บทที่ 598 กิจวัตรประจําวันของผู้นํานิกาย
“อย่างไรก็ตามข้าได้ให้คําแนะนําแก่เจ้าอย่างเพียงพอแล้วตอนนี้ เจ้ามีคําถามอะไรกับข้าอีกหรือไม่ ก่อนที่ข้าจะกลับไปที่ห้องของซูหยาง” ถังหลิงซีถามชิวเยว่
“เอ้ ห้องของซูหยาง” ชิวเยวมองดูเธอด้วยคําถามในดวงตา
“ข้าจักอยู่ในห้องของซูหยางจนกว่าข้าจะจากไป แต่เจ้ามิต้องกังวลในเมื่อข้ามสามารถที่จะทําอะไรด้วยร่างนี้ได้ถึงแม้ว่าใจของข้าจะโหยหาอ้อมกอดของเขาก็ตาม ข้าทําได้แต่เพียงรอจนกว่าเขากลับคืนไปยังสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ ข้ามีความลําบากใจของข้า เจ้ารู้ไหม”
“อืม…. ก่อนที่ท่านจะจากไป ท่านพอจะบอกข้าให้มากกว่านี้เรื่อง… ประสบการณ์ของท่าน กับเรื่องนั้น…” ชิวเยว่ถามเธอด้วยน้ําเสียงเอียงอาย
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของถังหลิงซี แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า “ก็ดี ข้าจักบอกเจ้าทุกอย่างที่เจ้าต้องการจะรู้ในเรื่องการสอดใส่ทางด้านหลัง”
“ข้ามิได้หมายความว่า…” ชิวเยวมองดูเธอด้วยสีหน้าตกตะลึง
“มิต้องอาย พี่สาวใหญ่คนนี้จะสอนเจ้าทุกอย่างเอง”
จากนั้นถังหลิงซีก็เริ่มทําการอธิบายให้ชิวเยว่ฟังถึงประสบการณ์ของตนเองกับซูหยางในด้านการมีความสัมพันธ์กันทางประตูหลัง
ในเวลาเดียวกันภายในห้องของศิษย์หญิง ซูหยางก็เพิ่งปลดปล่อยปราณหยางเข้าไปในร่างของศิษย์หญิงเสร็จสิ้น
“ขอบคุณสําหรับการยอมเสียเวลามาร่วมฝึกกับข้า ท่านผู้นํานิกาย” ศิษย์คนนั้นพูดกับเขา หลังจากนั้นพร้อมกับลูบไปยังท้องของตนเองที่เต็มไปด้วยปราณหยางที่อบอุ่นของเขา
“ข้าจะไม่มาได้อย่างไรเมื่อสาวสวยเช่นเจ้าต้องการที่จะร่วมฝึกวิชา ถ้าเจ้าสามารถทนไหว ข้าก็จะร่วมฝึกกับเจ้าได้ทั้งวัน” ซูหยางกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม
“ท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว ท่านผู้นํานิกาย ข้าเป็นเพียงแค่ศิษย์ ข้ามกล้าที่จะเก็บท่านไว้เฉพาะตัวเป็นเวลานานถึงแม้ว่าข้าสามารถที่จะทําเช่นนั้นได้”
“เจ้าอาจจะเป็นเพียงแค่ศิษย์ แต่ในสายตาของข้า อันดับแรกแล้วเจ้าเป็นหญิงคนหนึ่ง และเป็นหญิงงามเสียด้วย”
“ท่านผู้นํานิกาย..” ใบหน้าของศิษย์แดงขึ้น และเธอก็กล่าวขึ้นมาในเวลาต่อมาว่า “เช่นนั้น ข้าพอจะขอฝึกต่ออีกสักรอบได้หรือไม่ ข้ารู้สึกว่าหายเหนื่อยขึ้นมาบ้างแล้ว”
“ด้วยความยินดี” ซูหยางพยักหน้าก่อนที่จะทิ่มหัวน้องชายเข้าไปในริมฝีปากด้านล่างของศิษย์คนนั้น เข้าสู่ปากถ้ําอันคับแคบและเปียกแฉะที่พลันมีปราณหยินทะลักล้นออกมา
“อา”
ศิษย์คนนั้นครางออกมาเบาๆ และพวกเขาทั้งคู่ก็เริ่มฝึกยกต่อไป
หลังจากที่ทําให้ศิษย์เหนื่อยจนกระทั่งเธอไม่สามารถที่จะลุกขึ้นมาได้อีกต่อไปแล้วนั้น ซูหยางก็ออกไปจากบ้านของศิษย์และทําการไปพบกับศิษย์คนต่อไป
“ท่านผู้นํานิกาย ขอบคุณที่มาในวันนี้” ศิษย์คนใหม่ทักทายซูหยางที่ประตูพร้อมกับร่างที่เปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิด พร้อมกับกล่าวว่า “ข้าเพิ่งฝึกฝนกับตุ๊กตาที่ท่านมอบให้…”
“โอ ในเมื่อเจ้าได้ใช้มันแล้ว ทําไมจึงมิแสดงให้ข้าเห็นถึงความก้าวหน้าล่ะ” ซูหยางกล่าวกับเธอ
ศิษย์คนใหม่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มเขินอายแล้วเธอก็นําเขาเข้าไปสู่ห้องของเธอ ที่ซึ่งตุ๊กตาฝึกหัดนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับแท่งแกร่งที่ระหว่างขาของมัน มีปราณหยินของศิษย์หยดย้อยลงมา
“ข้าได้ฝึกฝนทุกวันด้วยตุ๊กตาฝึกฝนนี้ตั้งแต่ข้าได้รับมันมาจากท่าน ท่านผู้นํานิกาย” ศิษย์พูดขึ้นขณะที่เธอปีนขึ้นไปบนตุ๊กตาฝึกหัด
สองสามวินาทีให้หลัง เธอก็นั่งอยู่บนแท่งแกร่งของตุ๊กตาฝึกหัดตรงกับช่องรักของเธอ แล้วเธอก็เริ่มควบขับอย่างดุเดือด
“อาา”
“อาาาา”
“อา”
ศิษย์คนนี้ครางออกมาด้วยความสุขสันต์ขณะที่เธอทําการแสดงวิชาของเธอต่อหน้าซูหยาง ที่ยืนอยู่ที่นั่นและชมดูด้วยสีหน้าเรียบเฉย
สองสามนาทีให้หลัง ร่างของศิษย์ก็สั่นสะท้าน และช่องด้านล่างของเธอก็หยาดเยิ้มไปด้วยปราณหยิน
“ฮาา…ฮาาา…ฮาา… ท่านเห็นเป็นอย่างไรบ้าง ท่านผู้นํานิกาย ข้าพัฒนาขึ้นหรือไม่” เธอถามเขาขณะที่หอบหายใจหนัก
ซูหยางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้าเห็นว่าเจ้าเคลื่อนไหวท่าร่างของเจ้าได้อย่างที่ข้าสอน แต่ทว่าเจ้ายังคงเกร็งในบางจุดของการเคลื่อนไหว ให้ข้าแสดงให้ดู”
จากนั้นซูหยางก็ทําการเปลื้องเสื้อผ้า ดันตุ๊กตาฝึกหัดไปด้านข้าง แล้วนอนลงไปบนเตียง
“ทําซ้ําอีกครั้งตั้งแต่เริ่มต้น และปล่อยให้มือของข้าทําการชักนําร่างของเจ้าในขณะที่เจ้าทําเช่นนั้น” ซูหยางพูดขึ้นกับเธอ
ศิษย์พยักหน้า และหลังจากที่สูดลมหายใจลึกแล้ว เธอก็เริ่มควบขับแท่งแกร่งของซูหยางในแบบเดียวกับที่เธอทํากับตุ๊กตาฝึกหัด
ในเวลานั้น ซูหยางก็ได้วางมือของเขาไปบนสะโพกของเธอและเขาก็ได้ทําการจัดท่าทางของเธอด้วยพลังวิญญาณของเขาเมื่อตอนที่การเคลื่อนไหวของเธอนั้นเริ่มแข็งที่
“อาาา”
“อ้าาาาา”
ศิษย์ร้องครางเสียงดังกว่าตอนที่เธอทํากับตุ๊กตาฝึกหัด ร่างของเธอสั่นสะท้านรุนแรงยิ่งกว่าเดิม และปราณหยินก็ล้นทะลักออกมาจากถ้ําสีชมพูของเธอในทันที
สองสามนาทีให้หลัง ศิษย์ก็ล้มลงบนซูหยางโดยมีอกใหญ่ของเธอนั้นเบียดลงไปบนอกของเขา
“เจ้าคิดว่าเป็นอย่างไร” ซูหยางถามเธอหลังจากนั้น
“มันน่าอัศจรรย์ ท่านผู้นํานิกาย” ศิษย์พูดขึ้นด้วยเสียงที่หมดแรง
“ไม่ใช่เรื่องนั้น เจ้าเด็กโง่ ข้ากําลังพูดถึงการเคลื่อนไหวของเจ้า หรือว่าเจ้ามิได้ให้ความสนใจเลยแม้แต่น้อย
“ข้าขอโทษ ท่านผู้นํานิกาย ข้ามัวแต่ดื่มต่ําอยู่กับการฝึกฝนจนลืมให้ความสนใจ…” ศิษย์พูดด้วยเสียงขอโทษ
“มิเป็นไร ข้าจักทําซ้ําอีกครั้ง ดังนั้นจงให้ความสนใจในครั้งนี้”
ศิษย์พยักหน้า และหลังจากที่พักอยู่เป็นเวลาสองสามนาที เธอก็เริ่มขยับสะโพกของเธออีกครั้ง
“ข้าคิดว่าข้าเข้าใจมันแล้วในคราวนี้ ท่านผู้นํานิกาย” ศิษย์กล่าวกับเขาหลังจากผ่านรอบที่สอง
“เช่นนั้นเรามาทําซ้ําอีกครั้งจนกว่าเจ้ามีความมั่นใจว่าเจ้าเข้าใจมันดีแล้ว” ซูหยางกล่าว
“เจ้าค่ะท่านผู้นํานิกาย” ศิษย์ตอบด้วยความกระตือรือล้น
หลังจากที่ฝึกกับศิษย์คนนี้เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ซูหยางก็ออกจากบ้านของเธอและมุ่งตรงไปยังบ้านของศิษย์คนถัดไป และก็เขาก็ได้ดําเนินกิจวัตรนี้จนกระทั่งเขาได้ไปบ้านของศิษย์หญิงที่ร้องขอฝึกกับเขาจนครบทุกคน
เมื่อยามที่เขาได้สร้างความพึงพอใจและได้สั่งสอนศิษย์ทุกคนแล้ว เวลาก็ได้ล่วงเลยไปจนถึงตอนกลางคืน แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้กลับคืนไปยังห้องของตนเองในทันที ในเมื่อยังมีอีกคนที่รอเขาอยู่
“เจ้าตื่นอยู่หรือไม่” ซูหยางเคาะประตูห้องโหลวหลานจี
“ข้าตื่นอยู่ เจ้าเข้ามาด้านในได้เลย” โหลวหลานจีตอบในไม่กี่วินาทีถัดไป
เมื่อซูหยางเปิดประตู โหลวหลานจีก็ได้อยู่บนเตียงของเธอและสวมชุดนอนที่ลับล่อรําไรยั่วยวนเรียบร้อยแล้ว
“ข้าได้รอเจ้าอยู่ ซูหยาง” เธอกล่าวกับเขาด้วยรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์
Related
