ตอนที่ 336 : ธุรกิจของอาร์ค (1)
“คุณลุงกาเลนครับ”
“หือ? เสียงนี้… อาร์ค อาร์คงั้นเหรอ?”
กาเลนละสายตาออกจากเอกสารกองโตทันทีเมื่ออาร์คส่งเสียงและเดินเข้ามาภายในศาลากลางภายในหมู่บ้าน
“ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่เห็นได้ข่าวว่าจะกลับมาเลย?”
“ผมเพิ่งมาถึงเองครับ”
“อะไรก็ดี ยินดีต้อนรับ ไม่สิ ข้าควรพูดว่า ยินดีที่กลับมาสินะ? ตอนนี้เจ้าเป็นคนของหมู่บ้านแลนเซลแล้ว แถมยังมีหุ้นส่วนของหมู่บ้านเสียด้วย โอ้ ข้าเกือบลืม ชาสักถ้วยไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ อันที่จริงผมมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือ”
“ช่วยเหลือ?”
“ครับ หวังว่าจะพอช่วยรับคนอีกจำนวนหนึ่งได้…”
สถานที่ที่อาร์คคิดไว้ตอนวาดวงเวทขึ้นมาก็คือหมู่บ้านแลนเซล มันออกจะแปลกเกินไปสำหรับคนที่มีผิวกายสีฟ้าจะปรากฏขึ้นในโลกกลาง แต่หมู่บ้านแลนเซลคือสถานที่ซึ่งเคยรับเอาคนจำนวนกว่าห้าสิบโดยไม่เกี่ยงเผ่าพันธุ์และอดีตที่ผ่านพ้นมาแล้ว หลังออกจากประตูมิติ อาร์คก็มาโผล่ที่ศูนย์ฝึกซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลจากหมู่บ้านนัก
เขามีเหตุผลที่เคลื่อนย้ายมายังสถานที่แห่งนี้ ชาวบารันไม่ใช่ผู้อพยพอย่างถาวร ดังนั้นแล้วจะให้หมู่บ้านแลนเซลจัดหาสถานที่ให้พวกเขาอยู่แค่ชั่วคราวก็ออกจะเกินไป เพราะแบบนั้นอาร์คจึงนึกถึงศูนย์ฝึกแห่งนี้ขึ้นมา ในเมื่อพวกโจรทั้งสามร้อยคนต่างชุบมือตัวเองกันเรียบร้อยและเข้าอยู่ในหมู่บ้านหมดแล้ว สถานที่แห่งนี้จึงค่อนข้างเงียบเป็นพิเศษ
ด้วยเหตุนี้อาร์คจึงคิดอยากให้ชาวบารันอาศัยอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราว แต่ก็ยังคงมีปัญหาอยู่ ศูนย์ฝึกมีสถานที่หลับนอนให้ก็จริง แต่ผู้คนเหล่านี้ก็ต้องกินเพื่อดำรงชีวิต และอาร์คก็ไม่มีอาหารมากพอสำหรับห้าสิบคนด้วย และยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้พวกเขาเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในศูนย์ฝึกโดยไม่คิดบอกกล่าวกับผู้คนในหมู่บ้านแลนเซล ด้วยเหตุนั้นเขาจึงมาปรึกษากาเลน
“พอจะช่วยได้ไหมครับ?”
“อืม… ข้าย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้วในเมื่อเจ้าออกปาก แถมข้ายังไม่คิดเมินเฉยด้วยเมื่อได้ยินว่าหมู่บ้านพวกเขาถูกมอนสเตอร์เข้าโจมตีและไม่มีสถานที่อื่นให้ไปอีก หลังเก็บเกี่ยวพืชพรรณที่งอกงาม พวกเราค่อนข้างมีอาหารเหลือเฟือ”
ทั้งหมดนี่เป็นผลพวงจากการที่อาร์คหาดินศักดิ์สิทธิ์มาไว้ในสถานที่เพาะปลูกได้
“ก็ตามนั้น เรื่องอาหารไม่ต้องกังวล หมู่บ้านแห่งนี้มีการค้ารุดหน้ามากขึ้นตั้งแต่ช่วงที่เจ้าไม่อยู่ การเงินของหมู่บ้านตอนนี้ช่วยเหลือคนทั้งห้าสิบได้ไม่มีปัญหา ยังไงแล้วข้าขอไปพบพวกเขาหน่อยแล้วกัน”
กาเลนกล่าวอย่างตรงไปตรงมาขณะลุกขึ้นยืน ไม่เหมือนกับโลกใต้พิภพที่สภาพอากาศยากคาดเดา โลกกลางมีฤดูกาลที่แน่นอน ตอนนี้นิวเวิลด์อยู่ในช่วงกลางฤดูหนาว เพราะงั้นอากาศจึงค่อนข้างเย็น
“หมู่บ้านเปลี่ยนแปลงไปเยอะเลยทีเดียวครับ”
อาร์คเอ่ยขึ้นขณะมองสำรวจหมู่บ้านแลนเซล เขารู้สึกว่าหมู่บ้านแห่งนี้พัฒนาขึ้นแล้วอย่างแท้จริง ทุกครั้งที่เขามาเยือน มันจะให้ความรู้สึกถึงความเติบโตทุกครั้งไป หลังชาวแรคคูนเข้าร่วมหมู่บ้าน สิ่งปลูกสร้างหลายแห่งก็ผุดขึ้นอย่างรวดเร็ว แถมยังแปลกตาค่อนข้างมากเหมือนสวนสนุกก็ไม่ปาน นอกจากนั้นยังมีพวกเอ็นพีซีที่หลากหลาย รวมทั้งผู้เล่นจำนวนหนึ่ง
“ข่าวลือเริ่มแพร่กระจายออกไปในพื้นที่แถบนี้แล้ว ผู้มาเยือนหมู่บ้านของเราก็มากขึ้นตาม”
“ข่าวลือเหรอครับ?”
ขณะกาเลนหัวเราะ อาร์คเงยหน้ามองตามตำแหน่งที่กาเลนชี้ไป ในช่วงฤดูหนาวอากาศเย็นเช่นนี้ ผู้เฒ่าเหมียวอย่างฮัสซันย่อมไปหลับนอนอยู่บนหลังคาบ้าน ผู้เล่นทั้งหลายต่างไปยืนตากลมรับชมฮัสซัสที่หางแกว่งไกวไม่ก็จมูกที่กระดิกไปมาขณะกรน
“ว้าว ดูนั่นสิ ยอดไปเลย”
“หางนั่นน่ารักจัง”
ฮัสซัน… ความภาคภูมิชาวเหมียวหายไปไหนหมดแล้ว?
แต่ก็ไม่ใช่เพียงแค่ฮัสซัน กลุ่มผู้เล่นยังมารวมกันแถวโรงเลื่อยที่ชาวแรคคูนทำงานกันอยู่ พวกเขาต่างรับชมชาวแรคคูนทำงานกันอย่างสนอกสนใจ
“ทำไมคนถึงไปรวมกันตรงนั้นด้วยล่ะครับ?”
“เจ้าลองไปดูเดี๋ยวก็รู้”
หนึ่งในชาวแรคคูนเริ่มแกว่งขณะยกชิ้นส่วนไม้ขึ้นมา
ปุ้ง!
หางแรคคูนพลันโผล่ออกมา แม้ว่าพวกเขามักจะแปลงร่างเป็นใครก็ได้ แต่นั่นมันต้องใช้พลังงานอย่างมาก และหางกับหนวดของพวกเขาก็ไม่มีทางหายไปด้วยเช่นกัน
“เห็นไหม? เห็นเหมือนกันใช่ไหม?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! เห็นสิ เห็นสิ หางนั่น แถมหนวดนั่นอีก น่ารักชะมัด”
ผู้เล่นต่างรอคอยรับชมเรื่องสนุกกันไม่ขาดสาย เมื่อชาวแรคคูนหันหน้ามา เสียงหัวเราะคิกคักก็จะดังพร้อมกัน ผู้เล่นพวกนั้นต่างแสร้งทำเป็นไม่เห็นขณะเฉไฉไปเรื่อย
“พวกเราคิดว่าชาวแรคคูนน่าจะยังไม่รู้ แต่พวกคนต่างถิ่นบางครั้งก็มาเยือนหมู่บ้านเราแล้วแพร่กระจายข่าวออกไป นั่นทำให้ความพิเศษของหมู่บ้านเราอย่างชาวเหมียวและชาวแรคคูนโด่งดังขึ้นมา บางคนถึงกับยอมเดินทางไกลเพื่อมารับชมเลยทีเดียว ด้วยเหตุนี้ บอลเล่นของแมวกับธุรกิจของชาวแรคคูนจึงขายดิบขายดีเอาเรื่อง”
กาเลนยิ้มอย่างสุขใจขณะอธิบายไปเรื่อย อาร์คเองก็ยินดีเช่นกัน เขาอยากให้หมู่บ้านแลนเซลพัฒนามากขึ้นจนสามารถกลายเป็นจุดพักเท้าระหว่างกิรันและแจ๊คสันได้ และเมื่อนั้นก็จะหมายความว่ามูลค่าของหมู่บ้านเพิ่มสูงขึ้นด้วย อาร์คที่มีหุ้นส่วนกับหมู่บ้านและมีที่ดินในละแวกนี้ย่อมได้รับผลประโยชน์ตาม
‘โปโป้เองก็น่าจะดีใจ’
อาร์คมองไปยังโปโป้ซึ่งอยู่ตรงศูนย์กลางหมู่บ้าน เพราะมีโปโป้จึงทำให้มูลค่าและการพัฒนาหมู่บ้านเป็นไปได้ด้วยดี นอกจากผู้เล่นแล้ว ข่าวลือของโปโป้ยังช่วยดึงเอาเอ็นพีซีมาเยือนหมู่บ้าน ชาวเหมียว ชาวแรคคูน พวกโจรที่กลับตัวกลับใจ และโปโป้… ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ล้ำค่าภายในหมู่บ้านแลนเซลสำหรับอาร์ค เขารู้สึกดีทุกครั้งที่มองไปรอบหมู่บ้านแห่งนี้ แม้เขาจะอยากออกไปเดินชมหมู่บ้านต่อ แต่ปัญหาของชาวบารันคือสิ่งที่ต้องจัดการก่อน
“โอ้ นั่นพวกเขาสินะ?”
กาเลนเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อมาถึงศูนย์ฝึก อาร์คได้อธิบายไปแล้วว่าชาวบารันมีผิวกายสีฟ้า เพราะงั้นอาจจะแปลกไปบ้างสำหรับคนที่เพิ่งเคยพบเห็น
“โบนา คุณลุงคนนี้เป็นผู้ใหญ่บ้าน”
“ครับ? สวัสดีครับ”
โบนากล่าววทักทายขณะโค้งศีรษะให้ กาเลนพยักหน้ารับพร้อมเผยยิ้มอบอุ่นก่อนที่จะชะงักแล้วถอยกลับ
กรร
“มะ-มอนสเตอร์! ทางนั้นก็มี? ทางนี้อีก? เอ่อ อาร์ค นี่หมายความว่ายังไง?”
กาเลนร้องออกขณะชี้ไปยังพวกเฮลฮาวน์ข้างกายโบนา หลังพวกผู้ฝึกสอนจากไป มอนสเตอร์ส่วนใหญ่ในหมู่บ้านก็กลับกลายเป็นมอนสเตอร์ป่าอีกครั้ง และท่ามกลางเด็กทั้งสามสิบคน มีเพียงแค่สามหรือสี่คนเท่านั้นที่มีความสามารถผู้ฝึกสอนเหมือนโบนา ก็เหมือนโบนา เด็กพวกนี้ต่างเลี้ยงดูมอนสเตอร์กันขึ้นมาตั้งแต่พวกมันยังเล็ก เพราะงั้นตอนที่ออกจากหมู่บ้าน พวกเขาจึงอุ้มพาเจ้าพวกนี้มาด้วย อาร์คอธิบายให้กาเลนที่รับฟังจนดวงตาลุกโชน
“โห โห! พวกเขามีความสามารถทำให้มอนสเตอร์เชื่อฟังได้ด้วย? พวกเขามีผิวสีฟ้า แต่แล้วยังมีความสามารถวิเศษเช่นนี้? ยอดเยี่ยมมาก”
กาเลนคล้ายมีงานอดิเรกเป็นการสะสมคนแปลกประหลาดไปเสียแล้ว
“ดี วิเศษมากอาร์ค สมแล้วที่เป็นเจ้า ไปเจอพวกคนที่น่าอัศจรรย์ใจเหล่านี้จากไหนกันเนี่ย? ตกลง ข้าจะรับผิดชอบคนพวกนี้ให้ ข้าจะให้พวกเขาย้ายเข้าหมู่บ้านจะได้สะดวกสบายกว่านี้ด้วย”
“ไม่ครับ เหมือนที่ผมบอกไว้ คนพวกนี้ไม่ได้อพยพมาอย่างถาวรครับ…”
“ข้ารู้แล้ว เจ้าบอกว่าพวกเขาแค่หาที่หลบภัยเพราะสงครามงั้นสินะ? ไม่ใช่ปัญหาสักนิด พวกเรายินดีช่วยเหลืออยู่แล้ว แต่ไม่ดีกว่าหรือถ้าพวกเขาจะมีบ้านจริง ๆ อยู่กันให้สะดวกสบายกว่านี้? ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าขอบอกไว้ตรงนี้เลย กับคนที่คิดกีดกันเพราะต่างเผ่าพันธุ์นั้นข้าเกลียดยิ่งนัก ถ้าหากพวกเขาตัดสินใจอยู่ที่นี่ข้าก็ยินดีมอบหมายงานให้ทำ รวมทั้งสวัสดิการ และแม้กระทั่งบ้าน ว่ายังไง? สนใจอยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กันบ้างไหม?”
…กาเลนคล้ายไม่สนใจที่อาร์คพูดเลยสักนิด อีกฝ่ายดูไปแล้วคล้ายนักธุรกิจจ้องหากำไรพยายามชี้ชวนชาวบารันให้เข้าร่วมกับหมู่บ้านของตน โบนาขยับตัวเข้ามาใกล้อาร์คขณะกระซิบกระซาบ
“พี่ชาย… คุณลุงคนนี้ ออกจะน่ากลัวไปบ้างนะครับ”
“ก็นะ… เขาไม่ใช่คนเลวร้ายหรอก แค่มีงานอดิเรกแปลกนิดหน่อยน่ะ”
อาร์คพึมพำตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบิดเบี้ยวเล็กน้อย
ทะ-ทะ-ด๊าม หน้าต่างข้อมูลภารกิจเด้งขึ้นมา
=====
ภารกิจได้รับการอัพเดท
ท่านได้พาเหล่าบุตรหลานแห่งชาวบารันจากโลกใต้พิภพมายังหมู่บ้านแลนเซล
พวกเขาหลบหนีจากความโกลาหลภายในโลกใต้พิภพแต่ก็ไม่ต้องการอาศัยอย่างถาวรที่นี่ ทว่า กาเลนมีเป้าหมายคิดพัฒนาหมู่บ้าน เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องการรับคนที่มีสายพันธุ์ต่างกันเข้าเป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้าน มีความเป็นไปได้ว่าชาวบารันส่วนหนึ่งอาจจะต้องการเข้าร่วมหมู่บ้านแห่งนี้
ท่านได้ค้นพบผู้ย้ายถิ่นฐานซึ่งมีทักษะพิเศษ
ท่ามกลางประชากรในโลกใต้พิภพ บุตรหลานชาวบารันมีความสามารถทำให้มอนสเตอร์เชื่องได้
ความสามารถนี้ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ หากบุตรหลานชาวบารันคิดตั้งถิ่นฐานในหมู่บ้านแลนเซล ค่าความโดดเด่นและความหายากของหมู่บ้านจะเพิ่มขึ้น ค่าความโดดเด่นจะช่วยให้มูลค่าอุตสาหกรรมหมู่บ้านสูงขึ้น ส่วนค่าความหายากจะส่งผลให้มูลค่าของหมู่บ้านเพิ่มขึ้น ท่านสามารถปลุกระดมให้บุตรหลานชาวบารันคิดเป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้านได้
=====
‘ว่าอะไรนะ? ชาวบารันก็สามารถกลายเป็นประชากรได้?’
อาร์คอ่านหน้าต่างข้อมูลพร้อมดวงตาเบิกกว้าง อันที่จริงอาร์คก็นึกถึงภารกิจนี้อยู่พอดีตอนพาชาวบารันมาที่นี่ เพราะพวกโจรต่างกลับตัวกลับใจกันหมดแล้ว อัตราความสำเร็จของภารกิจนี้จึงเป็น 90% เพราะฉะนั้นจึงเหลืออีกเพียงแค่ 10% เท่านั้นที่เขาต้องหาผู้อพยพใหม่ ทว่า เบซอทิวที่เสนอแผนการได้บอกกล่าวเพียงแค่ว่าจะเป็นการอพยพชั่วคราวเท่านั้น
‘แต่ไม่ใช่ว่าหมู่บ้านในหุบเขาโดนเผ่านาคูจักกลืนกินไปหมดแล้วหรือยังไง? พวกเขาย่อมต้องหาสถานที่พักอาศัยใหม่แม้ว่าสักวันหนึ่งจะกลับโลกใต้พิภพ แถมที่นี่ยังมีเด็กกำพร้าตั้งหลายคน!’
กระทั่งว่าโน้มน้าวได้สักครึ่งหนึ่งก็สมควรทำให้ภารกิจครั้งนี้สำเร็จลงได้ นอกจากนี้ หมู่บ้านจะยังได้รับมูลค่ารวมและมูลค่าทางอุตสาหกรรมเพิ่มขึ้นด้วย
“จริงด้วย โบนา สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างยอดเยี่ยม ประชากรในหมู่บ้านก็ใจดีแถมยังปลอดภัย ตอนนี้ก็ช่วงฤดูหนาวด้วย ยิ่งถ้าเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิจะยิ่งดีกว่านี้เยอะมาก คุณลุงกาเลนเองก็พร้อมต้อนรับ ถ้าหากคิดอยากอยู่อาศัยที่นี่ก็บอกกล่าวได้เสมอนะ”
อาร์คพยายามโน้มน้าวชาวบารันโดยทันที และนั่นก็ทำให้กาเลนหัวเราะออกพร้อมพยักหน้าให้
“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นถูกต้องแล้ว ยังไงฝากไว้พิจารณาด้วย”
“ถ้าหากชาวบารันคิดอยากลงหลักปักฐานที่นี่ ก็บอกกล่าวได้เสมอ”
“เรื่องนี้พี่ชายคนนี้กล้ารับประกันให้!”
“และพวกเรายินดีต้อนรับอย่างอบอุ่นเปรียบดั่งครอบครัว”
“อีกทั้งยังสามารถเรียกหาข้าเป็นคุณลุงได้นับแต่นี้ด้วยนะ”
พอคำสุดท้ายกล่าวออก อาร์คจึงคว้ามือพวกเด็ก ๆ ชาวบารันเอาไว้ขณะยิ้มให้ ตอนที่พวกโจรสำเร็จหลักสูตรจากศูนย์ฝึก พวกเขาไม่อยู่แล้วก็จริง แต่บางสิ่งก็คล้ายหลงเหลือเอาไว้ โจรพวกนั้นล้วนเคยประสบกับความเจ็บปวดในอดีตมาก่อน พวกเขาล้วนเรียกหาอาร์คเป็นลูกพี่แม้ว่าตัวพวกเขาจะอายุเยอะกว่าก็ตาม ภาพฉากเหตุการณ์เมื่อครั้งนั้นยังคงตราตรึง อีกทางหนึ่ง เด็กเหล่านี้หลายคนก็กำพร้า มันจะต้องมีคนที่มีอารมณ์ร่วมด้วยเป็นแน่ แน่นอนว่าเหล่าเด็ก ๆ ที่เพิ่งสูญเสียบิดามารดาไปต่างต้องการที่พึ่งพิงเพื่อรักษาแผลภายในจิตใจ และตอนนี้ยังต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ เรื่องนี้คงต้องใช้เวลากันสักพักเลยทีเดียว
‘ตอนนี้ปัญหาของชาวบารันก็เคลียร์แล้ว…’
“โบนา เรื่องตำราต้องใช้เวลานานแค่ไหนเพื่อถอดรหัส?”
“น่าจะหลายวันอยู่ครับ…”
“ตามนั้น รบกวนด้วยนะ เอ้า อย่ามัวเฉยอยู่ตรงนี้เลย ตามมา”
อาร์คลูบศีรษะโบนาก่อนจะออกคำสั่งให้บุคซิลเดินตามมาด้วย
“เดดริค นายก็กลับไปที่โลกใต้พิภพแล้วกัน”
“พอมาคิดดูแล้ว… ที่นี่กลับได้สินะขอรับ?”
เดดริคคล้ายยังคงสับสนอยู่ อาร์คไหวไหล่ให้เพราะคำถามที่ชวนอึ้งทึ่งนี้ ถูกต้อง ก่อนหน้านี้เขาไม่อาจยกเลิกอัญเชิญสมุนปีศาจในโลกใต้พิภพได้ แต่ตอนนี้พวกเขากลับมายังโลกกลางแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ตลอดเวลาอีกต่อไป นอกจากนี้เดดริคยังค่อนข้างรู้สึกเศร้าหมองอยู่เหมือนกันที่ไม่อาจกลับบ้านมาได้พักหนึ่งแล้ว
“วิเศษเลยขอรับ เจ้านั่นก็กลับไปแล้ว…”
เดดริคคล้ายยังอิจฉาที่ราซาคตายจึงได้กลับบ้านไปก่อน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ยังไงก็ดี ในที่สุดข้าก็ได้กลับเสียที เจ้านายขอรับ ช่วงนี้ถ้าไม่จำเป็นเร่งด่วนก็ไม่ต้องเรียกข้านะขอรับ เข้าใจนะขอรับ?”
เดดริคเร่งร้อนกลับบ้านของตัวเองในโลกใต้พิภพ จากนั้นกาเลนจึงพาพวกเขามุ่งหน้าไปยังศาลากลางภายในหมู่บ้าน
“ข้าต้องขอตัวก่อน อยากอยู่ต่อเหมือนกันแต่ในหมู่บ้านก็มีเรื่องยุ่งอีกมากให้ต้องจัดการ ยังไงแล้วก็มาหาข้าได้ที่ร้านทุกเมื่อ ไว้หลังจากนี้ค่อยไปดื่มกัน”
ด้วยเหตุนี้ จึงเหลือกันอยู่เพียงแค่บุคซิลและอาร์ค
