สำนักว่านหลงได้สูญเสียหนักหนาสาหัสมากในตะวันออกกลางแล้ว และถ้าจับทหารจำนวน 15,000 คนนี้ได้อีก งั้นความสูญเสียจะหนักอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน มันจะทำให้สำนักว่านหลงกลายเป็นฝ่ายตามและน่าสังเวชมากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้เย่เฉินจะไม่ได้เป็นศัตรูโดยตรงกับสำนักว่านหลง แต่สัญชาตญาณทำให้เขารู้สึกว่าต่อไปสำนักว่านหลงจะกลายเป็นศัตรูของเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นแทนที่จะล่าถอย เขาเต็มใจที่จะใช้โอกาสนี้กวาดล้างทหารทั้งหมดของสำนักว่านหลงที่อยู่ในตะวันออกกลาง! และสิ่งที่ต้องสูญเสียเพื่อให้สามารถบรรลุเป้าหมายนี้ อย่างมากที่สุดก็คือยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดเท่านั้น ถึงแม้ยาอายุวัฒนะจะล้ำค่า แต่ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดอาจจะสามารถกวาดล้างทหาร 15,000 คนของสำนักว่านหลงได้ ดังนั้นสำหรับเย่เฉินแล้ว เป็นสิ่งที่คุ้มค่ามาก ดังนั้น เขาจึงหยิบยาอายุวัฒนะออกมาโดยไม่ลังเล ตั้งใจจะใส่เข้าไปในปากทันทีเพื่อชุบชีวิต แต่หลังจากคิดทบทวนแล้ว ประสิทธิภาพของยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ คาดว่าหลังจากฟื้นคืนชีพแล้วยังมีประโยชน์ทางด้านอื่นอีก เช่นเดียวกับตอนที่หงห้ากำลังจะตาย การให้เขากินยาอายุวัฒนะไปหนึ่งเม็ดไม่เพียงสามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ยังรักษาอาการบาดเจ็บ กระทั่งยังปรับปรุงกลไกการทำงานของร่างกายได้อย่างมาก ซึ่งทำให้เขาดูหนุ่มขึ้นไม่น้อย หงห้าเป็นคนกันเอง ดังนั้นเย่เฉินจึงไม่รู้สึกเสียดายยาอายุวัฒนะ แต่วันนี้เขาเพิ่งพบผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลคนนี้เป็นครั้งแรก จึงไม่จำเป็นต้องให้ประโยชน์กับเขา ดังนั้น เขาจึงแบ่งยาอายุวัฒนะเป็นครึ่งหนึ่ง แล้วยัดครึ่งเม็ดเข้าไปในปากของเขา ไม่นาน ยาในร่างกายก็เริ่มออกฤทธิ์ หัวใจที่เสียหายได้รับการซ่อมแซม และอวัยวะที่ขาดออกซิเจนก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วเช่นกัน และหลังจากที่ยาออกฤทธิ์แล้ว แต่อีกฝ่ายยังไม่ตื่นทันที เย่เฉินตรวจสอบอย่างละเอียด ถึงพบว่าสมองของอีกฝ่ายดูเหมือนจะยังไม่ได้รับการซ่อมแซมอย่างเต็มที่ ดังนั้นเขาจึงหยิบยาอายุวัฒนะครึ่งเม็ดที่เหลือ แล้วแบ่งเป็นเศษหนึ่งส่วนสาม และยัดเข้าไปในปากของเขา ไม่นาน ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลก็ฟื้นอย่างช้า ๆ หลังจากเขาฟื้นขึ้น เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย โดยเฉพาะหัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับว่าถูกมีดแทง นอกจากนั้น เนื่องจากสมองขาดออกซิเจนเป็นเวลาหลายนาที จึงมีความรู้สึกปวดและเวียนศีรษะอย่างรุนแรง และกระทั่งมีอาการอยากอาเจียนอย่างรุนแรง ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแอมาก มีความรู้สึกเหมือนกับเพิ่งคลานออกมาจากประตูนรก ร่างกายครึ่งหลังยังคงห้อยอยู่ที่นั่นและยังคงออกมาไม่ได้ ถ้าหากเย่เฉินมอบยาอายุวัฒนะที่เหลือให้เขากินเข้าไป คาดว่าตอนนี้ร่างกายของเขาคงจะกระปรี้กระเปร่า แต่เย่เฉินไม่คิดที่จะทำเช่นนี้ และเก็บยาอายุวัฒนะที่เหลือไว้ เพราะเขารู้สึกว่า ประการแรก ตนเองและบุคคลนี้ไม่ใช่ญาติ ศัตรูหรือเพื่อน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเขามากขนาดนั้น ประการที่สอง ตนเองต้องทำให้ผู้ชายคนนี้เกลียดชังเฉินจงเหล่ย หากเขาได้โชคลาภหลังจากเจอเรื่องโชคร้ายแล้ว บางทีเขาอาจจะขอบคุณเฉินจงเหล่ยที่ให้โอกาสนี้แก่เขา ดังนั้น การทำให้เขาสามารถมีชีวิตอยู่แบบนี้ และทำให้เขาได้รับความเจ็บปวดถึงจะเป็นสิ่งเหมาะสมที่สุด นี่เป็นการสนองตอบต่อประโยคที่บรรพบุรุษเคยกล่าวไว้ว่า “ประหยัดได้ก็ประหยัด” และสิ่งแรกหลังจากที่ผู้ชายคนนี้ตื่นขึ้นก็คือการดิ้นรนเพื่อลุกขึ้น แล้วจ้องไปที่เฉินจงเหล่ยและด่าสาปแช่งว่า “เฉินจงเหล่ย! ไอ้สารเลว นึกไม่ถึงว่าคุณคิดจะฆ่าผม!” ขณะนี้ถึงแม้เฉินจงเหล่ยจะไม่สามารถแสดงปฏิกิริยาใด ๆ ออกมาได้ แต่ความรู้สึกลึก ๆ แล้วเขาหวาดกลัวมาก! เขาไม่เคยคิดว่าเย่เฉินใช้ยาที่ตนเองไม่รู้จักเพียงครึ่งเม็ด ก็สามารถช่วยคนที่ถูกตนเองชกตายไปแล้วฟื้นคืนชีพได้! นี่…..นี่มันเป็นไปได้ยังไง?! และเวลานี้เอง ที่เขาตระหนักว่าเย่เฉินไม่ใช่คนธรรมดาที่มีพลังเหนือธรรมชาติเท่านั้น เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าฮามิดมีกุนซือที่ทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไร? ความสามารถของบุคคลนี้เหนือกว่าประมุขของสำนักว่านหลงมาก กระทั่งแข็งแกร่งกว่าจู่ซือที่อยู่เบื้องหลังสำนักว่านหลงอีกด้วย! ขณะนี้เย่เฉินมองไปที่ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาล และกล่าวเบา ๆ ว่า “คุณไม่ต้องกล่าวตำหนิเขา จิตสำนึกของเขาถูกผมควบคุมแล้ว” ชายคนนั้นถามด้วยความประหลาดใจ “ถูกคุณควบคุมแล้ว? นี่…..นี่มันหมายความว่าอย่างไร?” เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เมื่อสักครู่ดูเหมือนเขาจะฆ่าคุณตายไปแล้ว และผมเป็นคนที่ช่วยชีวิตคุณกลับมา คุณจะไม่ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตคุณก่อนเหรอ?” ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลไม่ใช่คนโง่เขลา เขารู้ดีว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นกับตนเองอย่างชัดเจน ตอนที่เฉินจงเหล่ยลงมือทำร้ายตนเอง เขารู้ว่าตนเองไม่รอดอย่างแน่นอน นึกไม่ถึงว่าตอนนี้เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนหัวเซี่ยที่อยู่ตรงหน้า
สำนักว่านหลงได้สูญเสียหนักหนาสาหัสมากในตะวันออกกลางแล้ว
และถ้าจับทหารจำนวน 15,000 คนนี้ได้อีก งั้นความสูญเสียจะหนักอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
มันจะทำให้สำนักว่านหลงกลายเป็นฝ่ายตามและน่าสังเวชมากขึ้นกว่าเดิม
ถึงแม้เย่เฉินจะไม่ได้เป็นศัตรูโดยตรงกับสำนักว่านหลง แต่สัญชาตญาณทำให้เขารู้สึกว่าต่อไปสำนักว่านหลงจะกลายเป็นศัตรูของเขาอย่างแน่นอน
ดังนั้นแทนที่จะล่าถอย เขาเต็มใจที่จะใช้โอกาสนี้กวาดล้างทหารทั้งหมดของสำนักว่านหลงที่อยู่ในตะวันออกกลาง!
และสิ่งที่ต้องสูญเสียเพื่อให้สามารถบรรลุเป้าหมายนี้ อย่างมากที่สุดก็คือยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดเท่านั้น
ถึงแม้ยาอายุวัฒนะจะล้ำค่า แต่ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดอาจจะสามารถกวาดล้างทหาร 15,000 คนของสำนักว่านหลงได้ ดังนั้นสำหรับเย่เฉินแล้ว เป็นสิ่งที่คุ้มค่ามาก
ดังนั้น เขาจึงหยิบยาอายุวัฒนะออกมาโดยไม่ลังเล ตั้งใจจะใส่เข้าไปในปากทันทีเพื่อชุบชีวิต
แต่หลังจากคิดทบทวนแล้ว ประสิทธิภาพของยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ คาดว่าหลังจากฟื้นคืนชีพแล้วยังมีประโยชน์ทางด้านอื่นอีก
เช่นเดียวกับตอนที่หงห้ากำลังจะตาย การให้เขากินยาอายุวัฒนะไปหนึ่งเม็ดไม่เพียงสามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ยังรักษาอาการบาดเจ็บ กระทั่งยังปรับปรุงกลไกการทำงานของร่างกายได้อย่างมาก ซึ่งทำให้เขาดูหนุ่มขึ้นไม่น้อย
หงห้าเป็นคนกันเอง ดังนั้นเย่เฉินจึงไม่รู้สึกเสียดายยาอายุวัฒนะ
แต่วันนี้เขาเพิ่งพบผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลคนนี้เป็นครั้งแรก จึงไม่จำเป็นต้องให้ประโยชน์กับเขา
ดังนั้น เขาจึงแบ่งยาอายุวัฒนะเป็นครึ่งหนึ่ง แล้วยัดครึ่งเม็ดเข้าไปในปากของเขา
ไม่นาน ยาในร่างกายก็เริ่มออกฤทธิ์ หัวใจที่เสียหายได้รับการซ่อมแซม และอวัยวะที่ขาดออกซิเจนก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วเช่นกัน
และหลังจากที่ยาออกฤทธิ์แล้ว แต่อีกฝ่ายยังไม่ตื่นทันที
เย่เฉินตรวจสอบอย่างละเอียด ถึงพบว่าสมองของอีกฝ่ายดูเหมือนจะยังไม่ได้รับการซ่อมแซมอย่างเต็มที่ ดังนั้นเขาจึงหยิบยาอายุวัฒนะครึ่งเม็ดที่เหลือ แล้วแบ่งเป็นเศษหนึ่งส่วนสาม และยัดเข้าไปในปากของเขา
ไม่นาน ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลก็ฟื้นอย่างช้า ๆ
หลังจากเขาฟื้นขึ้น เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย โดยเฉพาะหัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับว่าถูกมีดแทง
นอกจากนั้น เนื่องจากสมองขาดออกซิเจนเป็นเวลาหลายนาที จึงมีความรู้สึกปวดและเวียนศีรษะอย่างรุนแรง และกระทั่งมีอาการอยากอาเจียนอย่างรุนแรง
ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแอมาก มีความรู้สึกเหมือนกับเพิ่งคลานออกมาจากประตูนรก ร่างกายครึ่งหลังยังคงห้อยอยู่ที่นั่นและยังคงออกมาไม่ได้
ถ้าหากเย่เฉินมอบยาอายุวัฒนะที่เหลือให้เขากินเข้าไป คาดว่าตอนนี้ร่างกายของเขาคงจะกระปรี้กระเปร่า
แต่เย่เฉินไม่คิดที่จะทำเช่นนี้ และเก็บยาอายุวัฒนะที่เหลือไว้ เพราะเขารู้สึกว่า
ประการแรก ตนเองและบุคคลนี้ไม่ใช่ญาติ ศัตรูหรือเพื่อน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเขามากขนาดนั้น
ประการที่สอง ตนเองต้องทำให้ผู้ชายคนนี้เกลียดชังเฉินจงเหล่ย หากเขาได้โชคลาภหลังจากเจอเรื่องโชคร้ายแล้ว บางทีเขาอาจจะขอบคุณเฉินจงเหล่ยที่ให้โอกาสนี้แก่เขา
ดังนั้น การทำให้เขาสามารถมีชีวิตอยู่แบบนี้ และทำให้เขาได้รับความเจ็บปวดถึงจะเป็นสิ่งเหมาะสมที่สุด
นี่เป็นการสนองตอบต่อประโยคที่บรรพบุรุษเคยกล่าวไว้ว่า “ประหยัดได้ก็ประหยัด”
และสิ่งแรกหลังจากที่ผู้ชายคนนี้ตื่นขึ้นก็คือการดิ้นรนเพื่อลุกขึ้น แล้วจ้องไปที่เฉินจงเหล่ยและด่าสาปแช่งว่า “เฉินจงเหล่ย! ไอ้สารเลว นึกไม่ถึงว่าคุณคิดจะฆ่าผม!”
ขณะนี้ถึงแม้เฉินจงเหล่ยจะไม่สามารถแสดงปฏิกิริยาใด ๆ ออกมาได้ แต่ความรู้สึกลึก ๆ แล้วเขาหวาดกลัวมาก!
เขาไม่เคยคิดว่าเย่เฉินใช้ยาที่ตนเองไม่รู้จักเพียงครึ่งเม็ด ก็สามารถช่วยคนที่ถูกตนเองชกตายไปแล้วฟื้นคืนชีพได้!
นี่…..นี่มันเป็นไปได้ยังไง?!
และเวลานี้เอง ที่เขาตระหนักว่าเย่เฉินไม่ใช่คนธรรมดาที่มีพลังเหนือธรรมชาติเท่านั้น เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าฮามิดมีกุนซือที่ทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไร? ความสามารถของบุคคลนี้เหนือกว่าประมุขของสำนักว่านหลงมาก กระทั่งแข็งแกร่งกว่าจู่ซือที่อยู่เบื้องหลังสำนักว่านหลงอีกด้วย!
ขณะนี้เย่เฉินมองไปที่ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาล และกล่าวเบา ๆ ว่า “คุณไม่ต้องกล่าวตำหนิเขา จิตสำนึกของเขาถูกผมควบคุมแล้ว”
ชายคนนั้นถามด้วยความประหลาดใจ “ถูกคุณควบคุมแล้ว? นี่…..นี่มันหมายความว่าอย่างไร?”
เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เมื่อสักครู่ดูเหมือนเขาจะฆ่าคุณตายไปแล้ว และผมเป็นคนที่ช่วยชีวิตคุณกลับมา คุณจะไม่ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตคุณก่อนเหรอ?”
ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลไม่ใช่คนโง่เขลา เขารู้ดีว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นกับตนเองอย่างชัดเจน
ตอนที่เฉินจงเหล่ยลงมือทำร้ายตนเอง เขารู้ว่าตนเองไม่รอดอย่างแน่นอน
นึกไม่ถึงว่าตอนนี้เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนหัวเซี่ยที่อยู่ตรงหน้า
