Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 249 สนับสนุนหม่าเหลาเอ๋อ
ตอนที่ 249 สนับสนุนหม่าเหลาเอ๋อ
หม่าเหลาเอ่อเข้าร่วมต่อสู้ด้วยปืนยาวและวิ่งไปทางลุงหลิวจื่อ
ชายสี่ห้าคนเห็นหม่าเหลาเอ๋อจึงรีบวิ่งมาดักทางทันที พร้อมกับจ้วงมีดใส่โดยไม่มีรูปแบบการต่อสู้
แม้ว่าหม่าเหลาเอ๋อไม่เคยเกณฑ์ทหารมาก่อน แต่ใช่ว่าจะไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้ ความจริงแล้วเขาคลุกคลีอยู่กับเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่อายุยังน้อย ทั้งยังผ่านการฝึกฝนเสมือนจริงมาบ้าง
เขาเริ่มทําท่าทางที่ยากจะเดาว่าจะทําอะไร เหมือนจะง่ายแต่ก็ดูมีอะไรแอบแฝง แม้เขาว่าจะถือปืนอยู่ก็ตามแต่การเคลื่อนไหวแบบนั้นทําให้อีกฝ่ายไม่กล้าสุ่มสี่สุ่มห้าพุ่งเข้าใส่
ทันทีที่พวกห้าคนนั้นรีบเดินเข้าไป หม่าเหลาเอ๋อจึงเอนหลังพิงรถเพื่อดูท่าทีของคนเหล่านั้น เมื่อเห็นคนหนึ่งยกแขนหมายจะแทงเขาก็ก้มตัวพลางม้วนขาสกัดเข้าหน้าแข้งอีกฝ่ายอย่างแรง จนล้มหน้าคะมำ
“ตุบ!”
เขาเปลี่ยนข้างเพื่อเตะขาของชายหนุ่มอีกคนทันที ชายที่อยู่หน้าสุดจึงเสียหลักลื่นพื้นน้ําแข็งไปด้านหลังและชนทุกคนล้มระเนระนาด
“ปัง!”
ทันทีที่อีกฝ่ายล้มลงเขาจึงยกปืนขึ้นยิงใส่บริเวณหน้าท้องของชายคนแรก
หม่าเหลาเอ๋อขยับอีกสองก้าวออกมาจากรถ แววตาคู่นั้นโหดเหี้ยมและไม่แคร์สิ่งรอบข้าง เขายิงอัดซี่โครงของคนที่อยู่ใกล้เขาอีกหนึ่งนัด
หนุ่มอีกคนตะโกนโหวกเหวกและถอยกลับตามสัญชาตญาณ
“เข้ามาสิวะ! จะหนีไปไหน?! กูจะฆ่าแม่งให้หมด!” หม่าเหลาเอ๋อเดินตามพร้อมยกปืนขึ้นเล็งอีกฝ่ายที่กําลังหนีขึ้นรถ
“ปัง”
กระสุนเจาะทะลุต้นขาด้านหลังของชายคนหนึ่งพอดิบพอดี
หม่าเหลาเอ๋อกัดฟันแน่นพร้อมบิดกระบอกปืนออกเพื่อเปิดช่องเติมกระสุน ขณะที่ชายอีกคนนอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด หลังจากเติมกระสุนเสร็จเขาจึงดึงกระบอกปืนกลับด้วยมือข้างเดียวอย่างช้ําชอง
หม่าเหลาเอ๋อไม่ได้ไล่ตามต่อเขาหันกลับมาตะคอกใส่ชายหนุ่มที่อยู่บนพื้น “ถ้าแกกล้าทําอะไรฉันแม้แต่ครั้งเดียว ฉันจะทําให้แกจําไปตลอดชีวิต!”
ชายหนุ่มนอนซมอยู่บนพื้นหิมะไม่กล้าพูดอะไร ทําเพียงกุมหน้าท้องและครางโอดโอยอยู่อย่างนั้น
ทางเข้าถนนหลัก
ฉี่หยางที่เพิ่งมาถึงรีบเข้าไปในฝูงชนและพยายามสลายกลุ่มที่นําโดยหม่าเหลาเอ๋อ
ความโกลาหลครั้งนี้รบกวนพวกชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้น พวกเขาปิดหน้าต่างและแอบดูเหตุระทึกอย่างหวาดผวา
ในร้านพนัน หม่าใจรีบผลักประตูเข้ามาจากด้านนอกเขาถูมือไป มาแล้วพูดว่า “เฒ่าแก่ ข้างนอกวุ่นวายมากมีคนเป็นร้อยเลย”
เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียง “พวกนายสู้กันอยู่เหรอ?”
“ตีกันมั่วไปหมด” หม่าใจกล่าวต่อ “หม่าเหลาเอ๋อก็มาถึงแล้ว”
เจ้าของร้านได้ยินก็เงียบไปครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็ลุกขึ้นตะโกน “ขึ้นไปเรียกพวกเราออกมา!”
“หมายความว่าไงนะเฒ่าแก่?” หม่าใจ๋ถาม
เจ้าของร้านเดินออกจากประตูเคาน์เตอร์มาแล้วตะโกนว่า “เอาของมาให้ฉันด้วย เราจะไปช่วยหม่าเหลาเอ๋อ”
“อย่าบอกนะว่าเฒ่าแก่จะลุยด้วยนะ?” หม่าลื่อถามด้วยความงุนงง
“จริงๆ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย ถึงรู้ว่ามีคนที่มาตายในถิ่นเราฉันก็ถือซะว่าไม่รู้ไม่เห็น” เจ้าของร้านพูดต่อ “แต่พอมีคนนับร้อยจากหนานหยางมาเยื่อนถึงถิ่นนี้ คิดว่าคงไม่ใช่ความขัดแย้งส่วนตัว แต่เป็นการสั่งสอนพวกที่ชอบล้ําเส้นต่างหากล่ะ!”
“จริงเหรอเนี่ย?” ชายฉกรรจ์ที่กําลังเล่นไพ่ถาม
“ช่วยเขาด้วยนะ” เจ้าของร้านตัวอ้วนบอกกับทุกคน “ถือว่าออกไปเพื่อช่วยฉันก็ได้”
สิบนาทีต่อมาคนมากกว่ายี่สิบคนที่รีบวิ่งออกจากแผงขายการพนันวิ่งตรงเข้าหาฝูงชนจากหนานหยางโดยไม่พูดอะไรอีก
บนถนน
รถลากไฮโดรลิคสองคันแล่นมาด้วยความเร็ว ชายสวมเสื้อสกปรกร่างกํายําวางพลั่วไว้บนตักและสูบบุหรี่ด้วยมือซ้าย ส่วนมืออีกข้างกดรับโทรศัพท์ “ใช่ครับ ใช้เวลาไม่เกินสองนาทีหรอก…ผมเพิ่งตักหิมะเสร็จ”
“มีรถมาจากหนานหยางกี่คัน?”
“นายว่าต้องใช้กี่คันล่ะที่จะล้มพวกหม่าเหลาเอ๋อได้?!” ชายร่างกํายําถุยน้ําลายกลับและพูด “ผมมาเพื่ออาละวาดโดยเฉพาะนะ! พ่อจะทุบให้แหลก!”
“โอเค งั้นฉันจะไปที่นั่นด้วย”
บนถนนเถ้าธุลี
“รอก่อนหุยจ๋อ!” ชายวัยกลางคนรีบออกจากร้านแล้ววิ่งไปสวมแจ็กเกตหนัง “ฉันจะไปด้วย!”
“รีบขึ้นมาเร็ว!” หุยจือกวักมือเร่ง
ชายวัยกลางคนกระโดดขึ้นนั่งเบาะหลังพลางถามอย่างร้อนรน “ฉันต้องโทรหาใครอีกไหม?”
“ไม่ต้องหรอก” หุยจือดึงประตูบิดขณะตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่เกินสิบนาทีเดี๋ยวก็มีคนแห่ไปที่มาโกวกันตรึมแน่นอน คืนนี้เปยเตอหยงจะต้องโดนเล่นงานไม่ใช่น้อย!”
“ฮ่าฮ่า น่าสนใจ…รีบไปที่มาโกวได้แล้ว!” ชายวัยกลางคนโบกมือเร่ง
รถหลายขับมาบรรจบปลายทางกันบนถนนเถ้าธุลี บนถนนเส้นหลักมีขบวนรถสามถึงห้ากลุ่มเพื่อมุ่งสู่มาโกวโดยเฉพาะ
สิบนาทีต่อมา ถนนริมฝั่งแม่น้ําถูกรถจอดขวางไม่เป็นระเบียบ ฝูงชนจํานวนสามถึงห้าสิบคนก็วิ่งไปมาไม่ขาดสาย
ฉวี่หยางเหลือบมองคนเหล่านั้นก็รู้ทันทีว่าต้องทําอย่างไร “ถอยก่อน! พวกมันมากันหลายคนเกินไป!”
“เร็ว! ลากพี่หนิวเข้าไปในรถ!”
“อย่าเพิ่งขึ้นรถ! วิ่งข้ามน้ําแข็งนี้ไปก่อน!”
เมื่อกลุ่มของเปยเตอหยงเห็นกําลังเสริมของอีกฝ่ายก็หันหลังหนีไปทางน้ําแข็งทันที
หุยจื่อถือมีดวิ่งตามพลางคํารามไปด้วย
หม่าเหลาเอ๋อนําลูกน้องกว่ายี่สิบคนไล่ล่าหนิวเจนไปตามถนน ขณะที่อีกฝ่ายหนีแตกตื่นจนล้มลุกคลุกคลานกันจ้าละหวั่น
