ตอนที่ 337 : ธุรกิจของอาร์ค (2)
“คือ… ที่นี่ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
บุคซิลมองไปรอบถนนหนทางด้วยดวงตาหวาดระแวง
“ว่าอะไรนะ?”
“ผม… คือ… ผมเป็นฆาตกร… แต่เข้ามาในหมู่บ้าน…”
“ที่นี่ไม่เป็นไรหรอก”
ขณะนั้นเอง ทหารรักษาการณ์ที่ออกลาดตระเวนรอบหมู่บ้านก็เข้ามาใกล้ บุคซิลตื่นตระหนกจนต้องหลบหลังอาร์ค ผู้เล่นฆาตกรย่อมหวาดกลัวทหารรักษาการณ์เป็นที่สุด เพราะพวกเขามีอำนาจจับกุมและขังคุกได้ ทว่า อาร์คบอกแล้วว่าในหมู่บ้านแลนเซลนี้ไม่ต้องกังวล อย่างน้อยก็ตราบเท่าที่อยู่กับอาร์ค
“โอ้? ลูกพี่อาร์คนี่นา กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“ก็ไม่นานเท่าไหร่ พอดีมีธุระหลายเรื่องต้องทำน่ะนะ”
“ทำไมไม่ติดต่อพวกเราบ้างเลยล่ะ? ว่าแต่… เจ้าหมูน้อยที่หลบหลังลูกพี่นั่น…”
‘พวกเขาเจอแล้ว เราจบเห่แน่!’
บุคซิลร่างสั่นขณะเห็นพวกทหารรักษาการณ์ขมวดคิ้วจ้องมองมา แต่แล้วพวกเขากลับยิ้มให้เสียแทน
“หน้าใหม่สินะ?”
“ก็ไม่เชิงเสียทีเดียว เจ้าหมอนี่กำลังเรียนรู้อยู่”
“คงต้องยากลำบากอีกเยอะเลย”
ทหารรักษาการณ์ตบเข้าที่ไหล่ของบุคซิลพร้อมเอ่ยขึ้น
“ที่นี่ยังมีงานอีกเยอะให้ทำ เดี๋ยวลูกพี่ก็ช่วยดูแลนายให้เอง”
“หือ? หา?”
“ว่าแต่ลูกพี่ พวกเราเพิ่งกลับจากลาดตระเวน ถ้ามีเวลาก็ไปเยี่ยมที่หอพักทหารรักษาการณ์บ้างนะ”
บุคซิลมึนงงกับท่าทีของพวกทหารที่เพิ่งล่ำลากับอาร์คไป เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าผู้เล่นฆาตกรสามารถรอดพ้นยามเผชิญหน้าทหารรักษาการณ์ได้
‘ดูเหมือนจะเป็นเพราะอาร์ค… หมอนี่เป็นคนประเภทไหนกันเนี่ย? ผู้ใหญ่บ้านก็ไม่ลังเลที่จะรับผู้อพยพคนทั้งห้าสิบ แถมชาวบ้านก็รู้จักเป็นอย่างดี… ตอนนี้พวกทหารรักษาการณ์ยังทักทายผู้เล่นฆาตกรเป็นปกติสุขอีก?’
อาร์คเป็นคนที่ประหลาด บุคซิลคิดเรื่องนี้ได้ตอนที่ประชากรหลายคนมาหาอาร์ค ทั้งเจ้าของร้านค้า ทหารรักษาการณ์ ช่างก่อสร้าง… ไม่ใช่แค่บุคซิล แต่ดูเหมือนผู้เล่นอื่นที่มาเยือนหมู่บ้านต่างก็มองอาร์คด้วยความงงงันกันทั้งสิ้น
‘มีผู้เล่นเยอะแบบนี้ไม่ค่อยสะดวกเลยแฮะ’
อาร์คยังรู้สึกอึดอัดเพราะโดนหลายสายตาจ้องมองมา
‘กลับไปดูบ้านดีกว่า ว่าส่วนที่ต่อเติมหน้าตาเป็นยังไงบ้าง’
ขณะที่อาร์คกำลังเดินตัดผ่านหมู่บ้านไปนั้น เขาพลันได้ยินเสียงโห่ร้องจากอีกด้าน พอหันกลับไปมองจึงพบเห็นกลุ่มผู้เล่นกับเอ็นพีซีกำลังล้อมอยู่รอบจัตุรัสของหมู่บ้าน เป็นหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยกำลังยืนอยู่บนเวทีขนาดเล็ก อีกทั้งยังมีหูและหางของแมว เป็นจาน่าผู้ซึ่งเป็นชาแมนของชาวเหมียวนั่นเอง เสียงเชียร์เงียบลงเมื่อจาน่าหลับตาลงไปพักหนึ่ง และ… อาร์คแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น ร่างของจาน่าเริ่มเคลื่อนไหวตามจังหวะของเสียงดนตรีที่ดังขึ้น แสงสว่างสลัวปรากฏขึ้นทุกครั้งที่ร่างกายเคลื่อนไหว
เหมียว เหมี่ยว เมี๊ยว~
มันคือการร่ายรำของนักบวชชาวเหมียว! หลังการแสดงแมวเต้นรำจบ ฝูงชนก็ส่งเสียงเชียร์ขณะเข้าไปยื่นดอกไม้ให้กันจ้าละหวั่น
“วิเศษมากครับ!”
“ทั้งหูและหางนั่นเคลื่อนไหวได้มีเสน่ห์มาก!”
“ดูมาหลายครั้งแล้วก็จริง แต่ไม่มีเบื่อเลยสักครั้ง!”
“ให้ตายสิ น่าประทับใจจริง ๆ คุ้มค่าแล้วที่อุตส่าห์เดินทางออกจากแคว้นซินิอัสตอนได้ยินข่าวลือ!”
“จาน่านิม ได้โปรดมองทางนี้ด้วยคร้าบ!”
‘เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? มีแสดงโชว์เต้นรำ แถมยังมีคนดูเยอะขนาดนี้อีก?’
อาร์คมองฉากตรงหน้าด้วยดวงตาเกินจะเชื่อ จาน่าโค้งกายรับคำชมขณะเก็บช่อดอกไม้ขึ้นมาด้วย แต่แล้วขณะนั้นเองจมูกของเธอพลันกระดิก
“โอ้ กลิ่นนี้มัน…?”
จาน่ายิ้มออกกว้างขณะหันใบหน้ามาทางนี้
“ใช่จริงด้วย อาร์คนี่นา โฮ่โฮ่โฮ่ กลับมาเสียทีนะเมี๊ยว~!”
จาน่ารีบพุ่งตัวเข้าหาอาร์ค เหมือนกับแมวที่เห็นเจ้านายไม่กลับบ้านมาหลายวัน หางของเธอแกว่งไกวขณะถูไถกับร่างของเขา
“อื้ม อื้ม นี่ก็นานแล้วเหมือนกันนะเมี๊ยว~ ดูดีขึ้นเยอะเลยทีเดียว ว่ายังไง ได้ดูที่แสดงเมื่อกี้หรือเปล่าเหมียว?”
“แสดง? อื้ม ดีมากเลย”
“โฮ่โฮ่โฮ่ ถูกต้องแล้ว มีคนชอบไม่น้อยเลยทีเดียวนะเหมียว”
จาน่าจับหูตัวเองม้วนไปม้วนมาขณะกล่าวยกหางตัวเอง ไม่นานมานี้ผู้เล่นจำนวนหนึ่งเห็นเธอเต้นรำ จึงเกิดความเลื่อมใสพร้อมแพร่กระจายข่าวลือไปทั่ว เพราะเหตุนั้นเอง เธอจึงกลายเป็นหัวข้อร้อนแรงในบรรดาผู้เล่นที่ชื่นชอบคอสเพลย์ จึงทำให้เกิดแฟนคลับหลายคนคิดมาดูเธอแสดงสักครั้ง เพราะกาเลนร้องขอ เธอจึงได้มาแสดงที่หมู่บ้านวันละหลายรอบพอสมควร
“ว่าแต่ วิธีพูดนั่นอะไรกันน่ะ?”
“คำนี้น่ะเหรอเหมียว?”
จาน่ายิ้มให้ขณะยืดออกอย่างภูมิใจ
“ท่านผู้เฒ่าสอนมาน่ะเหมียว แล้วก็ไม่คิดเลยว่าพวกผู้ชายจะคลั่งคำพูดพวกนี้เอาเรื่องนะเหมียว ตอนนี้จาน่าเลยกลายเป็นที่นิยมไปแล้วละนะเหมียว เมี๊ยว เมี๊ยว เมี๊ยว~”
แมวเฒ่านั่น… ถึงกับคิดเรื่องพวกนี้ออกมาได้…
“ตอนนี้ทั้งโลกก็จะได้รู้เสียทีว่าหูและหางของจาน่างดงามขนาดไหน เมี๊ยว~”
“…เป็นยังไง? เริ่มสนใจขึ้นมาบ้างหรือยังเหมียว?”
…ไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด เขาค่อนข้างอายต่างหาก…
“ถ้ายังสนใจข้อเสนอเดิมก็บอกมาได้นะเหมียว แมวน่ะเป็นพวกดื้อรั้นกว่าที่คิดนะ เมี๊ยว~”
จาน่ากล่าวกับอาร์คเสียงหวาดหยดย้อย อาร์ครู้สึกลมหายใจติดขัดจนกรามแทบหล่นค้าง เพราะอะไร? ก็เพราะแฟนคลับของจาน่าจ้องมองคิดฆ่าฟันเขาแล้วน่ะสิ! ไม่สิ บางทีอาจถึงขั้นคิดเข้ามาท้าทายเขาแล้วด้วยซ้ำ บางคนจะก้าวออกมาแล้ว!
“นี่เธอ!”
และขณะนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งจึงเดินเข้ามาขวาง เสียงแหลมนี้ทำให้ฝูงชนแตกฮือขณะอีกฝ่ายเดินเข้ามาผลักจาน่า
“นางแมวยั่วสวาท! ทำไมทุกครั้งที่โปรยเสน่ห์ต้องแกว่งหางไปพร้อมกันด้วย?”
“เชอะ กลิ่นเด็กขี้อิจฉา โผล่มาอีกแล้วเหมียว”
“ว่าใครเด็ก? พี่คะ อย่าทำตัวดีกับเธอให้มาก เห็นไหมเธอเกือบทำพี่แย่แล้ว!”
“ว่าอะไรนะเหมียว? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”
“หึ! ทุกวันเธอก็โดนผู้ชายล้อมไม่ขาดอยู่แล้ว… พี่คะ ในเมื่อเพิ่งกลับมาก็กลับไปที่บ้านก่อนเลยค่ะ ทางที่ดีคราวหลังติดต่อมาก่อนก็ดีนะคะ ให้ฉันต้องรู้เองนี่น่าเสียใจแค่ไหนรู้ไหม?”
หญิงสาวตรงหน้าย่อมเป็นโรโค่ เธอกระชากแขนอาร์คเดินจากไป ตั้งแต่ที่กลุ่มทัณฑ์บนเลิกออกล่าวัตถุดิบการทำเม็ดยาสไลม์อมตะ โรโค่ก็มักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่หมู่บ้านแลนเซล เพราะแบบนั้นเธอจึงได้ยินข่าวคราวว่าอาร์คกลับมาแล้ว
“เชอะ เด็กน้อยที่น่ารำคาญเหมียว~”
จาน่าจ้องมองโรโค่ขณะยังคงโบกไม้โบกมือให้อาร์ค
“เบื่อเด็กนั่นแล้วมาหาจาน่าได้ทุกเมื่อเลยนะเหมียว~ แมวน่ะไม่สนหรอกว่าอดีตจะผ่านอะไรมาบ้าง เมี๊ยว~”
“เงียบไปเลยนางแมวยั่วสวาท!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อยอย่างเธอรู้จักคำว่ายั่วสวาทด้วยเหรอเหมียว?”
พอหญิงสาวทั้งสองเอ่ยปากเถียงกัน อาร์คก็ไม่เหลือที่อะไรให้ออกปากได้อีก เขายังคงรู้สึกถึงสายตาฆ่าฟันที่จ้องมองตามหลังมาอยู่เลยทั้งที่โรโค่พาเขาออกมาแล้ว
‘ถ้าแกเป็นแฟนเธอล่ะก็… ถ้าแกเป็นแฟนเธอล่ะก็… ถ้าแกเป็นแฟนเธอล่ะก็…’
คล้ายแฟนคลับจาน่าทุกคนส่งข้อความสาปแช่งเช่นนี้ออกมาพร้อมกัน
* * *
“บ้านใหม่ของพี่ค่ะ”
อาร์คดวงตาเบิกออกกว้างทันทีที่โรโค่กล่าวจบคำ อาร์คให้เงินชาวแรคคูนไปเพื่อต่อเติมบ้านระหว่างช่วงที่เดินทางไปยังโลกใต้พิภพ แน่นอนว่ามันไม่มีระบบส่งจดหมายในโลกใต้พิภพ เพราะแบบนั้นเงินที่ได้จากซิดจึงนำมาจ่ายที่ตรงนี้ อาร์คบอกให้ซิดนำเงินที่ติดตนเองเอาไว้มาจ่ายค่าส่วนต่อเติมของบ้าน แต่ในเมื่อเงินไม่ได้ออกจากกระเป๋าอาร์คแต่อย่างใด เขาจึงแทบลืมเลือนไป พอได้เห็นกับตา บ้านขยายใหญ่ขึ้นมากกว่าที่เขาคาดคิด มันเหมือนกับรายการทีวีไม่มีผิด ครั้งก่อนที่เห็นยังเป็นบ้านโทรม ๆ ไม่มีอะไร วันนี้กลับกลายเป็นบ้านสองชั้น แถมยังมีส่วนหย่อมขนาดเล็กอยู่ตรงหน้าบ้านพร้อมระเบียงที่สวยงามบนชั้นสอง
‘ดีกว่าที่คิดไว้อีก!’
ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ตอนเพิ่งพบชาวแรคคูนเมื่อครู่ พวกเขาบอกว่าใช้เงินได้อย่างคุ้มค่า พวกเขาไม่เพียงแค่ขยายต่อเติมบ้าน แต่ถึงกับเปลี่ยนโครงสร้างพื้นฐานเลยด้วยซ้ำ นับว่าคุ้มค่าแล้วที่ตีสนิทกับเอ็นพีซี
“เอ่อ อาร์คนิม บ้านของอาร์คนิมเหรอครับเนี่ย?”
บุคซิลกรามหล่นค้างขณะมองอย่างนับถือออกจากใจ ได้เป็นเจ้าของบ้านเช่นนี้! นั่นคือความฝันอันแรงกล้าของพ่อค้าทุกคนเลยด้วยซ้ำ แต่แล้วอาร์คที่เล่นอาชีพสายนักรบหาได้ใช่พ่อค้ากลับมีบ้านสองชั้นไว้ในครอบครอง โรโค่เอียงศีรษะมองมาจึงพบว่ามีบุคซิลร่วมทางมาด้วย
“เอ่อ ใครคะนั่น?”
“เข้าไปในบ้านก่อน เดี๋ยวพี่อธิบายให้ฟัง”
อาร์คพอเข้ามาในบ้าน ภายในกลับดูดีสมสไตล์บ้านมากกว่าที่คิด ชาวแรคคูนมอบของขวัญสุดพิเศษเช่นนี้ให้กับเขา แถมยังมีเฟอร์นิเจอร์อีกหลายชิ้นเพื่อไม่ให้รู้สึกว่าบ้านโล่งเกินไป อาร์คเข้ามาในบ้านพร้อมอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกใต้พิภพให้โรโค่ฟัง ในเมื่อพวกเขามักคุยกันบ่อยครั้งผ่านโทรศัพท์อยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องอธิบายตั้งแต่ต้น อย่างไรแล้วอาร์คก็รู้สึกประหลาดอยู่บ้างระหว่างอธิบายให้โรโค่ แต่ก็มีเรื่องหนึ่ง เขาไม่เคยเอ่ยถึงลาริเอ็ตเต้ระหว่างที่คุยเรื่องโลกใต้พิภพเลย แม้ว่าบ่อยครั้งพวกเขาจะใกล้ชิดกัน แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าโรโค่เป็นแฟนของตนเลยสักครั้ง นอกจากนี้ ลาริเอ็ตเต้ก็ไม่ใช่เช่นกัน แต่ก็แปลกที่เขารู้สึกไม่ค่อยถูกต้องนักที่จะเอ่ยถึงลาริเอ็ตเต้ต่อหน้าโรโค่
‘เอาเถอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าที่จะเลี่ยงเรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย’
อาร์คเกาศีรษะจากนั้นจึงเอ่ยถามสถานการณ์ตอนนี้
“แล้วพวกพี่ชายไปไหนกันหมดล่ะ?”
“เมื่อคืนก่อนในที่สุดก็ได้แก่นสไลม์ครบสิบสองแล้วค่ะ ฉันก็เลยมาหมู่บ้านแลนเซลก่อนเพราะได้ยินว่าพี่กลับมาแล้ว… พวกพี่ชายตอนนี้น่าจะไปแจ๊คสัน”
“แจ๊คสันเหรอ?”
“จัสติสแมนเดิมทีออกเดินทางจากแจ๊คสันเพื่อไปสร้างชื่อเสียงที่อีวิลซิลริออนอารีน่า แต่แล้วเกิดหลายเรื่องจึงไม่ได้เข้าร่วมในอารีน่า เพราะเหตุนั้นจัสติสแมนเลยตัดสินใจกลับไปอธิบายเรื่องราวให้ลอร์ดแห่งแจ๊คสันฟังค่ะ”
“แจ๊คสัน… ก็นานแล้วเหมือนกันนะ”
พอพูดถึงแจ๊คสันก็ทำให้อาร์คนึกถึงอยู่เหมือนกัน แจ๊คสันนับเป็นเมืองที่พิเศษสำหรับอาร์ค ช่วงเวลาที่เขายังเป็นมือใหม่ก็ล้วนใช้ไปกับเมืองนั้น นอกจากนั้น ท่านลอร์ดยังเคยส่งกองทหารมาช่วยเหลืออาร์คตอนยากลำบาก เขาเลือกแลนเซลเป็นที่ลงหลักปักฐาน แต่ในเกมนี้เขารู้สึกคิดว่าแจ๊คสันเป็นบ้านที่แท้จริงมากกว่า
“ซิดล่ะ?”
“เห็นว่ากำลังจะมาที่แลนเซลนะคะ”
เรียกได้ว่ามาหมู่บ้านแลนเซลครั้งหนึ่งเขาแทบพบเจอทุกคนที่ต้องการพบเลยทีเดียว
‘ตอนนี้เอายังไงต่อดีนะ?’
ตอนนี้เขาไม่ทราบควรทำอะไรดีเพราะกลับมาแลนเซลอย่างกะทันหันจากโลกใต้พิภพ และจะไปไหนไกลก็ไม่ได้จนกว่าโบนาจะถอดรหัสตำราที่ได้รับมา ออกล่าแถวหมู่บ้านก็เป็นไปไม่ได้ใหญ่ มอนสเตอร์แถวนี้เลเวล 100 ขณะที่อาร์คเลเวล 282 ออกล่าไปเขาคงไม่ได้รับค่าประสบการณ์แต่อย่างใด นอกจากนี้ ความต่างระหว่างเลเวลมหาศาลก็จะทำให้เขาไม่ได้รับไอเทมใดอีก ที่ทำได้ก็แค่ให้เขาเหนื่อยล้าขึ้นเท่านั้นเอง
‘แต่เราจะหยุดนิ่งไม่ได้… อา จริงด้วย งั้นทำยาน่าจะดีกว่า’
อาร์คยังพอมีทักษะยาต้มสมุนไพรให้เล่นในช่วงเวลาที่ว่างนี้ ซึ่งยาต้มสมุนไพรนั้นจำเป็นต้องใช้งานอย่างบ่อยครั้งถึงจะเลื่อนขึ้นเป็นขั้นสูงได้ ตอนนี้เขาทำออกมาหนึ่งร้อยเพื่อเพิ่มค่าประสบการณ์ทักษะ 1 หน่วย ในเมื่อก่อนหน้านี้เอาแต่วุ่นหลายเรื่อง เขาจึงทำได้เพียงแค่ช่วงที่ว่าง
‘แถวหมู่บ้านแลนเซลมีสมุนไพรค่อนข้างมาก ให้บุคซิลไปรวบรวมวัตถุดิบมา จะได้เพิ่มทักษะจำแนกวัตถุดิบไปด้วยในตัวเลย’
ฉับพลันอาร์คจึงคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
‘เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าที่นี่มีผู้เล่นมากมายมารวมตัวกันเยอะกว่าโลกใต้พิภพไม่รู้กี่เท่าหรือยังไง? ถ้าแบบนั้นแล้วเราก็ไม่ต้องกินยาสมุนไพรด้วยตัวเอง อย่างไรแล้วยาต้มสมุนไพรก็สามารถอยู่ได้นานโดยไม่มีวันหมดอายุ แถมยังสะดวกพกพาด้วย ไม่ใช่ว่าเราสามารถทำยาสมุนไพรแล้ววางขายได้เลยหรือยังไงกัน?’
อาร์คกลายเป็นรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันตา อันที่จริงแล้วอาร์คไม่เคยคิดเลยว่ายาสมุนไพรตอนนี้จะสามารถทำตลาดได้ เพราะตอนนี้สรรพคุณของมันทำได้แค่ บรรเทาอาการ ยาชูกำลัง และชาสมุนไพร การบรรเทาอาการนั้นเป็นความสามารถระดับต่ำไม่อาจช่วยเหลืออาการที่เกินกว่าขั้นกลางได้ ส่วนยาชูกำลังนั้นก็ต้องใช้ระยะเวลานานเพื่อเพิ่มค่าสถานะ ชาสมุนไพรให้ผลที่ดีแต่เพียงแค่ชั่วครู่ชั่วคราว ผู้เล่นไม่มีทางซื้ออย่างแน่นอน
แต่นั่นคือมุมมองของอาร์ค ความคิดนี้เกิดขึ้นเพราะนำไปเทียบกับผู้เล่นที่เลเวลทัดเทียมตัวเอง สำหรับผู้เล่นเลเวลต่ำก็ย่อมต้องออกล่ามอนสเตอร์เลเวลต่ำ อาการผิดปกติส่วนใหญ่ของมอนสเตอร์เลเวลต่ำก็ไม่ได้สูงอะไรอยู่แล้ว เพราะงั้นจึงมีเพียงแค่ผู้เล่นเลเวลสูงที่ต้องการยาสำหรับรักษาอาการผิดปกติขั้นสูง
และอาการผิดปกติส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นกับผู้เล่นเลเวลต่ำ แม้น้อยนิดก็อาจทำให้ถึงตายได้ ไม่ใช่ว่าอาร์คก็เคยประสบเหตุการณ์ที่ทำให้เกือบตายหลายครั้งตอนเลเวลยังต่ำเพราะอาการผิดปกติหรือไร? ท้ายที่สุดแล้วยาถอนพิษจึงกลายเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับผู้เล่นเลเวลต่ำ ทางด้านยาชูกำลังและชาสมุนไพรก็เช่นกัน แม้ว่าต้องดื่มยาชูกำลังต่อเนื่องถึงสามสิบวันเพื่อเพิ่มค่าสถานะพลังโจมตี 1 หน่วย แต่เพียงเท่านั้นก็ถือว่ามากมายแล้วสำหรับผู้เล่นเลเวลต่ำ นอกจากนี้ ผู้เล่นเลเวลต่ำยังสามารถเพิ่มความสามารถขึ้นได้ระดับหนึ่งในช่วงระยะเวลาผ่านชาสมุนไพร
