่งน้ำตาออกมาและวิ่งเข้าหาโดยทันที

“ปู่ครับ!”

“โฮ่… โบนา!”

เบซอทิวและโบนาต่างสวมกอดกันขณะน้ำตาหลั่งนองใบหน้า สองวันมันนานถึงขนาดนั้นเลย…? พอมาคิดดูแล้ว ก็เป็นเวลากว่าสิบหกชั่วโมงแล้วตั้งแต่ที่อาร์คมาถึงที่หมู่บ้านแห่งนี้ หรือก็คือเป็นเวลาสองวันในเกม ปฏิกิริยาตอบสนองของพวกเขานั้นคล้ายกับผ่านมานับสัปดาห์แล้วก็ไม่ปาน แต่ก็ว่าไม่ได้ หากหลานใครสักคนหายไปย่อมต้องขวัญหนีอยู่แล้ว พอได้กลับมาอย่างอยู่รอดปลอดภัยจึงนับว่าน่ายินดีอย่างถึงที่สุด

“น่ายินดีจัง”

ลาริเอ็ตเต้พูดเสียงเบาด้วยสีหน้าซับซ้อนและกลับคืนสู่ความปกติในไม่ช้า เธอรู้สึกหลงเสน่ห์ของโบนาเข้าให้ตั้งแต่ที่โดนจับตัวไปด้วยกัน แน่นอน อาร์คเองก็ตื่นเต้นเช่นกัน เขาเพิ่งช่วยเหลือเด็กน้อยชาวสเมิร์ฟที่เกือบจะโดนกาลกาเมลกินเข้าไป ตอนนี้สมควรเป็นเวลาได้รับรางวัลจากพ่อสเมิร์ฟน้อยแล้ว จะไม่ให้เขาตื่นเต้นได้ยังไงกันล่ะ? ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง เบซอทิวเริ่มตั้งสติได้จึงพาพวกเขากลับไปบ้าน

*กาลกาเมล คือ ตัวละครหนึ่งในเรื่องสเมิร์ฟ*

“ต้องขออภัยด้วยจริง ๆ พวกเขาเหล่านั้นบอกว่าจะไปช่วยเหลือเจ้า ข้าไม่ได้ตระหนักเลยว่าพวกเขานั้นคิดร้ายต่อเจ้า… ด้วยใจข้าที่เป็นกังวลจึงไม่อาจพบเห็นเจตนาที่ซ่อนเร้น”

ตอนนี้เบซอทิวกำลังพูดถึงพวกคณะของจีเวลที่หยิบยืมปลากระเบนบินได้ไป อาร์คเพียงยิ้มขณะส่ายศีรษะให้

“ไม่หรอกครับ พวกเขาก็ช่วยเอาไว้ได้ไม่น้อยเลยทีเดียว”

หากปราศจากซึ่งคณะของจีเวลช่วยเหลือแล้ว เขาไม่มีทางเอาชนะทามูระได้อย่างแน่นอน เบซอทิวเริ่มเอียงศีรษะไปมาคล้ายนึกไม่ออกแต่ก็ไม่ได้ถามไถ่กลับ เขาเพียงสนใจแค่ความจริงที่ว่าหลานชายเพิ่งได้รับการช่วยเหลือกลับมา

“…ขอกล่าวตามตรง ข้าคิดว่าได้ยินผิดไปตอนที่ได้รับฟังว่าหลานชายถูกจับตัวไปโดยชาวนาคูจัก ข้าคิดว่าคงไม่มีวันได้พบหน้าหลานชายอีกครั้งแล้ว… ข้าไม่ทราบเลยว่าบุญคุณครั้งนี้จะตอบแทนอย่างไร”

“ผมยินดีช่วยอยู่แล้วครับ อย่างไรผมก็ไม่อาจยืนนิ่งเฉยรับชมเด็กชายตัวน้อยต้องโดนพวกคนชั่วเอาไปบูชายัญได้แน่ นั่นจึงทำให้ผมไม่คิดปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ”

อาร์คตอบกลับไปอย่างมีชั้นเชิง เขาต้องสร้างฉากประทับใจด้วยคำพูดในเมื่อบุคซิลยังคงถ่ายทำด้วยกล้องวิเศษอยู่ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าตนมองหาแต่รางวัล อาร์คนั้นฉลาดมากพอที่จะเต้นไปตามเกม เบซอทิวพลันพยักหน้ารับด้วยใบหน้าประทับใจเป็นอย่างยิ่ง

“เจ้าช่างเปรียบเสมือนราลูกันกลับมาเกิดใหม่”

“ราลูกัน? ผมเคยได้ยินกูรันพูดถึงมาก่อนเหมือนกัน… ใครคือราลูกัน?”

อาร์คไม่ถามอะไรโดยเพียงแค่สงสัย กูรันเคยเอ่ยถึงนามราลูกันมาแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อเอ็นพีซีเอ่ยถึงบางสิ่ง มันจะมีความเป็นไปได้สูงว่าจะมีข้อมูลสำคัญอะไรที่ควรทราบ ยกตัวอย่าง มันอาจเกี่ยวข้องกับภารกิจหรือไม่ก็เกี่ยวข้องกับไอเทมอะไรสักอย่าง นับว่าความคิดนี้ถูกต้องแล้ว การจับคำจากเอ็นพีซีที่พูดกล่าวออกมาเป็นส่วนหนึ่งของเกม RPG สมัยก่อนอยู่แล้ว เบซอทิวเงียบอยู่ครู่ก่อนที่จะตอบกลับ

“ราลูกันเป็นนักรบในตำนานของชนเผ่าเรา”

“นักรบในตำนาน?”

“หากกล่าวให้เจาะจงยิ่งขึ้น ราลูกันเป็นเทพผู้ปกปักษ์ชาวเรา เรื่องนี้นานมากแล้ว ครั้งโน้นชาวเราต้องอพยพจากทางเหนือเพราะชาวนาคูจักพยายามกวาดล้างพวกเรา ขณะนั้นเอง นักรบคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยเหลือพวกเรา แม้ว่าพวกเราจะพยายามตอบแทนรางวัลให้กับเขา แต่เขากลับหายตัวไปโดยไม่บอกแม้แต่ชื่อให้พวกเราได้รับทราบ เพราะงั้นพวกเราจึงเรียกหาเขาว่าราลูกัน”

หายตัวไปโดยไม่คิดรับสิ่งตอบแทน?

“อา จริงด้วย ใช่แล้ว!”

ขณะนั้นเอง เบซอทิวพลันกระโดดผึงขึ้นมาขณะเริ่มค้นกองสิ่งของที่อยู่ในมุมหนึ่ง

“น่าจะอยู่แถวนี้นะ… ไม่ ไม่ใช่ ตรงไหนกัน… โอ้ นี่ไงล่ะ!”

เบซอทิวหันกลับมาพร้อมกล่องเครื่องประดับขนาดเล็กในมือ

“ข้ากำลังคิดอยู่เชียวว่าจะตอบแทนเจ้ายังไงดี และข้าก็นึกขึ้นมาได้เพราะเจ้าถามถึงราลูกัน นี่น่าจะมีประโยชน์กับเจ้านะ”

ภายในกล่องเครื่องประดับเป็นแหวน มันดูค่อนข้างเก่ามาก ทว่าแสงสลัวกลับยังคงสาดส่องออกมาจากแหวนที่งดงามนี้

“แหวนวงนี้ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อตอบแทนและแสดงความนับถือต่อราลูกัน แม้ว่าพวกเราชาวบารันจะกระจายตัวกันไปแล้ว แต่พวกเราครั้งหนึ่งเคยทรงอิทธิพลอยู่ทางเหนือ นี่เป็นแหวนที่ถูกสร้างขึ้นด้วยวัสดุที่ดีที่สุดเท่าที่พวกเราจะหาได้ อีกทั้งยังเป็นช่างฝีมือที่ดีที่สุดของเราสร้างขึ้น แต่ราลูกันกลับไม่รับแหวนวงนี้ไว้ นับแต่นั้นพวกเราจึงรักษาเอาไว้กับตระกูลผู้จดบันทึก… กับราลูกันที่เสมือนกลับมาเกิดใหม่ ข้าคิดว่าเจ้าสมควรได้รับแหวนวงนี้ไว้”

ดูเหมือนการจะได้รับแหวนวงนี้จำเป็นต้องรับฟังเรื่องราวก่อน แม้ว่ามันจะเป็นเทคโนโลยีล่าสุด แต่หลักการโดยทั่วไปของเกม RPG แบบดั้งเดิมก็ยังคงมีอยู่! ด้วยคำว่า ‘โบราณ’ และ ‘ตำนาน’ มันไม่เกินเลยนักหากจะบอกว่าไอเทมนี้สมควรเป็นของชั้นเลิศ

‘โห แหวนยูนีคเลเวล 200!’

=====

แหวนแห่งราลูกัน (ยูนีค)

ประเภท : แหวน

ข้อจำกัดการใช้งาน : เลเวล 200 ขึ้นไป

แหวนที่ถูกออกแบบเป็นพิเศษโดยชาวโลกใต้พิภพที่มีต่อนักรบในตำนานราลูกัน

แหวนวงนี้ถูกจัดทำขึ้นเมื่อนานมาแล้วตอนชาวบารันยังคงเรืองอำนาจ แหวนนี้ขนาดค่อนข้างเล็กทว่ากลับถูกสร้างขึ้นด้วยแร่พิเศษที่เปี่ยมไปด้วยมนตราโบราณแห่งโลกใต้พิภพ นอกจากนี้ แหวนวงนี้ยังคงมีอัญมณีประดับซึ่งมีพลังในการช่วยปกปักษ์ผู้สวมใส่จากความมืด ด้านในแหวนได้ถูกสลักเอาไว้ ‘แด่ราลูกัน’

=====

ปากของอาร์คแทบอ้าออกกว้างขณะรับชมหน้าต่างข้อมูล ไม่ต้องอธิบายอื่นใดอีกต่อไป นี่มันรางวัลชิ้นใหญ่เกินจะกล่าว แหวนวงนี้ไม่เหมือนกับอาวุธหรือว่าชุดเกราะ ตามปกติแล้วแหวนนั้นจะไม่มีออพชั่นที่สอง ที่จริง กระทั่งแหวนหายากที่อาร์คสวมใส่อยู่อย่าง ‘เนตรแห่งจิต’ ก็ไม่มีโบนัสอื่นเสริมเพิ่มเติมอะไร ทว่า ถึงกับมีออพชั่นถึงสามอย่าง… สองในนั้นล้วนเป็นออพชั่นทรงคุณค่าที่ช่วยเพิ่มความเร็วการโจมตีและโอกาสโจมตีคริติคอล ออพชั่นทั้งสองนับได้ว่าหาได้ยากยิ่งหากเป็นไอเทมระดับวิเศษ

‘ความเร็วการโจมตีและการโจมตีคริติคอลของเราลดน้อยลงไปเยอะเพราะเปลี่ยนมาใช้ดาบแห่งกิลซาล… แต่แหวนวงนี้ถึงกับยังช่วยเพิ่มพลังป้องกันให้เราด้วย!’

มีเท่านั้นหรือ? กระทั่งว่ามันยังมีออพชั่นพิเศษอย่าง ‘คุ้มกันความมืด’ อยู่อีก

มันจะช่วยให้พลังป้องกันและภูมิต้านทานเวทมนตร์เพิ่มขึ้น 20% โดยรวมก็เป็นทักษะพื้นฐานไม่ได้สูงมากมายอะไร ทว่าระยะเวลาคูลดาวของมันเพียงแค่สองชั่วโมงเท่านั้น นับว่าเป็นทักษะที่มีประโยชน์ใช้งานเอาเรื่องเลยทีเดียว

‘คิดถูกชะมัดที่ถามเรื่องราลูกัน! ถึงกับทำให้เราได้รับแหวนยูนีค!’

อาร์คพลันสดชื่นขึ้นมา หากกล่าวโดยสรุปแล้ว ไอเทมในนิวเวิลด์แบ่งออกเป็นห้าระดับ ทั่วไป วิเศษ หายาก ยูนีค และตำนาน ไม่ว่าใครที่เล่นเกมต่างก็พูดถึงไอเทมทั้งห้าระดับนี้กันทั้งนั้น ไอเทมทั่วไปสามารถนับได้ว่าเป็นสิ่งของดาษดื่น ไอเทมวิเศษนับว่าธรรมดา ทางด้านไอเทมหายากนั้นก็สมชื่อ มันหาได้ยากยิ่งและมีออพชั่นติดตัวที่ดีเยี่ยม สำหรับไอเทมระดับยูนีคนั้นก็สมชื่อของมันคือความเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งก็คล้ายกับไอเทมหายากคือหาได้ยากยิ่งทว่ามีประสิทธิภาพดีกว่าประมาณหนึ่ง ในบางกรณีมันอาจมีประสิทธิภาพต่ำกว่าด้วยซ้ำ เหตุผลที่มันแพงในเว็บไซต์ประมูลสินค้าก็เพราะชื่อระดับที่ดึงดูด ไอเทมหายากประเภทเดียวกันอาจมีหลายชิ้น ไอเทมระดับยูนีคจะมีเพียงหยิบมือ หรือก็คือ แหวนแห่งราลูกันวงนี้สมควรมีเพียงหนึ่งเดียวในนิวเวิลด์เท่านั้น

ทางด้านไอเทมในตำนานนั้นมีประสิทธิภาพดีที่สุด และออพชั่นก็ไม่เป็นสองรองใคร ทว่ามันหาได้ยากยิ่งจนไม่เคยมีใครพบเจอมาก่อน… อย่างไรแล้ว เพียงแค่ไอเทมยูนีคก็นับว่ายากพบพานได้รับมาแล้ว แน่นอนว่าหากนำไปขายในเว็บไซต์ประมูลสินค้าคงได้ราคาไม่น้อย

‘โลกใต้พิภพนี่มันแดนแห่งโอกาสให้ฉกฉวย!’

มีน้อยคนที่จะมายังโลกใต้พิภพ ภารกิจส่วนใหญ่ที่ผ่านมืออาร์คมักสำเร็จเป็นครั้งแรก นั่นหมายความว่าเขาจะได้รับรางวัลที่ดีที่สุดของภารกิจไป นับว่าสมเหตุสมผล เอ็นพีซีย่อมต้องเป็นเช่นนั้น กับบุคคลแรกที่สำเร็จภารกิจของเอ็นพีซีได้ย่อมได้รับไอเทมที่ดีที่สุดไป ในเมื่อไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะได้รับรางวัลเหมือนกัน คนอื่นที่ทำสำเร็จจึงต้องรับอะไรที่คล้ายคลึงกันไปแทน นั่นหมายความว่ารางวัลใหญ่สุดคือสิ่งที่มีให้สำหรับผู้ค้นพบพื้นที่นั้นเป็นแห่งแรก แน่นอน โอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีบ่อย ถ้าหากเขาไม่พูดถึงราลูกันขึ้นมา ก็เป็นไปได้ว่าจะได้รับไอเทมชิ้นอื่นไปแทน นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงต้องให้ความสนใจเฟ้นหารางวัลที่ดีที่สุดมาไว้ในครอบครอง การค้นพบเรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังคือจุดขายหนึ่งของเกมเช่นเดียวกัน

“หืม แหวนวงนี้ดูดีเลยทีเดียว”

สำหรับผู้หญิงอย่างลาริเอ็ตเต้ แน่นอนว่าย่อมต้องสนใจแหวนที่สวยงามวงนี้

“อะ-แฮ่ม ขอบคุณมากครับ ผมจะใช้งานมันเป็นอย่างดี”

อาร์คกระแอมไอขณะเร่งร้อนเก็บแหวนใส่ในกระเป๋าไป

=====

ภารกิจสำเร็จ

=====

หน้าต่างข้อความแจ้งเลเวลเพิ่มขึ้น 3 ระดับปรากฏขึ้นมา ที่จริงนี่นับเป็นภารกิจแรกของโลกใต้พิภพเลยที่เขาทำสำเร็จ