ตอนที่ 25 ออกจากมหาลัยมาสู่นรก(2)
รถบัสสองคันแล่นไปตามถนนที่เต็มไปด้วยศพกอบลินและรถที่กระจัดกระจาย
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com
หลังจากรสบัสหายลับตา เหลือเพียงซองอู ฮันโฮ จีซู และโครงกระดูกทั้งเก้าตัว
“เราจะไปไหนกันต่อ? บ้านเธออยู่ไหนล่ะจีซู?”
ไม่ใช่เรื่องปกติที่จะคิดถึงการกลับบ้านในเวลาแบบนี้ แต่ก็ไม่มีคําถามอื่นให้ฮันโฮถาม
“ชั้นอยู่ในหอพักมหาลัยเพราะบ้านอยู่ที่เกาะเจจู…”
“อย่างนี้นี่เอง”
เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะกลับเกาะเจจูในตอนนี้ จีซูลังเลที่จะพูด เธอพยายามเปิดปากพูดหลายครั้ง แต่จากนั้นก็หันไปมองซองอู
“นี่ซองอู ชั้นไปกับนายได้ไหม?”
ที่จริงเธอสังเกตเห็นว่าซองอูไม่เต็มใจที่จะหนีไปกับคนอื่น แต่ก็ไม่มีอะไรปลอดภัยไปกว่าการอยู่กับเขาอีกแล้วในเวลาแบบนี้
“ชั้นไม่รู้ว่าจะช่วยนายได้ไหม แต่…”
“เธอช่วยชั้นได้อยู่แล้ว”
“อ๊ะ ขอบคุณนะ”
เธอหัวเราะตอบเมื่อเขาตอบในทางบวก เธอคิดว่าเธอโชคดี มากที่ได้อยู่กับเขา
“ซองอู ชั้นคงไม่ต้องถามนายใช้ไหม?”
ฮันโฮถาม
“อืม ชั้นมีเงื่อนไขข้อนึ่ง”
“อะไรล่ะ? บอกมาสิ”
“ชั้นอยากให้นายเป็นนักรบแขนเดียวนะ”
“ชั้นว่าเราอาจจะมีเอฟเฟคผสานที่ดีกว่าถ้ามีนักรบแขนเดียวสองคนนะ”
มุกตลกของซองอูดําเนินต่อไปจนกระทั่งจีซูดึงแขนเขา
“ก้มเร็ว!”
เงาขนาดยักษ์หลายสิบเงาเติมเต็มท้องฟ้า สายลมกรรโชกแรงพัดรถที่หนักจนสั่น
“นั่นมันตัวอะไร?”
สัตว์ประหลาดที่มีปีกบินอยู่บนฟ้า ร่างขนาดยักษ์ กรงเล็บคมกริบ ปากเหมือนกับจระเข้และมีคอยาวไม่เหมือนกับสิ่งมีชีวิตจริงได้ บินผ่านพวกเขาไป
“มังกรเหรอ?”
-บอสเจ้าถิ่น “จ่าฝูงไวเวิร์น” ปรากฏตัว
ไวเวิร์นมักจะรู้จักกันว่าเป็นสายพันธุ์ที่ต่ํากว่ามังกร ปาร์ตี้ของซองอูนอนใต้เงาไม้และไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย โชคดีที่ปาร์ตี้ของซองอูจะเลี่ยงการจู่โจมของพวกมันได้เพราะพวกมันไม่ทัน สังเกตเห็นพวกเขา
แต่รถบัสที่ยังอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนักกําลังตกอยู่ในอันตราย รถบัสที่คยองซูขับนั้นหยุดไปเมื่อครู่จึงไม่ตกเป็นเป้า แต่อีกคัน ที่พยายามหนีนั้นถูกพวกไวเวิร์นเล็งเห็นในทันที
คย๊ากกก!
ไวเวิร์นสองตัวบินลงมาในทันที พวกมันตัวใหญ่กว่ารถบัสด้วยซ้ํา
เมื่อมอนสเตอร์สองตัวจับหลังคารถบัสและกระพือปีก รถบัสถูกยกลอยขึ้นฟ้าไป
“อ้ากกกก!”
“อ๊าาาา! ช่วยด้วย!”
ผู้คนกรีดร้องจากในรถ ตัวรถบัสถูกฉีกราวกับเศษกระดาษ หัวไวเวิร์นมุดไปในช่องที่ฉีกออกและจิกกัดพวกเขาออกมาทีละคนเพื่อกินอย่างกับนกที่กินตัวอ่อนในรังผึ้ง
มีคนเปิดกระจกรถและกระโดดออกด้วยความกล้า แต่เขาก็ ถูกจับจากกลางอากาศและหายเข้าไปในปากที่เหมือนกับปากจระ เข้ของพวกมัน มันเป็นการฆ่าอยู่ฝ่ายเดียว
ซองอูมองภาพอันโหดร้ายและรู้ตัวว่าเขายังแข็งแกร่งไม่พอ
แต่ตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้
“จีซู จะไปกับชั้นได้ต้องยอมรับได้หนึ่งเรื่อง”
“อะไรเหรอ?”
เธอถามอย่างตั้งใจ
“เราจะล่ามอนสเตอร์ เราจะไม่หนีจากพวกมัน”
“จริงเหรอ?”
“ชั้นบอกเธอว่าต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ใช่ไหม?”
“อา…ก็ใช้”
“เราไม่ควรจะทําแค่ปรับตัวอีกแล้ว ตอนนี้เราต้องเปลี่ยนโชคชะตาของเราไม่ให้เป็นเหยื่อได้โดยง่าย”
มนุษย์ครองโลกได้เพราะควบคุมธรรมชาติ ซึ่งมันเหนือกว่าการปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติ
ซองอูเตรียมใจที่จะล่าเหยื่อในที่ล่าที่กว้างกว่าเดิม
-คุณได้เริ่มต้นอย่างสมบูรณ์แล้ว
กอบลินตัวหนึ่งกําลังวิ่ง มันวิ่งด้วยความกลัวอย่างบ้าคลั่งเพื่อ เอาชีวิตรอด มันเชื่อว่ามันจะปลอดภัยถ้าไปถึงหมู่บ้านที่ไกลอีกนิด
ปัง!
กอบลินเปิดประตูกระจก ซึ่งมันคือร้านไส้กรอกเกาหลี
ตอนนี้มันคือบ้านหลังใหม่ของเหล่ากอบลิน มันสร้างที่พักโดยใช้ชิ้นผ้ากางบนโต๊ะเป็นที่ส่วนของของมัน
เคี้ยก! เคี้ยก!
มันไม่พอใจที่ประตูเปิดออก กอบลินหลานตัวคลานออกมาจากใต้โต๊ะ เงาหนึ่งปรากฏที่ด้านหลังของกอบลินที่เพิ่งจะหนีเข้ามาในบ้าน
พรีบ
เมื่อกอบลินตัวนั้นหันหน้ากลับไปช้า ๆ มันได้เห็นโครงกระ ดูกขนาดยักษ์สองตัวยืนที่หน้าประตูกระจก
เคี้ยก! เคี้ยก!
เหล่ากอบลินที่หวาดกลัวเริ่มหนี้ พวกมันไม่กล้าเพราะรับรู้ได้ โดยสัญชาตญาณว่าโครงกระดูกนั้นแกร่งเกินไปที่จะต่อสู้ พวกมันจึงไม่ขัดขืน เหล่ากอบลินหยิบอาวุธและวิ่งหนีผ่านครัวออกไปทางประตูหลัง กอบลินตัวหน้าสุดรีบเปิดประตู
“รู้อยู่แล้วน่า”
น่าแปลกที่มีบางอย่างขวางทางพวกมัน มันคือโล่ห์อันใหญ่
ฉั่วะ!
ดาบยาวแทงทะลุคอกอบลิ่นตัวแรก ใบหน้าที่อยู่ด้านหลัง โล่ห์คือซองอู
เขาบุกเข้าไปในครัวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
ปัง ปัง
เหล่ากอบลินไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องมาเจอกับโล่ห์ที่สูงกว่าตัวของพวกมัน พวกมันได้แต่ก้าวถอยกลับ แต่ซองอูก็แกว่งดาบใส่พวกมันอย่างไร้ปรานี
-คุณได้รับ 10 ทองจากการล่ากอบลิน
ออกโครงกระดูกสองตัวเข้ามาจากด้านหน้าปิดทางหนีของเหล่ากอบลิน กอบลินที่พลังน้อยกว่าออคตกเป็นเหยื่อของพวกมัน
“โอ้”
ฮันโฮที่เข้ามาทีหลังซองอูเลียริมฝีปาก กระเบื้องในครัวเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่มันเป็นภาพที่เขาคุ้นชินเสียแล้ว
“ซองอู นายจัดการคนเดียวเลยนะ!”
“ไม่ได้สนุกเท่าไหร่หรอก”
หนึ่งวันผ่านมาแล้วหลังจากที่พวกเขาหนีออกมาจากมหาลัย ในสองวันที่ผ่านมา พวกเขาล่ากอบลินมากมายถึงขนาดหลายร้อยตัว พวกเขาล่ามันซะจนเกิดเป็นกองมอนสเตอร์เลเวลต่ำ จํานวนกอบลินที่พวกเขาจัดการในสองวันนี้คงกองกันเป็นภูเขาได้เลย
-คุณเลเวลอัพ (เลเวล 6)
“เอาแต่ฆ่ากอบลินคงไม่ดีเท่าไหร่”
“ฆ่ากอบลินตั้งเยอะมาสองวันแล้ว แต่เลเวลเราเพิ่มมาแค่เลเวลเดียว”
มันช้าเกินไป จากมุมมองของเกม มันถึงเวลาที่เขาจะต้องเปลี่ยนที่ล่าแล้ว
-เลือกเลเวลอัพการ์ด
1) สเตตัส (สุ่ม)
2) สกิล (สุ่ม)
3) ไอเทม (สุ่ม)
4) อื่น ๆ (สุ่ม)
5) พลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้น 3 (ยืนยัน)
ครั้งนี้ซองอูสนใจการ์ดใบที่ 5 มันคือสเตตัสโบนัสแบบยืนยัน
‘พลังกล้ามเนื้อ 3 เราจะพลาดไม่ได้’
มันได้มากกว่าการเลือกการ์ดแบบเดิมถึงสามเท่า เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ได้แบบนี้ผ่านการเลือกของสุ่ม
-พลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้น 3
-พลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้น 3
ทันทีที่เขาเลือกพลังกล้ามเนื้อ เขารู้สึกร้อนไปทั้งร่าง
เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อเขาร้อนขึ้นและบวมขึ้นมา ซองอูมองดูฝ่ามือตัวเอง
“รู้สึกต่างออกไปเลย”
มันยากที่จะอธิบาย แต่เขารู้สึกว่าร่างกายตัวเองนั้นเต็มไปด้วยพลัง เหมือนกับความรู้สึกหลังจากฝึกเพิ่มกล้ามเนื้อ
[โปรไฟล์ผู้เล่น]
ชื่อ : ยูซองอู
-เลเวล : 6
-อาชีพ : เนโครแมนเซอร์
ความสามารถ : พลังกล้ามเนื้อ (8), ความคล่องแคล่ว (5), พลังกาย(5),
-ทองสะสม : 5,837
ลักษณะ : ปีศาจ
ในขณะเดียวกันก็ได้มีข้อความโผล่ขึ้นมา
-คุณได้รับ 10 ทองจากการล่ากอบลิน
-คุณได้รับ 8 ทองจากการล่ากอบลิน
-คุณได้รับ 20 ทองจากการล่ากอบลินนักรบ
เสียงดังมาจากร้านหลังกําแพง พวกเขาแบ่งทีมกันล่ากอบลิน
ตอนที่ซองอูกับฮันโฮไปที่ร้านถัดจากร้านอาหาร เรื่องมันก็จบไปแล้ว ซองอูกําลังเช็ดเลือดออกจากดาบด้วยผ้าเช็ดจานที่กลางร้านอาหารที่เละเทะ
“ตรงนี้มีเก้าตัว ชั้นจัดการไปแล้ว”
เธอชี้กองศพกอบลินหลายตัวด้วยดาบ ออกโครงกระดูกตัวหนึ่งยืนเหยียบศพกอบลินพวกนั้นอยู่
“ดี..ฮันโฮ เก็บมีดมา”
