บทที่ 15 เทพธิดาและกางเกงใน
หลังจากวันนั้นทำให้ฉันรู้ว่าท่านแม่เป็นคนอันตรายเกินไป ฉันจึงต้องระมัดระวังมากกว่านี้..
แต่แปลกจังแฮะ หลังจากท่านแม่โกรธแต่ว่า จู่ๆ ก็หายโกรธไปเฉยเลย แบบนี้มันยังไงหว่า?
แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้นฉันก็พบกับเทพธิดาตัวเป้งที่ฉันซัดหน้าแหกไปตอนนั้น แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นน้องสาวของท่านแม่เหรอเนี่ย
เอ๊ะ งั้นท่านแม่ก็เป็นลูกสาวของเทพสูงสุด? ไม่สิ แรกเริ่มเดิมที ซิลเวียนี่ใช่ลูกของเทพสูงสุดหรือเปล่า นั่นอาจจะเป็นแค่ฝันเฉยๆ ก็ได้นะ คิดว่าอ่ะนะ
ฉันคิดแบบนั้น… ในขณะศึกษาเวทมนตร์ ในโลกนี้มีเวทมนตร์แห่งการแทรกแซงอยู่หลายแขนงแตกต่างกันออกไป
มีทั้งสนับสนุน ตรวจสอบ ต่อสู้ เคลื่อนไหว ป้องกัน.. ต่างๆ สามารถสรุปได้ด้วยคำว่าเวทมนตร์ กล่าวกันตามตรงเวทมนตร์คือการแทรกแซงสิ่งที่อยู่เหนือตรรกะ
ฉันในตอนนี้ถนัดเวทมนตร์ในการโจมตีก็จริงเพราะความรู้จากโลกเก่า สามารถทำได้ทั้ง แปรธาตุ, นิวเคลียร์ ไฟ อะไรเทือกนั้น
แต่ว่าการสนับสนุนหรืออย่างอื่นไม่ค่อยจะเข้าใจมันเท่าไหร่ จริงอยู่ที่ในฉันศึกษามา มีเวทฟื้นฟูโดยการแทรกแซงร่างกายของสิ่งมีชีวิตและเร่งการฟื้นฟู
แต่ทำแบบนั้นจะส่งผลไม่ดีต่อวัยชรา เพราะการเร่งให้เซลล์ฟื้นฟูรวดเร็วขึ้นก็เหมือนให้มันทำงานเร็วขึ้น หมายความว่าการแก่เร็วขึ้นก็จะเป็นผลข้างเคียง
แล้วจะทำไงดี.. ฉันควรจะแทรกแซงการฟื้นฟูในระดับอะตอมแทนระดับเซลล์เลยหรือไม่ แบบว่าต่อให้สลายกลายเป็นอะตอมก็ฟื้นฟูกลับมาได้อะไรแบบนี้
แต่ที่งงๆ คือ เราจะทำมันออกมาให้กลายเป็นการ ‘ฟื้นฟู’ ได้ยังไง อืมมมมม ไม่เข้าใจเลยสักนิด
ฉันที่กำลังนั่งงงอยู่ในห้องสมุดของปราสาท และข้างๆ ฉันมีเลวี่กำลังนั่งจดหนังสืออย่างขยันขันแข็งอยู่
ตรงหน้าฉันมีอาจารย์กำลังสาธยายเวทมนตร์การฟื้นฟูให้อยู่.. อันที่จริงตั้งแต่วันนั้นท่านแม่ก็ส่งคนมาจับตาดูพวกเราตลอด
แถมให้เป็นอาจารย์สอนเรื่องเวทมนตร์ซะด้วยล่ะ แต่ก็นะด้วยความที่เลวี่น้องสาวฉันเหมือนกับอัจฉริยะกลับชาติมาเกิด
เธอเรียนเก่งในระดับที่ว่าครูพูดว่า
“เวทมนตร์การโจมตีน่ะ…”
ยังไม่ทันจบ เลวี่จะเข้าใจทันทีว่า
“คือการที่แทรกแซงความจริงให้ส่งผลต่อศัตรู”
อะไรแบบนี้ คือไม่ค่อยเข้าใจหลักการหรอกนะ แต่เอาเป็นว่า ครูพูด 1 เลวี่เข้าใจไป 3 แล้วอะไรแบบนี้ แถมทุกเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อนแทบทุกเรื่อง
มันคือยังไงกันแน่นะ แบบนี้เรียกอัจฉริยะคงได้นะ คำนวณอนาคตไรงี้ เก่งแบบนั้นเลย สมกับเป็น ‘น้องสาว’ จริงๆ (?)
ด้วยเหตุนี้ครูทุกคนที่สอนไม่ถึงวันแต่พบว่า เวทมนตร์ที่ตนเองค้นคว้าและวิจัยมาโดนเลวี่ฉกไปอย่างง่ายดายเพราะคำพูดเดียว
ทำเอาไม่กล้าสอนไปมากกว่านี้ เพราะกลัวจะโดนฉกเวทมนตร์ไปหมดจึงต่างพากันเลิกรา ออกไปจนหมดแน่ะ
และคนนี้คือครูสอนเวทมนตร์ฟื้นฟู ฉันมองหน้าเธอในตอนนี้ยังเห็นชัดเจนว่าหน้าเธอเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
“แล้วนี่ล่ะ! เวทมนตร์ส่งผ่านความเจ็บปวดน่ะคือ…”
แต่ก่อนที่จะได้พูดจบเลวี่ก็เขียนลงกระดาษไปก่อนแล้ว
[คือการแทรกแซง ‘ความรู้สึกเจ็บ’ ที่กำลังส่งไปยังปราสาทรับรู้ก่อนที่จะรู่สึกว่า ‘เจ็บ’ ย้ายผ่านสิ่งที่คงรูปเป็น ‘วัตถุ’ บนโลกนี้ และความเจ็บปวดนั้นจะถูกแปรเป็นดาเมจทำลาย ‘วัตถุ’ นั้นๆ ได้โดยตรง]
“…”
ครูคนนั้นรู้สึกว่าจะห่อเหี่ยวพร้อมกับไหล่ตกในทันที สมกับเป็นน้องสาวจริงๆ ชนะแม้แต่ครู!
และแล้ว สุดท้ายครูก็ยอมแพ้หลังจากนั้นก็ไม่มาสอนอีกเลย… ทำเอาฉันรู้สึกท้อแท้ขึ้นมาบ้างที่มีน้องสาวเก่งอัจฉริยะ
“ท่านพี่ หนูทำเสร็จแล้ว!?”
ในขณะที่พวกเรากำลังเรียนด้วยตัวเองนั้น เลวี่ก็วิ่งมาหาฉันพร้อมกับยกหนังสือขึ้นมาให้ดู
“อะไรเหรอ?”
ฉันถามออกไปเธอก็ทุบอกอย่างมั่นใจ แล้วชี้ตัวหนังสือที่เขียนว่าเวทมนตร์แห่งการทำลายล้าง
มันจะแทรกแซวัตถุบนโลกให้ไปยัง ‘โลกแห่งความว่างเปล่า’ ดังนั้นมันจึงกลายเป็นความว่างเปล่าอย่างแท้จริง
สุดยอดไปเลยแฮะ.. สมกับเป็นน้องสาวจริงๆ
เธอมองฉันด้วยสายตาคาดหวัง ฉันเลยลูบหัวให้เลวี่เหมือนสัญชาตญาณ เอ๋.. มันเดจาวูแปลกๆ ..
ช่างมันเถอะ!
และในตอนนั้นเองประตูห้องสมุดก็ถูกเปิดออกก่อนที่ ท่านแม่จะเดินเข้ามา เธอตรงมาทางฉันแล้วก็เลวี่
“เลทิเซีย”
“มีอะไรเหรอคะ ท่านแม่?”
ฉันเองก็มีประสบการณ์การต่อกรกับคนคนนี้ไม่น้อย จึงตอบกลับด้วยทักษะการแสดงเป็นลูกแท้ๆ อย่างชาญชำนาญ
ว่าแต่ เธอเป็นคนเก็บฉันมาเลี้ยงจริงๆ ก็เหมือนแม่นั่นแหละนะ เพราะงั้นคงเรียกการแสดงไม่ได้สินะ ฮะๆ
“วันนี้คนรับใช้ส่วนตัวของลูกเดินทางมาถึงแล้วนะ”
“คนรับใช้ส่วนตัว? แล้วซิลเวียละคะ?”
ฉันถึงกับอึ้ง นี่ท่านแม่จะตัดหางปล่อยวัดซิลเวียรึ เพราะซิลเวียชอบทำตัวเป็นคนรับใช้ค่อยช่วยเหลือฉันกับเลวี่ตลอดเวลา
แต่นี่จะมีเปลี่ยนคนแล้ว แต่ซิลเวียเป็นถึงเทพธิดาไม่ใช่เหรอ ไม่สิ นั่นยังยืนยันไม่ได้นี่น่า
แต่สรุปโดยย่อคือจะเปลี่ยนคนรับใช้สินะ! พอฉันพูดไปแบบนั้นท่านแม่ก็แสดงสีหน้าแปลกๆ
“เอ่อ.. เลทิเซีย.. ท่านซิลเวียไม่ใช่คนรับใช้สักหน่อยนะ..”
“เอ๋ งั้นหรอกเรอะ?!”
ฉันตกใจจนตาแทบหลุดออกจากเบ้า ถึงจะบอกเป็นน้องสาวของท่านแม่ แต่ว่าเธอก็ทำตัวเหมือนเป็นคนรับใช้ที่พอฉันพูดอะไร ก็ตามใจทันที
นี่ไม่ใช่คนรับใช้หรอกเรอะ โดยทั่วไปน่ะ ฉันก็ไม่เคยมีคนรับใช้หรือน้องสาวของแม่ด้วยสิ แบบนี้มันปกติหรือเปล่ายังไม่รู้เลย
แต่ที่ว่าซิลเวียไม่ใช่คนรับใช้ทำเอาตกใจจริงๆ นะ
(ซิลเวียที่กำลังนั่งซักกางเกงในให้เลทิเซียก็จามออกมา … ใช่ เทพธิดากำลังซักกางเกงในให้จอมมาร…)
“ตกใจอะไรขนาดนั้น”
ท่านแม่พูดออกมาด้วยสีหน้าแปลกๆ อืม.. ก็มันน่าตกใจจริงๆ นี่น่าเพราะตอนฉันบอกให้เธอซักกางเกงในให้ เธอยังเต็มใจทำแบบไม่ขัดข้องเลย..
ส่วนเหตุผลที่ฉันให้เธอซักให้ ก็เป็นเพราะว่าฉันกลัวจะมีคนใช้เวทมนตร์แทรกแซงใส่กางเกงในตัวเอง
ถ้าหากซักด้วยเวทมนตร์การจะทำแบบนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก เช่นทำให้เป็นกางเกงในระเบิดเวลายังได้ ฉันเลยให้ซิลเวียซักมือให้น่ะ
ซึ่งแน่นอนว่าให้ท่านแม่รู้เรื่องนี้ไม่ได้ ไม่งั้นละก็คงโดนดุแน่ๆ เพราะท่านแม่เหมือนจะเคารพซิลเวียอะไรนั่นมากๆ ถึงจะไม่แสดงออกตรงๆ ก็เถอะนะ
…………
