Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 255 ค้นหาเบาะแส
ตอนที่ 255 ค้นหาเบาะแส
เวลาแปดโมงเช้า
ในร้านอาหารเล็กๆ ตรงข้ามกับถนนหนานหยาง ถังหยวนมองไปที่เพื่อนของตนอยู่พักใหญ่ก่อนพูดขึ้น“แต่งตัวอะไรมาเนี่ย?”
“ทําไมเหรอ?!” จ่าวเปาถามด้วยความสงสัยก่อนผายมือออก“ชุดฉันมีอะไรผิดปกติรึเปล่าเพื่อน?”
“มันจะเป็นจุดสังเกตน่ะสิ”
“จุดสังเกตอะไรของนาย?” จ่าวเปาตอบด้วยเสียงกระซิบ “แค่เสื้อกันหนาวสีแดง กางเกงวอร์มสีดํากับรองเท้าผ้าใบ มันน่าสะดุดตาตรงไหน?”
“เฮอะ!คนอื่นเขาแต่งตัวมาทานอาหารเย็นกัน ดูนายสิ!แต่งตัวอย่างกับแร็ปเปอร์แถมยังจะใส่สร้อยทองนั่นอีก!ฉันจะบ้าตาย!”
“เข้ากันดีจะตายนายไม่คิดงั้นเรอะ?!” จ่าวเปาพูดพลางล้วงสร้อยทองออกมาจากคอ “นี่ก็ของปลอม เอาไว้ใส่กับชุดพวกนี้แหละ”
“แล้วจะไปประกวดนายแบบรึไง?”ถังหยวนถามทันที
“มันขนาดนั้นเลยเหรอ?” จ่าวเปาที่วันๆมุ่นอยู่แต่การทํางานค่ํามาก็ต้องรีบไปงานเลี้ยง ทําเป็นกิจวัตรจนไม่มีเวลาศึกษาการแต่งตัวของผู้คนดังนั้นเขาจึงคิดว่าถังหยวนน่าจะพึ่งพาได้ในเรื่องนี้
“ฉันว่านายต้องเปลี่ยนชุดให้ดูภูมิฐานขึ้นหน่อย ให้สมกับวัยจะได้ดูไม่แปลก” ถังหยวนกระซิบต่อ “ตอนนี้เรามาหาเบาะแสจริงๆไม่ควรนั่งแช่อยู่อย่างนี้นายควรจะหารถสักคันด้วย”
“นายจะเช่ารถเรอะ?” จ่าวเปาถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ใช่” ถังหยวนพยักหน้าตอบด้วยเสียงทุ่มต่ํา “แค่สองสามพันก็ได้แล้วพอจะเช่ารถตู้ได้สักคัน”
“โอเค เดี๋ยวฉันเอาเงินให้นายไปเช่าละกัน”
“หม ขอถามหน่อยนะ?” ถังหยวนถามด้วยความสงสัย“พ่อนายได้เงินเดือนละเท่าไหร่กันแน่เนี่ย?!”
“พ่อฉันได้เงินจากค่าโฆษณารวมๆ ก็ประมาณหมื่นกว่าดอลลาร์ต่อเดือนแล้วมั้ง นี่ยังไม่รวมอย่างอื่นนะ” จ่าวเปาตอบด้วยสีหน้านึกคํานวณ
“แล้วเงินที่เขาส่งให้นายตอนไปเรียนต่อล่ะ?”
“ก็เดือนละแปดพันไม่รวมค่าเที่ยวเล่น” จ่าวเปาตอบด้วยอย่างเฉยเมย “ถามทําไมเหรอ?”
“นี่พ่อนายได้เดือนละหมื่นแถมส่งเงินให้นายอีกตั้งเดือนละแปดพันฮ่าฮ่า….พ่อนายทําธุรกิจสีเทาด้วยสินะ?” ถังหยวนถามพลางหัวเราะ
จ่าวเปาตอบทันที “ยังต้องถามอีกรี! ถ้าตาแก่นั่นไม่ทําอย่างนั้นจะดูแลฉันและเมียอีกสามสี่คนได้ยังไง?”
ถังหยวนได้ยินเช่นนั้นถึงกับพูดไม่ออกและมองอีกฝ่ายก่อนจะพูดบางอย่าง “เออ เรามีป้าค่อนข้างเยอะนะเนี่ย”
“ฉันมีลูกสาว แม่ของฉันก็รู้แต่พวกฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้” จ่าวเปาเข้าใจพ่อเขาเป็นอย่างดี
“ชีวิตครอบครัวนายนี่น่าอิจฉาจริงๆ”
“พอเถอะอย่านอกเรื่องเลย ต่อเรื่องของเราเถอะ” จ่าวเปาขี้เกียจพูดเรื่องในบ้านตัวเองแล้ว “นัดฉันมาที่นี่เพื่อหาอะไรนะ?”
ถังหยวนเรียบเรียงความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนกระซิบ “รถของเด็กทั้งแปดคนที่ตาย ฉันว่าฉันเคยเห็นมาก่อน”
“นายเห็นมันจริงเหรอ? เห็นได้ไง?”
“เมื่อวานฉันไม่ได้บอก?? ตอนฉันติดคุกฉันเจอชายคนหนึ่งเขาเคยขับรถให้พวกค้ามนุษย์ เลยมีโอกาสคุยกันเรื่องซุบซิบในแวดวงนี้”ถังหยวนพูดโดยรวม “ว่ากันว่าแก๊งค้ามนุษย์ที่ใหญ่ที่สุดในซึ่งเจียงคือบริษัทขนส่งจี้เฉิงหัวหน้าคือเปยเต่อหยงและคนดูแล ชื่อหนิวเจน พอพ้นโทษออกมาฉันเลยคิดว่าจะติดตามเรื่องนี้ดู”
“อืมพูดต่อเลย” จ่าวเปาพยักหน้า
“ตั้งแต่นั้นมาฉันจึงไปสอดส่องบริษัทจี้เฉิงอยู่บ่อยๆ” ถังหยวนพูดต่อ“เท่าที่สังเกตดู ทุกเดือนจะมีรถขนส่งสินค้าไปจอดแต่ฉันไม่เคยเห็นสินค้าในโกดังเลยแถมยังไม่มียามเฝ้าอีก”
“แสดงว่ามันไม่ใช่สินค้าใช่ไหม?” จ่าวเปาเริ่มเข้าใจความหมายของถังหยวน
“อืม” ถังหยวนพยักหน้า “ฉันเห็นรถบรรทุกที่ยังเด็กแปดคนเคยเห็นมันสองครั้งในลานสินค้า และฉันก็ถ่ายไว้หมดแล้ว”
ถังหยวนมองอีกฝ่ายแล้วกล่าว “ฉันว่ามีความเป็นไปได้สองอย่างหนึ่ง…ลานสินค้าอาจไม่ใช่ที่เก็บเด็กไว้สองเป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจจะส่งเด็กแค่เที่ยวเดียวและตรงนี้ก็เป็นแค่จุดพักรถของพวกเขาเพื่อรองานใหม่”
จ่าวเปาพยักหน้าและเหมือนจะเริ่มเข้าใจ “การวิเคราะห์ของนายก็น่าจะเป็นไปได้อยู่”
“ ที่เรียกนายมาก็เพราะเรื่องนี้แหละ” ถังหยวนเลียริมฝีปากก่อนพูดต่อ“พอพวกเขาเริ่มออกไปรับงานเราก็ติดตามเพื่อดูการทํางานพวกนั้นได้เลย”
“จะดีเหรอ?” จ่าวเปากังวลเล็กน้อย “ฉันว่าเรื่องเด็กตายมันต้องทําให้พวกนั้นระวังตัวแจเลยล่ะ ถ้าตามไปเราจะไม่ล้มเหลวเรอะ?”
“ไม่หรอก” ถังหยวนส่ายหัวและยิ้มไปด้วย “ในสายตาคนทั่วไปเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องใหญ่ แต่พวกนั้นเป็นเพียงปัญหาเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญเท่านั้น พวกเขาเจอมาบ่อยแล้วฉะนั้นการตายของเด็กทั้งแปดคนนี้ไม่กระทบกระเทือนต่อพวกเขาเลย บางที่อาจลืมไปแล้วก็ได้”
จ่าวเปาตกตะลึง
“เชื่อฉันเถอะ เดี๋ยวเราไปเตรียมตัวกัน”
“ได้” จ่าวเปาพยักหน้า “ไปหารถกันเถอะฉันจะไปเอาเสื้อผ้าไปด้วยสักสองชุด”
ในบ้านบนถนนหนานหยาง
เปยเตอหยงนั่งบนโซฟาขณะเหม่อมองบุหรี่ในมือ
“ลูกพี่ พี่หนิวมาโดนแบบนี้ฉันเลยทํางานในส่วนของเขาไม่ได้มากเท่าไหร่” ชายหนุ่มที่ยืนด้านข้างพูดเสียงเบา
เปยเตอหยงเงยหน้าขึ้นและพูด “เจ้านั่นยังต้องรออีกหน่อยถึงจะออกมาได้ตอนนี้ยังค้างกึ่งาน?”
“สามงานครับ ภูเขาชางจีหนึ่งงานและเฟิงเปยสอง” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
เปยเตอหยงสูบบุหรี่ก่อนออกคําสั่ง “รีบทํางานพวกนี้ให้เสร็จเร็วๆเลยช่วงนี้อย่าเพิ่งไปจับเด็กมาขายล่ะ”
ชายหนุ่มตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและถามด้วยสีหน้างุนงง “อย่าเพิ่งไปยุ่ง….ทําไมล่ะครับ
“ตอนนี้ฉันจะมุ่งเน้นไปที่การส่งยาแข่งกับพวกหม่า” เปยเตอหยงกระซิบ “ฉันยังไม่อยากขายเด็กตอนนี้ รอดูผลประกอบการธุรกิจยาไปก่อน”
“เข้าใจแล้วครับ” หลังจากที่ชายหนุ่มพยักหน้าเขาก็ถามอีกครั้ง“เดี๋ยวผมจะกระจายคําสั่งครับ เราไม่ต้องเอาเด็กไปแวะที่ซ่งเจียงแล้วใช่ไหมครับ?”
“อืม” เปยเตอหยงพยักหน้าและพูดพร้อมกับถอนหายใจยาว“ฉันสงสัยจริงๆว่าพวกหม่าเอายามาจากไหน? ฉันควรตรวจสอบยังไงดี?”
