TTW: บทที่ 239 หินแตก
วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เหล่าผู้เล่นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว อย่างไรก็ตามเมื่อเลยช่วงบ่ายท้องฟ้ามืดมัวดูเหมือนว่าฝนกำลังใกล้จะตก นอกจากนี้คลื่นทะเลยังสูงขึ้นทำให้เกิดลมแรง
“มันคงพอแล้วสำหรับวันนี้” หลิวกำ พยายามค้นหาปูยักษ์แต่เขาก็ไม่พบเลย เมื่อเขาเห็นท้องฟ้าที่กำลังมืดมาเขาเตรียมพร้อมที่จะกลับไปที่เรือนจำ
“ในที่สุด…เราก็จะได้กลับเสียที” การแสดงออกของสมาชิกคนอื่นๆดูราวกับพวกเขายกภูเขาออกจากอกรอดพ้นมาจากความตายจนแทบอยากจะร้องไห้ ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าภัยคุกคามต่อชีวิตของพวกเขา ทุกคนเดินไปที่ยานพาหนะของตัวเองและเตรียมที่จะกลับเรือนจำ อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเคลื่อนที่มาถึงบริเวณทางออกที่ยาวและแคบ ก็มีเสียงดังมาจากด้านบนของหน้าผา มันเกิดการระเบิดขึ้น จากนั้นโขดหินที่อยู่บนหน้าผาก็หล่นลงมาข้างหน้ารถของพวกเขา
ก้อนหินขนาดใหญ่บนหน้าผาแตกและหล่นลงมาบนพื้นดิน ใกล้ๆกับพวกเขาหากพวกเขาเดินหน้าไปอีกนิดก้อนหินก้อนนี้จะหล่นลงมาทับรถของพวกเขาอย่างแน่นอน
หลิวกำ สั่งให้พวกเขาหยุดรถ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และนำรถกลับไปยังหมู่บ้านชาวประมงอีกครั้ง มันยังมีเสียงระเบิดอีกหลายครั้งบนหน้าผาทำให้ก้อนหินจากบนหน้าผาหล่นลงมาปิดเส้นทางออกอย่างสมบูรณ์
ก้อนหินกระจัดกระจายไปทั่วโชคดีที่หลิวกำสั่งให้ถอยหลังอย่างรวดเร็วไม่อย่างนั้นพวกเขาคงโดนก้อนหินหล่นทับอย่างแน่นอน หลิวกำ ได้ยินเสียงกึกก้องอยู่บนหน้าผาคล้ายกับมีบางอย่างที่สามารถบินได้ แต่เมื่อมองไปที่ท้องฟ้าเขาไม่สามารถเห็นอะไรได้นอกจากหน้าผา
“เจ้าปูยักษ์นี้มันบินได้หรือเปล่า? หรือมันสามารถปล่อยอาวุธอะไรออกมาไหม?” หลิวกำ ถามเทรดมิล ที่พวกเขานั่งอยู่บนรถ ATV
“ ผมไม่เคยเห็นมันบินมาก่อน และก็ไม่เคยเห็นมันยิงอาวุธอะไรออกมา” เทรดมิล ส่ายหัว
“เกิดอะไรขึ้นที่ยอดเขา?พวกคุณเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนหรือเปล่า” หลิวกำ หันไปถาม
“ไม่เลย เราไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน” เทรดมิล รู้สึกงุนงง
การระเบิดครั้งนี้เกิดขึ้นถึง 5- 6 ครั้ง หลังจากนั้นก็เงียบไปไม่ได้ยินเสียงระเบิดอีกและไม่มีก้อนหินก้อนไหนหล่นลงมาจากหน้าผา อย่างไรก็ตามถนนที่จะกลับไปยังเรือนจำนั้นถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์
“เรากำลังถูกขังอยู่ที่นี่!” ผู้เล่นทั้ง 6 คนเห็นเส้นทางถูกปิดใบหน้าของพวกเขาซีดขาวและแสดงออกถึงความสิ้นหวัง
การแสดงออกของ ชางฮัว ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเช่นกัน การมาทำภารกิจในครั้งนี้เหมือนการพนันชีวิตของพวกเขา เมื่อสักครู่ที่เขาได้ยินพี่ใหญ่หลิวบอกว่าสามารถกลับได้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายและดีใจ แต่ตอนนี้ถนนด้านหน้ากับถูกปิด เกิดอะไรขึ้นกับการระเบิดเมื่อสักครู่? เป็นไปได้ไหมว่ามีคนอยู่ด้านบนหน้าผาแล้วจงใจที่จะปิดกั้นพวกเขาให้อยู่ที่นี่ นอกจากนี้พวกเขายังคงสงสัยว่าสิ่งใดที่สามารถระเบิดก้อนหินขนาดใหญ่นี้ลงมาได้ มนุษย์จะเป็นคนทำเรื่องนี้งั้นเหรอ?
การถูกขังอยู่ที่นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าปูยักษ์ขึ้นมาจากท้องทะเล พวกเขาไม่สามารถที่จะหลบหนีไปไหนได้ อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขาไม่โจมตีและยอมเสียสละชีวิตของคนหนึ่งคนเพื่อให้มันกิน พวกเขาจะถ่วงเวลาได้อีก1- 2 วัน แต่อย่างไรก็ตามใครล่ะ ที่จะยินดีเสียสละชีวิต
“เจ้าปูยักษ์จะขึ้นฝั่งในช่วงเย็นหรือเปล่า?” หลิวกำ ถามเทรดมิล
“ ดูเหมือนว่า ช่วงเวลาที่มันปรากฏตัวบ่อยๆนั้นจะเป็นช่วงเย็น มีเพียง 2 ครั้งเท่านั้นที่มันปรากฏตัวในช่วงกลางวัน” เทรดมิล รู้สึกสิ้นหวัง แต่เดิมเขาไม่ต้องการบอกข้อมูลนี้กับ หลิวกำ ไม่อย่างนั้น หลิวกำ จะบังคับให้พวกเขาอยู่ที่นี่ตลอดทั้งคืน อย่างไรก็ตามตอนนี้มันไม่สำคัญแล้วถ้าเขาจะบอกข้อมูลนี้กับ หลิวกำ เพราะพวกเขาไม่สามารถออกจากที่นี่ได้
“พี่ใหญ่หลิว ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?” ชางฮัว ถาม หลิวกำ
“ ยังพอมีอาหารอยู่ หาที่พักสำหรับตอนนี้ อาจมีการต่อสู้ในช่วงกลางคืน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงคืนนี้พรุ่งนี้ผมจะหาทางพาพวกคุณออกไปจากที่นี่” หลิวกำ ตอบ ชางฮัว
การตกอยู่ในสถานการณ์นี้นอกเหนือจากแผนของ หลิวกำ ในตอนแรกเข้ามาที่นี่เพียงเพื่อต้องการศึกษาความแข็งแกร่งของปูยักษ์เท่านั้น ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะมันได้เขาจะหนีไป แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันหากปูยักษ์ปรากฏตัว เขาคงต้องต่อสู้ด้วยชีวิต
พวกเขาไม่ได้จุดไฟในตอนเย็นตามข้อเสนอแนะของกลุ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงกินอาหารเย็นชืด แม้ว่าก่อนหน้านี้ปูยักษ์จะไม่ได้ถูกดึงดูดจากแสงไฟ แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันพวกเขารู้สึกกังวลดังนั้นพวกเขาจึงยินดีที่จะกินอาหารเย็นชืดเสียมากกว่า
“ มีปูสาวตัวหนึ่ง เห็นปูตัวผู้เดินตรงได้ จึงตกหลุมรักทันที ในคืนวันแต่งงาน ปูตัวผู้ เดินไปทางด้านข้าง ปูสาว รู้สึกงงและถามขึ้นว่า ทำไมมันไม่เดินเป็นแนวตั้ง คุณรู้ไหมว่าทำไม?” เทรดมิล รู้สึกเบื่อจึงเริ่มเล่าเรื่องตลก
“เพราะในตอนแรกปูตัวเมีย เมาใช่ไหมจึงเห็นว่าปูตัวผู้เดินตรงได้ ..นี่เป็นเรื่องตลกที่เก่าเกินไปหรือเปล่า?” หยวนฮงจุงตอบเทรดมิลเบอร์ท่าทางเบื่อ
“เปล่าเลยไม่ใช่…มันเป็นเพราะปูตัวผู้สามารถเดิน (ตั้ง)ตรงได้ในวันที่พวกเขาพบกัน แต่หลังจากแต่งงานแล้วมันก็กลับสู่สภาพปกติในวันรุ่งขึ้น” เทรดมิลหัวเราะ.
ไม่มีใครหัวเราะเรื่องตลกมีของเทรดมิล เห็นได้ชัดว่ามันเหมือนกับช่วงเวลาที่เขาแนะนำเรื่อง ลู่วิ่งที่ใช้กับซอมบี้เหมือนไม่ใช่เรื่องตลกเลยสักนิด
ในคืนนั้นทุกคนพักอยู่ในห้องหนึ่ง ในหมู่บ้านชาวประมง พวกเขาทั้งหมดหยุดทำเสียงดังและพยายามรักษาความสงบ พวกเขานอนลงบนเตียงขนาดใหญ่ในขณะที่ใจของพวกเขาตกอยู่ในความกังวล
พวกเขาไม่มีเทียนหรือแสงสว่างใดๆ และพวกเขาไม่ต้องการให้เกิดเสียงใดๆที่ไม่จำเป็น ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าปูยักษ์จะขึ้นมาเมื่อไหร่ พวกเขาไม่รู้ว่าอันตรายจะมาจากทิศทางไหน เมื่อฟ้าเริ่มมืดพายุฝนฟ้าคะนองก็เริ่มตกมาอย่างรวดเร็ว เสียงอึกทึกของสายฝนทำให้พวกเขาไม่สามารถได้ยินเสียงภายนอกได้..
