ทันทีที่ซองอูสั่ง เจ้ามือขวาชักดาบเข้าหาบอสที่หมดแรงสู้
บอสไม่เคยคิดเลยว่ามันจะถูกบั่นคอโดยกอบลินตัวน้อยอย่างเจ้ามือขวา
หัวบอสหลุดออกจากบ่าตกลงสู่พื้น
-คุณได้รับ 1,055 ทองจากการล่าบอสมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งขึ้น : หัวหน้าออคจอมเวทมนตร์ดำ
จากนั้น ข้อความที่ซองอูตั้งตารอได้โผล่ขึ้นมา
-กอบลินโครงกระดูก (ขั้นสูง) ถูกอัพเกรดขึ้นจากการดูดซับพลังของ ‘หัวหน้าออค’
* พลังป้องกันเพิ่มขึ้นอย่างมาก
* ‘ลักษณะผู้นำ’ อัพเกรด
“อย่างที่คิดเลย สมุนของเราจะได้ค่าประสบการณ์ตอนที่ล่าบอสด้วย”
โดยรวมแล้วซองอูจะเลเวลอัพขึ้นได้จากการล่ามอนสเตอร์ แต่ลูกน้องของเขานั้นมักจะไม่พัฒนาขึ้นเลย ครั้งเดียวที่เลเวลอัพขึ้นมาก็คือตอนที่เจ้ามือขวาจัดการบอส
ซองอูไม่ลืมที่จะตรวจสอบ
[รายการสมุน (33/59)]
1) กอบลินโครงกระดูกเก่งกาจ (เลเวล 3)
* อาวุธ : ดาบญี่ปุ่นหรือดาบ
* เผ่าพันธุ์ : กอบลิน
* ลักษณะ อันเดด + ผู้นำ (เลเวล 2)
และก็เป็นอย่างที่ซองอูคิด เมื่อกอบลินโครงกระดูกเลเวลอัพเป็น 3 ชื่อของมันได้เปลี่ยนจาก ‘ขั้นสูง’ เป็น ‘เก่งกาจ’ และลักษณะ ‘ผู้นำ’ ยังเพิ่มมาถึงขั้นสอง เหมือนกับที่เอฟเฟคผสานปรับคำจาก ‘หน่วย’ เป็น ‘กองทหาร’
“ตอนนี้แกเป็นหัวหน้ากองทหารสินะ?”
กรอบแกรบ!
กอบลินแค่ตัวเดียวกลายเป็นหัวหน้ากองที่ควบคุมออคโครงกระดูก 30 ตัว
“นี่ซองอู มีอะไรออกมาจากปากบอสแน่ะ!”
มีบางอย่างออกมาจากหัวของบอสอย่างที่ฮันโฮพูด มันออกมาจากปาก
มันเป็นของทรงกลม มองครั้งแรกจะเหมือนกับไข่มุกสีดำ แต่ควันดำได้ลอยออกมาจากทุกทิศทาง ซองอูรู้สึกไม่ดีที่จะยื่นมือออกไป
‘แต่นั่นมันต้องเป็นไอเทม’
ซองอูยื่นมือไปเก็บแต่ก็มีข้อความเตือนโผล่ขึ้นมาทันที
-ระวัง! ไอเทมนี้จะมอบลักษณะ ‘ปีศาจ’ แก่เจ้าของ และคุณจะต้องเสียสละอย่างมากเพื่อที่จะกำจัดลักษณะนั้น
‘ปีศาจ? เจ้าจอมเวทมนตร์ดำนั่นยืมพลังปีศาจมาใช้รึ? พลังถึงได้เป็นแบบนั้น?’
ซองอูลังเลที่เห็นข้อความน่ากลัว แต่เขาสงสัยว่ามันจะทำงานแตกต่างกันถ้าเป็นเขาหรือไม่ เพราะ ‘ลมหายใจนรก’ ส่งผลดีกับตัวเขาแทนที่จะเป็นผลเสีย ถ้าเป็นแบบนั้น นี่จะไม่ใช่โอกาสดีของเขาหรอกเหรอ?
“ปีศาจ…”
แน่นอนว่าข้อความอาจดูไม่ดี แต่…
“เอาน่ะ คงไม่มีอะไรแปลกไปกว่าเนโครแมนเซอร์แล้วล่ะ”
เขาหยิบไข่มุกสีดำขึ้นมา
***
ทันทีที่ซองอูหยิบมันขึ้นมา ควันไม่พึงประสงค์ที่โชยมาจากทุกด้านได้หายไป
วูม–
พลังทั้งหมดเริ่มไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายซองอูในเวลาเดียวกัน
“อา”
มันเหมือนกับมีงูเลื้อยจากปลายนิ้วของเขาเข้าไป ความรู้สึกหยุดลงเมื่อมันเข้ามาถึงหัวใจ
– ได้รับลักษณะ ‘ปีศาจ’
‘ลักษณะปีศาจคือสิ่งที่ทำให้เกิดเอฟเฟคผสานลับอย่างพวกผู้นำสินะ…’
ซองอูพึมพำ
ตอนนี้ไม่มีเอฟเฟคผสานใดที่ถูกใช้งานแต่เขาไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีเอฟเฟคอะไรออกมาอีกบ้าง เหมือนอย่างที่ลักษณะผู้นำได้สร้างเอฟเฟคผสาน <จัดกลุ่ม (ลับ)> ออกมา
[ข้อมูลไอเทม]
-ชื่อ : หินเลือดปีศาจ
-เกรด : ตำนาน
-ประเภท : ลูกแก้ว
-เอฟเฟค : มอบลักษณะปีศาจให้กับผู้ครอบครอง เมื่อโจมตีจะถูกขโมยมานา (-2%)
*เมื่อมานาหมด มันจะกินพลังกายแทน
“…”
ของเกรดตำนานอีกแล้ว? ดูเหมือนว่าการได้ของเกรด ‘ตำนาน’ นั้นจะง่ายเกินไป
ซองอูได้ไอเทมเกรดตำนานสองชิ้นในวันเดียว
“จะยังไงเราก็เก่งขึ้นอยู่ดีล่ะนะ”
จอมเวทมนตร์ดำ ปีศาจ และลมหายใจนรก เขาจำสามคำสำคัญเอาไว้ น่าแปลกที่เขาได้กลิ่นอันหอมหวานมาจากคำพูดน่ากลัวพวกนี้ คำพูดเหล่านี้น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับเนโครแมนเซอร์ ไม่อย่างนั้นคำสาปคงจะไม่เพิ่มพลังให้เขา
ซองอูเก็บหินเลือดปีศาจไว้ในกระเป๋า
“ซองอู นี่แกสนิทกับคนสร้างเกมรึไง?”
ฮันโฮถาม
เมื่อเห็นสิ่งน่าทึ่งที่ซองอุทำ ฮันโฮสับสนในสิ่งที่เขาต้องเจอกับตัว เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมซองอูที่เขารู้จักดีถึงเก่งจนตัวเองเทียบไม่ติดอย่างนี้
“ชั้นก็ไม่รู้ แต่ชั้นว่านายโชคดีแล้วล่ะที่สนิทกับชั้น ฮ่าฮ่า”
“จริงของนาย แต่ทำไมนายถึงควบคุมโครงกระดูกได้มากแบบนั้น…”
ฮันโฮมองโครงกระดูกที่อยู่ด้านหลังซองอูด้วยใบหน้างุนงง
แต่ในตอนนั้นเอง เหล่าโครงกระดูกล้มลงพร้อมกัน เหลือแค่เพียงเก้าตัวเท่านั้น
“…หา? เมื่อกี๊มันยัง…”
“วันนี้มันจบแล้วล่ะ”
-‘ลมหายใจนรก’ ทั้งหมดที่เขาสะสมในร่างกายถูกใช้จนหมดแล้ว ผลของ ‘กระตุ้น ขั้นแรก’ ถูกยกเลิก
“รู้สึกดีเป็นบ้า”
สำหรับซองอู เอฟเฟคกระตุ้นนั้นเหมือนกับความฝัน โชคไม่ดีที่เขายังคงจดจำความรู้สึกอันหอมหวานและปรารถนาที่จะได้มันอีกครั้งให้เร็วที่สุด
เขารู้สึกตื่นเต้นเกินกว่าจะอธิบายด้วยคำพูด เขาอยากจะรู้สึกแบบเดิมอีกครั้งถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“กรร…”
คนที่หลับไปเพราะสถานะประหลาดจากลมหายใจนรกตื่นขึ้นมาในเวลาไม่นาน พวกเขาค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาทีละคน
“ปวดหัวชะมัด”
“อา! โอ้ย!”
“ชั้นรอดมาได้ยังไง? เกิดอะไรกับชายคนนั้น?”
พวกเขาเริ่มมองหาซองอูในทันทีที่ตื่นขึ้นมาเป็นอย่างแรก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกังวลใจที่ไม่เห็นซองอูอยู่รอบ ๆ
“ขอบคุณมากนะ! ชั้นไม่ได้อยากจะเป็นตัวถ่วงนายเลย…”
“ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา!”
“นายคือฮีโร่ของพวกเราล่ะ”
แม้จะมีคนชมเป็นภูเขา ซองอูเพียงแค่ฟังและพยักหน้าอย่างใจเย็น แน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจคำชมนัก ที่จริงแล้วเขาอยากจะอยู่ให้ห่างจากพวกที่คอยประจบเอาใจเขา
‘อย่างที่คิดเลย เราไม่ได้ต้องการใคร’
เขาตระหนักขึ้นมาได้อีกครั้งและออกจากโรงยิมอย่างเงียบเชียบ เขาไม่รู้สถานการณ์ข้างนอกมหาลัย แต่การไม่ติดพันกับคนมากมายนั้นจะดีกว่าในการเอาชีวิตรอด
ไม่นานผนึกประตูมหาลัยก็หายไป แต่ภายนอกมหาลัยยังคงเงียบอยู่ สถานีแดฮัคที่มักจะเต็มไปด้วยผู้คนเองก็เงียบกริบ
“ออกไปตอนนี้จะดีเหรอ?”
“ชั้นว่าชั้นอยู่ที่นี่ดีกว่า”
ถนนข้างนอกประตูนั้นมีรถทุกประเภทที่หยุดแล่น ร่างมนุษย์กับมอนสเตอร์ที่ตายกระจัดกระจายเต็มไปหมด พวกเขายังติดอยู่ในนรกที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน
ผู้รอดชีวิตยืนหน้าประตูยังไม่พร้อมที่จะออกไป พวกเขากำลังมองดูสีหน้าของซองอู
“ไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน”
“ไม่ร้หรอก…แต่ตามเขาไปจะปลอดภัยกว่านะ”
ซองอูหลบสายตาเหล่านั้นด้วยความรำคาญใจ
“ให้ตายเถอะ โลกทั้งบไม่ต่างจากในมหาลัยเลย พ่อแม่จะเป็นยังไงบ้างนะ…”
ฮันโฮสีหน้าหม่นหมองเพราะเขาเป็นห่วงพ่อแม่ของตัวเอง สิ่งที่น่ากังวลที่สุดคือเขามิอาจรู้ได้เลยว่าครอบครัวของเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว โทรศัพท์เองก็ใช้การไม่ได้
บรืนนนน–
รถบัสสองคันขับมาจากด้านหลัง กระจกคนขับเลื่อนลงตามด้วยคยองซูที่ยื่นหน้าออกมา
“ขึ้นมา! ถนนตรงนี้มันแย่มาก แต่ขึ้นรถบัสน่าจะปลอดภัยกว่าเดิน ชั้นที่เคยเป็นคนขับรถให้กรมรู้ว่าค่ายทหารใกล้ ๆ อยู่ตรงไหน ขับไปที่นั่นกันเถอะ”
“ไม่เป็นไร ชั้นจะไปที่อื่น”
“บ้านนายอยู่แถวนี้เหรอ?”
“ใช่”
แน่นอนว่าเขาโกหก
“งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ ชั้นจะออกไปจากที่นี่กับคนที่รอดคนอื่น”
คยองซูรับคนที่ยังลังเลที่หน้าประตู
และคยองซูก็ยังถามเขาต่อไปเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่จะทิ้งเขาไว้ แต่ซองอูตอบอย่างหนักแน่น
“ถ้างั้น…โชคดีนะ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าจะพูดลาแบบในหนังยังไงน่ะ”
“ช่างเถอะ นายเองก็โชคดีล่ะ”
