สามชั่วโมงต่อมา ทหารลาดตระเวนของฮามิดรายงานข่าวว่ากองทัพของรัฐบาลเริ่มถอนกำลังแล้ว ทหารราบส่วนใหญ่นั่งยานพาหนะจากไปแล้ว ปืนใหญ่และรถหุ้มเกราะก็ได้ถอนกำลังไปเมืองหลวงแล้ว มีเพียงทหารไม่กี่คนเท่านั้นที่กำลังเก็บกระโจม บ้านสำเร็จรูปและเสบียงอื่น ๆ ขณะเวลานี้ ผู้ช่วยของฮามิดมารายงานว่ามีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งกำลังเข้าใกล้ฐานทัพ ฮามิดรู้ว่าจะต้องเป็นซัยยิตที่มาลงนามข้อตกลงสงบศึก ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ผู้ช่วยของตนเองว่าหลังจากที่อีกฝ่ายมาถึงแล้ว ให้พาเขาไปที่กองบัญชาการของตนเองโดยตรง ไม่นาน ทหารหลายคนพาซัยยิตและเฉินจงเหล่ยไปที่กองบัญชาการ เมื่อเห็นเย่เฉิน ซัยยิตโค้งคำนับและกล่าวว่า “อาจารย์เย่ ต้องขอโทษด้วย ที่ปล่อยให้คุณรอนาน!” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร สถานการณ์ทางฝ่ายพวกคุณเป็นอย่างไรบ้าง?” ซัยยิตรีบกล่าวว่า “พวกเราได้สอบปากคำเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่ของสำนักว่านหลงเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราได้รวบรวมหลักฐานไว้มากมาย และส่งมอบให้สำนักข่าวและอยู่ในขั้นตอนตัดต่อคลิปวิดีโอ จากนั้นก็จะทำการแจกจ่ายไปทั่วโลก” หลังจากนั้น เขาก็รีบหยิบกระดาษ A4 กองหนาออกมายื่นให้เย่เฉิน และกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เย่ นี่คือคำสารภาพของเฉินจงเหล่ย” เย่เฉินรับกระดาษที่หนามา แต่ยังไม่เปิดทันที แต่กลับเอ่ยปากถามเขาว่า “ซัยยิต คุณนำข้อตกลงการสงบศึกมาไหม?” “เอามาครับ!” ซัยยิตหยิบเอกสารอีกฉบับหนึ่งออกมาและส่งให้เย่เฉินอย่างรวดเร็ว แล้วส่งให้ฮามิดอีกหนึ่งฉบับและกล่าวว่า “นี่คือแบบข้อตกลงสงบศึกของพวกเรา จอมพลฮามิดสามารถอ่านดูก่อน ส่วนอาจารย์เย่ไม่เข้าใจภาษาอาหรับ ดังนั้นผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง” เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “โอเค คุณอธิบายเถอะ” ซัยยิตรีบกล่าวว่า “ก่อนอื่น ส่วนตัวผมและผู้บังคับบัญชาของผมรู้สึกขอบคุณอาจารย์เย่มาก คุณไม่เพียงแค่ช่วยชีวิตผมเท่านั้น แต่ยังช่วยประเทศของพวกเราอีกด้วย” เย่เฉินโบกมือ “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” ซัยยิตกล่าวด้วยความซาบซึ้งและว่า “เนื่องจากเป็นการแสดงความขอบคุณต่ออาจารย์เย่ ข้อตกลงสงบศึกของพวกเราฉบับนี้ โดยพื้นฐานแล้วไม่ได้ระบุข้อกำหนดใด ๆ ขอเพียงแค่ผู้จอมพลฮามิดตกลงหยุดยิง พวกเราทั้งสองฝ่ายจะเข้าสู่สถานะหยุดยิงโดยไม่มีกำหนดทันที และพวกเราจะห้ามมิให้ทหาร อาวุธและยานพาหนะของพวกเราเข้าไปภายในรัศมี 30 กิโลเมตรจากฐานจอมพลฮามิด ต่อไปจอมพลฮามิดสามารถพัฒนาและขยายได้อย่างต่อเนื่อง และพวกเราจะไม่เข้าไปก้าวก่าย” หลังจากนั้น ซัยยิตกล่าวว่า “แน่นอน พวกเราเคารพจอมพลฮามิด ขณะเดียวกันพวกเราก็หวังว่าจอมพลจะหยุดใช้ความคิดเป็นฝ่ายเชิงรุกที่จะโจมตีพวกเรา หากจอมพลฮามิดสามารถทำได้ พวกเราจะไม่ทำสงครามกับจอมพลฮามิดตลอดไป ทั้งสองฝ่ายพัฒนาอย่างสันติ และไม่รุกรานกันและกัน!” เย่เฉินรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่กองกำลังทั้งสองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง จะอยู่ร่วมกันอย่างสันติถาวร อย่างไรก็ตาม ขอเพียงแค่ตอนนี้สามารถทำให้พวกเขายุติการโอบล้อมฮามิดได้ ซึ่งจะทำให้ฮามิดรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น นอกจากนี้ยังช่วยให้ฮามิดมีเวลาและกำลังในการพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเอง เมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงแม้อนาคตจะมีการสู้รบกันอีก เขาจะมีอำนาจเชิงรุกมากกว่า ดังนั้น เขาจึงถามฮามิดว่า “จอมพลฮามิด คุณมีความคิดเห็นอะไรไหม?” ฮามิดส่ายศีรษะต่อเนื่องและกล่าวว่า “ผมไม่มีความคิดเห็นอะไร!” เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน งั้นตกลงตามนี้ พวกคุณลงนามเถอะ” ทั้งสองกล่าวพร้อมกันว่า “โอเค!” เย่เฉินถือโอกาสตอนที่พวกเขาสองคนกำลังเตรียมเซ็นสัญญา พลิกดูบันทึกของเฉินจงเหล่ยที่อยู่ในมือ ตอนแรกเขาไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติ แต่นึกไม่ถึงว่าเนื้อหาข้างในนั้น ยิ่งอ่านมากเท่าไรยิ่งทำให้เขาตกใจมากขึ้นเท่านั้น!
สามชั่วโมงต่อมา ทหารลาดตระเวนของฮามิดรายงานข่าวว่ากองทัพของรัฐบาลเริ่มถอนกำลังแล้ว
ทหารราบส่วนใหญ่นั่งยานพาหนะจากไปแล้ว ปืนใหญ่และรถหุ้มเกราะก็ได้ถอนกำลังไปเมืองหลวงแล้ว มีเพียงทหารไม่กี่คนเท่านั้นที่กำลังเก็บกระโจม บ้านสำเร็จรูปและเสบียงอื่น ๆ
ขณะเวลานี้ ผู้ช่วยของฮามิดมารายงานว่ามีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งกำลังเข้าใกล้ฐานทัพ
ฮามิดรู้ว่าจะต้องเป็นซัยยิตที่มาลงนามข้อตกลงสงบศึก ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ผู้ช่วยของตนเองว่าหลังจากที่อีกฝ่ายมาถึงแล้ว ให้พาเขาไปที่กองบัญชาการของตนเองโดยตรง
ไม่นาน ทหารหลายคนพาซัยยิตและเฉินจงเหล่ยไปที่กองบัญชาการ
เมื่อเห็นเย่เฉิน ซัยยิตโค้งคำนับและกล่าวว่า “อาจารย์เย่ ต้องขอโทษด้วย ที่ปล่อยให้คุณรอนาน!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร สถานการณ์ทางฝ่ายพวกคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
ซัยยิตรีบกล่าวว่า “พวกเราได้สอบปากคำเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่ของสำนักว่านหลงเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราได้รวบรวมหลักฐานไว้มากมาย และส่งมอบให้สำนักข่าวและอยู่ในขั้นตอนตัดต่อคลิปวิดีโอ จากนั้นก็จะทำการแจกจ่ายไปทั่วโลก”
หลังจากนั้น เขาก็รีบหยิบกระดาษ A4 กองหนาออกมายื่นให้เย่เฉิน และกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เย่ นี่คือคำสารภาพของเฉินจงเหล่ย”
เย่เฉินรับกระดาษที่หนามา แต่ยังไม่เปิดทันที แต่กลับเอ่ยปากถามเขาว่า “ซัยยิต คุณนำข้อตกลงการสงบศึกมาไหม?”
“เอามาครับ!” ซัยยิตหยิบเอกสารอีกฉบับหนึ่งออกมาและส่งให้เย่เฉินอย่างรวดเร็ว แล้วส่งให้ฮามิดอีกหนึ่งฉบับและกล่าวว่า “นี่คือแบบข้อตกลงสงบศึกของพวกเรา จอมพลฮามิดสามารถอ่านดูก่อน ส่วนอาจารย์เย่ไม่เข้าใจภาษาอาหรับ ดังนั้นผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง”
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “โอเค คุณอธิบายเถอะ”
ซัยยิตรีบกล่าวว่า “ก่อนอื่น ส่วนตัวผมและผู้บังคับบัญชาของผมรู้สึกขอบคุณอาจารย์เย่มาก คุณไม่เพียงแค่ช่วยชีวิตผมเท่านั้น แต่ยังช่วยประเทศของพวกเราอีกด้วย”
เย่เฉินโบกมือ “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”
ซัยยิตกล่าวด้วยความซาบซึ้งและว่า “เนื่องจากเป็นการแสดงความขอบคุณต่ออาจารย์เย่ ข้อตกลงสงบศึกของพวกเราฉบับนี้ โดยพื้นฐานแล้วไม่ได้ระบุข้อกำหนดใด ๆ ขอเพียงแค่ผู้จอมพลฮามิดตกลงหยุดยิง พวกเราทั้งสองฝ่ายจะเข้าสู่สถานะหยุดยิงโดยไม่มีกำหนดทันที และพวกเราจะห้ามมิให้ทหาร อาวุธและยานพาหนะของพวกเราเข้าไปภายในรัศมี 30 กิโลเมตรจากฐานจอมพลฮามิด ต่อไปจอมพลฮามิดสามารถพัฒนาและขยายได้อย่างต่อเนื่อง และพวกเราจะไม่เข้าไปก้าวก่าย”
หลังจากนั้น ซัยยิตกล่าวว่า “แน่นอน พวกเราเคารพจอมพลฮามิด ขณะเดียวกันพวกเราก็หวังว่าจอมพลจะหยุดใช้ความคิดเป็นฝ่ายเชิงรุกที่จะโจมตีพวกเรา หากจอมพลฮามิดสามารถทำได้ พวกเราจะไม่ทำสงครามกับจอมพลฮามิดตลอดไป ทั้งสองฝ่ายพัฒนาอย่างสันติ และไม่รุกรานกันและกัน!”
เย่เฉินรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่กองกำลังทั้งสองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง จะอยู่ร่วมกันอย่างสันติถาวร อย่างไรก็ตาม ขอเพียงแค่ตอนนี้สามารถทำให้พวกเขายุติการโอบล้อมฮามิดได้ ซึ่งจะทำให้ฮามิดรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น นอกจากนี้ยังช่วยให้ฮามิดมีเวลาและกำลังในการพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเอง
เมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงแม้อนาคตจะมีการสู้รบกันอีก เขาจะมีอำนาจเชิงรุกมากกว่า
ดังนั้น เขาจึงถามฮามิดว่า “จอมพลฮามิด คุณมีความคิดเห็นอะไรไหม?”
ฮามิดส่ายศีรษะต่อเนื่องและกล่าวว่า “ผมไม่มีความคิดเห็นอะไร!”
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน งั้นตกลงตามนี้ พวกคุณลงนามเถอะ”
ทั้งสองกล่าวพร้อมกันว่า “โอเค!”
เย่เฉินถือโอกาสตอนที่พวกเขาสองคนกำลังเตรียมเซ็นสัญญา พลิกดูบันทึกของเฉินจงเหล่ยที่อยู่ในมือ ตอนแรกเขาไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติ แต่นึกไม่ถึงว่าเนื้อหาข้างในนั้น ยิ่งอ่านมากเท่าไรยิ่งทำให้เขาตกใจมากขึ้นเท่านั้น!
