ฮันโฮที่พร้อมจะวิ่งหนีในทุกเมื่อมองดูการต่อสู้ด้วยสายตาเหม่อลอย
จริง ๆ แล้วเขาคิดเพียงแค่จะหนีจากมอนสเตอร์ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากหนีเอาตัวรอดเพราะเขาไม่เคยคิดที่จะต่อสู้เผชิญหน้ามาก่อนเลย เช่นเดียวกับการที่ต่อสู้โดยการใช้ร่างไร้วิญญาณของศัตรู…
ในตอนนั้นเอง กอบลินตัวใหญ่ยกแขนซ้ายขึ้น
วาบ!
กำไลข้อมือของมันส่องแสง มันเป็นสัญญาณของลางไม่ดี
<หัวหน้าฝูงกอบลินใช้ ‘ความบ้าคลั่งแห่งความดุร้าย’ สมุนของมันแข็งแกร่งขึ้น>
ในขณะเดียวกัน สายตาเหล่ากอบลินที่หวาดกลัวได้เปล่งแสงสีแดงขึ้นมา
เคี๊ยก!
ราวกับว่าคำสาป ‘กลิ่นมรณะ’ ได้หายไป การเคลื่อนไหวของพวกมันคล่องแคล่วขึ้น พวกมันเริ่มต้านโครงกระดูกขึ้นมาบนบันได
ฮันโฮร้อนรน
“อ๊ะ! ซองอู เราจะหนีกันได้รึยัง?”
“…เดี๋ยวก่อน!”
ถ้าหากเหล่าโครงกระดูกถูกทำลาย ฮันโฮกับซองอูจะต้องตายอย่างแน่นอน ถ้าทั้งสองร่วมมือกันต่อสู้ ทั้งสองอาจเอาชนะได้ แต่ซองอูไม่อยากจะเสี่ยง
เหตุผลที่เขาต่อสู้กับพวกกอบลินเพราะเขาจะได้ยืนยันความปลอดภัยกับเหล่าโครงกระดูกที่เผชิญหน้าแทนเขา
‘เราควบคุมโครงกระดูกพวกนี้ พวกมันจะเคลื่อนไหวตามที่ต้องการ แต่ตอนนี้จะทำยังไงดี?’
ในตอนนั้นเอง เขาเห็นมือหัวหน้ากอบลิน มันยกมือซ้ายหมุนที่กลางอากาศ กำไลของมันดูเด่นแปลกตา
‘ใช่แล้ว นั่นไง!’
โครงกระดูกตัวแรกก้าวถอยหลัง แม้จะไม่มีแขนหนึ่งข้าง มันก็กระโดดขึ้นกลางอากาศหลังจากเหยียบหลังของโครงกระดูกอีกตัว
ฟึ่บ!
‘หืม? จะกระโดดจากตรงนั้นสินะ?’
จากที่ซองอูคิด โครงกระดูกนั้นเคลื่อนไหวอย่างดุดันอย่างที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน มันกระโดดลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็วและซัดมือข้างเดียวที่เหลือลงมาตรง ๆ
มีดตัดข้อมือของหัวหน้ากอบลินในทันที จากนั้นพลังงานสีแดงในกำไลจึงหายไป ฝูงกอบลินเคลื่อนไหวช้าลงและกลับมาหวาดกลัวอีกครั้ง
หัวหน้ากอบลินที่ตกใจเตะโครงกระดูกจนกระเด็นกลิ้งไปที่ชั้นหนึ่ง
ถึงอย่างนั้นโครงกระดูกตัวนั้นก็ได้สร้างโอกาสที่จะเอาชนะในการโจมตีเดียวมาแล้ว
<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>
เหล่าโครงกระดูกที่ดูเหมือนกับซอมบี้ที่ถูกชุบชีวิตมากกว่ากอบลินเข้าแทงฝูงกอบลินที่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า
ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ!
บางครั้งก็เกิดประกายไฟสีเหลืองเมื่อมีดกระทบกัน ซึ่งมันแสดงว่ากอบลินตัวนั้นถูกการโจมตีร้ายแรงจากเอฟเฟคผสานของ <กลุ่มโจรมีด(5)>
<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>
ฝูงกอบลินพากันล้มตาย บันไดจากชั้นสองลงไปสู่ชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยเลือดที่หยดลงสู่ข้างล่าง
<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>
<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>
<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>
สุดท้าย กอบลินหกในเจ็ดตัวถูกสังหาร เหลือเพียงหัวหน้ากอบลินตัวเดียวที่รอด
มันจัดการโครงกระดูกได้หนึ่งตัวเพราะหอกยาวของมัน แต่มันก็ทำได้เพียงเท่านั้น
สุดท้ายมันก็ได้ล้มลงและร้องครวญครางท่ามกลางกองเลือด
<คุณได้รับ 50(+5) ทองจากการล่ากอบลิน>
“ว้าว ว้าว…ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ฮันโฮที่งุนงงเริ่มหัวเราะแห้ง ๆ ซองอูเดินลงบันไดชุ่มเลือดไปดูร่างหัวหน้ากอบลิน
“อ๊ะ? ซองอู นายจะได้พวกไอเทมมาด้วยใช่ไหม?”
“อืม”
มันเหมือนกับในเกม ถ้าหากล่ากอบลิน พวกเขามักจะได้ไอเทมกลับมา
และพวกเขาเดาถูก สีทองส่องประกาบวาววับจากแขนของกอบลินและหอกที่มันใช้ ราวกับประกายสีทองพวกนั้นกำลังตะโกนว่า ‘ชั้นอยู่ที่นี่!’ ซองอูสามารถไปเก็บมันได้
<ข้อมูลไอเทม>
ชื่อ : หอกทื่อ
เกรด : ทั่วไป
ประเภท : หอกมือเดียว
เอฟเฟค : เพิ่มความเร็วการโจมตีของพันธมิตร ‘ร่างเล็ก’ (+20%)
ซองอูสวมกำไลที่ข้อมือซ้าย ซึ่งมันแสดงเอฟเฟคของไอเทมออกมาในทันที
<ความเร็วการโจมตีของ ‘กอบลินโครงกระดูก’ เพิ่มขึ้น (+20%)>
ดูเหมือนว่า ‘ร่างเล็ก’ จะหมายถึงกอบลิน และซองอูดีใจมากที่มีเอฟเฟคที่เขาไม่คาดคิดอยู่อีก
<คุณสามารถใช้ ‘สกิลบัฟ’ เพราะมีเงื่อนไขที่ตรงกับ *เงื่อนไขการใช้งาน : ทหารรับจ้างกอบลิน>
<ข้อมูลสกิล>
ชื่อ : ความบ้าคลั่งแห่งความดุร้าย
เกรด : D
ประเภท : บัฟ
เอฟเฟค : เมื่อใช้งาน ‘ทหารรับจ้างกอบลิน’ จะเพิ่มพลังโจมตี (+10%) และความเร็วการโจมตี (+20%) เป็นเวลา 10 นาที หลังจากนั้นจะมีคูลดาวน์หนึ่งชั่วโมง
ดูเหมือนว่าซองอูจะได้อาวุธชั้นเยี่ยมที่หัวหน้ากอบลินใช้มาแล้ว เขาเห็นพลังฝูงกอบลินที่เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดมาก่อนจากเมื่อครู่
“อืม ได้ของดีมาเยอะเลย”
เขารู้สึกว่ารางวัลสมเหตุสมผลสำหรับการต่อสู้ที่อันตราย
พรึ่บ!
ในตอนนั้นเอง โครงกระดูกแขนเดียวเดินเตาะแตะขึ้นบันไดมา มันคือกอบลินตัวแรกที่เกิดเป็นโครงกระดูก และมันตัดข้อมือของหัวหน้ากอบลินด้วย หลังจากการโจมตีนั้น มันถูกหัวหน้ากอบลินเตะอย่างแรงจนตกบันได ซี่โครงมันหักสองซี่ แม้ร่างกายจะเต็มไปด้วยบาดแผล มันก็ยิ่งเก่งกาจขึ้น
ซองอูลูบกะโหลกของมันด้วยความภาคภูมิใจ
“ทำได้ดีมาก!”
แต่เขาดึงมือกลับทันทีเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่ลูบกะโหลก เจ้าโครงกระดูกกัดฟันเสียงดังด้วยความพอใจ
กึก กึก
“อ่าห์ ทำอะไรของแกน่ะ? อย่าทำอีก”
เมื่อซองอูสั่ง โครงกระดูกหยุดกัดฟัน มันอ้าปากค้างและน่าเกลียดน่ากลัว
“ซองอู เราจะไปกันได้รึยัง?”
“อืม ออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ”
ทั้งสองลงไปที่ชั้นหนึ่ง พวกเขาเดินไปยังหน้าอาคารและรู้ว่าคนกำลังไปรวมตัวกันที่หน้าประตูหลักของตึก
“พวกแกหลบไปอยู่ห้องนั้นก่อน! ถ้าพวกนั้นโครงกระดูกอาจจะตกใจจนฆ่าพวกแกก็ได้”
“จริงด้วย โทษทีที่แทงหัวกอบลินของนายนะ คิดว่าคนคงกรี๊ดถ้าเห็นโครงกระดูกพวกนี้”
ก่อนหน้านี้ ฮันโฮผู้ใช้มีดคิดว่าโครงกระดูกคือมอนสเตอร์ โชคดีที่เขาสนิทกับซองอู แต่พวกคนจำนวนมากที่กลัวโครงกระดูกคงจะใจเย็นลงไม่ไหวแน่
เหล่าโครงกระดูกเดินเรียงหนึ่งเข้าไปในห้องที่ซองอูเปิดให้ ถ้าหากมีใครเผลอเปิดประตูเข้าไป คนคนนั้นคงจะเป็นลมอย่างแน่นอน แต่ใครจะหนีเข้าห้องปิดตายในเวลานี้เล่า?
มีคนราวสามสิบคนที่มารวมตัวกัน มีอยู่ห้าคนที่ถืออาวุธ เห็นได้ชัดว่ามีน้อยคนมากที่ลงมือในตอนที่เห็นการ์ดที่พวกเขาไม่รู้จักมาก่อนโผล่ขึ้นมา
ลองคิดดูให้ดีแล้ว คงแปลกที่จะมีใครยื่นมือหยิบการ์ดพิลึก ๆ พวกนั้น
“เร็วเข้าทุกคน! รีบลงมา! พวกเราติดต่อตำรวจแล้ว สภานักศึกษากำลังตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้น!”
ชายที่สวมชุดสภานักศึกษากำลังตะโกนที่คนคนบนอาคาร เขากุมดาบที่มือขวาและถือโล่ห์ในมือซ้าย
“สภานักศึกษาจะมาทำอะไรได้ตอนนี้เล่า? เปิดประตูเร็วเข้า!”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะร้องไห้ตะโกนใส่พวกเขา
แต่ตัวแทนสภานักศึกษาส่ายหน้า
“พวกเราพยายามเปิดทุกวิธีแล้ว แต่มันเปิดไม่ได้เลย”
“จริงเหรอ? พังประตูไม่ได้เหรอ?”
ประตูหลักนั้นเป็นแค่ประตูกระจกเท่านั้น
“มันไม่แตกเลย ใจเย็นแล้วลดเสียงเธอลงก่อน มอนสเตอร์จะได้ไม่มาหาเรา ทำตามที่ชั้นพูด!”
ซองอูตามไปรวมตัวกับพวกเขา
“…นายใช่ซองอูรึเปล่า?”
