ทหารหัวกะทิจำนวน 15,000 คนของสำนักว่านหลงกลายเป็นนักโทษทันที เพื่อให้พวกเขาง่ายต่อการควบคุม กองกำลังของรัฐบาลได้หมัดพวกเขาเป็นกลุ่ม และให้พวกเขาขึ้นบนรถรถบรรทุกทันที แล้วส่งไปที่เมืองหลวง ก่อนที่กองทัพจะมาสนับสนุน เจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพรัฐบาลได้วางแผนวิธีจัดการนักโทษ 15,000 คนไว้ก่อนแล้ว พวกเขาถูกขนส่งโดยรถบรรทุกไปยังเรือนจำทหาร ค่ายทหาร และเรือนจำเทศบาลหลายแห่งในหลายเมืองเพื่อแยกการควบคุม ด้วยวิธีนี้ สามารถหลีกเลี่ยงและป้องกันไม่ให้ทหารจำนวน 15,000 คนของสำนักว่านหลงรวมตัวกันต่อต้านหรือหลบหนีได้ ขณะที่ทหารของสำนักว่านหลงถูกรถบรรทุกลากออกไปเป็นชุด ๆ ซัยยิตผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลไปพบเย่เฉิน และถามด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เย่ ตอนนี้ทหาร 15,000 คนของสำนักว่านหลงถูกจับกุมหมดแล้ว พวกเราไม่รู้จะจัดการกับนักโทษจำนวนมากขนาดนี้อย่างไรดี? คุณมีข้อเสนอแนะที่ดีสำหรับแนวทางต่อไปของพวกเราหรือไม่?” เย่เฉินกล่าวอย่างว่า “ตอนนี้สิ่งแรกที่พวกคุณต้องทำคือนำตัวผู้บัญชาการทั้งหมดออกมาเพื่อพิจารณาคดีทันที ต้องให้พวกเขาสารภาพว่าสำนักว่านหลงวางแผนคิดร้ายต่อประเทศของพวกคุณอย่างไร? คำสารภาพทั้งหมดจะต้องมีหลักฐานที่สมบูรณ์ ซึ่งรวมไปถึงไม่จำกัดเพียงข้อความที่เป็นลายลักษณ์อักษร และลายเซ็นประทับตัว ยังรวมถึงการบันทึกวิดีโอของกระบวนการทั้งหมด” หลังจากหยุดชั่วคราว เย่เฉินกล่าวอีกว่า “หลังจากได้หลักฐานพวกนั้นแล้ว พวกคุณเปิดเผยต่อสาธารณชนทันที และบอกให้โลกรู้ว่าการที่พวกคุณจับทหารของสำนักว่านหลง มีการสนับสนุนทางกฎหมายที่เพียงพอ สมเหตุสมผลและถูกกฎหมายกฎหมาย เมื่อเป็นเช่นนั้น ทหารของสำนักว่านหลงจะถูกตั้งข้อหาเป็นภัยคุกคามความมั่นคงของประเทศอื่น” “เช่นนั้น ประการแรก เป็นผลให้พวกคุณถูกต้องอย่างสมบูรณ์ในทางกฎหมาย และได้รับการสนับสนุนจากความคิดเห็นสาธารณชนระหว่างประเทศ ประการที่สอง ยังสามารถทำให้สำนักว่านหลงเป็นเป้าหมายให้ทุกคนโจมตี ทำให้สำนักว่านหลงไม่กล้าตอบโต้และแก้แค้นพวกคุณทุกรูปแบบ!” “เข้าใจครับ!” ซัยยิตพยักหน้าอย่างต่อเนื่องและกล่าวว่า “แล้วพวกเราจะทำอย่างไรกับคนจำนวน 15,000 คนเหล่านี้ดี?” เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจังว่า “เนื่องจากพวกเขาได้ละเมิดความมั่นคงในประเทศของพวกคุณ จึงเป็นเรื่องปกติที่จะใช้กฎหมายในประเทศพวกคุณ เพื่อให้พวกเขาได้รับการพิจารณาคดีอย่างเปิดเผยและยุติธรรม” ซัยยิตกล่าวอย่างอึดอัดว่า “หากตามกฎหมายของประเทศพวกเราแล้ว คนจำนวน 15,000 คน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ถูกตัดสินประหารชีวิต แต่ก็จะถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต แต่การเงินและทรัพยากรของพวกเรานั้นไม่สามารถเลี้ยงนักโทษจำนวนมากขนาดนี้ได้……..” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นเรื่องง่าย พวกคุณรีบรวบรวมหลักฐาน รีบเปิดการพิจารณาคดี จากนั้นเจรจากับสำนักว่านหลง โดยขอให้สำนักว่านหลงจ่ายเงินค่าประกันตัวให้เพียงพอ และประกันตัวคนจำนวน 15,000 คนเหล่านี้ไป ขอเพียงแค่เงินค่าประกันตัวเพียงพอ พวกคุณก็เนรเทศทุกคนทันที” “เงินค่าประกันตัว…” ตาของซัยยิตเป็นประกายและกล่าวโพล่งออกมาว่า “แล้วคุณคิดว่าเท่าไหร่ถึงเหมาะสม?” เย่เฉินมองเขาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมแนะนำให้ตรวจสอบรายรับของสำนักว่านหลงก่อน จากนั้นกำหนดราคาสูงสุดที่พวกเขาสามารถจ่ายได้ ส่วนเงินที่คุณได้รับในการชดเชย พวกคุณสามารถใช้มันสร้างโครงสร้างพื้นฐานบางอย่างได้” หลังจากนั้น เย่เฉินคิดไตร่ตรอง และกล่าวว่า “ผมคิดว่าน่าจะประมาณพันล้านดอลลาร์สหรัฐ น่าจะไม่มีปัญหาอะไร” “โอเค!” ซัยยิตกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ถ้าอย่างนั้นผมจะรายงานผู้บังคับบัญชา!” เย่เฉินพยักหน้าแล้วมองดูเวลา และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เอาล่ะ ผมยังมีหลายเรื่องที่ต้องทำ ฝั่งนี้พวกคุณจัดการเองเถอะ แต่พวกคุณต้องจำสิ่งที่พวกคุณสัญญากับผมว่าจะสงบศึกกับฮามิดอย่างถาวร ให้ฮามิดมีความอิสระเพียงพอที่จะพัฒนาตนเองโดยไม่รุกรานกันและกัน” ซัยยิตกล่าวโดยไม่ลังเล “คุณวางใจเถอะ พวกเราจะรักษาสัญญาอย่างแน่นอน!”
ทหารหัวกะทิจำนวน 15,000 คนของสำนักว่านหลงกลายเป็นนักโทษทันที
เพื่อให้พวกเขาง่ายต่อการควบคุม กองกำลังของรัฐบาลได้หมัดพวกเขาเป็นกลุ่ม และให้พวกเขาขึ้นบนรถรถบรรทุกทันที แล้วส่งไปที่เมืองหลวง
ก่อนที่กองทัพจะมาสนับสนุน เจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพรัฐบาลได้วางแผนวิธีจัดการนักโทษ 15,000 คนไว้ก่อนแล้ว
พวกเขาถูกขนส่งโดยรถบรรทุกไปยังเรือนจำทหาร ค่ายทหาร และเรือนจำเทศบาลหลายแห่งในหลายเมืองเพื่อแยกการควบคุม
ด้วยวิธีนี้ สามารถหลีกเลี่ยงและป้องกันไม่ให้ทหารจำนวน 15,000 คนของสำนักว่านหลงรวมตัวกันต่อต้านหรือหลบหนีได้
ขณะที่ทหารของสำนักว่านหลงถูกรถบรรทุกลากออกไปเป็นชุด ๆ ซัยยิตผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลไปพบเย่เฉิน และถามด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เย่ ตอนนี้ทหาร 15,000 คนของสำนักว่านหลงถูกจับกุมหมดแล้ว พวกเราไม่รู้จะจัดการกับนักโทษจำนวนมากขนาดนี้อย่างไรดี? คุณมีข้อเสนอแนะที่ดีสำหรับแนวทางต่อไปของพวกเราหรือไม่?”
เย่เฉินกล่าวอย่างว่า “ตอนนี้สิ่งแรกที่พวกคุณต้องทำคือนำตัวผู้บัญชาการทั้งหมดออกมาเพื่อพิจารณาคดีทันที ต้องให้พวกเขาสารภาพว่าสำนักว่านหลงวางแผนคิดร้ายต่อประเทศของพวกคุณอย่างไร? คำสารภาพทั้งหมดจะต้องมีหลักฐานที่สมบูรณ์ ซึ่งรวมไปถึงไม่จำกัดเพียงข้อความที่เป็นลายลักษณ์อักษร และลายเซ็นประทับตัว ยังรวมถึงการบันทึกวิดีโอของกระบวนการทั้งหมด”
หลังจากหยุดชั่วคราว เย่เฉินกล่าวอีกว่า “หลังจากได้หลักฐานพวกนั้นแล้ว พวกคุณเปิดเผยต่อสาธารณชนทันที และบอกให้โลกรู้ว่าการที่พวกคุณจับทหารของสำนักว่านหลง มีการสนับสนุนทางกฎหมายที่เพียงพอ สมเหตุสมผลและถูกกฎหมายกฎหมาย เมื่อเป็นเช่นนั้น ทหารของสำนักว่านหลงจะถูกตั้งข้อหาเป็นภัยคุกคามความมั่นคงของประเทศอื่น”
“เช่นนั้น ประการแรก เป็นผลให้พวกคุณถูกต้องอย่างสมบูรณ์ในทางกฎหมาย และได้รับการสนับสนุนจากความคิดเห็นสาธารณชนระหว่างประเทศ ประการที่สอง ยังสามารถทำให้สำนักว่านหลงเป็นเป้าหมายให้ทุกคนโจมตี ทำให้สำนักว่านหลงไม่กล้าตอบโต้และแก้แค้นพวกคุณทุกรูปแบบ!”
“เข้าใจครับ!” ซัยยิตพยักหน้าอย่างต่อเนื่องและกล่าวว่า “แล้วพวกเราจะทำอย่างไรกับคนจำนวน 15,000 คนเหล่านี้ดี?”
เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจังว่า “เนื่องจากพวกเขาได้ละเมิดความมั่นคงในประเทศของพวกคุณ จึงเป็นเรื่องปกติที่จะใช้กฎหมายในประเทศพวกคุณ เพื่อให้พวกเขาได้รับการพิจารณาคดีอย่างเปิดเผยและยุติธรรม”
ซัยยิตกล่าวอย่างอึดอัดว่า “หากตามกฎหมายของประเทศพวกเราแล้ว คนจำนวน 15,000 คน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ถูกตัดสินประหารชีวิต แต่ก็จะถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต แต่การเงินและทรัพยากรของพวกเรานั้นไม่สามารถเลี้ยงนักโทษจำนวนมากขนาดนี้ได้……..”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นเรื่องง่าย พวกคุณรีบรวบรวมหลักฐาน รีบเปิดการพิจารณาคดี จากนั้นเจรจากับสำนักว่านหลง โดยขอให้สำนักว่านหลงจ่ายเงินค่าประกันตัวให้เพียงพอ และประกันตัวคนจำนวน 15,000 คนเหล่านี้ไป ขอเพียงแค่เงินค่าประกันตัวเพียงพอ พวกคุณก็เนรเทศทุกคนทันที”
“เงินค่าประกันตัว…” ตาของซัยยิตเป็นประกายและกล่าวโพล่งออกมาว่า “แล้วคุณคิดว่าเท่าไหร่ถึงเหมาะสม?”
เย่เฉินมองเขาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมแนะนำให้ตรวจสอบรายรับของสำนักว่านหลงก่อน จากนั้นกำหนดราคาสูงสุดที่พวกเขาสามารถจ่ายได้ ส่วนเงินที่คุณได้รับในการชดเชย พวกคุณสามารถใช้มันสร้างโครงสร้างพื้นฐานบางอย่างได้”
หลังจากนั้น เย่เฉินคิดไตร่ตรอง และกล่าวว่า “ผมคิดว่าน่าจะประมาณพันล้านดอลลาร์สหรัฐ น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”
“โอเค!” ซัยยิตกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ถ้าอย่างนั้นผมจะรายงานผู้บังคับบัญชา!”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วมองดูเวลา และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เอาล่ะ ผมยังมีหลายเรื่องที่ต้องทำ ฝั่งนี้พวกคุณจัดการเองเถอะ แต่พวกคุณต้องจำสิ่งที่พวกคุณสัญญากับผมว่าจะสงบศึกกับฮามิดอย่างถาวร ให้ฮามิดมีความอิสระเพียงพอที่จะพัฒนาตนเองโดยไม่รุกรานกันและกัน”
ซัยยิตกล่าวโดยไม่ลังเล “คุณวางใจเถอะ พวกเราจะรักษาสัญญาอย่างแน่นอน!”
