เล่ม 10 ตอนที่ 8 : ความรับผิดชอบของอาร์ค (4)
“พี่ชายมาสายนะคะ!”
ฮเยซอนกล่าวขึ้นขณะนั่งอยู่ข้างแม่ของเขา เธอดูไปแล้วคล้ายเป็นคนเบื้องหลังนัดรวมตัวครั้งนี้
“เอ่อ… อืม”
ฮยอนอูตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเก้กังขณะเดินเข้าไปภายในห้อง ขณะนั้นเองฮยอนอูจึงรู้สึกได้ว่ามันประหลาดจริง ๆ ทั้งจีวอนฮวารัง ฮเยซอน และกลุ่มทัณฑ์บนล้วนมาโรงพยาบาลอย่างเหนือความคาดคิด ตามปกติเขาคงรู้สึกกระอักกระอ่วนไปแล้วเพราะโดนเข้ามารบกวน แต่ฮยอนอูกลับสามารถอยู่ร่วมกับพวกเขาและหัวเราะไปด้วยกันได้ นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
ตั้งแต่ที่พวกเขาทั้งหมดเล่นเกมเดียวกัน ตามปกติแล้วหัวข้อที่พูดคุยก็จะเป็นนิวเวิลด์ คนแรกที่พูดขึ้นมาคือฮเยซอน
“พี่ชายคะ… ไปสถานที่ที่เรียกว่าโลกใต้พิภพเหรอคะ?”
“ทำไมกัน? ไม่มีพี่เลยเบื่อแล้วเหรอ?”
“แหม พูดอะไรกันคะเนี่ย?”
ฮเยซอนฮึดฮัดใส่คำพูดของฮยอนอู แต่ผ่านไปไม่นานเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“พอดีได้ยินข่าวลือแถวไคโร้ทมาค่ะ ที่นั่นตั้งค่าหัวให้พี่ชายด้วยนะ”
“ค่าหัว? พี่เนี่ยนะ?”
ฮยอนอูถามกลับด้วยความประหลาดใจ ในนิวเวิลด์ ผู้เล่นสามารถตั้งค่าหัวให้ผู้เล่นคนอื่นได้ แต่เป้าหมายส่วนใหญ่จะเป็นฆาตกรเพราะกฎเกณฑ์ของคณะปกครอง การตั้งค่าหัวให้กับผู้เล่นปกติไม่สามารถทำได้ในนิวเวิลด์ ฮยอนอูก็ไม่ได้เป็นผู้เล่นฆาตกร เพราะงั้นแล้วเขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีค่าหัวขึ้นมาได้
“ไม่ปกติจริง ๆ แหละ เพราะครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับคณะปกครอง”
“ครับ? ถ้างั้น?”
“เป็นกิลด์เฮอร์มีสเสนอ ‘สัญญาพ่อค้า’ ให้กับผู้เล่นที่เป็นฆาตกร”
ฮเยซอนอธิบายเนื้อหาจากสิ่งที่เธอทราบออกมาให้ฟัง
=====
ข้อตกลงแห่งพ่อค้า
บุคคลใดที่มีสัญญานี้และสามารถสังหารอาร์คได้ จะได้รับรางวัล 100 เหรียญทอง
=====
เป็นไรเด็นแน่นอนที่พุ่งเป้าตรงมาหาอาร์คแถมยังไปทำสัญญากับพวกผู้เล่นฆาตกรเสียอีก ฮเยซอนบ่อยครั้งจะเดินทางไปมาระหว่างหมู่บ้านแลนเซลและไคโร้ท เพราะงั้นเธอจึงพบเจอผู้เล่นฆาตกรหลายคนจึงได้รับข่าวคราวมา
“ได้ยินมาว่าพวกนั้นกระจายสัญญานี่ออกไปเยอะเลยทีเดียว”
“อา ไอ้เจ้าไรเด็น… ช่างสรรหาวิธีอันต่ำช้ามาเล่น”
ฮเยซอนเป็นกังวล แต่อาร์คกลับไม่สนใจ ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้ก็พอเป็นภัยคุกคามได้บ้าง แต่อาร์คตอนนี้ไม่กังวลเรื่องผู้เล่นฆาตกรอีกต่อไปแล้ว ผู้เล่นฆาตกรนั้นมีข้อจำกัดอย่างใหญ่หลวง เพราะงั้นส่วนใหญ่จึงมีการเติบโตช้ากว่าผู้เล่นธรรมดามากมาย อีกทั้ง 100 เหรียญทองเหมือนจะมาก แต่ไม่มีทางที่พวกเขาจะร่วมมือกันเพราะจำนวนเงินเท่านี้แน่ หรือก็คือ อาร์คที่เลเวลสูงแล้วไม่มีทางที่ผู้เล่นฆาตกรจะยอมเสี่ยงเพื่อเงิน 100 เหรียญทอง เขาสามารถรับมือกับนักบุกเบิกอย่างจีเวลและดุ๊คด้วยตัวเองได้ ลำพังอะไรกับผู้เล่นฆาตกรแค่สามหรือสี่คน ต่อให้พวกนั้นรวมกลุ่มกันมาเข้าโจมตีก็ไม่ได้สร้างความหนักหนาอะไรสักเท่าไหร่ด้วยซ้ำ
‘ไรเด็นคงไม่มีทางคิดอยู่แล้วว่าพวกผู้เล่นฆาตกรจะจับตัวเราได้ แถมหมอนั่นก็รู้แล้วว่าเราอยู่ในโลกใต้พิภพ แต่แล้วทำไมถึงไม่นำข้อมูลนั้นบอกต่อสาธารณะล่ะ?’
กิลด์เฮอร์มีส… นักบุกเบิกส่วนใหญ่ล้วนมีสัมพันธ์ติดต่อไปมาหาสู่กันในโลกจริงอยู่แล้ว หรือก็คือ ไรเด็นย่อมต้องรู้เรื่องโลกใต้พิภพจากจีเวลและดุ๊คเป็นที่เรียบร้อย แถมยังรู้อีกว่าอาร์คอยู่ที่นั่น ถึงแบบนั้นอีกฝ่ายกลับไม่เอ่ยถึงเรื่องโลกใต้พิภพกับผู้เล่นฆาตกรแต่อย่างใด
‘การจะหาตัวใครสักคนในนิวเวิลด์เป็นเรื่องยาก สัญญานี่อยู่ที่โลกกลาง… แบบนั้นแล้วตำแหน่งของเราจะต้องเปิดเผยอย่างรวดเร็วเมื่อกลับไปยังโลกกลาง ถ้าเป็นแบบนั้น หากผู้เล่นฆาตกรที่ถือสัญญาตายไปเพราะเราหรือเจอตัว ไรเด็นจะทราบตำแหน่งโดยคร่าวของเรา นั่นหมายความว่าผู้เล่นฆาตกรจะเป็นเหยื่อให้กับไรเด็นเพื่อหาตำแหน่งที่อยู่ของเราในโลกกลาง’
ในสถานการณ์แบบนี้ ไรเด็นไม่มีทางจ่ายแม้กระทั่ง 1 เหรียญทองแดงเพื่อได้รับข้อมูลจากแหล่งขนาดใหญ่ที่อาจเกิดการมั่วนิ่มแน่นอน อันที่จริง… ไรเด็นมีความสามารถโกงเกินกว่าผู้เล่นใดจะทราบได้ว่ามีอยู่
‘ถ้าหากผู้เล่นฆาตกรตอแยเรา แบบนั้นจะกลายเป็นเรื่องน่ารำคาญขึ้นมา…’
แต่ถ้าหากเขาฆ่าใครสักคนที่มีแนวโน้มเป็นฆาตกร แบบนั้นก็หมายถึงโอกาส 100% ที่จะดร็อปอุปกรณ์สวมใส่ออกมาสักชิ้น คนเหล่านั้นล้วนไม่ต่างอะไรกับถุงเงินถุงทองเคลื่อนที่สำหรับอาร์คเลยสักนิด เรื่องนี้จึงทำให้ฮยอนอูรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง
‘แต่กิลด์เฮอร์มีสปกครองซิลวาน่าอยู่ พวกนั้นต้องฟื้นตัวแล้วถึงจะทำอะไรแบบนี้ได้สินะ หึหึหึ ก็ดี ถ้าหากซิลวาน่ามีการพัฒนาการอย่างมั่นคงแล้ว คงได้เวลาไปเก็บเกี่ยวในอีกไม่ช้า จนกว่าจะถึงตอนนั้น ให้พวกมันหัวปั่นกันไปก็แล้วกัน’
ฮยอนอูหัวเราะขณะส่ายหน้าให้
“ไม่ต้องห่วงเรื่องสัญญานั่น ถ้าหากรางวัลเป็นเงินอย่างไม่มีทางการรับรอง แบบนั้นคงไม่มีใครยอมเสี่ยงแน่”
ถึงตอนนี้ จักตูที่อ่านสีหน้าของอาร์คอยู่พลันขัดคำขึ้น
“พูดถึงนิวเวิลด์… เรื่องแผนการผลิตจำนวนมากของเม็ดยาสไลม์อมตะก็ติดปัญหาอยู่”
ณ ตอนนี้ จีวอนฮวารัง ฮเยซอน และกลุ่มทัณฑ์บนล้วนกำลังรวบรวมแก่นสไลม์จากดันเจี้ยนวงกตใต้ดิน และความคืบหน้าของปฏิบัติการก็เป็นไปได้ด้วยดี พวกเขาสามารถรวบรวมแก่นสไลม์จำนวนมากมาได้ อีกทั้งยังเพิ่มเลเวลกันได้ไม่น้อย แต่ปัญหาที่คาดคิดเอาไว้ก็เกิดขึ้นเมื่อพวกเขาคิดพยายามทำเม็ดยาสไลม์อมตะ อย่างแรกเลยคือ ‘ปีกแห่งภูติที่แปดเปื้อน’ …อาร์คจะเป็นคนรวบรวมระหว่างทางให้ ทว่า เรื่องราวกลับเกิดขึ้นอย่างฉับพลันตั้งแต่ที่เขาต้องติดอยู่ในโลกใต้พิภพนานกว่าที่คาด อย่างที่สองซึ่งเรื่องใหญ่กว่าคือ ‘เขายูนิคอร์น’
“เขายูนิคอร์นเป็นเรื่องยากได้รับกว่าที่พวกเราคาดการณ์ ช่วงก่อนหน้านี้ราคาของมันแค่ 700 เหรียญทอง แต่ตอนนี้ราคาถีบตัวขึ้นเป็น 1,000 เหรียญทองแล้ว”
“ครับ ผมก็พอได้ยินมาบ้าง”
ฮยอนอูถอนหายใจขณะพยักหน้ารับ ที่จริง ฮยอนอูก็ได้ทราบข้อมูลนี้ผ่านเว็บไซต์ประมูลสินค้าด้วยตัวเองแล้ว น่าประหลาดใจนักที่มีหลากหลายผู้คนต้องการเขายูนิคอร์นในเว็บไซต์ประมูลสินค้า นั่นเป็นเพราะผู้เล่นต่างพบเจอวิธีการใหม่ที่จะใช้ประโยชน์จากเขายูนิคอร์น ในอดีตนั้นสามารถนำไปทำได้เพียงแค่โพชั่นระดับสูง แต่ตอนนี้พวกเขากลับพบว่าสามารถเสริมออพชั่นระดับสูงให้กับดาบของนักรบหรือว่าไม้คทาของนักเวทได้ แต่เพราะมีการออกล่าจำนวนมาก ทำให้ทุกวันนี้ยูนิคอร์นหาตัวได้ยากยิ่ง เพราะความขาดแคลนจึงเป็นผลให้ราคาถีบตัวสูงขึ้น… นั่นหมายความว่าแผนการผลิตของเขาต้องหยุดชะงักไป
‘ถ้าหากเราต้องการสร้างกำไรจากเม็ดยาสไลม์อมตะ เราต้องหาทางได้รับเขายูนิคอร์นในราคาต่ำกว่า 700 เหรียญทองมาให้ได้ หากราคามันยังเป็น 1,000 เหรียญทองอยู่คงยากสร้างกำไรแล้ว แต่เราก็ไม่มีเวลาออกไปตามหากระทั่งปีกแห่งภูติที่แปดเปื้อนเสียด้วย แต่พวกมันสามารถซื้อหาจากร้านค้าได้แม้จะเกินราคาไปบ้าง’
ถ้าหากเขาไม่อาจสร้างกำไรได้ นั่นหมายความว่าที่เสียเวลาไปคือสูญเปล่า
‘ชิ คิดว่าเป็นแผนการที่ดีแล้วเชียวนะ…’
อาร์คถอนหายใจออกมา
“คงเป็นเรื่องยาก แผนการผลิตเม็ดยาสไลม์อมตะคงต้องหยุดไปก่อนชั่วคราวครับ”
“งั้นพวกเราก็ไปจากวงกตใต้ดินได้แล้ว?”
ทั้งกลุ่มทัณฑ์บนต่างถามออกด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ที่จริงปัญหาของพวกเขาไม่ใช่ราคาของวัตถุดิบ อาร์คไปโลกใต้พิภพกว่าเดือนหนึ่งแล้ว… ด้วยเหตุนั้นทั้งกลุ่มทัณฑ์บนจึงติดแหงกอยู่ภายในวงกตใต้ดินเป็นเดือน ในตอนแรกเลเวลก็เพิ่มขึ้นเร็วดีอยู่ และตอนนั้นก็ยังมีความกระหายต่อการได้รับแก่นสไลม์ แต่เวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน
“ฉันไม่อยากเห็นพวกสไลม์กับโครงกระดูกอีกแล้ว”
“แสงสว่าง… อยากเห็นดวงอาทิตย์เหลือเกิน…”
“มันรู้สึกเหมือนโดนขังอยู่ในคุกเลยทีเดียว”
ในเมื่อโรโค่เป็นเพียงคนเดียวที่ขี่ยูนิคอร์นออกไปซื้อหาอาหารมา พวกเขาจึงยังไม่เคยได้ออกไปข้างนอกเลยสักครั้ง เพราะโรโค่ พวกเขาจึงสามารถใช้เวลาทั้งเดือนอยู่ในท่อระบายน้ำนั่นได้ ตอนนี้พวกเขาคล้ายรู้สึกป่วยทันทีทันใดหากได้ยินคำว่าไคโร้ทหรือว่าวงกตใต้ดิน
“ครับ ว่าแต่ได้แก่นสไลม์มาเท่าไหร่กันครับ?”
“…สิบ”
“ถ้าหาได้อีกสองก็จะทำได้สิบสอง แบบนั้นน่าจะพอให้ลุงฮวารัง ฮเยซอน แล้วก็พวกพี่ชายทุกคนเลย บอกกับซิดว่าให้เขาหาเขายูนิคอร์นและปีกแห่งภูติที่แปดเปื้อนมาด้วยตอนที่ราคาเริ่มลดต่ำลงแล้ว”
“ได้เลย ไว้ถึงเวลาพวกเราจะไปแน่นอน”
“พวกเราสัญญาว่าจะจ่ายตอบแทนนายแน่นอนตอนได้เรื่องแล้ว”
“ไม่หรอกครับ ที่ได้ขนาดนี้เพราะทุกคนต่างพยายามต่างหาก”
ฮยอนอูรู้สึกซาบซึ้งกับกลุ่มทัณฑ์บนจริงขณะกล่าวสัญญาเรื่องค่าตอบแทน ในเมื่อได้เจอกับกลุ่มทัณฑ์บนแล้ว เขาจึงเอ่ยถามถึงเรื่องแชมบาร่า พวกเขามีเขายูนิคอร์นกันได้ก็เพราะแชมบาร่าส่งมาให้ ตอนที่อาร์คส่งมอบคัมภีร์ม้วนแรกไปให้นั้น แชมบาร่าได้สัญญาเอาไว้ว่าจะแลกเปลี่ยนเขายูนิคอร์นกับปีกแห่งภูติที่แปดเปื้อน
และก็สมแล้วที่เป็นแชมบาร่า เมื่อแชมบาร่าได้รับปีกแห่งภูติที่แปดเปื้อนเรียบร้อย เขาจึงจัดการทำเม็ดยาอมตะโดยทันที หลังได้เห็นผลลัพธ์กับตา เขาถึงกับส่งเขายูนิคอร์นเพิ่มมาให้กับกลุ่มทัณฑ์บน แน่นอนว่า…
มันเป็นเรื่องระหว่างพวกเขา เพราะความสัมพันธ์ระหว่างอาร์คและแชมบาร่า อีกฝ่ายจึงมอบสิ่งของพวกนี้ได้ให้โดยไม่คิดอะไรให้มากความ
‘ยังไงก็เถอะ ตอนนี้มีเขายูนิคอร์นแล้วสองจากแชมบาร่า ตอนนี้หมอนั่นก็คงกำลังไปกวาดล้างสมาคมแห่งความมืดอยู่ ไม่ใช่ว่าจะได้รับอาชีพขั้นที่สองก่อนเราหรอกใช่ไหมนะ?’
ฮยอนอูตระหนักเรื่องนี้ได้ดี ขณะที่ฮยอนอูครุ่นคิดไปเรื่อย จักตูพลันเกาศีรษะขณะกล่าวขึ้นมาอย่างเขินอาย
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ พวกเราเอาแต่คุยกันเอง… เบื่อหรือเปล่าครับ?”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ได้เห็นพวกเธอสนุกกันก็ดีมากแล้ว”
แม่ของเขายังคงยิ้มให้จักตู ขณะที่จีวอนฮวารังจ้องมอง
“อา… พวกเราเผลอขโมยช่วยเวลาสำคัญของลูกพี่ไปเสียแล้ว”
“พะ-พูดอะไร!”
“อย่าแกล้งโกรธกลบเกลื่อนน่า พวกเราสนับสนุนลูกพี่นะ”
จักตูหัวเราะให้ขณะลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ตอนนี้พวกเราคงต้องไปบอกลาชาวแรคคูนในวงกตใต้ดินกันแล้ว กลับไปนิวเวิลด์เลยไหม? ลูกพี่อยู่ที่นี่คอยเก็บกวาดต่อได้นะ เอ้าไปกันเถอะ พวกนายก็ด้วย”
จักตูพลันลากกลุ่มทัณฑ์บนทั้งหมดกลับออกไปจากโรงพยาบาล
“แม่ครับ ไว้วันหลังผมมาหาใหม่นะ”
“งั้นหนูกลับพร้อมพี่ฮยอนอูนะคะ”
ฮยอนอูและฮเยซอนออกจากห้องตามกลุ่มทัณฑ์บนที่ล่วงหน้าไปก่อน ทั้งสองพอเข้ามายังโถงของโรงพยาบาลก็พบว่ากลุ่มทัณฑ์บนรออยู่ก่อนแล้ว
“อะไรกัน คนพวกนี้คือ?”
“มาทวงหนี้อะไรทำนองนี้หรือเปล่า?”
“ถึงกับบุกทวงหนี้ที่ห้องผู้ป่วยเลยเนี่ยนะ…”
“กระทั่งวันหยุดแบบนี้ยังมา…”
ผู้คนต่างกระซิบกระซาบกัน พวกเขาทั้งสิบดูเหมือนอันธพาลก็จริง โดยปกติก็สมควรโดนเข้าใจผิดอยู่ เพราะเหตุนี้จีวอนฮวารังจึงไม่คิดพาพวกเขามาโรงพยาบาลด้วย บัลคุนที่ได้ยินเสียงกระซิบถึงกับถอนหายใจ
“ฮเยซอน ฮยอนอู ถอยห่างออกไปก็ได้นะ”
“ทำไมล่ะครับ?”
แน่นอนว่าฮยอนอูก็ได้ยินเสียงพวกนั้น บางทีหากฮยอนอูไม่ทราบ เขาคงเป็นหนึ่งในเสียงกระซิบกระซาบพวกนั้นด้วยแน่ ทว่าฮยอนอูกลับภูมิใจขณะเชิดหน้าขึ้นเดินเคียงข้างพวกเขา ไม่ช้าเขาจึงกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง
“พวกพี่ชาย วันนี้ผมเลี้ยงมื้อเที่ยงเอง มีร้านอาหารดี ๆ อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่”
กลุ่มทัณฑ์บนต่างสะดุ้งขณะหันกลับมองมาทางฮยอนอู แต่แล้วฮยอนอูเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าให้
“ขอบใจ…”
“พวกเราขอบใจจริง ๆ”
กลุ่มทัณฑ์บนทั้งกลุ่มล้วนหัวเราะขณะกอดคอฮยอนอูเดินจากไป
“นายนี่นะ ขอบใจมาก”
“ไปกัน! ฮยอนอูจะเป็นคนเลี้ยงเชียวนะ”
“กินข้าวเสร็จแล้วไปดูหนังกันด้วยนะคะ”
ฮเยซอนกล่าวเสียงเบาขณะจับชายเสื้อของเขาเอาไว้ ด้วยเหตุนี้ฮยอนอูจึงออกจากโรงพยาบาลด้วยยิ้มรับตั้งแต่ต้นปี
…อีกทางหนึ่ง จีวอนฮวารังที่ถูกทิ้งเอาไว้ในห้องคนเดียวกับปาร์คโซมี เกิดสถานการณ์อ้ำอึ้งขึ้นภายในห้องก่อนที่จีวอนฮวารังจะลุกขึ้นยืนและเก็บกวาดความวุ่นวายที่ทิ้งไว้
“ไอ้เจ้าพวกนั้น… ต้องขอโทษด้วยนะครับ ปกติแล้วไม่เคยสร้างปัญหาแบบนี้หรอก”
“…ทำไมไม่นั่งต่ออีกสักหน่อยล่ะคะ?”
ปาร์คโซมีกล่าวเสียงเบาขณะคว้ามือเขาเอาไว้
“ขอบคุณนะคะ”
“ครับ? อะไรกัน?”
“ฮยอนอูได้หัวเราะแบบนั้น… ฉันไม่ได้เห็นเสียนานเลยค่ะ”
ปาร์คโซมีมองออกไปนอกประตูที่ฮยอนอูและกลุ่มทัณฑ์บนเดินกันออกไป
“ทั้งหมดต้องขอบคุณคุณจีวอนเลย”
“ผะ-ผม… ไม่หรอก พูดเกินไปแล้วครับ… คือ…”
จีวอนฮวารังกลายเป็นเขินอายหน้าแดง จีวอนฮวารังก็รู้ตัวดี แต่ปาร์คโซมีเพียงซบศีรษะเข้ากับไหล่ของเขา เธอตอนนี้กลายเป็นไม่มีภูมิต้านทานเมื่อได้เห็นฮยอนอูหัวเราะตอนได้อยู่กับพวกจีวอนฮวารัง กระทั่งว่าคล้ายจะมีกลิ่นแอลกอฮอล์เจือปนอยู่บ้าง แต่จีวอนฮวารังตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ในสวนดอกไม้ที่หอมกรุ่น
ช่างเป็นวันปีใหม่ที่สดใส จีวอนฮวารังได้มีวันขึ้นปีใหม่ที่เป็นสุขจริง ๆ
