TTW:บทที่ 216 ทะเลเปลวเพลิง
ผู้เล่นทั้งทีกำลังยืนเติมน้ำมันอยู่ที่สถานีน้ำมันพวกเขากำลังคิดกันว่าจะทำอย่างไรที่จะสามารถดูดน้ำมันเบนซินให้เร็วที่สุด แต่ระเบิดมือก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขา การระเบิดครั้งนี้อยู่ใกล้สถานีน้ำมันดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดถึงชะตากรรมของผู้เล่นเหล่านี้
แม้ว่าพวกเขาต้องการที่จะหนีออกจากสถานีน้ำมันแต่พวกเขาก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น ระเบิดมือระเบิดออกเลือดของผู้เล่นกระจายไปทั่ว
ซูเหจียน ที่กำลังหันหลังให้กับสถานีน้ำมันเขาไม่ได้สังเกตเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหลังเขา หลังจากเสียงดัง “บูม!” คลื่นกระแทกได้ส่งให้ซูเหจียนกระเด็นออกไปราวกับเครื่องบินไอพ่น เขากระเด็นออกไปเกือบ 24 เมตร
ซูเหจียน หล่นลงบนพื้น เนื่องจากเกิดคลื่นช็อคจากการระเบิดทำให้แก้วหูของเขาดับ แม้ว่าซูเหจียนต้องการรวบรวมกำลังเพื่อลุกขึ้นแต่เขาก็ไม่สามารถทำได้
โครงสร้างอาคารไม่สามารถรองรับพลังการระเบิดได้พวกมันบางส่วนหล่นลงบนร่างกายของซูเหจียน โชคดีที่ซูเหจียนมีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอด เขารวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อไปยังโขดหินที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อป้องกันการถูกฝังอยู่กับซากปูนซีเมนต์ หลังที่เกิดเสียงระเบิดพื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ขณะนั้น หลิวกำ และกลุ่มของเขาซึ่งเดินหน้าไปยังเรือนจำเขาได้ยินเสียงระเบิดจากสถานีน้ำมัน หลิวกำ จึงหันมามองเหตุการณ์ที่พวกเขาเห็นคือทะเลเพลิง พวกเขาทั้งหมดตกใจและไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเกิดการระเบิดขึ้นหลังคาของสถานีน้ำมันหลุดออกและมันปลิวกระจายออกไปหลายทิศทาง หลิวกำ และผู้เล่นอื่นๆต้องคอยหลบหลังคาที่บินออกมาในขณะที่ ยินฮี ตีลังกาหลายครั้งกว่าจะทรงตัวได้
เมฆเห็ดขนาดใหญ่พุ่งสู่ท้องฟ้า ด้วยเปลวเพลิงที่ปกคลุมพื้นดินทำให้รถทั้ง 3 คันถูกเผาไหม้จนหมด อาหารและทรัพยากรทั้งหมดของพวกเขาถูกเผาลงไปด้วย
หลังจากเกิดทะเลเปลวเพลิงมีผู้เล่น 2 คนที่เต็มไปด้วยไฟลุกท่วมตัววิ่งออกมาจากร้านอาหารใกล้เคียง พวกเขากรีดร้องและขอความช่วยเหลือ แต่ไม่นานพวกเขาก็ต้องขาดใจจากการถูกไฟเผา มันยากที่จะบอกว่าผู้เล่นคนนี้เป็นใครเนื่องจากร่างทั้งร่างของเขาถูกเผา แต่ไม่ใช่กลุ่มของซูเหจียนอย่างแน่นอน เพราะกลุ่มของเขาอยู่ที่สถานีน้ำมัน บางทีมันอาจเป็นทีมใกล้ๆที่กำลังค้นหาอาหารอยู่บริเวณใกล้เคียง
ทีมของซูเหจียนอยู่จุดศูนย์กลางของการระเบิดดังนั้นพวกเขาไม่มีใครที่จะรอดชีวิต การแสดงออกของ หลิวกำ มืดมนขณะที่มองไปที่ระเบิด ตัดสินจากเสียงระเบิดมันคล้ายกับระเบิดมือ ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่นี่มันเป็นการซุ่มโจมตี!
คนที่โจมตีพวกเขาต้องไม่รู้ว่าอาหารทั้งหมดอยู่ในรถ ถ้าพวกเขารู้พวกเขาอาจเปลี่ยนวิธีในการฆ่าแทนที่จะระเบิดมัน นอกจากนี้ถ้า หลิวกำ และกลุ่มของเขาไม่มุ่งหน้าไปยังเรือนจำพวกเขาอาจได้รับความเสียหายจากการระเบิดในครั้งนี้อีกด้วย
กลุ่มอื่นๆที่อยู่ใกล้สถานีน้ำมันไม่ได้โชคดีนัก แม้ว่าไม่ได้อยู่ในรัศมีของการระเบิดแบบผลพวงของการระเบิดทำให้พวกเขามีอันตราย การบาดเจ็บล้มตายจากการที่อาคารที่อยู่ใกล้เคียงถล่มลง มีผู้เล่นคนหนึ่งที่โผล่ออกมาได้แต่แขนและยังคงขอความช่วยเหลือในขณะที่เขาถูกเผาทั้งเป็น ส่วนคนอื่นๆพยายามกลิ้งอยู่บนพื้นเพื่อที่จะดับไฟ
ส่วนคนที่เหลือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บพวกเขาย้ายผู้ได้รับบาดเจ็บไปยังพื้นที่ปลอดภัย
“ตามผมมา เราต้องช่วยเหลือพวกเขา!” จางเฉียงหลี่ รีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยความเศร้า
วังเฉิง, ฮันกวงมิน และ ชางฮัว สามารถเข้าถึงจุดไฟไหม้ได้อย่างรวดเร็วและดึงผู้เล่นที่บาดเจ็บออกมาจำนวนมาก เนื่องจากผู้เล่นทั้ง 3 คนเป็นผู้เล่นระดับ 5 ทำให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแกร่งมากขึ้น ในช่วงแห่งการระเบิดผู้นำทั้งสามคนนี้อยู่ในสถานที่ใกล้เคียง และถูกโครงสร้างของอาคารถล่มลงมาทับ แต่พวกเขาสามารถดึงตัวเองออกมาจากซากปรักหักพังได้ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับความเสียหายมากนักและสามารถให้การช่วยเหลือกับคนอื่นได้อย่างรวดเร็ว
จางเฉียงหลี่ วิ่งตรงเข้าไปในกองไฟและเสื้อผ้าของเขาติดไฟ เขาพยายามวิ่งลงไปในทะเลเพลิงเพื่อช่วยเหลือผู้บาดเจ็บและดึงซูเหจียนซึ่งหมดสติออกมา
จากกลุ่มผู้เล่น 40 คนตอนนี้พวกเขาเหลือเพียง 20 คนเท่านั้น ส่วนใหญ่ของผู้เล่นได้รับความช่วยเหลือถูกวางไว้บนพื้น กว่าครึ่งนึงของเขาได้รับผลกระทบเล็กน้อย แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในสภาพร้ายแรงนัก เนื่องจากมีบาดแผลไฟไหม้และกระดูกหักหลายที่ทำให้ผู้เล่นหลายคนร้องขอความช่วยเหลือ
ลีเหมา รีบทำงานอย่างรวดเร็ว แต่ระดับพลังงานของเธอน้อยลงเรื่อยๆ ดังนั้นเธอจึงสามารถช่วยผู้เล่นที่บาดเจ็บโดยใช้ผ้าพันแผลและการรักษาแบบดั้งเดิม อุปกรณ์การแพทย์ทั้งหมดอยู่บนรถ ขณะนี้ตอนนี้รถกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้วทำให้ลีเหมาหลั่งน้ำตาออกมา
หลิวกำ ไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย เขาโกรธมากเขาเฝ้ามองทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำขึ้นมามอดไหม้ไปกลับเปลวไฟ
“พี่ใหญ่หลิว ก่อนการระเบิดผมอยู่บนดาดฟ้าของอาคารและเห็นกลุ่มคนที่น่าสงสัยอยู่ในเงามืดของสถานีน้ำมัน เมื่อผมต้องการแจ้งเตือนกลุ่มของเรา ผมก็เห็นว่าเขาโยนบางอย่างออกจากมือและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นสถานีน้ำมันก็ระเบิดขึ้น…” วังเฉิง รายงานต่อ หลิวกำ วังเฉิง เดินกระโพกกระเพกในขณะที่กำลังรายงานขาของเขามีท่อโลหะที่ปักอยู่บนต้นขาของเขา
“พี่ใหญ่หลิว! พวกเราทุกคนถูกปล้น!สมาชิกของเราหลายสิบคนต้องตาย! รถ อาหาร และทรัพยากรทั้งหมด กลายเป็นขี้เถ้า!” จางเฉียงหลี่ กล่าวด้วยน้ำตาแต่ใบหน้าของเขาแสดงความโกรธอย่างต่อเนื่อง
“พี่ใหญ่หลิว มีสมาชิกหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเราไม่มียาเพื่อช่วยเหลือเขา…ฉันไม่คิดว่าเราจะสามารถช่วยพวกเขาได้”ลีเหมาร้องไห้ในขณะที่เธอรายงาน
“พี่ใหญ่หลิว! สมาชิกในทีมของพวกเราเสียชีวิตอย่างน่าเศร้า พวกเขาไม่ควรที่จะต้องเจอกับความโหดร้ายนี้!” ฮันกวงมิน นั่งลงบนพื้นร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยแผลพุพองโดยเฉพาะก้นของเขาทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมาก
“ใช่!เราถูกโจมตีอย่างไม่มีเหตุผล!ดังนั้นหลายคนในทีมของเราได้ตายลง กลุ่มคนที่โจมตีเรานั้นทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง! ผมจะทำให้พวกเขารู้สึกเสียใจ!” หลิวกำ กำหมัดแน่น เส้นเลือดเริ่มปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขา นับตั้งแต่ที่เขาเข้าสู่ [The Trembling World] เขาไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน ..
