ตอนที่193 ทุกอย่างจะสําเร็จ
ควันสีขาวลอยขึ้นมาจากเตาย่างบาร์บีคิวร้อน ๆ และกลิ่นของบาร์บีคิวก็อบอวลอยู่ในอากาศ
บาร์บีคิวกําลังเกิดขึ้นนอกกระท่อมของแฮกริด
อัลเบิร์ตพลิกเนื้อบนตะแกรงด้วยที่คีบอาหาร และพื้นผิวของสเต็กที่หมักไว้เล็กน้อยก็ปรากฏเป็นสีน้ําตาลเล็กน้อย
” หัวหอม มะนาว และไข่” แฮกริดวางส่วนผสมลงบนโต๊ะ กัดขนมปังปิ้งใหม่ ๆ ในจาน และจ้องไปที่สเด็กของอัลเบิร์ตรู้สึกหิวมากขึ้นไปอีก
ในอดีต แฮกริดคิดว่าเขาทําอาหารเก่ง แต่ตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนเพิ่งหัดทําอาหาร
อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ โบกใส่หัวหอมเบา ๆ นั่นเป็นชิ้นบาง ๆ โดยใช้คาถาตัด ปาดด้วยซอสจิ้มวางลงแล้วขนให้เข้ากัน
ไข่ถูกตีในกระทะและทอด และสุดท้ายวางบนจานพร้อมกับสเต็กย่าง เสิร์ฟพร้อมหัวหอมย่างไข่ดาวและถั่วลิสงกระป๋องขนาดใหญ่หนึ่งช้อนเพื่อทําสเต็กย่างแบบโฮมเมด
“มันหอมมาก ดูเหมือนว่าการทําสเต็กย่างควรจะต้องหมักไว้” แฮกริดแทบรอไม่ไหวที่จะนั่นเนื้อชิ้นใหญ่ให้ตัวเองแล้วพูดด้วยอารมณ์
“ความสุขหลักคือการได้ชิมอาหารที่คุณปรุงเอง มันมีความรู้สึกพึงพอใจและความสําเร็จที่อธิบายไม่ได้” อันที่จริง อัลเบิร์ตมีทักษะในการทําอาหาร แต่เขาไม่เคยจงใจอัพเกรดยกเว้นที่บ้านสักสองสามครั้งเขาไม่จําเป็นต้องทําอาหารเอง
อัลเบิร์ตนั่นเนื้อวัวและกําลังจะใส่เข้าไปในปากของเขาเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องที่คุ้นเคยในระยะไกล
“และเหมือนจะมีคนมาเพิ่ม!”
อัลเบิร์ตเอาส้อมเข้าปาก หันหน้าไปทางเสียง มันคือเฟร็ด และพวกเขากําลังวิ่งเหยาะๆมาที่นี่
“นาย นี่นายย่างสเด็กเป็นจริงๆ เหรอ” ดวงตาของเฟร็ดเบิกกว้าง และเขามองไปที่แฮกริดและอัลเบิร์ตที่กําลังเพลิดเพลินกับสเต็กย่างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
แน่นอนว่าฮอกวอตส์ยังมีสเต็กอีกด้วย อย่างไรก็ตาม เมื่อหลายคนเห็นอัลเบิร์ตย่างสเต็กที่นี่จริงๆ พวกเขารู้สึกไม่สมดุลเล็กน้อย
“รสชาติก็ใช้ได้นะ” อัลเบิร์ตบีบน้ํามะนาวลงบนสเต็ก กินอีกชิ้นหนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นถาม ”พวกนายว่างหรอถึงแวะมาที่นี่”
“เรามาที่นี่เพื่อส่งจดหมายให้นาย แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นนายซ่อนตัวอยู่ที่นี่เพื่อทําบาร์บีคิว”จอร์จมีสีหน้าเศร้าสร้อย
“ฉันแค่ทานอาหารที่นี่กับแฮกริด” อัลเบิร์ตกัดหอมใหญ่ย่าง นําไข่เข้าปากด้วยส้อม เคี้ยวแล้วกลืนเข้าไป แล้วถามว่า “จดหมายของฉันอยู่ที่ไหน”
” ที่นี่.” จอร์จยื่นจดหมายให้อัลเบิร์ต
“แปลกจัง ทําไมนกฮูกไม่ส่งจดหมายถึงฉันโดยตรง” อัลเบิร์ตรู้สึกสับสนเล็กน้อย และยกมือขึ้นเพื่อหยิบจดหมายจากจอร์จ
“ศาสตราจารย์สมิธขอให้ฉันมอบมันให้กับนาย” จอร์จอธิบายพลางจ้องมันฝรั่งอบชีสบนตะแกรง
“ถ้าจะกินก็จัดการเลย” แฮกริดรู้สึกตลกเล็กน้อยและทักทายทั้งสามคนให้นั่งลงกินข้าว “อัลเบิร์ตทําได้ ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าทักษะการทําอาหารของเขาดีมาก”
“ศาสตราจารย์สมิธ?” อัลเบิร์ตบอกว่าเขาเข้าใจ และหลังจากดูผู้ส่งแล้ว เขาอาจจะเดาได้ว่าอะไรอยู่ข้างใน
“จะไม่ดูหน่อยเหรอ?” ปากของเฟร็ดอัดแน่นไปด้วยชีสและมันฝรั่งอบ
“โอ้.” อัลเบิร์ตคิดเกี่ยวกับมันและเปิดซองจดหมาย มันเป็นจดหมายจากเซอร์ร่า แฮร์ริสเขาแสดงความเต็มใจที่จะสื่อสารกับอัลเบิร์ตผ่านจดหมายโต้ตอบ ในจดหมาย เขายังแนะนําหนังสือสองเล่มเป็นหนังสือที่เกี่ยวข้องการเล่นแร่แปรธาตุ
” อะไรอยู่ในนั้น?” ลี จอร์แดนถามด้วยความสงสัย
“มีคนเต็มใจที่จะติดต่อสื่อสารกับฉันอย่างเป็นมิตร” อัลเบิร์ตใส่จดหมายกลับเข้าไปใน กระเป๋าของเขาและอธิบายด้วยรอยยิ้ม
“อร่อยมั้ย?” จอร์จใส่ใจในรสชาติของสเต็กย่างมากขึ้น
“ใช้ได้” อัลเบิร์ตตอบและเช็ดอาหารในจานต่อไป
หลังจากที่เฟร็ดกลืนมันฝรั่งอบเข้าไป เขาก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้: “ฉันไม่คิดว่านายจะทํามันจริงๆ นะ”
“ทําไมจะไม่ล่ะ?” อัลเบิร์ตกล่าวว่า “ฉันทํามันเองทั้งนั้นแหละ ทั้งหาอาหารและใส่เสื้อผ้า”
เฮิร์บและเดซี่เป็นทนายความ และบางครั้งพวกเขาก็ยุ่งเกินกว่าจะดูแลพวกเขา
“สเต็กอร่อยมาก” แฮกริดอุทาน เขาได้กินส่วนของเขาเอง ปริมาณน้อยเกินไปที่จะสนองความอยากอาหารของแฮกริด มีขนมปังปิ้งอยู่บนโต๊ะ เบคอนและชีส และข้าวโอ๊ตหม้อเล็กๆ
“ฉันรู้ เราควรมาหานายหลังอาหารกลางวัน” เฟร็ดมองดูอัลเบิร์ตเอาเนื้อชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วก็อดบ่นไม่ได้
“ใช่แล้ว ได้เวลากลับแล้ว มื้อเที่ยงใกล้จะมาถึงแล้ว” หลังจากที่จอร์จและแฮกริดทักทายพวกเขาพวกเขาทักทายเฟร็ดและลี จอร์แดนให้ลุกขึ้นและจากไป
“ลาก่อน แฮกริด” อัลเบิร์ตทักทายแฮกริดและจากไปพร้อมกับทั้งสามคน
ระหว่างทางกลับปราสาท จู่ๆ จอร์จก็ถามขึ้นว่า “อ้อ เราเพิ่งเห็นนายออกมาจากปาต้องห้ามกับแฮกริด”
“นายไปทําอะไรที่ปาต้องห้าม” ลีจอร์แดนถามต่อไป
“นี่… ฉันสัญญากับแฮกริดว่าจะไม่บอกคนอื่น ถ้าอยากรู้ก็ไปถามแฮกริด” อัลเบิร์ตรู้ว่าทั้งสามจะไม่ถามไม่เช่นนั้นพวกเขาจะไม่รอจนถึงตอนนี้เพื่อถามเขา
“นายกําลังมีความลับกับพวกเรา” เฟร็ดพึมพําอย่างไม่พอใจ
“ไม่มีทางเลือก ใครขอให้ฉันสัญญากับแฮกริดก่อน” อัลเบิร์ตยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
” ก็ได้” ทั้งสามคนไม่สามารถช่วยได้ เมื่อรู้ว่าอัลเบิร์ตไม่อยากจะพูด พวกเขาก็เลยไม่ถามอีก
“ว่าแต่ มีประชุมสโมสรการ์ดพ่อมดในตอนบ่ายหรือเปล่า” ลี จอร์แดนกังวลเรื่องนี้มากกว่าและตอนนี้เขาก็เป็นผู้สนับสนุนการ์ดพ่อมดที่ซื่อสัตย์
“อืม รวมตัวกันที่หอประชุมคนยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่” อัลเบิร์ตกล่าวว่า: “ฉันสร้างการ์ดต้นฉบับแล้ว”
ตามที่เขาพูด อัลเบิร์ตหยิบไพ่สองสามใบออกมาแล้วยื่นให้ทั้งสามคน ซึ่งเป็นไพ่ของแต่ละคน
เฟร็ดและจอร์จต่างก็สวมเครื่องแบบควิดดิชที่มีไม้กวาดบินได้ ในขณะที่ลี จอร์แดนสวมเสื้อคลุมพ่อมด สวมหมวกพ่อมดและถือไม้กายสิทธิ์ ในขณะที่อัลเบิร์ตเองก็สวมชุดพ่อมดลักษณะการถือหนังสือและไม้กายสิทธิ์
“รูปพวกนี้ถ่ายเมื่อไหร่” จอร์จหยิบบัตรของเขา มองเข้าไปใกล้ๆ และอดไม่ได้ที่จะถาม
“นายหมายถึงอะไร?” อัลเบิร์ตยิ้มโดยไม่พูดอะไร
“การ์ดจะเป็นแบบนี้ในอนาคตหรือไม่? ในที่สุดฉันก็รู้สึกว่ามันเป็นทางการขึ้นมาหน่อย
!” เฟร็ดหยิบการ์ดขึ้นมาดู พอใจกับการ์ดของเขามาก
“แล้วการ์ดอื่นล่ะ” ลี จอร์แดนถาม
“ฉันยังไม่ได้ทําไฟใบอื่นเลย นายคิดว่าฉันมีเวลาเหลือเฟือกับเรื่องนี้จริงๆ เหรอ?” อัลเบิร์ตยักไหล่ “อีกอย่าง ฉันไม่มีรูปคนอื่นด้วย”
สิทธิบุคคลทางภาพถ่าย?
ไม่มีสิ่งดังกล่าวในโลกเวทมนตร์
“ฉันจะเอาการ์ดใบนี้!” จอร์จกําลังจะใส่การ์ดของเขาในกระเป๋าเสื้อของเขา แต่อัลเบิร์ตหยุดมันไว้
“มันทําไม่ได้ การ์ดต้นฉบับจะอยู่กับฉัน มันจะเป็นการ์ดต้นฉบับในอนาคต ฉันจะใช้คาถาเปลี่ยนมันเมื่อการ์ดต้นฉบับถูกดัดแปลง การ์ดอื่นๆ ก็จะเปลี่ยนไปด้วย” “ เบิร์ตอธิบาย
“แบบนี้ก็ได้เหรอ?” เฟร็ดรู้สึกประหลาดใจ
“ก็มันใช้คาถานี้ใน Daily Prophet ไม่รู้เหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยวาทศิลป์
หลายคนส่ายหัวพร้อมกัน
แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าบางครั้งเนื้อหาของ Daily Prophet จะเปลี่ยนไป แต่พวกเขาไม่รู้ว่าทํา
“แล้ว…จะนานแค่ไหน”
“ใครจะไปรู้ อย่างน้อยฉันต้องรอจนกว่าฉันจะเรียนรู้คาถาแห่งการเปลี่ยนแปลง” อัลเบิร์ตครุ่นคิดแล้วพูดอีกครั้ง “ว่ากันว่านั่นคือระดับพ่อมดที่ผ่านการสอบของวพรส.(O.W.LS)นเดาว่ามันจะใช้เวลาสองหรือสามปี”
“สองสามปี?” หลี่เฉียวตานพูดอย่างอ่อนแรง ”สองสามปี นายสามารถไปถึงระดับนั้นได้แล้ วหรอ”
“ถึงแม้การพูดแบบนั้นอาจจะเย่อหยิ่ง แต่ก็ไม่ยากเกินไปสําหรับฉันที่จะสําเร็จการศึกษาจากฮอกวอตส์ด้วยคะแนนที่ดีเยี่ยม” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“การที่นายไม่ได้ไปที่เรเวนคลอ มันเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สําหรับพวกเขา” จอร์จพูดด้วยอารมณ์อีกครั้งว่า ”นายมีสมองแบบไหนกันเนี่ย”
“ถ้านายสามารถตอบปริศนาได้มากกว่าแคทรีนา คงจะเยี่ยมมาก”
“พวกนายคิดมากเกินไปแล้ว” อัลเบิร์ตเหลือบมองที่ลี จอร์แดนและพูดอย่างไม่พูดอะไร “นั่นเป็นไปไม่ได้ เมื่อเทียบกับคนที่เดาปริศนาทุกวัน นายคิดว่านายจะชนะไหม”
“แล้วทําไมนายถึงเดิมพันปริศนากับเธอ” เฟร็ดยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“ฉันอยากรู้ว่ามีปริศนาอยู่กี่ข้อที่ทางเข้าเรเวนคลอ และคําตอบของปริศนาเหล่านี้คืออะไร”อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเละ “ในอนาคต ฉันอาจจะแอบเข้าไปในห้องนั่งเล่นเรเวนคลอ”
“ฉันคิดว่านายจะถูกไล่ออก” เฟร็ดกล่าว
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น.” จอร์จกับลี จอร์แดนเห็นด้วย
ทั้งสี่มาถึงปราสาทในขณะที่พวกเขากําลังคุยกันอยู่ เมื่อพวกเขากําลังจะเดินผ่านห้องโถงพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ารวดเร็วข้างหลังพวกเขา
ฟิลช์รีบมาหาพวกเขา
“สกปรก! สกปรกทุกที่ ฉันพอแล้ว!” ฟิลข์ร้องไห้อย่างโกรธจัด ชี้ไปที่รอยเท้าโคลนบนพื้นตาของเขาโปน เนื้อบนใบหน้าของเขาสั่น และเขาดูน่ากลัวอย่างน่าประหลาด “ฉันพอแล้วพวกแกทั้งสี่คนตามฉันมา!”
“ไอ ใจเย็นๆ คุณฟิลช์” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วโบกมือเบาๆ รอยเท้าโคลนและรองเท้าบู๊ตของเขา รอยเท้าโคลนบนพื้น และโคลนบนรองเท้าก็หายไป เฟร็ดจอร์จและจอร์แดนลืมองหน้ากัน และพวกเขายังใช้คาถาทําความสะอาดบนรองเท้า
น่าเสียดายที่พวกเขาพบว่าไม่สามารถทําความสะอาดคราบบนนั้นได้หมดจด
“นายทําได้อย่างไร?” จอร์จอดไม่ได้ที่จะถาม
” คาถาอันตรธาน” อัลเบิร์ตโบกไม้กายสิทธิ์เพื่อทําความสะอาดให้พวกเขา จากนั้นจึงพูดกับฟิลช์ที่ตกตะลึงอยู่กับที่ “เราไปได้แล้วใช่ไหม”
ก่อนที่ฟิลช์จะตอบ พวกเขาทั้งสี่เดินผ่านโถงทางเดินเข้าไปในหอประชุม ปล่อยให้ฟิลข์และคนอื่นๆ เตรียมดูการแสดงด้วยใบหน้าโง่เขลา เมื่อเขาหายดีแล้ว อัลเบิร์ตทั้งสี่คนก็ไปไกลแล้ว
ฟิลซ์ตัวสั่นไปทั้งตัว และมีนักเรียนสองสามคนกําลังดูอยู่ข้างๆ เขา น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้ว่ามีคําที่เรียกว่าอย่าสอดรู้สอดเห็น ดังนั้น นักเรียนฮัฟเฟิลพัฟผู้เคราะห์ร้ายสองคนจึงตกเป็นเป้าหมายของฟิลซ์
พวกเขาต้องการทําสิ่งที่อัลเบิร์ตทํา แต่น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งคู่ใช้คาถาอันตรธานไม่เป็น
