TTW:บทที่ 220 หนังสติ๊ก
หาก หลิวกำ และ ยินฮี ไม่มีความกล้าพอแล้วละก็ ทีมผู้รอดชีวิตกว่า 20 คนคงถูกล้อมรอบและถูกยิงตายโดยทีมของผู้นำหน้าบาก
ขณะที่ หลิวกำ และกลุ่มคนอื่นกำลังถอยหลังกลับไปด้านหลังของอาคารตรงข้ามเรือนจำ มีผู้คนมากกว่า 10 คนใช้อาวุธปืนทุกชนิดขึ้นมาบนกำแพงสูงและยิงมายังอาคาร ทุกคนที่กำลังหลบซ่อนอยู่สามารถได้ยินเสียงอย่างชัดเจน ความวุ่นวายในเรือนจำที่เกิดขึ้นด้วยการได้ยินของ หลิวกำ ทำให้รู้ว่ามีอย่างน้อย 100 คน
“กวงมิน นายโอเคไหม?” วังเฉิง เห็นการเดินผิดปกติของ ฮันกวงมิน ต้นขาของเขาเต็มไปด้วยเลือด
“อืม…เพราะความประมาทของผมทำให้ผมถูกยิง”การแสดงออกทางสีหน้าของ ฮันกวงมิน มืดมน เมื่อเห็นว่า หลิวกำ และ ยินฮี ยังคงต่อต้านกระสุนปืนได้มันทำให้ตัวของเขารู้สึกอับอาย เมื่อ หลิวกำ เตือนว่าไม่ให้เดินมาด้านหน้าเขายังคงสังเกตเห็นว่า หลิวกำ ยังคงทนได้ เมื่อกระสุนลงที่ต้นขาของเขาทำให้เขาตระหนักได้ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะมาถึงระดับ 5 แต่เขายังไม่สามารถหลบหลีกได้เช่นเดียวกับ หลิวกำ และ ยินฮี ร่างกายที่อ่อนแอของเขาไม่สามารถต้านทานกระสุนปืนได้
“ทุกคนอย่าใจกล้าเกินไป คุณต้องฟังคำสั่งของผมก่อน กระสุนเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องตลก” หลิวกำ ย้ำกับ จางเฉียงหลี่ และคนอื่นๆ
“ครับ” จางเฉียงหลี่ พยักหน้า หลังจากที่ฮันกวงมินโดนกระสุนไปแล้ว ความมุทะลุของเขาสงบลงอย่างเห็นได้ชัด
“คุณโดนยิงไหม?” หลิวกำ แอบถาม ยินฮี ด้วยเสียงต่ำ
“โดน” ยินฮี พยักหน้าและชี้ไปที่รอยบุบบนร่างของเธอ
“คุณไม่เป็นอะไรนะ?” หลิวกำ ไม่เคยเห็นยินฮีบาดเจ็บแต่เขาก็ยังไม่รู้แน่ชัดเกี่ยวกับอันตรายที่เกิดจากกระสุนปืน
“กระสุนปืนกระเด็นเมื่อโดนร่างกายของฉัน แม้ว่าร่างกายของฉันจะมีความเสียหายเล็กน้อย แต่นาโนบอทสามารถฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็ว และฉันสามารถฉีดเพิ่มธาตุนาโนบอทในร่างกายของฉันได้” ยินฮี บอก ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอไม่ได้ถูกทำลายอย่างง่ายๆ
หลิวกำ เฝ้ามองอย่างระวังไปที่รอยบุบบนร่างกายของ ยินฮี มันสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าและจากนั้นมันก็กลับคืนสู่สภาพดั้งเดิมอย่างรวดเร็ว
นอกจากนี้หลิวกำยังคงเฝ้าดูนาฬิกาของตัวเอง [เกราะหมอก] ที่อยู่รอบตัวของเขา หลังจากที่เขาเพิ่มมาเป็นระดับ 6 มีกระสุน 5 นัดยิงมาที่เขา 2 นัดถูก [เกราะหมอก]ต่อต้านเอาไว้ ส่วนอีก 3 นัดยิงที่คอ แขนและขาของเขา แต่ดูเหมือนว่ามันไม่สามารถทำอันตรายได้มากนัก เมื่อมองไปที่นาฬิกา ทักษะ [เกราะหมอก]ยังคงเป็นสีเขียวซึ่งแสดงว่ามันยังคงใช้งานได้
ขณะที่แขน-ขาเทียมของเขาไม่ต้องกลัวกระสุนเลย ส่วนกระสุนที่ยิงมาตรงลำคอของเขา น่าจะสร้างความเสียหายเล็กน้อยกับ [เกราะหมอก] นอกจากนี้เขายังคงมี เกราะหน้าอกที่เป็นกระดองของซอมบี้กลายพันธุ์ เขาจึงแทบจะสามารถป้องกันกระสุนได้อย่างสมบูรณ์
“พี่ใหญ่หลิว พวกเขามีคนจำนวนมากรวมทั้งมีกระสุนปืนมากมายเช่นกัน ถ้าเป็นอย่างนี้เราคงไม่สามารถเข้าไปด้านในได้” จางเฉียงหลี่กล่าว เข้ารู้สึกหดหู่
แม้ว่าพวกเขาอยากจะแก้แค้นให้กับพี่น้องแต่ดูเหมือนร่างกายของพวกเขาจะอ่อนแอจนเกินไป ถึงแม้ว่าร่างกายของพวกเขาจะดีมากกว่าร่างกายคนปกติก็ตามแต่ก็ยังคงไม่สามารถทนการโจมตีของกระสุนได้ การพยายามที่จะเข้าไปในเรือนจำไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“บัดซบ! เราต้องทนทุกข์ทรมานกับความอับอายนี้งั้นหรอ?” ใบหน้าของ วังเฉิง แสดงออกอย่างไม่พอใจ
พวกมันโหดร้ายอย่างแท้จริง มันใช้ระเบิดมือเพื่อฆ่าสมาชิกในทีมของพวกเขา และในตอนนี้พวกเขาต้องการที่จะแก้แค้นแต่พวกเขาไม่สามารถทำอันตรายต่อค่ายของมันได้
หลิวกำ สังเกตสภาพแวดล้อมและเห็นว่าตรงที่เขาซ่อนตัวอยู่ในป่าไผ่ ที่อยู่ด้านหลังของอาคารทำให้มีความคิดบางอย่างผมในใจของเขา
“ทุกคนตามผมมา!” หลิวกำ ชี้ทิศทางให้กับทุกคนและเดินไปที่ป่าไผ่
ป่าไผ่เดิมเป็นการตกแต่งสภาพแวดล้อมโดยรอบของเรือนจำ พวกมันเจริญเติบโตอย่างดี ลำต้นมันสูงกว่า 10 เมตรซึ่งสูงกว่ากำแพงเรือนจำเสียอีก
หลิวกำ อธิบายแผนให้กับทุกคนทราบนอกจากนี้เขา ให้ ยินฮีเริ่มเตรียมตัวให้พร้อม
ก่อนอื่นเขาเลือกไม้ไผ่มาสามอันทำเป็นด้านยาวและหนาจากนั้นใช้เชือกผูกไว้ด้วยกัน เขาหยิบ โล่กระดอง ขึ้นมาและมัดอยู่บนยอดไม้จากนั้นผูกเชือกพิเศษไว้ด้านบนชิ้นส่วนที่เหลือลงมา หลิวกำ นำทุกคนไปข้างๆจากนั้นดึงเชือกพิเศษเข้าด้วยกัน และเดินถอยหลังไปทีละนิด จนไม้ไผ่เริ่มงอตัว
หลังจากที่ ปล่อยมือร่างกายของ ยินฮี ก็ถูกยิงออกไปราวกับหนังสติ๊ก ในขณะที่เธอถูกโยนเข้าไปในทิศทางของกำแพงเรือนจำ
พวกคนที่อยู่ในเรือนจำยกปืนขึ้นและยิงใส่ ยินฮี ที่ลอยอยู่อย่างไรก็ตามเพราะโล่กระดองทำให้กระสุนไม่สามารถเจาะผ่านได้ มีกระสุนไม่กี่นัดเท่านั้นที่โดนร่างของ ยินฮี และมันไม่สามารถสร้างความเสียหายอะไรมากนัก
หลังจากที่ ยินฮี ลงจอด เธอเผยใบมีดออกมาจากแขนของเธอและดำเนินการฆ่าคนอย่างไร้ปรานี ร่างกายที่คล่องแคล่วของเธอล่องลอยไปทางซ้ายและขวาในขณะที่เธอหลีกเลี่ยงกระสุนปืน ยามที่เฝ้าอยู่ไม่สามารถเข้าใกล้ร่างกายของเธอได้มีเพียงข้อสรุปเดียวที่เกิดขึ้นกับพวกเขา …นั่นคือตายภายใต้ ปลอกแขนใบมีดของเธอ
ปลอกแขนใบมีดของเธอทำมาจากโลหะผสมทำให้ความแข็งแรงของมันเทียบเท่าได้กับเพชร แผ่นเหล็กหนาไม่กี่มิลสามารถถูกตัดออกได้อย่างง่ายดายราวกับกระดาษ การตัดคอของผู้คนเหล่านี้ง่ายเหมือนกับการหั่นเต้าหู้
ยินฮี ฆ่าคนที่อยู่บนกำแพงอย่างรวดเร็ว เสียงปืนที่ดังอื้ออึงลดลงอย่างรวดเร็ว ยินฮี ฆ่าจากด้านบนกำแพงและลงไปด้านล่าง หน้าที่ที่ หลิวกำ มอบให้เธอก่อนหน้านี้คือการฆ่าอย่างต่อเนื่องจนกว่าจะถึงประตูเหล็กขนาดใหญ่ของเรือนจำ จากนั้นเธอฆ่าผู้ชายอีกหลายคนที่เฝ้าประตูเหล็กและดึงสลักเกลียวของประตูออก อย่างไรก็ตามหลิวกำไม่สามารถรอได้เป็นเวลานานดังนั้นเขาจึงใช้วิธีเดิมในการส่งตัวเองเข้าไปยังเรือนจำ
“1….2…3”
จางเฉียงหลี่ และคนอื่นๆทำตามคำแนะนำของ หลิวกำ เขาใช้พลังทั้งหมดของเขาในการใช้ไม่ไผ่3 อัน ดีด หลิวกำ ขึ้นไปยังทิศทางของเรือนจำ
หลิวกำ หนักกว่า ยินฮี ทำให้เขาถูกถูกโยนต่ำกว่า ยินฮี ในขณะที่ ยินฮี นั้นบินข้ามกำแพงไปแต่ หลิวกำ นั้นกระแทกเข้ากับด้านบนของกำแพงอย่างจัง
หลิวกำ ยื่นนิ้วออกมาและใช้พลังมหาศาลในการเจาะกำแพงด้วยนิ้วของเขา เมื่อร่างกายของเขามั่นคงเขาจึงรีบปีนขึ้นไปบนด้านบนของกำแพงและกระโดดเข้าไปร่วมมือกับ ยินฮี…
