TTW:บทที่ 280 ความลึกลับที่ยังไม่ได้แก้ไข
ชายที่สวมเสื้อกันฝนกับเพื่อนร่วมทีมของเขาถูกปล่อยตัวโดย หลิวกำ เพื่อทำหน้าที่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือเป็นเหยื่อกระสุนปืน ผลก็คือ ไม่มีใครสามารถหนีพ้นได้ ร่างกายของพวกเขาทั้งหมดยังคงอยู่ที่นี่
อาคารที่มีความสูง 7-5 เมตรยุบตัวลงในลานเล็กๆทำให้เห็นบันไดที่ไปสู่ห้องใต้ดินขนาดใหญ่ หลังจาก ยินฮี ได้ตรวจสอบยืนยันได้ว่าที่นี่คือแหล่งผลิตไฟฟ้าทั้งหมดของอาคารซึ่งรวมทั้งเทคโนโลยีลวงตา อย่างไรก็ตามวัสดุที่สำคัญเกี่ยวกับพลังงานนิวเคลียร์ถูกนำออกไปแล้วดังนั้นเครื่องกำเนิดไฟฟ้าจึงกลายเป็นเพียงเศษโลหะ
หากไม่มีวัสดุและเครื่องกำเนิดไฟฟ้าก็ไม่สามารถทำงานได้ ที่ด้านในของเครื่องกำเนิดไฟฟ้า ยินฮี สามารถหาวัสดุป้องกันการส่งข้อมูลได้หลังจากการตัดและเชื่อมอย่างละเอียดอ่อนเธอก็ได้สร้อยข้อมือล้อมรอบข้อมือเอาไว้
วัสดุป้องกันชิ้นนี้มีน้ำหนักเบามาก มันถูกนำมาใช้เพื่อป้องกันไม่ให้คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้ากระจายออกมาจากเครื่องกำเนิดไฟฟ้านิวเคลียร์ สัญญาณที่ส่งออกมาเป็นสัญญาณประเภทคลื่นซึ่งมีความถี่ต่ำจึงสามารถปิดกั้นได้ง่าย
“วัสดุเหล่านี้ถ้าคุณสามารถหามันได้อีกมันควรที่จะให้ผมและ จางเฉียงหลี่ สวมด้วยเช่นกัน” หลิวกำ แสดงนาฬิกาข้อมือนขอตัวเองกับ ยินฮี
หลิวกำ ยังไม่แน่ใจเกี่ยวกับความลึกลับของนาฬิกาข้อมือของเขา แต่ความรู้สึกของเขาบอกว่านาฬิกาข้อมือนี้เป็นอุปกรณ์ติดตามเช่นเดียวกับ ยินฮี มันอาจส่งตำแหน่งปัจจุบันของเขาได้ แต่นี่เป็นเพียงคาดเดาซึ่ง หลิวกำ ยังไม่ได้ตรวจสอบ มีข้อมือเพิ่มก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีและมันคงไม่เป็นอุปสรรคมากนัก
วัสดุป้องกันที่มีคุณภาพสูงหายากด้วยโลหะที่เหลือ ยินฮี สามารถสร้างมันได้เพียง 3 วง หลิวกำ ให้ ยินฮี และ จางเฉียงหลี่ ใส่ส่วน หลิวกำ นั้นไม่ได้ใส่ข้อมือไว้บนที่เดียวกับนาฬิกาข้อมือของเขาในตอนนี้ มันอาจจะมีประโยชน์ที่ดีกว่าในภายหลัง
อาคารวิจัยยุบลงเนื่องจากการทรุดของโครงสร้าง ยินฮี มองไปรอบๆซากปรักหักพังบางส่วนแต่เธอก็ต้องยอมแพ้แม้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรมันอาจเหมือนกับการค้นหาของในถังขยะ
ในขณะที่ จางเฉียงหลี่ ส่องไฟฉายไปที่ซากของปูยักษ์ หลุมขนาดใหญ่ยังคงอยู่บนร่างกายของปูยักษ์ จางเฉียงหลี่ มองด้วยความรู้สึกไม่พอใจ
ร่างกายของปูยักษ์ถูกเจาะด้วยเลเซอร์เป็นพันๆครั้งดังนั้นหากมีชิ้นส่วนที่ใช้งานได้มันคงสามารถตัดออกเป็นรูปร่างแปลกๆเพื่อใช้ในการป้องกันจึงเหมาะสำหรับที่จะสร้างชุดเกราะ
“กระดองของปูยักษ์นี้เราไม่สามารถใช้มันได้ มันยากที่จะตัดออกดังนั้นมันจึงไม่คุ้มที่เราจะนำมันกลับไป” หลิวกำ มองไปที่ จางเฉียงหลี่ และเข้าใจสิ่งที่เขากำลังคิด
“ถ้าคุณต้องการฉันสามารถตัดกระดองของปูยักษ์ออกเป็นชิ้นเล็กๆเพื่อให้คุณนำกลับไปได้” ยินฮี บอกกับ หลิวกำ
“ ใช้เลเซอร์เพื่อตัดมันงั้นหรอ?มันจะสิ้นเปลืองพลังงานเกินไป” หลิวกำ ลังเล
“แค่ใช้เลเซอร์เพียงเล็กน้อยฉันจะลดพลังงานของมันทั้งหมดเท่ากับพลังงานเพียงหนึ่งวัน ตอนนี้ฉันสามารถมีอายุได้อีก 60 วันจากนั้นเราค่อยหาวิธีเติมเต็มในระหว่างนี้” ยินฮี ยืนยัน เธอสามารถบอกได้ว่าวัสดุชิ้นนี้มีความสำคัญต่อ หลิวกำ และ จางเฉียงหลี่ มาก
เมื่อคำนึงถึงทรัพยากรทั้งหมดที่พวกเขาพยายามฆ่าปูยักษ์และความจริงที่ว่า ยินฮี เกือบสูญเสียชีวิต หลิวกำ จึงยอมให้ ยินฮี ตัดกระดองเป็นชิ้นเล็กๆอีกครั้ง ยินฮี ดึงชุดเกราะออกจากช่องมิติหน้าอกของเธอและมาติดตั้งบนร่างกายจากนั้น ตำแหน่งของกำปั้นเธอเปลี่ยนเป็นวัสดุแหลมคม มีแสงจากปลายแหลมถูกยิงออกไปราวกับเส้นสีแดงเล็กๆ กระดองของปูยักษ์ถูกตัดออกจากร่างกายของมันด้วยรูปทรงต่างๆที่มีขนาดใหญ่และเล็ก
เมื่อมองไปที่ยินฮีที่อยู่ในชุดหุ้มเกราะ หลิวกำ เตือนความจำที่แสนเศร้าในช่วงบ่ายที่ผ่านมาความรู้สึกทางอารมณ์เหล่านี้ลุกลามไปจนถึงตอนที่เขามีเวลาได้พักผ่อน มันกลายเป็นแผลเป็นในจิตใจของ หลิวกำ อีกครั้ง สิ่งเดียวที่ดีสำหรับ หลิวกำ ในตอนนี้คือ ยินฮี นั้นแข็งแกร่งขึ้น
หลังจากที่ตัดชิ้นส่วนกระดองเก็บไว้บนรถเรียบร้อยพวกเขาทั้งสามคนก็เริ่มเดินทางกลับไปที่เรือนจำ มีผู้เล่นภายในเรือนจำนั่งอยู่รอบๆ จางเฉียงหลี่ สามารถสั่งให้พวกเขาค้นหาสิ่งที่มีประโยชน์รอบๆได้ด้วยวิธีนี้ หลิวกำ และ ยินฮี สามารถใช้เวลากับสิ่งอื่นๆได้ดียิ่งขึ้น
เมื่อถึงเวลาที่หลิวกำกลับมาถึงบริเวณเรือนจำมันก็ใกล้ถึงเวลาเช้าแล้วจากนั้นเขาจึงนอนจนถึงบ่ายอีกวัน
เมื่อสมาชิกทีมในเรือนจำได้ยินว่า หลิวกำ ฆ่าปูยักษ์ ซึ่งได้รับการยืนยันเพิ่มเติมจากกระดองของมัน เทรดมิลและคนอื่นๆๆพูดไม่ออก พวกเขาทั้งหมดคิดว่าภารกิจนี้เป็นไปไม่ได้เมื่อ หลิวกำ บอกว่าเขาต้องการที่จะฆ่าปูยักษ์นี้โดยเฉพาะพวกเขาหลายคนเคยเห็นเพื่อนในอดีตของเขาตกตายเพราะปูยักษ์มาก่อน ใครจะคิดว่าเจ้าปู่ยักษ์ตัวนี้มันจะถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของ หลิวกำ?
ตอนนี้พวกเขาต่างตั้งคำถามว่า หลิวกำ นั้นแข็งแกร่งแค่ไหนกัน?นี่คือความลึกลับที่สมาชิกในทีมไม่อาจล่วงรู้
“ พี่ใหญ่หลิวนั่งอยู่บนหลังของปูยักษ์และใช้หมัดเดียวทุบไปบนกระดองของปูยักษ์ จากนั้นมันโกรธมากมันใช้ก้ามของมันทั้งสองพยายามที่จะจับพี่ใหญ่หลิว! ในขณะที่พี่ใหญ่หลิวอยู่บนหลังของมันพวกเขาต่อสู้กันจนกระทั่งเช้าอีกวัน! มันเป็นการต่อสู้ที่นานยาวมาก ถ้าพี่ใหญ่หลิวทำผิดพลาดเล็กน้อยอาจหมายถึงชีวิต! จากนั้นเจ้าปูยักษ์ก็ส่ายไปมา เปลือกของมันบุบด้วยกำปั้นของพี่ใหญ่หลิว มันได้รับบาดเจ็บสาหัสและพยายามร้องขอชีวิตต่อเขา แน่นอนว่าพี่ใหญ่หลิวไม่ปล่อยมันไปเขาโยนระเบิดเข้าไปในปากของมัน บูม! และชีวิตของเจ้าปู่ยักษ์ก็จบลง!” จางเฉียงหลี่ เล่าเรื่องราวตื่นเต้นอย่างนี้ไปมาไม่ว่าเวลาตื่นหรือช่วงเวลาหลับ
แน่นอนว่ามันเป็นเพียงเรื่องสมมุติทั้งหมด เขาแทนบาดแผลที่เกิดจากเลเซอร์กลายเป็นกำปั้นของ หลิวกำ จากนั้นเขาจับคู่เรื่องราวต่างๆที่สร้างขึ้นโดย จางเฉียงหลี่
แม้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นถูกยืนยันด้วยกระดองที่เป็นของจริง ดังนั้นไม่ว่า จางเฉียงหลี่ จะปั้นเรื่องโกหกอย่างไรก็ไม่มีใครสามารถตรวจสอบได้ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกทึ่งกับความสามารถของ หลิวกำ และพวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาแตกต่างจาก หลิวกำ ราวกับสวรรค์และพื้นโลก
“ไงล่ะพวกนายเคยพูดอะไรก่อนหน้านี้? เมื่อพี่ใหญ่หลิวต้องการเจอปูยักษ์คุณบอกว่าเขากำลังรนหาที่ตาย? ตอนนี้ใครตายล่ะ?ถ้าพี่ใหญ่หลิวไม่มีพละกำลังพอเขาคงไม่ต้องการค้นหาเจ้าปูยักษ์นี้หรอก ผมคิดว่าเจ้าปูยักษ์คงรู้ว่าพี่ใหญ่หลิวกำลังค้นหามันอยู่ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงออกจากฝั่งไปยังภูเขา กรีนสเตชั่น เพื่อหลบซ่อนตัว ดังนั้นเมื่อวานจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่พี่ใหญ่หลิวไปพบกับ…”
“ การต่อสู้เมื่อวานนี้ถ้าพวกคุณได้เห็นด้วยตาของตัวเอง คุณจะต้องตกตะลึง ผลจากการต่อสู้เมื่อวานนี้ทำให้อาคาร 10 ชั้นยุบลงมา ด้วยการตีเข่าเขย่าแผ่นดิน! เหมือนกับการดูภาพยนตร์ฮอลลีวูด!” จางเฉียงหลี่ ยังคงโม้จนควันแทบออกจากตูดของเขา
————————————-
