ในวันนี้ตอนที่เคียร่ามากินข้าวกับฉันตามปกติก่อนคาบบ่าย มันควรจะเป็นเหมือนทุกวันแต่ว่า…มีกลิ่นบางอย่างแปลก ๆ ออกมาจากของในมือเคียร่า อะไรน่ะ!!
“อ้อ สนใจนี่เหรอ มีเพื่อนเอามาให้น่ะ เห็นว่าเป็นเครื่องดื่มเวทมนตร์ที่จะทำให้สดชื่นขึ้น”
เคียร่าพูดแบบนั้นพร้อมทั้งเปิดฝาออกยื่นให้ดู ฉันจึงชะโงกหัวเข้าไปใกล้จนปลายจมูกอยู่ช่วงปากขวดแก้ว ก่อนจะดมอย่างตั้งใจจนเกิดเสียงฟุดฟิด
เป็นกลิ่นหอมหวาน ๆ ในแบบของผลไม้ กลิ่นมันหวานมากจนรู้สึกเลี่ยนเลยล่ะ แต่ว่านอกจากความหวานแล้วก็รู้สึกแปลก…กลิ่นเวทมนตร์ของมันแปลก ถ้าเป็นเวทที่ทำให้สดชื่นขึ้นล่ะก็พอดมแล้วต้องสบายใจสิ แต่ไอ้นี่มัน…
‘อย่าดื่มเลยเคียร่า!’
ฉันตัดสินใจได้แบบนั้นแล้วส่งเสียงร้องออกมา พร้อมทั้งใช้จมูกปัดขวดนั้นออกจากมือเธอ และด้วยความที่กะทันหันจนไม่ทันตั้งตัว มันจึงหลุดมือของเคียร่า แล้วหกอยู่ที่พื้น
“หวา! มีอะไรเหรอริเกล?”
‘กลิ่นแปลกไม่น่าไว้ใจ!! อย่าดื่มเชียวนะ’
ถึงจะโวยวายออกไปแล้วใช้มือปิดจมูกเพื่อพยายามบอกว่ากลิ่นมันไม่ดี แต่เหมือนว่าเคียร่าจะไม่ค่อยเข้าใจนัก จึงทำเพียงแค่เอียงคอด้วยความสงสัย
“หรือว่าไม่ชอบกลิ่นของผลไม้นี่รึเปล่านะ? ก็หอมดีนี่นา”
สุดท้ายเธอก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามจะบอก แต่ว่าเรื่องนั้นจะยังไงก็ช่าง เพราะสุดท้ายเธอก็ไม่ได้ดื่มมัน แค่นี้ก็สบายใจแล้ว…
แต่หลายวันให้หลัง เธอก็บอกว่าไปเจอผลไม้กลิ่นแบบเดียวกันเข้า เลยทำส่งไปให้แฟร์ด้วยความหวังดี…จะเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย
———————- —————————-
ภายในเกาะซึ่งแยกออกมาจากทวีปใหญ่ อันเป็นที่ตั้งรกรากของกลุ่มทหารรับจ้างฟิว ฉันในตอนนี้ก็ยังคงทำงานอยู่ในฐานะหัวหน้า ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายตามเคย
“กรร!”
“โอ๊ะ มาแล้ว!!”
พอได้ยินเสียงร้องเล็กแหลมของแฟลช ความเบื่อที่เล่นงานมาตลอดทั้งวันก็หายไปในทันที จดหมายจากเคียร่า! ตอนนี้ในห้องมีแค่ฉันคนเดียวดังนั้นจึงปล่อยมือจากงาน แล้วหยิบจดหมายของเคียร่าขึ้นมาอ่านอย่างรวดเร็ว ถ้ามีคนอยู่ต้องโดนดุที่ละสายตาจากงานแน่ล่ะนะ แต่เรื่องนั้นช่างมันปะไร
“หือ มีอะไรมาด้วยน่ะ”
เหมือนว่าจะเป็นขวดยาอะไรบางอย่าง ในจดหมายบอกไว้ว่าเธอไปเจอเครื่องดื่มที่ทำให้สดชื่นขึ้น…เอาเถอะ ขึ้นชื่อว่าเป็นของที่ได้จากเคียร่า ยังไงก็ไม่มีปัญหาแน่!!
แล้วฉันก็เปิดฝาออกยกขึ้นดื่มอึกเดียวหมดขวดในทันที โดยไม่สนกลิ่นหอมจนฉุนของมันแม้แต่น้อย…อึก นี่มัน…
“หัวหน้า รายงานประจำวันนี้–”
“อา!! เคียร่า! ฉันอยากเจอเธอเหลือเกิน แค่จดหมายและกลิ่นของเธอที่ติดมามันยังไม่พอ!!”
ฉันไม่สนใจสิ่งรอบข้างแล้วบ่นออกมาแบบนั้น พร้อมทั้งเอาหน้าลงไปซุกกับจดหมายของเธอ อา…ทำไมกันนะ ความคิดถึงที่มีต่อเคียร่าก็เอ่อล้นขึ้นมาหนักยิ่งกว่าเดิม จนรู้สึกว่าอยากจะตรงดิ่งไปหาเธอ แล้วทะลวงทัพของฟัวกราที่ปิดประเทศฟาเรเรียไว้ตอนนี้เลย
ในตอนนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากทั้งแฟลช และโบลที่ไม่รู้ว่าอยู่ด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่
“เฮ้อออ อะไรอีกล่ะคราวนี้”
ทั้งคู่ทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายและหลบตาไปทางอื่นเหมือนกัน แต่เรื่องเจ้าพวกนั้นจะยังไงก็ช่าง อยากเจอเคียร่าเหลือเกินน จดหมายนี่ก็ผ่านมาได้สักพักแล้วกลิ่นเลยจางสุด ๆ แต่ว่ากลิ่นนี้
“ในผลไม้ที่ได้จากริมิร่า มีพวกที่กลิ่นแบบนี้อยู่นี่นา…ต้องเอามาปลูกที่นี่ให้ได้!”
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะหัวหน้า ที่นี่เพาะปลูกไม่ได้ซะหน่อย เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย”
“กรร!”
ในขณะที่โบลบ่นพร้อมทั้งกุมหัวอยู่หน้าประตู แฟลชก็หยิบขวดเปล่าเมื่อครู่ขึ้นมาชูให้ดู พร้อมทั้งถอนหายใจตาม ๆ กัน
“รอก่อนนะเคียร่าสุดที่รัก ฉันผู้รักเธอหมดใจคนนี้จะไปหาเอง!”
“จ้า ๆ ก่อนอื่นก็ไปโบสถ์กับฉันก่อนแล้วกัน”
โบลพูดแบบนั้น ก็เดินมาหยิบขวดเปล่ากับจดหมายของเคียร่า พร้อมทั้งจับด้านหลังคอเสื้อของฉัน ลากพาออกไปด้านนอกห้อง
“เดี๋ยว! จะทำอะไรของนายเนี่ย จะพาฉันไปไหน ฉันจะรีบจัดการงานที่เหลือแล้วไปหาเคียร่า!!”
“วุ่นวายจริงวุ้ย เอ้านี่”
จู่ ๆ เขาก็เอามือล้วงเข้ามาที่กระเป๋าเสื้อของฉันซึ่งมีผ้าเช็ดหน้าอยู่ อ้า! จริงด้วยฉันมีผ้านี่ที่ได้จากเคียร่าอยู่นี่นา! ว่าแล้วฉันก็คว้ามันมาจากมือเขา แล้ววางไว้ตรงจมูก ซูด!! ถึงจะเหลือแค่กลิ่นของผ้าตามปกติ แต่มันก็เคยผ่านการปักจากมือเคียร่ามาก่อน อา มีความสุขจัง…
แล้วฉันก็ใจลอยปล่อยให้ร่างถูกลากไป เพราะกำลังเสพสุขกับผ้าเช็ดหน้าที่ได้จากเคียร่า โดยไม่สนใจทั้งสีหน้าของโบลซึ่งดูกำลังรังเกียจอยู่อย่างชัดเจน หรือแม้แต่ความสงสัยของคนอื่นที่เห็นฉัน
แล้วพวกเราก็มาถึงในโบสถ์ซึ่งมอร์เทนกำลังนั่งเล่นอยู่
“เฮ้ยไอ้บาทหลวง ยัยนี่มันไปโดนอะไรเข้าก็ไม่รู้”
ว่าแล้ว เขาก็ยื่นจดหมายกับขวดเปล่าให้มอร์เทน เจ้าตัวรับไปแล้วพึมพำว่า ‘ไหน ๆ’ ด้วยสีหน้าที่รู้สึกสนุกอยู่เล็กน้อย หลังอ่านจดหมายในมือที่เป็นเบาะแสแล้ว ต่อมาก็หยิบขวดเปล่าขึ้นมาดม…ก่อนที่เขาจะหัวเราะลั่นออกมา
“ฮ่า ๆ ๆ อย่างนี้นี่เอง”
“เฮ้ย ไม่ใช่เวลามาหัวเราะนะ บอกมาได้แล้วว่าเกิดไรขึ้น”
“เคียร่า~ เมื่อไหร่จดหมายครั้งต่อไปจะมา ไม่สิ ฉันอยากไปหาเธอจังเลยยย”
“หัวหน้าน่ะเงียบไปก่อนเหอะ!!”
โหดร้ายจริง ๆ ก็เคียร่าน่ะเป็นคนที่น่ารักแล้วก็ฉลาด ในตอนนี้เธอก็ต้องสวยและต้องอึ๋มมากแน่ อยากเห็น อยากรู้จังว่าตอนนี้เธอจะสง่างามขนาดไหน คิดถึงจังเลย
มอร์เทนที่มองสภาพของฉันก็ต้องกล้ำกลืนฝืนไม่ให้ตัวเองหัวเราะหนักกว่านี้ ไม่งั้นคงอธิบายให้โบลฟังไม่ได้แหง ๆ
“เหมือนว่าเจ้าเด็กที่ชื่อเคียร่า จะคิดว่าผลยาเสน่ห์ช่วยให้สดชื่นได้ล่ะนะ คงเป็นการเข้าใจผิดกันเล็กน้อยแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“ห๋า ยาเสน่ห์…เหลือเชื่อเลย อยู่ห่างกันขนาดนี้ยังมีผลอยู่อีกเรอะ น่ากลัวจริง แล้วทำยังไงถึงจะหาย”
“ปล่อยไว้พรุ่งนี้ก็หายแล้วล่ะ”
และจากคำพูดนั้น โบลก็เอามือปิดหน้าตัวเองก่อนจะแผดเสียงออกมาเหมือนคำราม เป็นการระบายความรู้สึกเหนื่อยหน่ายในใจ
“อา!! จะเป็นแบบนี้ทั้งวันเลยเรอะ?! ฆ่าฉันที!!”
แล้วจากนั้นมอร์เทนก็หัวเราะอย่างรื่นเริง ซึ่งฉันที่ฟังอยู่ก็ไม่ได้สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย ยาเสน่ห์? พูดถึงเรื่องอะไรกันล่ะนั่น…เอาเถอะ! ไหน ๆ วันนี้ก็ได้ออกมาข้างนอกแล้ว ตามหาผลไม้แสนหอมหวาน ที่เคียร่าใช้เป็นน้ำหอมหน่อยดีกว่า!!
—————————— ———————–
(มุมนักเขียน)
พอเห็นชื่อธีมแล้วมันอดไม่ได้เลยค่ะ เราไม่สามารถเขียนคำว่า ห อ ม แบบปกติโดยที่ไม่เว้นวรรคได้อีกแล้ว…
