The Trembling World – ตอนที่ 208

TTW:บทที่ 208 ภูเขาและการถล่ม

เสียงไม่ได้อยู่ที่เนินเขา แต่มันอยู่ด้านหน้า

หลิวกำ ใช้ไฟฉายในมือของเขานำทาง ยินฮี, วังเฉิง และฮันกวงมินไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยโคลน ฝนตกลงมาทำให้ดินอ่อนนุ่มเมื่อเหยียบลงไปเป็นหลุมเล็กๆ พวกเขาเดินมาถึงเนินเขาที่ดูเหมือนที่ราบสูง บนที่ราบสูงนี้มีโครงสร้างบางอย่างตั้งอยู่

เมื่อไฟฉายกระทบลงบนโครงสร้างนั้น  กลุ่มของ หลิวกำ ก็พบว่ามันคือหลุมฝังศพ สถานที่แห่งนี้คือสุสาน

ฮันกวงมิน หนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลังของเขา  วังเฉิง รู้สึกกระสับกระส่าย แต่ หลิวกำ และ ยินฮี ไม่รู้สึกอะไร ในขณะเดียวกัน หลิวกำ ก็วิเคราะห์ความเป็นไปได้ของเสียงว่ามันมาจากทางไหนในขณะที่เขาค่อยๆเดินเข้าไปในสุสาน   วังเฉิง และ ฮันกวงมิน ลังเลแต่เมื่อเห็น หลิวกำ และ ยินฮี ไปไกลแล้วพวกเขารีบวิ่งตามทันที

ทันใดนั้นซอมบี้ที่เหลือเพียงท่อนบนของร่างกายก็คว้าขาของ ฮันกวงมิน จากจุดที่ซ่อนอยู่ ก่อนหน้านี้   ฮันกวงมิน กังวลเรื่องผีมากและพอถูกซุ่มโจมตีเขาลื่นล้มลง เขารีบปิดปากตัวเองเพื่อปิดกั้นเสียงกรีดร้อง

ยินฮีวิ่งกับไปและใช้ใบมีดของเธอจัดการกับซอมบี้ตัวนั้น  วังเฉิง ช่วยยก ฮันกวงมิน ขึ้นจากพื้น

“มันเป็นเพียงแค่ซอมบี้ธรรมดาที่มีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ไม่มีอะไรต้องกลัว” หลิวกำ กล่าวกับ ฮันกวงมิน

“  ไม่….ผม.. ผมคิดว่ามันเป็น…ผีที่คลานออกมาจากใต้ดิน”  ฮันกวงมินยอมรับอย่างอับอาย การที่ซอมบี้ปรากฏตัวจากใต้ดินเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากพอสมควรเนื่องจากนี้เป็นสุสาน

“ น้องชายฮัน ดูเหมือนว่าคุณจำเป็นต้องฝึกฝนให้มีความกล้ามากกว่านี้”  หลิวกำ ส่ายหัว ในมุมมองของ หลิวกำ สถานที่แห่งนี้เป็นเพียงสุสานมันไม่ใช่สถานที่น่ากลัวมากนัก   หรือบางทีเขาแตกต่างจากคนอื่น?

“อา.. พี่ใหญ่หลิวพูดถูกต้อง!ผมต้องฝึกให้มีความกล้าหาญมากขึ้น!”  ฮันกวงมิน ร้องตะโกนเขารู้สึกอับอายเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาลื่นล้มลงไป ซอมบี้ธรรมดาเริ่มวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียง แต่ในไม่กี่วินาทีมันก็ถูกกำจัด

เนื่องจากพื้นที่นี้เป็นพื้นที่ค่อนข้างโดดเดี่ยว นอกเหนือจากซอมบี้ที่  ยินฮี ฆ่า และซอมบี้อีกครึ่งตัวที่คว้าขาของ ฮันกวงมิน เขาก็ไม่เจอซอมบี้ตัวอื่นอีก ดังนั้น ฮันกวงมิน จึงไม่มีโอกาสกู้ศักดิ์ศรีของเขาคืน

หลังจากผ่านสุสานไปแล้วมีภูเขาเล็กๆอยู่ที่นั่น วัดจากจุดสูงสุดภูเขามาถึงพื้นดินนั้นสูงหลายร้อยเมตร เสียงกรีดร้องเบาๆมาจากที่นี่และมันยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อกลุ่มของ หลิวกำ เดินเข้าใกล้ยอดเขา

ไม่มีแหล่งกำเนิดแสงบนภูเขา มีพุ่มไม้รกและป่าทึบล้อมรอบ มันเป็นเรื่องยากที่จะไต่ขึ้นภูเขาด้วยพื้นที่เป็นโคลน   หลังจากที่ ยินฮี ล่วงหน้าไปเพื่อสำรวจพื้นที่ก่อนเธอก็พบเส้นทางบนภูเขาที่ชาวบ้านสร้างขึ้นเพื่อไปถึงยอดเขา

“ ฉันรู้สึกถึงอันตราย ฉันควรขึ้นไปตรวจสอบก่อนไหม?” ยินฮี กล่าวหลังจากที่เธอเดินไปข้างหน้า 10ก้าว

“ รู้สึกถึงอันตรายงั้นหรอ?” หลิวกำ ลังเลใจ แต่เขามาถึงที่นี่แล้วเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ครึ่งทางนี้แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ ยินฮี เสี่ยง ถ้ามีอันตรายจริงๆ แม้ว่า ยินฮี จะถูกซุ่มโจมตีอย่างไม่คาดคิด  หลิวกำ ก็ สามารถตอบสนองต่อมันได้ทันทีและสนับสนุนถ้าเขาอยู่ใกล้ๆ

“ มันยากที่จะอธิบายได้” ยินฮี สายหัว เธอรู้สึกได้ถึงอันตรายแต่นั่นเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่รับรู้อย่างจางๆเท่านั้น

“ไปด้วยกันเถอะ แม้ว่าจะมีอันตรายเราก็สามารถเผชิญหน้ากับมันด้วยกัน” หลิวกำ ตัดสินใจ  เขาไม่ต้องการให้ ยินฮี เสี่ยงอันตรายเพียงคนเดียว

ยินฮี มองไปที่ หลิวกำ เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของ หลิวกำ ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรอีก แต่เธอเดินไปข้างหน้าของกลุ่มจากนั้น   ตามด้วย หลิวกำ, วังเฉิง  และ ฮันกวงมิน เดินตามหลังเธออย่างใกล้ชิด

ภูเขาเล็กๆนี้สูงประมาณ 100 เมตรเท่านั้น ด้วยพลังของพวกเขาผู้เล่นทั้ง 4 คนเดินทางอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงบนยอดเขาภูเขาหลิวกำ และคนอื่นๆใช้ไฟฉายส่อง สิ่งที่พวกเขาเห็นบนยอดเขานั้นทำให้พวกเขารู้สึกตกใจ

ด้านบนของภูเขานี้มีบันไดหินและมีซอมบี้นับ 100ตัวรวมกลุ่มอยู่ที่นั่น สภาพแวดล้อมบนยอดภูเขาล้อมรอบไปด้วยป่า และเต็มไปด้วยซอมบี้ พวกเขาไม่ได้ขยับตัวดังนั้นพวกมันจึงไม่ได้สนใจ ธรรมชาติของซอมบี้มักอยู่กระจัดกระจายรอบๆพื้นที่ แต่มันถูกล่อลวงด้วยเสียงแปลกๆซึ่งเป็นคำอธิบายว่าทำไมพวกมันถึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่

หลิวกำ แจ้งเตือนว่ามีซอมบี้อยู่ใกล้ทางเดินมากที่สุด เมื่อพวกเขาเริ่มขยับตัวซอมบี้ที่อยู่ด้านบนทางเดินเริ่มลงจากภูเขาและมุ่งเข้าสู่กลุ่มของ หลิวกำ

มันเหมือนกับเกมโดมิโน พวกมันทั้งหมดลงมาอย่างล้นทะลักราวกับคลื่นของทะเล พวกมันทั้งหมดต้องการที่จะจู่โจมผู้เล่นทั้ง 4 คนบนทางเดิน  หลิวกำ, วังเฉิง, ฮันกวงมิน และ ยินฮี ตื่นตระหนก

“อย่ามองย้อนกลับไป!ทุกคนวิ่งกลับไปด้านล่าง!”  หลิวกำ ตะโกนหลังจากเห็นฝูงซอมบี้มุ่งตรงมาที่พวกเขา เขาหันหลังกลับและวิ่งลงไปยังเส้นทางเดิม เนื่องจากจำนวนซอมบี้มีจำนวนมาก ดังนั้น หลิวกำ จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหลบหนีไป สถานการณ์นี้ค่อนข้างแปลก ซอมบี้ทั้งหมดรวมตัวกันอยู่บนภูเขา พวกมันเหล่านี้กำลังเทลงมายังกลุ่มของ หลิวกำ  ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้เล่นที่มีความสามารถแต่การสู้กับซอมบี้ที่หลั่งไหลลงมาราวกับหิมะถล่มมันอาจเป็นที่ฝังศพของพวกเขา

ถ้าหากบังเอิญ หลิวกำ ถูกล้อม แม้เขาจะมี[กระทบจิตใจ]และ[เกราะหมอก] เขาก็ไม่สามารถช่วยเหลือใครได้ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือวิ่งลงมาตามภูเขาเพื่อหลีกเลี่ยงฝูงซอมบี้ที่ร่วงลงมาราวกับหิมะถล่ม

โชคดีที่ หลิวกำ สามารถสั่งคำสั่งได้ทันที  วังเฉิง และฮันกวงมิน สามารถตอบสนองได้ทันเวลา พวกเขาก้าวกระโดดลงจากภูเขาทันที  ฮันกวงมิน สามารถแสดงถึงความกล้าหาญ ราวกับเรื่องเมื่อสักครู่เรื่องที่เขาสะดุดล้มนั้นไม่เคยเกิดขึ้น

หลังจากที่พวกเขากระโดดลงมาจากภูเขาบนพื้นที่ด้านล่าง ผู้เล่นทั้ง 4 สามารถหลบหนีฝูงซอมบี้ที่ถล่มลงมาได้  หลิวกำ และกลุ่มของเขาวิ่งไปหาสถานที่ต่างๆเพื่อหลบซ่อนตัว หลังจากที่สูงซอมบี้ถล่มลงมาถึงตีนเขาพวกมันก็ไม่สามารถหาเป้าหมายได้ และเมื่อมันได้ยินเสียงแปลกๆอีกครั้งมันก็เดินตรงกับไปที่ยอดเขา