TTW:บทที่ 230 2 ทางเลือก
หลิวกำ และยินฮีไม่เคยฝึกเทคนิคในการดึงดูดซอมบี้จากผู้เล่นทั้งสามคนมาก่อน แต่ หลิวกำ ก็มีข้อได้เปรียบระดับสูงและ ยินฮี ก็มีข้อได้เปรียบในด้านความแม่นยำราวกับเครื่องจักร เป็นเพราะเหตุนี้ หลิวกำ และยินฮีสามารถประสานงานกับผู้เล่นทั้งสามคนได้อย่างดี
“เมื่อพี่ชายเข้าไปใกล้เรือนจำ คุณต้องบอกให้พวกเขาว่าอย่ายิงพวกเรา ไม่อย่างนั้นพวกเราคงต้องโดนกระสุนตายอย่างแน่นอน”คนขี่รถ ATV คนหนึ่งพูดกับ หลิวกำ
“ ไม่ต้องห่วงตราบใดที่คุณซื่อสัตย์ และมีความตั้งใจ คุณจะไม่เป็นอันตราย” หลิวกำ พยักหน้าตามคำขอร้องของพวกเขา
ผู้ขี่รถ ATV เหล่านี้รู้ว่า หลิวกำ ไม่ใช่ประเภทพูดจาไร้สาระ เขาไม่ต้องการเป็นเป้าหมายให้ ยินฮี ยิงศีรษะหรือแม้กระทั่ง กลายเป็นมนุษย์ไร้ขา ดังนั้นผู้ขี่รถ ATV ทั้งสามคนจึงตัดสินใจว่าจะไม่เล่นผิดกติกากับ หลิวกำ หลังจากที่พูดคุยแผนกับ หลิวกำ และ ยินฮี ทั้งคู่ก็ออกเดินทางไปพร้อมกับผู้ขี่รถ ATV ทั้ง 4 คนกลับไปยังบริเวณเรือนจำ
เมื่อเรือนจำเห็น ยินฮี วิ่งเข้ามาใกล้ เนื่องจากซอมบี้เหล่านี้ไม่ได้สนใจเธอดังนั้นเธอจึงเข้าใกล้ได้มากพอ จากนั้นโยนก้อนหินที่มีกระดาษติดอยู่ขึ้นไปบนกำแพง
เมื่อคนที่อยู่บนกำแพงได้รับกระดาษใบนั้นเขารีบส่งมอบให้กับ จางเฉียงหลี่ ในนั้นเขียนไว้ว่าคนขี่ ATV จะดึงดูดซอมบี้กลับไปและบอกว่าห้ามยิงพวกเขา จางเฉียงหลี่ ใช้กล้องจากปืนไรเฟิลเพื่อยืนยันว่าผู้ขับขี่ ATV นั้นเปลือยกายท่อนบนจริง และมีเสื้อเชิ้ตสีขาวในมือเป็นสัญลักษณ์ของการยอมจำนน นักขี่เหล่านั้นไม่ได้สวมหมวกกันน็อคหรือโล่อีกต่อไป หลิวกำ โบกมือให้กับกำแพงด้วยเช่นกัน
ขณะนั้น จางเฉียงหลี่ ตะโกนให้ทุกคนหยุดยิงปืนไปที่คนขี่รถ ATV แล้วโบกมือให้กับ หลิวกำ เพื่อส่งสัญญาณว่าเขาเข้าใจในข้อความที่ส่งมา ในขณะที่คู่ หลิว-ยิน พร้อมกับคนขี่รถ ATV 3 คนพร้อมพวกเขาก็สตาร์ทเครื่องเสียงดังดึงดูด ความสนใจจากซอมบี้ที่อยู่นอกกำแพง
คนขับรถ ATV และ คู่ หลิวกำ ล่อลวงซอมบี้ ออกไปประมาณ 4 รอบ ส่วนใหญ่ของฝูงซอมบี้ถูกเผาจนหมดสิ้น ซอมบี้ที่เหลือกระจัดกระจายเล็กน้อยใกล้ๆกับกำแพงเรือนจำ พวกมันเหลือเพียงประมาณ 100 ตัว
เมื่อการคุกคามของซอมบี้ที่ปีนกำแพงลดลง ทำให้ จางเฉียงหลี่ และคนอื่นๆในเรือนจำสามารถผ่อนคลายลงได้ แม้ว่าระยะห่างจากคุกกับทุ่งนานั้นไม่อยู่ไม่ไกลนัก ตราบใดที่ไม่มีใครจงใจนำซอมบี้กลับมาอีกครั้งแล้วละก็ตอนนี้พวกเขาค่อนข้างจะปลอดภัยแม้เพียงชั่วคราวก็ตาม
“พี่ชาย โปรดเมตตาแก่พวกเรา ถ้าพวกเรากลับเข้าไปในเรือนจำพวกเขาจะไม่ยอมให้พวกเรามีชีวิตอยู่!”คนขี่รถ ATV ทั้ง 3 คนหลังจากเสร็จภารกิจของเขาเขารีบอ้อนวอน หลิวกำ ราวกับขอทาน
พวกเขาก่อให้เกิดภัยพิบัติอันร้ายแรงต่อ จางเฉียงหลี่และคนอื่นๆที่อยู่ในเรือนจำ ต่อให้พวกเขาคุกเข่าลงและโขกศีรษะลงกับพื้นก็คงไม่สามารถที่จะแก้สถานการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับคนที่อยู่ในเรือนจำได้
“ คุณคิดว่าผมเป็นเด็กนั้นหรอ?คุกเข่าลง!” หลิวกำ สั่งผู้ขี่รถ ATV ทั้งสามคน พวกเขาทั้งสามคนเชื่อฟัง หลิวกำ คุกเข่าลงและพยายามขออภัย
“ตอนนี้ผมมีให้คุณ 2 ทางเลือก ทางเลือกแรกคือการให้สมาชิกของผมตัดแขนขาของคุณเพื่อบรรเทาอาการโกรธของพวกเขา ส่วนทางเลือกที่ 2 คือการเป็นทาสของผม จากการทำงานของพวกคุณหากพวกคุณทำงานดีผมจะพิจารณาให้พวกคุณเข้าร่วมทีมกับผม ผมจะให้อภัยทุกการกระทำของคุณที่จะทำในวันนี้ เมื่อพวกคุณเป็นสมาชิกพวกคุณมีสิทธิ์เช่นเดียวกับคนอื่น แต่ถ้าพวกคุณทำตัวไม่ดี ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นทาสของผม ผมก็จะตัดแขนขาของคุณและส่งคุณให้เป็นอาหารของซอมบี้” หลิวกำ อธิบายกับทั้ง 3 คน
ผู้ขี่ ATV ทั้ง 3 คนมองหน้ากันไปมาใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ตัวเลือกแรกไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีสำหรับเขา นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องเลือกทางเลือกที่ 2 เท่านั้นนั่นก็คือเป็นทาสและทำตามคำสั่งของผู้อื่น
หลิวกำ รู้สึกว่าเขาเป็นคนใจกว้างมากการกระทำของพวกเขาโดยปกติแล้ว หลิวกำ ต้องทรมานคนขี่รถ ATV ทั้ง 3 คนแล้วจากนั้นตัดหัวเพื่อไปเลี้ยงซอมบี้ เมื่อพิจารณาว่าทั้ง 3 คนมีทักษะในการดึงดูดซอมบี้และพวกเขาค่อนข้างเป็นคนซื่อสัตย์ ดังนั้น หลิวกำ จึงตัดสินใจให้ทางเลือกกับพวกเขา
“เอาล่ะ ผมคิดว่าคุณต้องเลือกทางเลือกที่ 1 ดังนั้นผมจะพาพวกคุณไปที่เรือนจำและสับแขนขาของคุณออก” หลิวกำ ยกขวานของเขาขึ้นขณะเดินไปยังผู้ขับขี่ทั้งสามคน
“ไม่ไม่! พี่ใหญ่ พวกเราเลือกทางเลือกที่ 2 เราจะเป็นทาสของคุณและทำตามคำสั่งของคุณ” ผู้ขับขี่รถ ATV ทั้งสามคนรีบพูดกับ หลิวกำ
หลิวกำ เป็นคนแข็งแกร่งมากและยังยึดมั่นในอุดมการณ์ของตัวเอง เมื่อ หลิวกำ ขู่ว่าจะพาพวกเขาไปยังเรือนจำนั่นแสดงว่า หลิวกำ ไม่ได้ล้อเล่น พวกเขาเป็นผู้เล่นระดับ 5 แต่ หลิวกำ สามารถจัดการพวกเขาได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเหงื่อ มันเป็นเพราะความแตกต่างของพวกเขาจึงทำให้ทั้งสามคนไม่กล้าที่จะก่อกบฏ
หลิวกำ พยักหน้าจากนั้นให้ ยินฮี มัดพวกเขาไว้ด้วยกันและพาไปที่เรือนจำ
หลังจากที่เปิดประตูเรือนจำ หลิวกำ และ ยินฮี ฆ่าซอมบี้ที่เหลือแล้วขับรถไปจอดไว้ข้างรถคันอื่น
“พี่ใหญ่หลิว มันเป็นความผิดของผม ที่ตกอยู่ในกับดัก! ผมแทบอยากจะหายตัวไปจากที่ตรงนี้” จางเฉียงหลี่กล่าว อย่างอับอายขณะที่เขาเต็มไปด้วยเลือดและแผลพุพอง
“เอาล่ะเกิดอะไรขึ้น? บอกรายละเอียดมา” หลิวกำ ถาม จางเฉียงหลี่ ตามที่คนขี่ ATV อธิบายสั้นๆว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาข้ามบทบาทการตรวจสอบของ จางเฉียงหลี่ ดังนั้น หลิวกำ จึงต้องการคำอธิบายจาก จางเฉียงหลี่
“ มันเริ่มขึ้นเมื่อบ่ายวันนี้ กลุ่มพวกเขามาที่เรือนจำ และอ้างว่าต้องการหาที่พักพิงในคืนนี้ จากรูปลักษณ์ของพวกเขาผมคิดว่าพวกเขาไม่ได้เป็นมิตร ดังนั้นผมจึงปฏิเสธข้อเสนอของพวกเขาในการที่จะเข้ามา แต่ผมไม่เด็ดขาดพอที่จะจัดการกับพวกเขา ผมไม่คิดว่าหลังจากที่พวกเขาจากไปแล้วพวกเขาจะให้คนขับรถ ATV ดึงดูดฝูงซอมบี้มายังเรือนจำของพวกเรา ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่หลิว พวกเราคงไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ พวกเราต้องตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน” จางเฉียงหลี่ ยังคงโทษตัวเองในขณะที่เขาคุกเข่าลง
“ ความรับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ได้อยู่บนไหล่ของคุณเพียงคนเดียว ฝูงซอมบี้เหล่านี้เป็นผลมาจากผู้ขี่รถ ATV และกลุ่มของเขา พวกเขาวางแผนที่จะดำเนินการตามแผนนี้กับเจ้าของเรือนจำเดิม และพวกเขาไม่คิดว่าพวกเราจะสามารถยึดเรือนจำได้ก่อนพวกเขา ทั้งๆที่พวกเขาฝึกฝนเป็นเวลานาน ดังนั้นเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะโทษคุณได้” หลิวกำ ส่ายหัวในขณะที่เขาพยายามปลอบประโลม จางเฉียงหลี่
ตัดสินจากสภาพของ จางเฉียงหลี่ ในตอนนี้ร่างของเขาปกคลุมไปด้วยแผลพุพองและบาดแผลดูเหมือนว่าการต่อสู้ในครั้งนี้เขาบาดเจ็บไม่น้อย เขาทำอย่างดีที่สุดเพื่อที่จะควบคุมสถานการณ์ที่น่ากลัวนี้….
