ตอนที่ 379 : แบบนี้ก็ได้ด้วย?
มีความเป็นไปได้ว่าบริษัทคู่แข่งอาจจ้างวานนักเล่นเกมมือ อาชีพเพื่อเข้ามาสอดส่องนิวเวิลด์ ค้นหาข้อมูล และส่งกลับไป จะเรียกว่าเป็นสายลับก็ไม่ผิดนัก ดังนั้นแล้ว แผนกวางแผนของโกลบอลเอ็กซอร์ทจึงไม่อาจวางใจได้ พวกเขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากมาสเตอร์โค้ดของนิวเวิลด์ตกอยู่ในมือของบริษัทคู่แข่ง เพื่อป้องกันกรณีเลวร้ายที่สุด พวกเขาจําเป็นต้องได้รับข้อมูลจากผู้เล่นที่มีความเป็น
นเคร่งเครียดอย่างยิ่งหากฮยอนอูมีสัญญาจ้างงานกับบริษัทอื่นอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่ครับ ไม่มีท่าทีว่าจะเป็นแบบนั้น”
“งั้นก็ออกจะไร้สาระเกินไปแล้ว ถ้าไม่มีพันธะอะไรทําไมต้องถอนตัวด้วย?”
“เอ่อ คือว่า เขาอยากเล่นเกมต่อไปโดยไม่ให้ใครได้เห็นหรือสังเกตการณ์นะครับ”
“บ้าบอ ช่วยไม่ได้ เสนอเงินทุนให้เขาเพิ่มอีกหนึ่งล้านวอน! นั่นเป็นจํานวนเงินพิเศษที่ไม่มีผู้เข้าทดสอบคนไหนจะได้รับแล้ว”
“ถ้าได้เพิ่มขนาดนั้นก็ไม่น่าจะมีเหตุผลให้ปฏิเสธอีกนะครับ”
โฮมยองฮวันกลับเข้าคาเฟอีกครั้งด้วยสีหน้ามาดมั่น
“ผมเพิ่งคุยกับหัวหน้าทีมมาเมื่อครู่ พวกเรายังคงต้องการสังเกตการณ์”
“ไม่ใช่ผมบอกเหรอครับว่าขอถอนตัว?”
“คือมันมีปัญหาอยู่บ้างนะครับ เอาแบบนี้เป็นอย่างไร? ทางเราจะเพิ่มเงินสนับสนุนจากหนึ่งล้านห้าแสนวอน เป็นสองล้านห้าแสนวอน นี่เป็นสิทธิพิเศษซึ่งผู้เข้าร่วมทดสอบคนอื่นไม่ได้รับนะครับ”
“แต่ว่า…”
ฮยอนอูชะงักไปสักพักก่อนส่ายศีรษะ สองล้านห้าแสนวอนต่อเดือนนับได้ว่าเทียบเท่ากับเงินเดือนที่ร้าน สะดวกซื้อซึ่งเขาเคยทํามาก่อน ทว่ามันไม่คุ้มเลยหากต้อง แลกมาด้วยความสามารถในการหาเงินอย่างอิสระในเกมของเขา ไม่สิ ปัญหาหลักคือมันไม่ได้ช่วยอะไรแม้จะเพิ่มเงินเข้ามาก็ตาม
“ผมต้องขออภัย แต่ผมต้องการอิสระ”
สีหน้ามาดมั่นของโฮมย็องฮวันกลับกลายเป็นดํามืดเพราะคําตอบของฮยอนอูแล้ว เขาถึงกับต้องขอตัวอีกครั้ง โฮมย็องฮวันกระแทกก้นลงกับเก้าอี้ขณะรอปลายสายรับโทรศัพท์
“ว่าอะไร? ยังคิดถอนตัวอยู่อีกงั้นเหรอ?”
“ใช่ครับ… เขาต้องการอิสระ…”
“เรื่องบ้าอะไรกัน?”
“ทางนั้นเขาว่าแบบนั้นนะครับ”
“บ้าบอ! ไอ้หมอนี่มันบ้าไปแล้วหรือยังไง? พวกเราจะเอากุญแจมือไปล่ามเหรอ? พวกเราก็แค่สังเกตการณ์ จะมายกอ้างเรื่องอิสรภาพบ้าบออะไร?”
“ทํายังไงดีครับ? หรือเราต้องถอย?”
“อย่าพูดบ้าๆ นายมั่นใจว่าสามารถเกลี้ยกล่อมหมอนั่นได้เพราะอ่านรายงานที่ส่งเข้ามา แปลว่ามันต้องมีเหตุผลอื่นว่าทําไมถึงดื้อรั้นปฏิเสธท่าเดียวสิ”
“ทํายังไงต่อดีครับ?”
“ชายคนนี้อาจเป็นแรคคูนเจ้าเล่ห์ หมอนี่จะต้องมีสัญญากับบริษัทคู่แข่ง หรือไม่ก็ให้คํามั่นอะไรไว้ทํานองนั้น ชัดเจนว่าหมอนี่กําลังชั่งใจกับเงื่อนไข และพอนายปรากฏตัวหมอนี่ก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น”
“แล้ว…?”
“ใช่ หมอนี่ต้องไม่รู้เรื่องมาสเตอร์โค้ด แต่ก็ชัดเจนว่าบริษัทคู่แข่งของเราต้องการอะไรสักอย่าง ต่อให้ไม่มีสัญญากับบริษัทคู่แข่ง มันก็จะเป็นปัญหาอยู่ดีหากเขาถอนตัวจากการทดสอบแล้วเจอมาสเตอร์โค้ด”
เขาได้ยินเสียงฮามย็องอูกัดฟันจากปลายสาย
“ก็ได้ ช่วยไม่ได้แหละนะ ถ้าหากหมอนี้กําลังชั่งใจกับข้อเสนอ ทางบริษัทคู่แข่งคงไม่รู้ว่าเรากําลังมองหามาสเตอร์โค้ดอยู่ ที่พวกนั้นทําได้ก็แค่เดาสุ่มไปเรื่อยไม่ต่างกับคนตาบอด ในสถานการณ์แบบนี้พวกนั้นไม่มีทางเสนอเงินให้มากกว่าสามล้านวอนแน่ พวกเราจะเป็นฝ่ายเพิ่มให้อีกหนึ่งล้าน และจะให้แต้ม 300 หน่วยในคะแนนการทดสอบด้วย หากแต้ม 300 หน่วยนี้ถูกเสริมเข้าไป เขาก็จะได้เป็นผู้เข้าทดสอบชั้นหัวกะทิ”
“มีคะแนนการทดสอบแยกต่างหากด้วยเหรอครับเนี่ย?”
“นายโง่หรือโง่? ก็แค่พูดไปมันยากตรงไหน ให้เน้นไปที่เรื่องเงินถ้าหมอนั่นยังปฏิเสธต่อ!”
“แต่ว่ายังมีข้อปลีกย่อยเรื่องหนังสือสัญญา…”
“หุบปากแล้วใช้วิธีการอะไรก็ได้! ทําให้หมอนั่นรับคํา!”
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
โฮมย็องฮวันเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าก่อนกลับเข้าไปในคาเฟ่อีกครั้ง
หากฮยอนอูยังไม่ยินยอม แบบนั้นเขาก็แทบต้องเอาคอไปพาดบนเครื่องประหารหัวแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกันนะ?”
ฮยอนอูเผยอาการสับสนกับท่าทีของโฮมย็องฮวัน อีกฝ่ายคล้ายมาพบเขาเพราะเรื่องที่ซอแทนดาล แต่มันก็แค่นั้นนี้? เขาไม่ได้แสดงศักยภาพใดให้บริษัทเห็นคุณค่าเลยด้วยซ้ํา ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายทําไมถึงยึดติดกับเขาถึงขนาดนี้
“ไม่รู้หรอกนะว่าทําไม แต่เงินสามล้านห้าแสนวอนทุกเดือนและยังมีแต้มพิเศษให้กับคะแนนทดสอบ…”
มันไม่ใช่เงื่อนไขที่ฮยอนอูจะปฏิเสธได้ง่ายเลยจริงๆ ทว่าเขาก็ยังคงต้องการรักษาธุรกิจในนิวเวิลด์เอาไว้ เพราะมันดียิ่งกว่าเงินสนับสนุนตรงนี้
“ถ้าเราถ่วงต่อพวกเขาจะยอมเสนอเงินเพิ่มไหมนะ?”
ความคิดของฮยอนอูกลับต้องโดนขัดคํา โฮมย็องฮวันกล่าวเสียงแทบจะอ้อนวอน
“นี่คือจํานวนมากสุดที่พวกเราสามารถเสนอให้ได้แล้วครับ”
“ดูจากสีหน้า คงไม่มีทางเสนอเงินมากกว่านี้แล้วด้วยสิ”
ดังนั้นแล้วเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปฏิเสธ ฮยอนอุส่ายศีรษะและถอนหายใจ ทางด้านโฮมยองฮวันเผยสีหน้าสิ้นหวังยิ่งกว่า
“ถือว่าขอร้องครับ แค่ให้พวกเราเข้าถึงวิดีโอ…”
“แต่จะให้ดูการเล่นเกมของผมทั้งหมดมันก็… แต่จะเป็นอีกเรื่องถ้าหากเป็นผมเลือกถ่ายทําและส่งไปให้
“ว่าอะไรนะครับ?”
ดวงตาของโฮมย็องฮวันเบิกออกกว้าง
“ใครบอกว่าทําแบบนั้นไม่ได้กันล่ะครับ?”
“ทําได้เหรอครับ?”
“พวกเราแค่ต้องการข้อมูลว่าผู้สมัครกระตุ้นเนื้อเรื่องของเกมอย่างไร กับผู้สมัครนับพันคนพวกเราไม่มีทางจับตาดูทุกเรื่องราวตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้อยู่แล้วครับ พวกเราเพียง แค่ต้องการข้อมูลจากผู้สมัครที่เกี่ยวข้องกับภารกิจว่าเป็นอย่างไรบ้าง พวกเราไม่อาจรับชมเรื่องราวผ่านรายงานเพราะงั้นจึงต้องการเป็นวิดีโอ ขอแค่เรื่องราวหลักก็พอครับ เรื่องปลีกย่อยล้วนไม่ต้องการ”
ฮยอนอูและโฮมยองฮวันต่างมองหน้ากันด้วยอาการโง่งมทั้งคู่ พวกเขาคล้ายไม่ทราบแต่ว่าสถานการณ์กลับแก้ไขได้ด้วยคําพูดเพียงไม่กี่คํานี้?
“อะไรกัน? งั้นก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรนี่นา ทําไมไม่พูดตั้งแต่แรกกันล่ะ
ฮยอนอูคิดเช่นนี้กับตัวเอง แต่มันก็ทําให้เขาได้รับเงินเพิ่มอีกสองล้านวอนกับแต้มอีก 300 หน่วยจากความเข้าใจผิดครั้งนี้ ฮยอนอูรู้สึกคล้ายได้โบยบินแต่ไม่อาจแสดงออก หากเขาไม่ได้เข้าใจผิดและปฏิเสธแบบนั้น เขาคงไม่ทราบว่าจะได้รับข้อเสนอเหล่านี้
“ก็… ช่วยไม่ได้นะครับ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธอีก ผมตกลงรับเงื่อนไขตราบเท่าที่ผมได้รับอนุญาตให้ถ่ายทําและจัดส่งวิดีโอที่ต้องการนะครับ”
“จริงเหรอครับ? ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก!”
โฮมย็องฮวันลุกขึ้นยืนขณะคว้ามือฮยอนอูมาเขย่าเป็นการใหญ่ ตําแหน่งของผู้สมัครและผู้ดูแลแทบจะพลิกกลับกันเลยทีเดียว ตอนนี้เรื่องราวคลี่คลายแล้ว โฮมย็องฮวันจึงทําการร่างสัญญาโดยคร่าวออกมา
“มีเงื่อนไขจํานวนหนึ่งมาแทนที่การเฝ้าสังเกตการณ์ยี่สิบสี่ชั่วโมงนะครับ ช่วงที่พักในเมืองหรือว่าพบเจอผู้เล่นอื่นไม่จําเป็น แต่หากเป็นภารกิจที่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจําเป็นต้องถ่ายทํามาให้ครบถ้วนครับ และวิดีโอนั้นต้องไม่ผ่านการตัดต่อหรือแก้ไขด้วยครับ”
ก็ดูไม่ใช่ปัญหาอะไร นอกจากข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสํานักงานการค้าของซอแทนดาลกับซิลวาน่าแล้ว ฮยอนอูไม่เห็นว่ามีอะไรจะต้องปิดบังแต่อย่างใด อีกทางหนึ่ง โกลบอลเอ็กซอร์ทเชื่อว่ามาสเตอร์โค้ดต้องอยู่โดยมีภารกิจอะไรสักอย่างเกี่ยวข้อง ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงต้องการเพียงแค่ภารกิจของผู้สมัครเท่านั้นเอง นอกจากนี้ เงื่อนไขที่ว่าห้ามตัดต่อหรือแก้ไขก็เผื่อกรณีฮยอนอูได้รับข้อมูลที่เกี่ยวข้อง กับมาสเตอร์โค้ดมาและคิดพยายามปกปิด ดังนั้นแล้วจึงไม่มีปัญหาอะไรอีกเพราะส่วนที่ฮยอนอูต้องการปกปิดเป็นคนละเรื่องกับที่ทางโกลบอลเอ็กซอร์ทต้องการพบเห็น ฮยอนอูพลันเอ่ยถามขึ้นเมื่อหนังสือสัญญาถูกร่างขึ้น
“ในนี้บอกว่าวิดีโอที่ส่งไปจะใช้งานเพื่อการประชาสัมพันธ์ด้วยงั้นเหรอครับ?”
“ถูกต้องแล้วครับ บางครั้งสิ่งเหล่านี้ก็จําเป็นและทางช่องโทรทัศน์อาจร้องขอมาหรืออาจนําไปเพื่อการโฆษณา โอ้ แต่หากมีเรื่องแบบนั้นย่อมต้องมีสัญญาแยกต่างหากและได้รับเงินเป็นกรณีไปครับ ด้วยอายุที่ไม่ติดเงื่อนไขก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาด้านการนําออกเผยแพร่นะครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่ต้องการให้ชื่อจริงหรือไอดีในเกมหลุดออกไป ผมหวังว่าใบหน้าจะมีการเปลี่ยนแปลงหรือทําให้คนอื่นไม่ทราบด้วยครับ”
“มีปัญหากับเรื่องนี้เหรอครับ?” โฮมย็องฮวันเอ่ยถามด้วยสีหน้าใคร่สงสัย
“เหมือนที่บอกไป ผมชอบเล่นเกมอย่างอิสระ หากผู้เล่นคนอื่นรู้จักผม แบบนั้นผมคงตั้งสมาธิกับการเล่นเกมไม่ได้ครับ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงไปครับ นั่นเป็นเรื่องปกติสําหรับ การนําไปประชาสัมพันธ์อยู่แล้ว ไว้ผมจะติดต่อแจ้งล่วงหน้า หากมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นนะครับ”
โฮมย็องฮวันให้ความร่วมมือกับฮยอนอูเป็นอย่างดีอีกครั้ง ด้วยเหตุนี้ฮยอนอูจึงถามโฮมยองฮวันด้วยน้ําเสียงลับล่อเล็กน้อย
“คือว่า… ตัวละครชายสีแดงมีความเกี่ยวข้องกับการทดสอบด้วยหรือเปล่าครับ?”
ตอนแรกเขาคิดว่าต้องถอนตัวจากการทดสอบแล้ว แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะผ่านการทดสอบเข้าทํางานครั้งนี้ และยังคล้ายจะได้รับไข่ทองคํามาเพิ่มอีกหนึ่งใบ การจะถามพนักงานบริษัทเป็นเรื่องยากได้รับโอกาส ดังนั้นแล้วเขาจึงคิดใช้โอกาสนี้รวบรวมข้อมูล :
“ครับ? ผู้ชายสีแดง?”
โฮมย็องฮวันเอ่ยทวนคําด้วยน้ําเสียงแปลกออกไป ฮยอนอูเคยเจอชายสีแดงสองครั้งในซอแทนดาล ทว่าครั้งที่หุบเหวแห่งความสิ้นหวังค่อนข้างอยู่ไกลจึงเห็นใบหน้าได้ไม่ชัด และเมื่อตอนที่ชายสีแดงบุกโจมตีป้อมปราการฮามาน ก็น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่งที่บุคซิลไม่ได้ถ่ายทําช่วงเวลานั้นเอาไว้ เพราะเหตุนี้ข้อมูลรูปลักษณ์ชายสีแดงจึงไม่ปรากฏในวิดีโอของบุคซิล เมื่อได้พูดคุยกับโฮมย็องฮวันจึงคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะทราบอะไรบ้างหากถามแบบปุบปับออกไป
“มีหลายเรื่องราวอยู่นะครับ ถ้าหากเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการทดสอบ แบบนั้นแล้วก็ไม่น่าเป็นไปได้เลยที่เขาจะไปก่อเรื่องราวใหญ่โตที่โลกบาดาลและซอแทนดาล”
“ลองเล่าให้ฟังละเอียดกว่านี้ได้ไหมครับ?”
โฮมย็องฮวันรับฟังอย่างใกล้ชิดกับเรื่องที่ฮยอนอูเล่า เขาได้อธิบายไปว่ามันมีเหตุผลอยู่ว่าทําไมเขาจึงคิดว่าชายสีแดง เกี่ยวข้องกับการทดสอบ เขาเอ่ยถึงเรื่องความสามารถอันเกินจะเชื่อและเรื่องราวการฟื้นคืนชีพให้ดาร์คลอร์ด…
“หากความคิดของผมถูกต้อง เขาจะต้องเป็นความท้าทายหนึ่งของการทดสอบสินะครับ?”
“เรื่องนั้น…. ผมยังตอบไม่ได้ครับ”
“จริงเหรอเนี่ย! เราเดาถูกด้วย”
ฮยอนอูยิ่งมั่นใจจากคํากล่าวของโฮมย็องฮวัน เหตุใดเขาจึงต้องทําทีเป็นว่าชายสีแดงไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการทดสอบ? แต่นั่นเป็นฮยอนอูเข้าใจผิด ความเป็นจริงนั้นคือกระทั่งโกลบอลเอ็กซอร์ทยังไม่ทราบแน่ชัดว่าตัวเองกําลังหาอะไรอยู่ พอฮยอนอูเอ่ยอ้างถึงชายสีแดง พวกเขาจึงคล้ายได้รับเบาะแสมา
“แม้จะไม่ชัดเจนไปบ้าง แต่ชายสีแดงน่าจะเกี่ยวข้องกับการทดสอบ ชายคนนี้ถึงกับหลั่งเหงื่อเพิ่มหลังเราเอ่ยถึงไป ถ้าคอยจับตามองให้มากขึ้นอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับชายสีแดงเพิ่มขึ้นก็ได้
นั่นคือสิ่งที่ฮยอนอูคิด
“ถึงกับมีตัวละครแบบนั้นวิ่งพล่านไปทั่วนิวเวิลด์ บางทีอาร์คนิมอาจจะสามารถหาสิ่งที่พวกเราต้องการได้ นี่เป็นข้อมูลสําคัญ! ถ้าพวกเราใช้อาร์คนิม แบบนั้นก็ยิ่งมีโอกาสมากขึ้น!”
นั่นคือสิ่งที่โฮมย็องฮวันคิด
“อาร์คนิมตอนนี้ถือเป็นคนพิเศษของแผนกเรา เพราะแบบนั้นอาจจะติดต่อไปบ่อยหน่อยนะครับ ผมขอบอกเลย ว่าผมค่อนข้างชอบการเล่นเกมของอาร์คนิมมากครับ ถ้าหากติดขัดตรงไหนแจ้งให้ผมทราบได้เสมอนะครับ”
ติดตามชายสีแดงต่อไป นั่นคืออีกหนึ่งปัญหาที่บริษัทต้องเป็นกังวล และตอนนี้ฮยอนอูก็บันทึกหมายเลขของโฮมย็องฮวันไว้เรียบร้อย
“ใครจะทราบกันนะครับ บางที่พวกเราอาจได้ทํางานบริษัทเดียวกันก็เป็นได้”
ฮยอนอูและโฮมย็องฮวันจับมือกันแน่นก่อนแยกย้าย เสียงหัวเราะถึงกับดังไม่ขาดสายจากปากของฮยอนอูตลอดระยะทางกลับบ้าน
่ ่
หีหีหี นี่มันส้มหล่นชัดๆ เลยไม่ใช่หรือยังไง? สามล้านห้าแสนวอนจะเป็นเงินที่เราได้รับทุกเดือน แถมยังจะได้รับข้อมูลเพิ่มเติมจากพนักงานของบริษัท…. หากมีเท่านี้การผ่านเข้าทํางานก็ไม่ใช่แค่ฝันแล้ว”
ความรู้สึกเหนื่อยล้าแทบหายเป็นปลิดทิ้ง ฮยอนอูกลับเข้าเครื่องเกมแทบจะทันทีที่มาถึงบ้าน ทุกสิ่งอย่างที่ฮยอนอูต้องทําเพื่อให้สําเร็จล้วนขึ้นอยู่กับเรื่องราวภายในเครื่องเกมแล้ว
