เล่ม 10 ตอนที่ 9 : ห้องทดลองของมากาโร (2)
หลังผ่านความยากลำบาก เขาได้พบไข่มุกเม็ดงามท่ามกลางมหาสมุทรแล้ว ไอเทมอีกสองชิ้นก็ดูมีประโยชน์เช่นเดียวกัน! พวกมันดูดียิ่งกว่าขยะก่อนหน้านี้หลายต่อหลายเท่า
=====
แหวนสติปัญญา (พิเศษ)
ประเภท : ใช้งานพิเศษ
ข้อจำกัดการใช้งาน : ไม่มี
สิ่งนี้เป็นไอเทมปริศนาที่ถูกสร้างขึ้นจากลวดโลหะที่ร้อยเรียงเกิดขึ้นเป็นรูปลักษณ์ที่ซับซ้อน แม้ว่าเรื่องราวเบื้องหลังจะไม่กระจ่างชัด แต่มันเหมาะกับบุคคลที่ฉลาดล้ำเป็นอย่างยิ่ง ด้วยความพยายามอันยากลำบากเมื่อแก้ไขปริศนาได้ ท่านจะสามารถได้รับค่าสถานะสติปัญญาเพิ่มเมื่อเลื่อนระดับความยากของปริศนา ระดับมีตั้งแต่ 1~5 หากท่านต้องการเข้าถึงระดับที่ 5 จำเป็นต้องมีความฉลาดเป็นอย่างยิ่ง
=====
ผู้เยี่ยมชมนับพัน
ประเภท : ของสะสม
ข้อจำกัดการใช้งาน : ไม่มี
นี่เป็นของสะสมที่มีชื่อเสียงซึ่งนักอักษรวิจิตรเขียนเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว ถ้าหากท่านแขวนสิ่งนี้ไว้ในร้านค้าของท่าน จะสามารถเพิ่มระดับการทำธุรกิจได้
=====
ดวงตาของอาร์คทอประกายขึ้นมาโดยทันที ‘แหวนสติปัญญา’ ไม่ค่อยมีความหมายอะไรกับอาร์คเท่าไหร่ ทุกครั้งที่แก้ปริศนาจะได้รับค่าสถานะสติปัญญา +3 โดยรวมแล้วก็เท่ากับค่าสถานะสติปัญญา 15 หน่วย และค่าสถานะสติปัญญาก็ไม่มีความหมายอะไรกับอาร์คมากนัก แต่ลาริเอ็ตเต้เป็นผู้ใช้งานเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ มันจะสำคัญกับเธอยิ่งกว่าค่าสถานะพละกำลังหรือว่าความคล่องตัว ค่าสถานะสติปัญญาค่อนข้างส่งผลอย่างชัดเจนต่อเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์
‘อืม ลาริเอ็ตเต้ก็ช่วยภารกิจนี้ไม่ใช่น้อยเหมือนกัน’
อาร์คตัดสินใจรับแหวนแห่งสติปัญญามาให้ลาริเอ็ตเต้ แต่บุคซิลไม่ได้ช่วยอะไรนัก อาร์คจึงไม่คิดที่จะส่งมอบไอเทมใดให้อีกฝ่าย
‘ผู้เยี่ยมชมนับพันค่อนข้างเป็นไอเทมที่ดีเอาการ แต่เราไม่มีทางส่งมอบไอเทมให้เจ้าหมูน้อยนี่เด็ดขาด โชคยังดีที่ไอเทมไม่มีข้อจำกัดการใช้งาน’
อาร์คเผยรอยยิ้มขณะรับเอาไอเทมมา มันเป็นรางวัลชั้นดีที่เขาคาดหวังและได้รับมาจากรีด
“ขอบคุณมากครับ เหมือนที่รีดนิมกล่าวเอาไว้ มันคือตะเกียงที่ใช้การไม่ได้ ของเล่น และภาพไร้สาระ เพราะงั้นผมคงไม่รู้สึกลำบากใจนักหากจะรับพวกมันเอาไว้”
“เจ้าจะรับของพวกนี้?”
“แน่นอนครับ ผมจะได้นึกถึงชาวแกลกิ้นทุกครั้งเมื่อได้เห็นไอเทมเหล่านี้”
อาร์คหัวเราะขณะคว้าเอาสิ่งของจากรีดที่พยายามจะพูดอะไรสักอย่างออกมา แต่ก็ช้าเกินไป ชาวแกลกิ้นสองคนพลันวิ่งพุ่งเข้ามาปิดปากของรีดเอาไว้
“น่านับถือยิ่งนัก”
“ได้โปรดรับสิ่งของเหล่านั้นเอาไว้แทนคำขอบคุณของพวกเรา…”
“ตกลงรับสิ่งของเหล่านี้เรียบร้อย?”
“ไว้ในอนาคตคงได้พบเจอกันอีกครั้ง หวังว่าจะเป็นอนาคตอันห่างไกล ใช่ ในอนาคตล้วนห่างไกลทั้งนั้น”
รีดกล่าวด้วยน้ำเสียงเจือปนน้ำตาขณะวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว อาร์คเพียงแค่มองไอเทมล้ำค่าที่ได้รับมาจากภารกิจ มันเหนือกว่าที่คิดเอาไว้ เขาได้รับไอเทมที่เหมาะสมกับตัวเองเป็นอย่างยิ่งมา ในที่สุดภารกิจครั้งนี้ก็จบลงด้วยดีเสียที
“ลาริเอ็ตเต้นิม ขอบคุณที่พยายามอย่างหนักนะครับ ไอเทมนี้น่าจะเหมาะสมกับคุณนะ”
“ขอบคุณค่ะ…”
อาร์คส่งมอบแหวนสติปัญญาให้ลาริเอ็ตเต้ เธอดูเคอะเขินเล็กน้อยขณะรับมา หลังอาร์คส่งมอบให้เรียบร้อย บุคซิลก็เดินเข้ามาด้วยดวงตาคาดหวัง แต่แล้วอาร์คกลับหันไปอีกทางและกล่าวขึ้นว่า
“งั้นผมขอตัวไปนอนพักก่อนนะครับ อีกหกชั่วโมงค่อยเจอกัน”
บุคซิลพลันกรามแข็งค้างอดอุทานออกมาไม่ได้
“เอ่อ อาร์คนิม ลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ?”
“หือ? อะไรกันล่ะ?”
“คือ… พวกเราสามคนสำเร็จภารกิจนี้ เพราะงั้น…”
“โอ้? นายพูดถึงเรื่องนี้สินะ?”
บุคซิลถอนหายใจที่คล้ายอาร์คนึกขึ้นได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ครับ ในเมื่อรู้แล้ว…”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ใส่ใจหรอก”
“ใช่ครับ… หือ ว่าอะไรนะ?”
“ที่ไม่ได้ช่วยภารกิจครั้งนี้ไม่ต้องโทษตัวเองไปหรอก ไม่เป็นไรเลย ฉันไม่ว่าอะไรนายหรอก”
“ไม่… ไม่ใช่…”
บุคซิลตระหนักได้ถึงคำพูดประหลาดขณะเปิดปากขึ้นอีกครั้ง แต่อาร์คกลับรวดเร็วกว่า
“ฉันไม่ใส่ใจหรอก ยังไงแล้ว ฉันก็แค่อยู่โยงกว่าสามสิบสองชั่วโมงโดยไม่ได้กินไม่ได้ดื่มอะไรเลยเพื่อให้ภารกิจนี้สำเร็จและนายได้รับค่าประสบการณ์ไป กระทั่งว่านายไม่ได้ช่วยอะไรนัก เอาแต่นอนสัปหงกระหว่างที่ฉันยากลำบาก พวกเราก็ยังคงเป็นสหายผู้ร่วมงานกัน ฉันไม่ถือสาเรื่องเล็กน้อยแบบนั้นอยู่แล้ว หรือนายคิดว่ายังไง?”
ทุกคำพูดของอาร์คทำให้บุคซิลกระจ่างชัดภายใน ท้ายที่สุดจึงเลือกไม่พูดอะไรตอบกลับ บุคซิลทราบดีถึงถ้อยคำที่ซุกซ่อน ‘อย่าได้โลภมากกับของเพียงแค่นี้ อย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่’ ในคำพูดของอาร์ค บุคซิลจึงหัวเราะแก้เขินรับคำไป
“ใช่ครับ… เป็นแบบนั้น เข้าใจแล้ว… ขะ-ขอบคุณ”
“งั้นก็จบเรื่องนี้ไว้เท่านี้ จะยังไงนายก็เป็นผู้ร่วมงานคนสำคัญของฉันเสมอนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
…ด้วยเหตุนี้ อาร์คจึงได้รับทั้งตะเกียงความมืดและผู้เยี่ยมชมนับพันไปครอบครอง อารมณ์ของบุคซิลพลันดิ่งฮวบ ทว่าอาร์คหาได้ใส่ใจไม่ อีกฝ่ายจะยังไงก็เป็นคนที่เตรียมพร้อมหักหลังอาร์คอยู่แล้ว เขาไม่คิดมอบสิ่งของให้กับคนที่มีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างชัดเจนเช่นนี้แน่นอน นอกจากนี้ อาร์คยังพิจารณาแล้วว่าผู้เยี่ยมชมนับพันสามารถทำอะไรได้บ้าง
‘หึหึหึ เราก็แค่ขายมันให้กับซิด แล้วก็ให้หมอนั่นเอาไว้ไปที่สำนักงานการค้าในซิลวาน่า หลังจากนั้น ส่วนแบ่งที่จะได้รับจากซิดรายเดือนก็จะยิ่งมากขึ้นไปอีก แบบนั้นแล้วเราจะได้รับการชำระหนี้ที่รวดเร็วขึ้น แถมยังเป็นการเพิ่มงบลับให้เราตัวเองอีกด้วย!’
ตอนนี้ สำนักงานการค้าในซิลวาน่ามีรายได้หลายพันเหรียญ หากเพิ่มได้สัก 3% ผลกำไรที่ได้รับเพิ่มก็มากตามไปด้วยแล้ว จากนั้นค่อยให้โวลโคซูเล่นตุกติกกับสมุดบัญชีซ้อนสักหน่อย อาร์คเพียงแค่รอจนกระทั่งได้เป็นลอร์ดแห่งซิลวาน่าอีกครั้ง… การขายมันให้กับซิดจะช่วยเขาทั้งในที่แจ้งและที่ลับ มันเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว! เพราะเหตุนี้ ทำไมเขาจะต้องมอบของสิ่งนี้ให้หมูน้อยที่พร้อมจะหักหลังเขาทุกเมื่อกันด้วยล่ะ?
“เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย”
อาร์คห้อยตะเกียงที่ขัดเงาได้ที่ไว้ที่เอว ลาริเอ็ตเต้กับบุคซิลพลันยืนขึ้นและถามออกมา
“เก็บวัตถุดิบอีกแล้ว?”
เมื่อใดที่ได้ยินอาร์คพูดว่า ‘ไปกัน’ หรืออะไรทำนองนั้น พวกเขาจะตอบสนองโดยการลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติเพื่อไปหาวัตถุดิบมากักตุน ทว่าครั้งนี้อาร์คกลับส่ายศีรษะ
“ไม่ คราวนี้พวกเราจะมุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทางเลย”
“หือ? แต่พวกเรายังไม่เจอห้องทดลองเลยนี่”
“ฉันรู้แล้วว่าห้องทดลองนั่นอยู่ที่ไหน แค่ตามมาก็พอ”
อาร์คยิ้มรับส่งให้ อาร์คตอนนี้พอคาดเดาตำแหน่งโดยคร่าวของห้องทดลองหลังได้ทำภารกิจของชาวแกลกิ้น เบาะแสของต้นตอเรื่องที่เกิดขึ้น… สิ่งที่ทำให้ธารน้ำปนเปื้อน
‘เป็นภารกิจของชาวแกลกิ้นทำให้เราได้รับเบาะแสว่าจะหาห้องทดลองได้ที่ไหน’
ตอนที่อาร์คตรวจสอบธารน้ำโดยใช้ทักษะวินิจฉัยวัตถุดิบ เขาได้พบว่าน้ำนั้นปนเปื้อนไปด้วยสารเคมีตั้งแต่ต้นน้ำเลยทีเดียว นั่นหมายความว่าสาเหตุที่ทำให้น้ำปนเปื้อนย่อมต้องอยู่ที่ต้นทางของน้ำ แต่โลกใต้พิภพไม่มีวิวัฒนาการด้านเล่นแร่แปรธาตุแต่อย่างใด มันไม่น่าจะมีสารเคมีหลุดลอดออกมาสู่ธารน้ำได้อย่างแน่นอน
…เพียงเท่านั้นก็ทำให้อาร์คได้เข้าใจ ถูกต้องแล้ว นักเล่นแร่แปรธาตุอัจฉริยะผู้ซึ่งมายังป่าแห่งชีวิตเมื่อนานมาแล้วยังไงล่ะ! สารเคมีที่ปนเปื้อนในธารน้ำจะต้องมาจากห้องทดลองดังกล่าวแน่ ถ้าหากถูกต้อง คำตอบก็แสนง่ายดาย เพียงแค่เดินตามทางน้ำไปเรื่อยก็จะพบต้นตอดังกล่าวแล้ว ด้วยเหตุนี้อาร์คจึงมุ่งหน้าไปยังธารน้ำ แต่เขาต้องเดินอีกไกลเพียงใดกัน?
=====
ธารน้ำซึ่งไหลผ่านป่าแห่งชีวิต
ธารน้ำในป่าแห่งชีวิตเปี่ยมไปด้วยพลังงาน มีสารอาหารมากมายสำหรับพืชริมน้ำเพื่อให้เติบโต หากนำไปทำอาหารย่อมได้รับผลลัพธ์ที่ดีเยี่ยม
=====
ในที่สุดเขาก็มาถึงจุดที่ธารน้ำไม่มีการปนเปื้อนแล้ว
‘ธารน้ำปนเปื้อนก่อนถึงตรงนี้ แบบนั้นแล้วสารเคมีก็ต้องไหลมาจากที่ไหนสักแห่งแถวนี้’
อาร์คจัดแจงหน้าที่ให้สมุนปีศาจ ลาริเอ็ตเต้ และบุคซิลออกค้นหาโดยรอบ ไม่ช้าหลังจากนั้น พวกเขาก็ได้พบกับถ้ำซึ่งมีพุ่มไม้บดบังอยู่ไม่ไกลออกไป
=====
ถ้ำที่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นสารเคมี
ท่านได้ค้นพบถ้ำซึ่งมีกลิ่นอันน่าหวาดหวั่นภายในป่าแห่งชีวิต พืชพรรณที่กลายพันธุ์ได้เติบโตภายในถ้ำแห่งนี้ ซึ่งพืชพรรณเหล่านี้ไม่อาจถูกพบเห็นได้ในป่าแห่งชีวิตรอบถ้ำ อีกทั้งยังมีสารเหนียวข้นบริเวณพื้น นานมาแล้ว กระทั่งมอนสเตอร์ยังไม่กล้าเข้าใกล้พื้นที่แห่งนี้
=====
หน้าต่างข้อความเผยแสงวูบวาบขึ้นทันทีเมื่อเข้ามาภายในถ้ำ และใบหน้าแสดงความอิ่มเอมใจก็ปรากฏกับลาริเอ็ตเต้และบุคซิล พวกเขาต่างก็เป็นผู้เล่นหนึ่งในสิบคนที่เข้ามายังโลกใต้พิภพ อีกทั้งยังได้รับฉายาสุดยอดนักผจญภัย ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงได้รับโบนัสทักษะเช่นเดียวกับที่อาร์คหาถ้ำพบเจอ อย่างไรแล้วอาร์คก็หาได้คลายความตึงเครียดลง ดันเจี้ยนที่เพิ่งถูกค้นพบมักจะมีอันตรายอยู่รอบด้าน
“เดดริค ราซาค สอดแนมบริเวณใกล้เคียงด้วย”
“ขอรับ”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
สมุนปีศาจทั้งสองของเขามีความเชี่ยวชาญที่จะสำรวจรอบด้าน ทีละก้าว ทีละก้าว… พวกเขาก้าวเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวังอย่างถึงที่สุด
ซื่อ ซื่อ ซื่อ ซื่อ!
พวกเขาเดินเข้ามาไกลเท่าไหร่กันแล้ว? ฉับพลันราดันได้ส่งสายตาเป็นประกายไปยังพื้นที่ตรงหน้า
‘มอนสเตอร์?’
อาร์คและสมุนปีศาจต่างเพ่งมองให้ความสนใจขณะตั้งท่าเตรียมโจมตี ภาพอันพร่ามัวเริ่มปรากฏขึ้นในความมืด มอนสเตอร์หลายสิบตัวปรากฏอย่างน่าสยดสยองตามผนังถ้ำ สิ่งที่ผิดหูผิดตาไปก็คือ พวกมันเพียงแค่ลอยอยู่ด้านบนและตายไปแล้ว
‘หือ? มอนสเตอร์พวกนี้?’
ด้วยความสงสัย อาร์คเข้าไปใกล้มอนสเตอร์ตัวดังกล่าว ไม่ช้าเขาจึงได้เห็นสภาพที่น่าสงเวช มอนสเตอร์… พวกมันติดอยู่ภายในถุงน้ำขนาดใหญ่ อีกทั้งยังดูเหมือนเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีเพื่อให้พวกมันได้เติบโต ตั้งแต่มอนสเตอร์ตัวเล็กจนเติบใหญ่ขึ้น พวกมันล้วนลอยอยู่ภายในถุงน้ำดังกล่าวคล้ายการโคลนนิ่งภายในแคปซูลที่มักพบเห็นได้ในหนังวิทยาศาสตร์ มอนสเตอร์ที่พบเห็นได้ทั่วไปในป่าแห่งชีวิตอย่าง ‘คิเมร่าคุโรเมติน’ และ ‘คิเมร่าโจรจิ้งจอก’ ก็มี ท้ายที่สุดอาร์คจึงตระหนักได้ว่าชื่อของมันก็เป็นการบ่งบอกถึงอะไรบางอย่างเมื่อได้เห็นแคปซูล
‘คิเมร่า… ใช่แล้ว ก็สมเหตุสมผลอยู่… ในโลกแฟนตาซี คิเมร่าจะเป็นคำใช้เรียกมอนสเตอร์ที่มีการดัดแปลงหรือประดิษฐ์ขึ้นมา และที่นี่ก็เป็นห้องทดลองของมากาโร ถ้าหากเป็นแบบนั้นแล้ว… มอนสเตอร์พวกนี้ทั้งหมดก็เป็นมากาโรสร้างขึ้น?’
พอคาดเดาเรื่องราวนี้ได้ เขาจึงเข้าใจถึงความสามารถอันเด่นชัดของพวกมัน คุโรเมตินน่าจะมีไว้เพื่อป้องกันห้องทดลองนี้ ขณะที่โจรจิ้งจอกมีไว้เพื่อไปรวบรวมวัตถุดิบมาศึกษา แต่พอมากาโรแก่และตายไป พลังอำนาจที่เคยควบคุมพวกมันก็หายไปด้วย เพราะเหตุนั้นพวกมันจึงกลับคืนสู่ป่า
‘ก็ชัดเจนไปหนึ่งเรื่องแล้ว’
เหมือนกับที่สมาคมเวทมนตร์กล่าวเอาไว้ มากาโรเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุอัจฉริยะ ถ้าหากอีกฝ่ายจะสร้างมอนสเตอร์ประดิษฐ์ได้ก็ไม่มีอะไรแปลก
‘จะยังไงก็ช่าง ผ่านไปหลายร้อยปีแล้วก็คงตายไปแล้วเรียบร้อย’
