TTW:บทที่ 212 ความโกรธ
“จุดประสงค์ของการต่อสู้ที่ไร้จุดหมายนี่คืออะไร? ฉันกำลังตายจากการติดเชื้อ!นอกจากนี้ยังมีผู้เล่นคนอื่นบาดเจ็บถึง 7 คน!” ผู้เล่นที่โดนกัดบนไหล่กรีดร้องขณะที่วิ่งไปหา หลิวกำ
คนคนนี้ชื่อ ดงเหยียนซือ ในโลกแห่งความเป็นจริงอาชีพของเขาคือครู เขาอยู่ในทีมของ ชางฮัว และอยู่ในระดับ 3 ภายในทีมของ ชางฮัว มีผู้เล่นระดับ 3 2 คนในกลุ่ม ดังนั้นทั้งสองคนจึงถูกจัดกลุ่มไว้อยู่ด้วยกัน จากนั้นพวกเขาได้รับมอบหมายให้ฆ่าซอมบี้เพื่อเพิ่มระดับให้จนถึงระดับ 4 ในระหว่างโจมตี ดงเหยียนซือ ตื่นตระหนกกับซอมบี้แทนที่เขาจะโจมตีเขากลับหันหลังและวิ่งหนี การเปลี่ยนแปลงท่าทางกะทันหันทำให้ เขาไม่สามารถทรงตัวได้นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เขาถูกกัดบนไหล่ ชางฮัว เห็นฉากนี้แต่เมื่อซอมบี้ถูกสังหารลงมันก็สายเกินไป ดงเหยียนซือ ยังคงติดเชื้อ
“การต่อสู้ไม่มีจุดหมายนั่นหรอ?การตัดสินใจของพี่ใหญ่หลิวนั้นถูกต้องที่สุด!ถ้าไม่ใช่เพราะการตัดสินใจของเขาสถานการณ์ปัจจุบันของเราจะส่งผลให้เกิดการบาดเจ็บจำนวนมาก!” จางเฉียงหลี่ หันมาคุยกับ ดงเหยียนซือ
“ถูกต้องนั้นหรอ?ระหว่างที่ซอมบี้อยู่บนภูเขาพวกเขาไม่ยอมพาพวกเราหนี แต่ผลักดันให้พวกเราตกอยู่ในอันตรายด้วยคำว่าฝึกฝน คุณคิดว่ามันถูกต้องแล้วหรอ?” ดงเหยียนซือ ยังคงตอบโต้ เมื่อนาฬิกาแสดงสีแดงว่าเขาติดเชื้อเขาจึงมีเวลาที่เหลือจำกัดและต้องการพูดในสิ่งที่เขาต้องการ
“ใช่แล้ว!การต่อสู้ครั้งนี้มันไม่ถูกต้อง! เขาไม่เคยคิดถึงชีวิตของพวกเราเลย!” ผู้เล่นคนนี้ชื่อ หยู่เหล่ย เขาต้องเสียแขนของตัวเองไปในศึกครั้งนี้ ในโลกแห่งความเป็นจริงเขาเป็นผู้จัดการทั่วไป เขารู้สึกกังวลมากเมื่อได้รับคำสั่งโจมตีซอมบี้ ด้วยเหตุเพราะเขาลื่นล้มทำให้แขนของเขาถูกกัด
ย้อนกลับไปในโลกแห่งความเป็นจริง หยู่เหล่ย มีกลุ่มพนักงานขายที่ประจบเขาทุกวันและทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่างในแต่ละวัน ดังนั้นหยู่เหลยไม่เคยมีสิ่งใดที่เขาต้องลงมือเอง ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ค่อยพอใจที่จะต้องทำตามคำสั่งของคนอื่น เมื่อได้ยินคำร้องเรียนของ ดงเหยียนซือ และ หยู่เหล่ย ผู้บาดเจ็บอีกหลายคนเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจและถูกนำมาเปรียบเทียบกับตอนที่เขาอยู่กับบอสเฉิง เมื่อ หลิวกำ รวมพวกเขามาในกลุ่ม วิธีปฏิบัติกับพวกเขาราวกับว่าเป็นคนรับใช้ หลิวกำ ละเลยการแบ่งสันปันส่วนอาหารในตอนกลางคืนให้กับทุกคน แต่เป็นการจัดงานเลี้ยงขึ้นมาแทนดังนั้นพวกเขาจะไม่บ่นเรื่องนี้ อาจเนื่องมาจากการได้พักผ่อนน้อยและการกดดันจากการสู้ซอมบี้เหล่านี้ทำให้อารมณ์ของพวกเขาแปรปรวนอย่างรวดเร็ว
“อะไรนะ?คุณคิดว่าคุณเหนื่อยคนเดียวหรอ?คุณรู้ไหมว่าพี่ใหญ่หลิวทำอะไรในระหว่างคืนที่ฝนตกเพื่อประโยชน์ของพวกคุณ?เขาเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อหาซอมบี้กลายพันธุ์ ในขณะที่เขาทำอย่างนั้นพวกคุณกำลังทำอะไรอยู่?พวกคุณทั้งหมดนอนหลับ! ดังนั้นอย่าให้ผมต้องพูดวีรกรรมของพวกคุณเลย!คุณบอกว่าต้องการออกไปจากพื้นที่นี้?แล้วจะออกไปยังไง? แล้วอาหารของพวกเราล่ะ?เราจะขนย้ายมันได้ไหมถ้าพวกซอมบี้ยังคงอยู่ด้านหลังของพวกเราอย่างนี้?แล้วสถานการณ์ของเราจะเป็นยังไงต่อไป!” จางเฉียงหลี่ ตอบโต้อย่างดุเดือด
“เขาควรที่จะทิ้งทรัพยากรเหล่านี้!ฉันรู้สึกว่าในฐานะที่เขาเป็นผู้นำเขาควรที่จะคิดว่าชีวิตของพวกเราสำคัญอันดับหนึ่ง ภายใต้กลุ่มซอมบี้ นี้ผมคิดว่าพวกเราสามารถทิ้งทรัพยากรเหล่านี้ไว้ได้ เราสามารถย้อนกลับมาเอามันได้ตลอดเวลา แต่เมื่อมีคนตายหรือติดเชื้อพวกเขาไม่สามารถย้อนกลับมาได้!” ดงเหยียนซือ ตอบโต้ เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุดดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูดออกมา
“ใช่แล้ว ชีวิตของมนุษย์นั้นสำคัญมาก!”กลุ่มผู้เล่นที่ไม่พอใจเริ่มสนับสนุนคำพูดของดงเหยียนซือ พวกเขาทั้งหมดเบื่อและง่วงนอนดังนั้นเขาจึงต้องการที่จะบ่น
“พี่ใหญ่หลิว เราควรทำอย่างไรกับคนเหล่านี้?” จางเฉียงหลี่ ขว้างขวานของเขาพร้อมกับนั่งลง
หลิวกำ ส่ายหัว ใบหน้าของเขายังสงบนิ่งลาวกับน้ำดูเหมือนว่าเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้
“เราเป็นผู้เล่นเหมือนกัน!ทำไมคุณถึงต้องอยู่สูงกว่าคนอื่น?ทำไมคุณได้นอนห้องที่ดีที่สุดและกินอาหารที่ดีที่สุด สิ่งที่ไร้สาระที่สุดคือคุณให้คนอื่นทดสอบอาหารก่อนที่จะกินอาหารนั้น?คุณปฏิบัติกับเราราวกับว่าเราเป็นทาสที่จะสนองคำพูดของคุณเท่านั้น เราต้องทำหน้าที่ยกของหนักทำความสะอาดและยังต้องทำอาหาร?นอกจากนี้คุณยังผลักดันให้เราสู้แนวหน้า ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน!ดังนั้นทุกอย่างก็ควรเท่าเทียมกัน?พวกคุณเห็นด้วยกับฉันไหม”หยู่เหล่ย ตะโกนอย่างก้าวร้าว
กลุ่มผู้เล่นที่ไม่พอใจเคยได้ยินจากหัวหน้าทีมของเขาว่า หลิวกำ มีอารมณ์แปรปรวนถ้าเขาโกรธ เขาสามารถฆ่าคนโดยไม่ลังเล สำหรับคนที่มาใหม่พวกนี้เขายังไม่เคยเห็นความโกรธของ หลิวกำ ตลอดการปะทะของพวกเขาหลิวกำยังคงรักษาท่าทีสงบ ด้วยลักษณะของ หลิวกำ ไม่ตรงกับข่าวลือดังนั้นพวกเขาจึงผลักดันขอบเขตผลประโยชน์ของตัวเองมากขึ้น
“ใช่แล้ว! กลุ่มนี้มันเหมือนลัทธิ! ทำตัวอยู่สูง ล้างสมองคนที่อยู่ด้านล่าง พวกผู้เล่นระดับล่างต้องทำงานหนัก ไม่ได้แม้แต่รางวัลใดๆ กลุ่มยังเป็นอย่างนี้คงไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ด้วยกัน” ผู้เล่นรายอื่นๆค่อยๆลุกฮือขึ้นผนวกกับลูกน้องที่มาจากกลุ่มของบอสเฉิงเริ่มก่อความวุ่นวาย
มีความเป็นไปได้ยากที่กลุ่ม 2 ทุ่มจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวภายในระยะเวลาเพียงคืนที่ผ่านมา เมื่อขาดการพักผ่อนและโดนบังคับให้สู้รบทำให้พวกเขาอารมณ์ไม่ดียิ่งขึ้น ด้วยความโกรธและความขุ่นมัวที่อยู่ภายในพวกเขาต่างแสดงออกมาพร้อมกัน
“ตอนที่พวกเรากำลังต่อสู้อยู่แถวแนวหน้า ซูเหจียน กลับนั่งอยู่ในล็อบบี้อย่างสบาย เขาอ้างว่าเขาต้องเฝ้าซอมบี้กลายพันธุ์ นี่เป็นเพียงวิธีการพูดให้ตัวเองดูดีเท่านั้น ในกลุ่มนี้ไม่มีอะไรนิติธรรมเลย เป็นเพียงกลุ่มที่รวมกันเพื่อผลประโยชน์ ความพยายามของเราทั้งหมด สูญเปล่า!” หยู่เหล่ยยังคงกระตุ้นให้ผู้เล่นพูดดังขึ้น
“นั่นคือซอมบี้กลายพันธุ์ที่คุณจับได้งั้นหรอ?ฉันรู้สึกว่ามันเป็นแค่แม่ที่น่าสมเพชคนหนึ่ง?ไม่มีท่อในปากของมันมันจะดูดเลือดลู่เฉินวังได้อย่างไร?ซอมบี้ที่ดูอ่อนแออย่างนี้คุณกลับอ้างว่าคุณเสี่ยงชีวิตเพื่อจับมัน?จะโกหกอะไรก็ให้มันแนบเนียนหน่อย อย่าคิดว่าพวกเราเป็นเด็ก 3 ขวบ ทั้งหมดที่ฉันเห็นก็คือคุณกำลังทำผิดต่อแม่ลูก มันไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจงั้นหรอ?” ดงเหยียนซือ ยังคงพูดต่อตั้งแต่เขาสังเกตเห็นว่า หลิวกำ ไม่ได้พูดอะไรและคนที่เข้าข้าง ดงเหยียนซือ ก็มากขึ้นดังนั้นเขาจะไม่ยอมถอย
ซอมบี้กลายพันธุ์ตอนนี้มีความสามารถในการฟื้นฟูที่ดี ขณะที่มันตื่นขึ้นมามองหาลูกของมัน และพยายามเอื้อมมือไปหา แต่ค้นพบว่า แขนของมันถูกมัดติดอยู่ดังนั้นมันจึงไม่สามารถเอื้อมถึงลูกมันได้มันจึงร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าสร้อย
“ใช่แล้วฉันต้องการรู้ว่าซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้ทำอย่างไรในการดูดเลือด ดูเหมือนผู้เล่นคนนี้จะใจดีและมีเมตตาต่อแม่ที่น่าสงสาร ดังนั้นผมจะปล่อยให้มันกินเขา” หลิวกำ ชี้ไปที่ ดงเหยียนซือ แล้วพูดกลับ จางเฉียงหลี่
